Μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ για το 2021

1. Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ εύχε­ται καλή και αγω­νι­στι­κή χρο­νιά, με υγεία και δύνα­μη, σε όλους τους εργα­ζό­με­νους, τους ανέρ­γους, τους βιο­πα­λαι­στές αγρό­τες και αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους, τις γυναί­κες και τα παι­διά των λαϊ­κών οικο­γε­νειών, τους μετα­νά­στες και πρό­σφυ­γες που ζουν στη χώρα μας.

Υπο­δε­χό­μα­στε το 2021 με ψηλά το κεφά­λι, με πίστη ότι σ’ αυτές τις δύσκο­λες και πρω­τό­γνω­ρες συν­θή­κες ο λαός μπο­ρεί να στα­θεί όρθιος και δυνα­τός. Αυτή η αισιο­δο­ξία δια­φέ­ρει απ’ το “εμπό­ριο ελπί­δας”, που καλ­λιερ­γούν στο λαό η κυβέρ­νη­ση και άλλα επι­τε­λεία του συστή­μα­τος, για να τον καθη­συ­χά­σουν ότι δήθεν “η περι­πέ­τεια που περ­νά­ει είναι μια σύντο­μη παρέν­θε­ση, που σύντο­μα θα κλεί­σει”. Η δική μας αισιο­δο­ξία πηγά­ζει απ’ την ακλό­νη­τη πεποί­θη­ση ότι μέσα στο “σκο­τά­δι” των σημε­ρι­νών προ­βλη­μά­των και της αβε­βαιό­τη­τας, ο λαός μπο­ρεί να βρει εκεί­νες τις απο­δεί­ξεις που φωτί­ζουν, όχι μόνο τις αιτί­ες των προ­βλη­μά­των, τη σήψη και τα αδιέ­ξο­δα του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, αλλά πάνω απ’ όλα και την ανά­γκη μιας νέας κοι­νω­νι­κής οργά­νω­σης, που θα έχει στο επί­κε­ντρο την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων λαϊ­κών ανα­γκών. Πηγά­ζει από τη βαθιά πεποί­θη­ση ότι αν οι λαοί πιστέ­ψουν στο δίκιο και τη δύνα­μή τους, μπο­ρούν όχι μόνο να επι­δρά­σουν, αλλά και να καθο­ρί­σουν τις εξε­λί­ξεις προς όφε­λός τους.

2. Τη χρο­νιά που φεύ­γει, ο ελλη­νι­κός λαός, όπως και οι λαοί σ’ όλο τον κόσμο, βρέ­θη­καν αντι­μέ­τω­ποι με τις συνέ­πειες της παν­δη­μί­ας του κορω­νοϊ­ού. Είδαν τη γύμνια των δημο­σί­ων συστη­μά­των υγεί­ας, την ίδια στιγ­μή που ο παρα­σι­τι­κός ιδιω­τι­κός τομέ­ας εξα­κο­λου­θού­σε να θησαυ­ρί­ζει σε βάρος τους. Βίω­σαν την πολι­τι­κή όλων των κυβερ­νή­σε­ων, που δια­χει­ρί­στη­καν την παν­δη­μία με τα μάτια στραμ­μέ­να όχι στις λαϊ­κές ανά­γκες, αλλά κυρί­ως στη δια­σφά­λι­ση του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους. Η επεί­γου­σα ανά­γκη για τη θωρά­κι­ση του δημό­σιου συστή­μα­τος υγεί­ας και για τη λήψη των απα­ραί­τη­των μέτρων προ­στα­σί­ας, δεν μπο­ρεί να κρυ­φτεί πίσω από την ανά­γκη του μαζι­κού εμβο­λια­σμού, που θα είναι μια μακρο­χρό­νια δια­δι­κα­σία, εξαι­τί­ας και των αντα­γω­νι­σμών κρα­τών κι εται­ρειών, αλλά και της υπο­τα­γής της επι­στη­μο­νι­κής έρευ­νας και φαρ­μα­κευ­τι­κής παρα­γω­γής στο κέρ­δος, που βάζει φρέ­νο στην αξιο­ποί­η­ση των επι­τευγ­μά­των της επι­στή­μης και της τεχνολογίας.

