Μέθη της επανάστασης ή εξευτελισμός «κοινωνικού μερίσματος»;

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

«Η επα­νά­στα­ση είναι η μεγα­λύ­τε­ρη μέθη της ανθρω­πό­τη­τας. Αυτός που την γεύ­τη­κε μια φορά δεν ξεχνά­ει ποτέ τη γεύ­ση της», λέει ο Γκι­ύρ­κο Λάσζλο.

Κι έτσι είναι! Η κάθε επα­νά­στα­ση. Η μεγά­λη που θα κάνει τον κόσμο ανθρώ­πι­νο και θα χτί­ζει το μέλ­λον, αλλά και οι μικρές, οι καθη­με­ρι­νές που ανθρω­πεύ­ουν τη ζωή μας κάνο­ντάς την ομορ­φό­τε­ρη, όπου γεύ­ε­σαι λεβε­ντιά και κερ­δί­ζεις την αυτο­ε­κτί­μη­ση. Που σε φτά­νουν πλη­σιέ­στε­ρα στη μεγά­λη. Για­τί χωρίς αυτές τις μικρές δεν έχει δρό­μο προς τη μεγά­λη, όσο κι αν κομπά­ζεις στον ανό­η­το στί­βο του «φαί­νε­σθαι».

Όσοι έχουν γευ­τεί τις μικρές καθη­με­ρι­νές επα­να­στά­σεις, το ‘χουν νιώ­σει αυτό, κάθε φορά που κάνουν — έστω κι ένα μικρό βήμα, που απο­τι­νάσ­σουν ένα ηλί­θιο στε­ρε­ό­τυ­πο, που πάνε αντί­θε­τα στο ρεύ­μα της αστι­κής τάξης και των υπο­τα­κτι­κών τους.

Οι άλλοι αφέ­θη­καν να τους χτί­σουν τεί­χη, κλεί­νο­ντάς τους έξω απ’ τη ζωή. Αλλά δεν τα ‘βλε­παν. Τους έδει­χναν το τεί­χος του… Βερο­λί­νου και χαί­ρο­νταν ο Ρήγκαν, η Θάτσερ κι… αυτοί. Τώρα, όπου κι αν γυρί­σουν το μάτι τους, ερεί­πια μαύ­ρα βλέ­πουν, καθώς ρήμα­ξαν τη ζωή τους και τη χάλασαν.

Απλώ­νουν το χέρι στην ελε­η­μο­σύ­νη αυτών, που αφαί­ρε­σαν τη ζωή τους και τους πετά­νε «κοι­νω­νι­κό μέρι­σμα». Δυστυ­χείς, ανέ­στιοι και πένη­τες. Κι ολο­έ­να δουλικότεροι.
Κρί­μα που η φύση τούς στέ­ρη­σε την ουρά. Θα ‘χανε να… κουνάνε.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