Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μήνυμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τον νέο χρόνο

Σε μήνυ­μά της για τον νέο χρό­νο η ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

1. Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ εύχε­ται μια καλή και αγω­νι­στι­κή χρο­νιά, με υγεία και δύνα­μη, σε όλους κι όλες, τους εργα­ζό­με­νους, άνερ­γους, βιο­πα­λαι­στές αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους και αγρό­τες, τους νέους και τις νέες, τις γυναί­κες των λαϊ­κών οικο­γε­νειών, τους μετα­νά­στες και πρό­σφυ­γες που ζουν στη χώρα μας.

Παρά τις μεγά­λες δυσκο­λί­ες και τα οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα, παρά το γεγο­νός ότι το 2022 σημα­δεύ­τη­κε από το ξέσπα­σμα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία, παρά την πρό­βλε­ψη ότι οι διε­θνείς οικο­νο­μι­κές και πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις σημα­το­δο­τούν ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη «βαρυ­χει­μω­νιά» για τους λαούς, έχου­με βαθιά πεποί­θη­ση ότι το 2023 μπο­ρεί να είναι μια ελπι­δο­φό­ρα χρο­νιά για τους λαούς.

Με πίστη στο δίκιο του, με αισιο­δο­ξία και εμπι­στο­σύ­νη στη δύνα­μη της οργά­νω­σης, του αγώ­να και της αλλη­λεγ­γύ­ης, με ένα ισχυ­ρό εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα και ένα πιο δυνα­τό ΚΚΕ, ο λαός μπο­ρεί να παρέμ­βει απο­φα­σι­στι­κά στις εξε­λί­ξεις, να βάλει στο επί­κε­ντρο της διεκ­δί­κη­σης τις δικές του ανά­γκες, κόντρα στην αντι­λαϊ­κή στρα­τη­γι­κή της κυβέρ­νη­σης, της Ευρω­παϊ­κής Ενω­σης και του κεφα­λαί­ου. Μπο­ρεί να ξεπε­ρά­σει εκβια­σμούς, παγί­δες και ψεύ­τι­κα διλήμ­μα­τα και να κάνει πρά­ξη το σύν­θη­μα «Μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό»!

2. Σήμε­ρα συσ­σω­ρεύ­ε­ται ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη πεί­ρα και περισ­σό­τε­ρες απο­δεί­ξεις που φωτί­ζουν ότι το σάπιο σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, της ανερ­γί­ας, της φτώ­χειας, των κρί­σε­ων και των πολέ­μων, ο καπι­τα­λι­σμός, όχι μόνο δεν μπο­ρεί να ικα­νο­ποι­ή­σει τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες, αλλά θα μεγα­λώ­νει συνε­χώς τα αδιέ­ξο­δα στη ζωή των λαών.

Από­δει­ξη απο­τε­λεί η κλι­μά­κω­ση του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία ανά­με­σα στο ευρω­α­τλα­ντι­κό μπλοκ και τη Ρωσία, η ενί­σχυ­ση της σύγκρου­σης ΗΠΑ — Κίνας για την πρω­το­κα­θε­δρία στο παγκό­σμιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, η όξυν­ση όλων των αντα­γω­νι­σμών που εκφρά­ζε­ται και στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις. Πρό­κει­ται για εξε­λί­ξεις που εγκυ­μο­νούν ανυ­πο­λό­γι­στους κιν­δύ­νους για τους ίδιους τους λαούς, ακό­μη και τον κίν­δυ­νο ενός πυρη­νι­κού ολέθρου.

Από­δει­ξη απο­τε­λεί η καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη, η οποία ούτε «δίκαιη» μπο­ρεί να είναι ούτε «ωφέ­λι­μη για όλους», όπως υπο­στη­ρί­ζουν τα κόμ­μα­τα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης. Το αντί­θε­το, είναι βαθιά ταξι­κή και στη­ρί­ζε­ται στο τσά­κι­σμα των δικαιω­μά­των των πολ­λών για τα κέρ­δη των λίγων. Η ανά­πτυ­ξη δια­δέ­χε­ται την κρί­ση και το αντί­στρο­φο, με τους εργα­ζό­με­νους και τους λαούς να φορ­τώ­νο­νται νέα βάρη, αφού κάθε «νέα» φάση χτί­ζε­ται πάνω στα αντερ­γα­τι­κά — αντι­λαϊ­κά μέτρα της προηγούμενης.

