Μένω εκτός

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Ο ντό­ρος για το ποδο­σφαι­ρι­κό GREXIT και τον κίν­δυ­νο απο­βο­λής από την UEFA και τις διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις της, που απει­λεί την ΕΠΟ (την ποδο­σφαι­ρι­κή ομο­σπον­δία), τα εθνι­κά συγκρο­τή­μα­τα και τους συλ­λό­γους μας, θυμί­ζει πολύ την αντί­στοι­χη φιλο­λο­γία που έχει ανα­πτυ­χθεί γύρω από το ενδε­χό­με­νο ενός ελλη­νι­κού ατυ­χή­μα­τος, δηλ της εξό­δου της χώρας από την ευρω­ζώ­νη ου μην και από την ΕΕ. Το ωραίο της υπό­θε­σης είναι πως και στις δύο περι­πτώ­σεις, το συγκυ­βερ­νών κόμ­μα του ΣΥΡΙΖΑ στη­ρί­ζε­ται (ενί­ο­τε κρι­τι­κά κι εμμέ­σως) ή εγκα­λεί­ται για κάτι που δεν περι­λαμ­βά­νε­ται στις (προ)θέσεις του, δηλ για ευρω­σκε­πτι­κι­σμό και για χει­ρι­σμούς, που καθι­στούν πολύ πιθα­νή αυτή την έξο­δο. Και πως πολ­λές δυνά­μεις θεω­ρούν αυτό το GREXIT όχι ως το πρώ­το βήμα για μια ριζι­κή αλλα­γή, αλλά πανά­κεια, που θα λύσει αυτο­μά­τως μια σει­ρά προβλήματα.

Η υπό­θε­ση σηκώ­νει τρο­λά­ρι­σμα. Πάρα πολ­λοί ανη­σύ­χη­σαν πχ στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης αν η χώρα δια­τρέ­χει κάποιο κίν­δυ­νο εξό­δου-απο­βο­λής και από το σεπτό θεσμό της Γιου­ρο­βί­ζιον, που θα απο­τε­λού­σε ισχυ­ρό πλήγ­μα για το γόη­τρό της. Ενώ αξί­ζει να θυμη­θού­με και μια παλιό­τε­ρη μπα­σκε­τι­κή γελοιο­γρα­φία του δικούς μας Πάνου Ζάχα­ρη, που κολ­λά­ει με το θέμα μας.

Έκτο­τε βέβαια έχει κυλή­σει αρκε­τό νερό στο αυλά­κι. Η πάλαι ποτέ Μαοϊ­κή ΚΟΕ έχει απο­βά­λει σχε­δόν κάθε αντι-ΕΕ αιχ­μή και προ­σαρ­μό­στη­κε σε «υπεύ­θυ­νες θέσεις», πιο δεξιά κι από τη ντρο­πα­λή, αρι­στε­ρή κρι­τι­κή του Λαφα­ζά­νη, που τα απο­δέ­χε­ται όλα με τύψεις, αστε­ρί­σκους και δια­φω­νί­ες. Και πιθα­νό­τα­τα θα της φαί­νο­νταν σεχτα­ρι­στι­κό ένα σύν­θη­μα που θα ‘λεγε πχ απο­δέ­σμευ­ση από την UEFA με λαϊ­κή εξου­σία.

Ποιο είναι όμως το δια­κύ­βευ­μα αυτής της κόντρας για το νομο­σχέ­διο που ετοι­μά­ζει ο Κοντο­νής; Παρα­κο­λου­θώ­ντας κανείς το ρεπορ­τάζ, θα δυσκο­λευ­τεί ίσως να κατα­λά­βει για­τί οδη­γού­νται στα άκρα οι δύο πλευ­ρές για τόσο ασή­μα­ντες αφορ­μές. Αυτό που κρύ­βε­ται όμως πίσω από τις δευ­τε­ρεύ­ου­σες λεπτο­μέ­ρειες, είναι το αυτο­διοί­κη­το της ΕΠΟ, που μπαί­νει ως προ­ϋ­πό­θε­ση από τη διε­θνή ομο­σπον­δία. Με άλλα λόγια, η UEFA δεν επι­θυ­μεί κανέ­να έλεγ­χο στα χωρά­φια της και δια­χει­ρί­ζε­ται ένα πολύ ισχυ­ρό προ­ϊ­όν, το ποδό­σφαι­ρο, που της δίνει τη δύνα­μη να επι­βά­λει τους όρους της. Το ποδό­σφαι­ρο δεν είναι απλά ο βασι­λιάς των σπορ, αλλά μετα­τρέ­πει και κάθε μέλος της UEFA σε ένα ιδιό­τυ­πο ανε­ξάρ­τη­το βασί­λειο, που γίνε­ται κρά­τος εν κράτει.

Κι αυτή είναι η ουσία της «σύγκρου­σης». Βάζω τη λέξη σε εισα­γω­γι­κά, για­τί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η κυβέρ­νη­ση δεν επι­διώ­κει καμία απο­λύ­τως ρήξη με το κυρί­αρ­χο πλαί­σιο. Κι αυτό φαί­νε­ται και στις καθη­συ­χα­στι­κές δηλώ­σεις του Κοντο­νή, αλλά και στην κρι­τι­κή που του ασκεί ο τύπος, καθώς δεν αμφι­σβη­τεί τις προ­θέ­σεις του υπουρ­γού, αλλά τις εκτι­μή­σεις και τους χει­ρι­σμούς του.