Η προσ­δο­κία ότι η περι­πέ­τεια αυτή κάποια στιγ­μή θα τελειώ­σει, δε σημαί­νει ότι θα τελειώ­σουν οι δυσκο­λί­ες για τον λαό, ότι θα ανα­πλη­ρω­θούν οι νέες απώ­λειες που ήρθαν να προ­στε­θούν στις προη­γού­με­νες. Φυσι­κά τα περιο­ρι­στι­κά μέτρα θα τερ­μα­τι­στούν και η παν­δη­μία θα νικη­θεί. Όμως, η επι­στρο­φή στη λεγό­με­νη “κανο­νι­κό­τη­τα” θα φανε­ρώ­σει ένα νέο “τοπίο” που ήδη δια­μορ­φώ­νε­ται, με την ευκαι­ρία και το πρό­σχη­μα της παν­δη­μί­ας. Αυτό το τοπίο φτιά­χνε­ται απ’ τα υλι­κά που υπα­γο­ρεύ­ουν οι ανά­γκες του κεφα­λαί­ου, για πιο σύγ­χρο­νες και εξε­λιγ­μέ­νες μορ­φές εκμε­τάλ­λευ­σης, ακό­μη πιο ευέ­λι­κτη και φθη­νή εργα­σία, επέ­κτα­ση της τηλερ­γα­σί­ας, της απλή­ρω­της δου­λειάς. Θα φανε­ρώ­σει την επι­δεί­νω­ση των όρων ζωής, ακό­μα και την κατα­στρο­φή χιλιά­δων μικρο­ε­παγ­γελ­μα­τιών, π.χ. στο λια­νι­κό εμπό­ριο, στον επι­σι­τι­σμό, αλλά και φτω­χών αγροτών.

Στοι­χείο της αντι­λαϊ­κής αντερ­γα­τι­κής επί­θε­σης είναι η έντα­ση της κατα­στο­λής και του αυταρ­χι­σμού, ο περιο­ρι­σμός των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών, που με πρό­σχη­μα την παν­δη­μία πέρα­σε σε ανώ­τε­ρο επί­πε­δο με την απα­γό­ρευ­ση των συνα­θροί­σε­ων, την περαι­τέ­ρω υπο­νό­μευ­ση του απερ­για­κού δικαιώματος.

Η νέα οικο­νο­μι­κή καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση, που δια­δέ­χε­ται την προη­γού­με­νη, πριν καν προ­λά­βει η καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία να πετύ­χει υψη­λούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης και να επι­στρέ­ψει στα προη­γού­με­να επί­πε­δα, καταρ­ρί­πτει τη θέση για “διαρ­κή και βιώ­σι­μη ανά­πτυ­ξη”. Δια­ψεύ­δει τη θεω­ρία ότι οι κρί­σεις οφεί­λο­νται σε κακή δημο­σιο­νο­μι­κή δια­χεί­ρι­ση, συνι­στούν μια “παρα­φω­νία” και όχι την κανο­νι­κή και ανα­πό­τρε­πτη συνέ­πεια της καπι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης. Η υπερ­συσ­σώ­ρευ­ση κεφα­λαί­ου, που δεν μπο­ρεί να επεν­δυ­θεί με ικα­νο­ποι­η­τι­κό ποσο­στό κέρ­δους, είναι η αιτία και της σημε­ρι­νής κρί­σης, την οποία συνει­δη­τά συσκο­τί­ζουν τα άλλα κόμ­μα­τα, που υπε­ρα­σπί­ζο­νται το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Η παν­δη­μία επέ­δρα­σε μεν στον χρό­νο εκδή­λω­σης και το βάθος της κρί­σης, όμως δεν είναι αυτή που την προκάλεσε.