Από­δει­ξη απο­τε­λεί η σαπί­λα και η δια­φθο­ρά που ανα­δύ­ε­ται από κάθε πόρο αυτού του σάπιου συστή­μα­τος, όπως φανε­ρώ­νουν τα διά­φο­ρα σκάν­δα­λα τύπου Πάτση και Καϊ­λή, που δεν είναι πέρα κι έξω από την «κανο­νι­κό­τη­τα» αυτού του συστή­μα­τος, αλλά γνή­σιο τέκνο της αντι­λαϊ­κής νομι­μό­τη­τας, της λει­τουρ­γί­ας του σημε­ρι­νού κρά­τους, των ενώ­σε­ων του κεφα­λαί­ου και των λόμπι, όπως είναι η ίδια η ΕΕ.

Από­δει­ξη απο­τε­λεί το αστι­κό κρά­τος που εναλ­λάσ­σει το «καρό­το» της χει­ρα­γώ­γη­σης, όπως είναι τα διά­φο­ρα pass κοροϊ­δί­ας κι ανα­κύ­κλω­σης της φτώ­χειας, με το μαστί­γιο του αυταρ­χι­σμού και της κατα­στο­λής, με την κρα­τι­κή βία, με τον βούρ­κο των παρα­κο­λου­θή­σε­ων και του φακε­λώ­μα­τος, σε βάρος των ελευ­θε­ριών και δικαιω­μά­των του λαού.

3. Αντλού­με δύνα­μη κι εκφρά­ζου­με την αλλη­λεγ­γύη μας στους μεγά­λους εργα­τι­κούς — λαϊ­κούς αγώ­νες που δυνα­μώ­νουν στην Ευρώ­πη και σε όλο τον κόσμο, όπως έγι­νε και στη χώρα μας το προη­γού­με­νο διά­στη­μα. Αυτό επεί­γει σήμερα!

Να δυνα­μώ­σει η λαϊ­κή δρά­ση και πρω­το­βου­λία, να ενι­σχυ­θεί ο αγώ­νας ενά­ντια στις αιτί­ες της ακρί­βειας και της ενερ­γεια­κής φτώ­χειας, για να καταρ­γη­θούν οι αντι­λαϊ­κοί φόροι και τα χαρά­τσια, για ουσια­στι­κές αυξή­σεις στους μισθούς και τις συντά­ξεις, για σύγ­χρο­να εργα­σια­κά δικαιώματα.

Να στη­ρι­χτεί η πάλη ενά­ντια στους πλει­στη­ρια­σμούς, που βγά­ζουν στο σφυ­ρί τα λαϊ­κά σπί­τια, για να προ­στα­τευ­τεί η λαϊ­κή περιου­σία από τα αρπα­κτι­κά των funds, για να δια­γρα­φούν τα χρέη των λαϊ­κών νοικοκυριών.

Να δυνα­μώ­σει η δρά­ση ενά­ντια στις επι­πτώ­σεις από την ανα­βαθ­μι­σμέ­νη εμπλο­κή της Ελλά­δας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή σύγκρου­ση στην Ουκρα­νία μετα­ξύ ΝΑΤΟ — Ρωσί­ας, αλλά και της όξυν­σης των ελλη­νο­τουρ­κι­κών σχέσεων.

Να φωτι­στεί η προ­ο­πτι­κή να ενω­θούν όλοι και όλες, εργά­τες — υπάλ­λη­λοι, επι­στή­μο­νες, επαγ­γελ­μα­τί­ες, αγρό­τες, γυναί­κες, νέοι και νέες, σε έναν μεγά­λο ενιαίο πανελ­λα­δι­κό αγώ­να ενά­ντια στα μονο­πώ­λια και τον καπιταλισμό.

Σε αυτή την υπό­θε­ση πολύ­τι­μο στή­ριγ­μα του λαού μπο­ρεί να είναι ένα πολύ πιο δυνα­τό ΚΚΕ. Για αυτόν τον σκο­πό μετρά­ει κάθε λαϊ­κή ψήφος στο ΚΚΕ από όλους και όλες που ανα­γνω­ρί­ζουν στο ΚΚΕ την αξιο­πι­στία, τη συνέ­πεια, τη στα­θε­ρό­τη­τα, τη μαχη­τι­κό­τη­τα κάτω από όλες τις συνθήκες.

4. Οι εργα­τι­κοί — λαϊ­κοί αγώ­νες μπο­ρούν να απο­κτή­σουν νέο δυνα­μι­σμό και προ­ο­πτι­κή μόνο αν δεν εγκλω­βι­στούν στα ψεύ­τι­κα διλήμ­μα­τα, αν «κάψουν» τα αντι­λαϊ­κά σενά­ρια που εξυ­φαί­νο­νται στο όνο­μα της «κυβερ­νη­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας», που για τους λαούς σημαί­νουν μόνι­μη αστά­θεια κι ανασφάλεια.