Αντί­στοι­χα δια­μορ­φώ­νο­νται και τα αντί­πα­λα στρα­τό­πε­δα σε αυτή τη δια­μά­χη. Όσοι έχουν μπου­χτί­σει με τη φάρ­σα της Σού­περ Λιγκ ή θεω­ρούν την ομά­δα τους αδι­κη­μέ­νη, στη­ρί­ζουν ως μέτρο των ευρω­παϊ­κό απο­κλει­σμό των συλ­λό­γων ή και ένα γενι­κό λου­κέ­το στο πρω­τά­θλη­μα, για να φτιά­ξου­με από την αρχή κάτι και­νού­ριο, σε γερές, υγιείς βάσεις. Όσοι πάλι φοβού­νται μη ζημιω­θεί η ομά­δα τους (δηλ ο πρό­ε­δρός της και το συμ­φέ­ρον του) ή μη τυχόν πάθουν στε­ρη­τι­κό σύν­δρο­μο μακριά από το όπιό τους, ξεση­κώ­νο­νται σα να τους έθι­ξαν τα ιερά και όσια, όσο δεν αντέ­δρα­σαν ποτέ για κανέ­να άλλο ζήτημα.

Κι εδώ φαί­νε­ται πόσο αντι­δρα­στι­κή κι επι­κίν­δυ­νη μπο­ρεί να γίνει αυτή η παθη­τι­κή σχέ­ση-ενα­σχό­λη­ση με τον αθλη­τι­σμό, όταν ξεφεύ­γει από ένα όριο και κατα­λή­γει να θεω­ρεί­ται το κύριο και να γεμί­ζει τη ζωή μας. Παλιό­τε­ρα τρο­μο­κρα­τού­σαν τους φιλή­συ­χους πιστούς πως θα ‘ρθουν οι κομ­μου­νι­στές να τους πάρουν τις γυναί­κες και τα σπί­τια –που τώρα τους τα παίρ­νουν οι (αγί­ες) τρά­πε­ζες. Σήμε­ρα οι πιστοί οπα­δοί μπο­ρεί να φοβού­νται με τις κινή­σεις της κυβέρ­νη­σης πως θα ‘ρθουν οι κομ­μου­νι­στές να τους πάρουν τη μονα­δι­κή χαρά που τους έχει απο­μεί­νει, την μπά­λα. Μόνο που έχουν βαθιά σύγ­χυ­ση ως προς το ποιοι είναι κομ­μου­νι­στές και σε τι συνί­στα­ται η χαρά του ποδο­σφαί­ρου και του αθλη­τι­σμού γενικότερα.

Το ελλη­νι­κό πρω­τά­θλη­μα με τα σκάν­δα­λα, τα στη­μέ­να παι­χνί­δια, τις ομά­δες-παραρ­τή­μα­τα και την πλή­ρη ανα­ξιο­πι­στία, φωνά­ζει από μακριά πως χρειά­ζε­ται κάποιου είδους επέμ­βα­ση. Αν και οι περισ­σό­τε­ρες (δηλ όλες οι) κυβερ­νη­τι­κές παρεμ­βά­σεις κατα­λή­γουν στο γνω­στό από­φθεγ­μα: η εγχεί­ρι­ση πέτυ­χε, ο ασθε­νής πέθανε.

Υπάρ­χουν λοι­πόν δύο κρί­σι­μα ζητήματα.
Αφε­νός η έλλει­ψη της λεγό­με­νης πολι­τι­κής βού­λη­σης των αρχών για ρήξη με το σύστη­μα ή με άλλα λόγια για να φτά­σει το μαχαί­ρι στο κόκα­λο (λατρε­μέ­νο κλισέ).
Η πρό­τα­ση του εισαγ­γε­λέα στην υπό­θε­ση με τα στη­μέ­να εμπλέ­κει περί­που ενε­νή­ντα παρά­γο­ντες ομά­δων, αλλά αφή­νει έξω τα κεφά­λια και τα μεγά­λα ψάρια (που βρω­μά­νε από το κεφά­λι), καθα­ρί­ζο­ντας τις… εξι­λα­στή­ριες μαρί­δες. Ενώ η κυβέρ­νη­ση, όπως και σε μια σει­ρά άλλα θέμα­τα, χτί­ζει απλώς το επι­κοι­νω­νια­κό της προ­φίλ, χωρίς να ανοί­γει επί της ουσί­ας μέτω­πα σύγκρου­σης με τα μονο­πώ­λια, (όπως το αγκά­θι του ΟΠΑΠ και της εξαγ­γε­λί­ας επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­σής του)· χώρια η δια­γρα­φή χρε­ών που απο­φα­σί­στη­κε με το καλη­μέ­ρα, όχι για την χώρα, αλλά για μερι­κές αθλη­τι­κές ανώ­νυ­μες εταιρίες.

Κι αφε­τέ­ρου το σχέ­διο κι ο στρα­τη­γι­κός στό­χος. Για­τί ακό­μα κι αν υπο­θέ­σου­με πως υπάρ­χει η βού­λη­ση και ξεκι­νά­ει κάτι από την αρχή, θα σκο­ντά­ψου­με στα ίδια λάθη, χωρίς τη σωστή διά­γνω­ση για την αρρώ­στια και τα αίτιά της. Το θέμα δεν είναι μόνο να γκρε­μί­σεις κάτι σάπιο κι ετοι­μόρ­ρο­πο, αλλά να ξέρεις και τι θες να χτί­σεις στη θέση του. Τι ποδό­σφαι­ρο θέλου­με και με τι κοι­νω­νι­κούς όρους θα κατα­φέ­ρου­με να το έχουμε.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…