3. Το ξέσπα­σμα της κρί­σης συνο­δεύ­ε­ται από ένα νέο γύρο αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης, αλλά και από μια νέα όξυν­ση των αντα­γω­νι­σμών ανά­με­σα σε καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη. Ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, που φάντα­ζαν ακλό­νη­τες, σήμε­ρα κλο­νί­ζο­νται ή ανα­δια­τάσ­σο­νται, ενώ οι όποιοι συμ­βι­βα­σμοί επι­τυγ­χά­νο­νται, θα απο­δει­χθούν εύθραυ­στοι και προ­σω­ρι­νοί. Σε αυτό το έδα­φος εντεί­νε­ται η δια­πά­λη για το μοί­ρα­σμα των αγο­ρών και του ενερ­γεια­κού πλού­του. Δια­μορ­φώ­νο­νται εστί­ες πολέ­μου. Αυξά­νει ο κίν­δυ­νος γενι­κευ­μέ­νων πολε­μι­κών αναμετρήσεων.

Η παρα­πέ­ρα εμπλο­κή της χώρας μας σ’ αυτούς τους επι­κίν­δυ­νους σχε­δια­σμούς κι αντα­γω­νι­σμούς, απο­τυ­πώ­νε­ται στον αστι­κό στό­χο της “γεω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης”, αλλά και στην όξυν­ση των σχέ­σε­ων των αστι­κών τάξε­ων Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας. Μεγα­λώ­νουν οι κίν­δυ­νοι για τον ελλη­νι­κό λαό και για τους άλλους λαούς της περιο­χής. Οι εξε­λί­ξεις επι­βε­βαιώ­νουν, για μια ακό­μη φορά, ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν απο­τε­λούν εγγυ­η­τές της ειρή­νης και των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της χώρας. Καμιά ασφά­λεια δεν προ­κύ­πτει για τον λαό από την ενί­σχυ­ση της χώρας ως ΝΑΤΟϊ­κό στρα­τό­πε­δο, με νέες βάσεις, λιμά­νια, αερο­δρό­μια και άλλες υπο­δο­μές. Αντί­θε­τα την καθι­στούν “μαγνή­τη” επι­θέ­σε­ων. Καμιά διευ­θέ­τη­ση, με επι­διαι­τη­τές το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ και με στό­χο τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση των θαλάσ­σιων ζωνών του Αιγαί­ου και της Κύπρου, δεν μπο­ρεί να απο­τρέ­ψει μια πιθα­νή πολε­μι­κή εμπλο­κή. Αντί­θε­τα μπο­ρεί να προ­ε­τοι­μά­σει μια ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη σύγκρου­ση, για­τί η συνεκ­με­τάλ­λευ­ση δε γίνε­ται ανά­με­σα σε λαούς, αλλά ανά­με­σα σε αντι­μα­χό­με­να καπι­τα­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Απαι­τεί­ται λαϊ­κή επα­γρύ­πνη­ση, για­τί ενό­ψει της νέας χρο­νιάς κυο­φο­ρού­νται επι­κίν­δυ­νες εξε­λί­ξεις και διευ­θε­τή­σεις σε βάρος των λαών.

4. Η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ προ­σθέ­τει συνε­χώς νέα μέτρα στο αντερ­γα­τι­κό αντι­λαϊ­κό οικο­δό­μη­μα που φτιά­χτη­κε τα προη­γού­με­να χρό­νια. Με το λεγό­με­νο “σχέ­διο Πισ­σα­ρί­δη”, που προ­σπα­θεί να το εμφα­νί­σει ως μια “τεχνο­κρα­τι­κή” και “ταξι­κά ουδέ­τε­ρη” πρό­τα­ση, κλι­μα­κώ­νει την επί­θε­ση σε όλους τους τομείς: Απ’ τα εργα­σια­κά κι ασφα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα και την υπο­νό­μευ­ση δικαιω­μά­των εργα­ζο­μέ­νων γυναι­κών και ανδρών, στο όνο­μα της “συμ­φι­λί­ω­σης εργα­σια­κών και οικο­γε­νεια­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων”, μέχρι τις αντι­δρα­στι­κές αλλα­γές στην Υγεία, την Παι­δεία, την υπο­βάθ­μι­ση του περι­βάλ­λο­ντος. Επι­πλέ­ον, τα μέτρα αυτά θα απο­τε­λέ­σουν και τα προ­α­παι­τού­με­να για την εκτα­μί­ευ­ση των χρη­μά­των του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης της ΕΕ, η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των οποί­ων θα κατευ­θυν­θεί για τη στή­ρι­ξη μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Να για­τί εξα­πα­τούν συνει­δη­τά το λαό όσοι ανα­κα­λύ­πτουν στην επε­κτα­τι­κή πολι­τι­κή της ΕΕ μια δήθεν “προ­ο­δευ­τι­κή”, “φιλο­λαϊ­κή” στρο­φή. Το μείγ­μα δια­χεί­ρι­σης ‑επε­κτα­τι­κό ή περιο­ρι­στι­κό- και ο βαθ­μός οικο­νο­μι­κής κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης που επι­λέ­γε­ται κάθε φορά, έχει μόνι­μο στό­χο τη διά­σω­ση της καπι­τα­λι­στι­κής κερδοφορίας.

Για να καλύ­ψει την αντι­δρα­στι­κή πολι­τι­κή με το πέπλο της “εθνι­κής ομο­ψυ­χί­ας”, η ΝΔ αξιο­ποιεί, όχι μόνο την προί­κα των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων, αλλά και τη στά­ση του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, των άλλων αστι­κών κομ­μά­των, που παί­ζουν το ρόλο μιας χρή­σι­μης ‑για το σύστη­μα- αντι­πο­λί­τευ­σης. Σε όλα τα κρί­σι­μα ζητή­μα­τα εκφρά­στη­καν οι στρα­τη­γι­κές συγκλί­σεις αυτών των κομ­μά­των: Στη δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας και της κρί­σης προ­βάλ­λουν παρα­πλα­νη­τι­κές προ­τά­σεις, που δήθεν θα ικα­νο­ποιούν εξί­σου τους μεγά­λους επι­χει­ρη­μα­τί­ες και τους εργα­ζό­με­νους, μέσω ενός νέου “κοι­νω­νι­κού συμ­βο­λαί­ου”. Πρω­το­στα­τούν από κοι­νού στον εξω­ραϊ­σμό του Ταμεί­ου Ανά­καμ­ψης της ΕΕ, εμφα­νι­ζό­με­νοι ως οι αυθε­ντι­κοί εκφρα­στές της επε­κτα­τι­κής πολι­τι­κής. Στην εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή είναι ακό­μη πιο εμφα­νείς αυτές οι συγκλί­σεις στη­ρί­ζο­ντας π.χ. τη στρα­τη­γι­κή συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ, που ο ΣΥΡΙΖΑ την παρέ­δω­σε έτοι­μη στη ΝΔ. Η πιο σημα­ντι­κή συνει­σφο­ρά αυτών των δυνά­με­ων στο σύστη­μα ήταν η προ­βο­λή της άπο­ψης, ότι σε “έκτα­κτες συν­θή­κες” η διεκ­δί­κη­ση και ο αγώ­νας πρέ­πει να ανα­στέλ­λο­νται, δίνο­ντας άλλο­θι στην κατα­στο­λή, με το πρό­σχη­μα της “ατο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής ευθύνης”.

5. Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες, το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνά­μεις, για να μεί­νει όρθιος ο λαός, να οργα­νώ­σει την εργα­τι­κή-λαϊ­κή αντε­πί­θε­ση για θωρά­κι­ση του δημό­σιου συστή­μα­τος υγεί­ας, ιατρι­κή και φαρ­μα­κευ­τι­κή περί­θαλ­ψη δημό­σια και δωρε­άν, μέτρα προ­στα­σί­ας της ζωής και της υγεί­ας του λαού. Για να καταρ­γη­θούν οι αντερ­γα­τι­κοί νόμοι. Για να έχουν όλοι οι εργα­ζό­με­νοι και άνερ­γοι αξιο­πρε­πές εισό­δη­μα, για την προ­στα­σία της λαϊ­κής κατοι­κί­ας, την υπε­ρά­σπι­ση των λαϊ­κών ελευ­θε­ριών. Για να δυνα­μώ­σει ο αγώ­νας ενά­ντια στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια και τη συμ­με­το­χή της Ελλά­δας σ’ αυτά.

Το ΚΚΕ πρω­το­στα­τεί στην αντι­πα­ρά­θε­ση με την κυβέρ­νη­ση, το κεφά­λαιο και τα επι­τε­λεία του. Με την “οργα­νω­μέ­νη απει­θαρ­χία”, όπως εκφρά­στη­κε στον αγω­νι­στι­κό εορ­τα­σμό της Πρω­το­μα­γιάς, του Πολυ­τε­χνεί­ου, σε απερ­για­κές μάχες και ημέ­ρες δρά­σης, στέλ­νει το μήνυ­μα ότι ο αγώ­νας και η διεκ­δί­κη­ση δεν κάνουν «διά­λειμ­μα», τη στιγ­μή μάλι­στα που ο λαός αφή­νε­ται απρο­στά­τευ­τος και δέχε­ται νέα επί­θε­ση στα δικαιώ­μα­τά του.

Απλώ­νου­με το χέρι στους ανθρώ­πους του καθη­με­ρι­νού μόχθου, τις γυναί­κες και τους νέους των λαϊ­κών στρω­μά­των, σε όσους βλέ­πουν στο κόμ­μα μας τη στα­θε­ρή μαχη­τι­κή, αξιό­πι­στη δύνα­μη που, παντού και πάντα, βγαί­νει μπρο­στά με τόλ­μη. Μπο­ρού­με να συνα­ντη­θού­με στους καθη­με­ρι­νούς αγώ­νες, για να δυνα­μώ­σει η πεποί­θη­ση ότι μόνο με ψηλά το κεφά­λι, μπο­ρού­με να “ανα­σά­νου­με” πραγ­μα­τι­κά. Αυτός είναι ο δρό­μος που μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει την κατά­στα­ση και όχι η εμπι­στο­σύ­νη στην αδιέ­ξο­δη πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης ή η σπα­τά­λη της ελπί­δας σε νέες αυτα­πά­τες κυβερ­νη­τι­κών εναλ­λα­γών που σίγου­ρα θα οδη­γή­σουν στη συνέ­χι­ση της αντι­λαϊ­κής επίθεσης.

Αυτός ο αγώ­νας, με τα σκα­μπα­νε­βά­σμα­τα του, θα φέρ­νει στο προ­σκή­νιο την κραυ­γα­λέα αντί­φα­ση της επο­χής μας: Από τη μια τις τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει η επι­στή­μη, η τεχνο­λο­γία, η ανθρώ­πι­νη εργα­σία για τη ριζι­κή βελ­τί­ω­ση της ζωής του λαού και την αντι­με­τώ­πι­ση των κοι­νω­νι­κών προ­βλη­μά­των και από την άλλη την αύξη­ση της ανερ­γί­ας, της εκμε­τάλ­λευ­σης, της σχε­τι­κής κι από­λυ­της εξαθλίωσης.

Σήμε­ρα από παντού απο­δει­κνύ­ε­ται πως η οργά­νω­ση της οικο­νο­μί­ας με κρι­τή­ριο το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, η εξου­σία στα χέρια μιας χού­φτας παρά­σι­των εκμε­ταλ­λευ­τών γίνε­ται εμπό­διο για την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο και ευη­με­ρία. Ανα­δει­κνύ­ε­ται η ανα­γκαιό­τη­τα του σοσια­λι­σμού – κομ­μου­νι­σμού, δηλα­δή της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, για τη θεμε­λί­ω­ση της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, του κεντρι­κού επι­στη­μο­νι­κού σχε­δια­σμού της οικο­νο­μί­ας, με κρι­τή­ριο τη διευ­ρυ­νό­με­νη ικα­νο­ποί­η­ση όλων των κοι­νω­νι­κών αναγκών.