Τα επι­τε­λεία του συστή­μα­τος στην ΕΕ και στην Ελλά­δα γνω­ρί­ζουν ότι οι ολέ­θριες συνέ­πειες για τον λαό από την υλο­ποί­η­ση της στρα­τη­γι­κής του κεφα­λαί­ου θα φανούν πολύ πιο έντο­να το επό­με­νο διά­στη­μα. Ανη­συ­χούν για τις κοι­νω­νι­κές εκρή­ξεις, την πιθα­νή άνο­δο του ριζο­σπα­στι­σμού, τη δυνα­μι­κή που μπο­ρούν να απο­κτή­σουν οι αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων. Γι’ αυτό κι επι­διώ­κουν στα­θε­ρές αστι­κές κυβερ­νή­σεις «για την επό­με­νη μέρα», που θα υλο­ποι­ή­σουν τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου και τις δεσμεύ­σεις της ΕΕ και θα αντι­με­τω­πί­σουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά κάθε ριζο­σπα­στι­κή διά­θε­ση. Γι’ αυτό θέλουν τα λαϊ­κά κινή­μα­τα ως ένα «σκα­λο­πά­τι» για το ανε­βο­κα­τέ­βα­σμα ίδιας κοπής αντι­λαϊ­κών κυβερνήσεων.

Σήμε­ρα, η πραγ­μα­τι­κή σύγκρι­ση που πρέ­πει να κάνει ο λαός δεν είναι ανά­με­σα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους διά­φο­ρους κυβερ­νη­τι­κούς μπα­λα­ντέρ. Δεν είναι ανά­με­σα στη «στα­θε­ρή κι αυτο­δύ­να­μη» κυβέρ­νη­ση του Μητσο­τά­κη και την καρι­κα­τού­ρα «προ­ο­δευ­τι­κή κυβέρ­νη­ση» του Τσί­πρα, που κινού­νται στις ίδιες αντι­λαϊ­κές ράγες με άλλον «μηχα­νο­δη­γό».

Η πραγ­μα­τι­κή σύγκρι­ση είναι ανά­με­σα σ’ αυτό που ζού­με και που γίνε­ται όλο και πιο αβί­ω­το κι αδιέ­ξο­δο και σ’ αυτό που μπο­ρού­με να ζήσου­με ικα­νο­ποιώ­ντας σύγ­χρο­νες ανά­γκες. Τέτοιο Πρό­γραμ­μα έχει το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας. Πρό­γραμ­μα σύγ­χρο­νο, επε­ξερ­γα­σμέ­νο, που πατά­ει στις παρα­γω­γι­κές δυνα­τό­τη­τες της χώρας μας, αξιο­ποιεί το εργα­τι­κό — επι­στη­μο­νι­κό δυνα­μι­κό της και δίνει απά­ντη­ση στο πολι­τι­κό πρό­βλη­μα της χώρας και στο κρί­σι­μο ζήτη­μα. Ο λαός, η νεο­λαία αυτού του τόπου να ζήσουν όπως τους αξί­ζει, με βάση τις σύγ­χρο­νες δυνα­τό­τη­τες της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας. Με ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών και με απε­λευ­θέ­ρω­ση από τις αλυ­σί­δες της ανερ­γί­ας, της φτώ­χειας, της ανα­σφά­λειας και του πολέμου.

Επει­δή ακρι­βώς το ΚΚΕ έχει θέσεις και πρό­γραμ­μα σύγκρου­σης με τον σημε­ρι­νό αδιέ­ξο­δο δρό­μο εξέ­λι­ξης, επει­δή δεν έχει δεσμεύ­σεις στην ΕΕ, στην καπι­τα­λι­στι­κή εργο­δο­σία και την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, επει­δή δεν δέχε­ται να δέσει τα χέρια του στο πλαί­σιο μιας αντι­λαϊ­κής κυβέρ­νη­σης, γι’ αυτόν τον λόγο και μπο­ρεί να πρω­το­στα­τή­σει σε μια μεγά­λη εργα­τι­κή — λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση, που αφο­ρά τόσο το σήμε­ρα, τα άμε­σα κι επεί­γο­ντα προ­βλή­μα­τα του λαού, όσο κυρί­ως την προ­ο­πτι­κή με στό­χο μια πραγ­μα­τι­κή λαϊ­κή νίκη. Για το ωραίο, το μεγά­λο, το συγκλο­νι­στι­κό, τον σοσιαλισμό!

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο