ΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ (Ποίημα — Χρήστος Νικ. Ζήκος)

Να μ΄έπαιρνε ταξιδευτή

Το εκκρε­μές του κόσμου

Και σε και­ρούς αλλοτινούς

Παλίν­δρο­μος να γέρνω

Ν΄αγγίζω τις περπατησιές

Μες στις ποριές του χρόνου

Και το λει­ψό φεγ­γά­ρι μου

Να μου φυλά­ει τ΄ασήμι

Να βλέ­πω στα ψηλώματα

Του Ριζο­ντά τις ράχες

Κι εκεί­νο το λυπητερό

Της νύχτας το τραγούδι

Π΄ αντι­λα­λεί στις ρεματιές

Να χώνε­ται στις τρύπες

Ν΄ακούν τ΄αγρίμια στη φωλιά

Να τους μερώ­νει η πείνα

Να κάμει ο σκά­ρος πιο γλυκό

Το ούρ­λια­σμα του λύκου

Να πάψει ο Λιού­πης ν΄αλυχτάει

Τη νύχτα να με σκιάζει

Να μαζευ­τώ στην κάπα μου

Να γεί­ρω στο λιθάρι

Να ιδώ τον πάπ­που όρθιο

Με την “ΑΥΓΗ” στα χέρια

Να μου δια­βά­ζει φωναχτά

Να δεί­χνει τον Γκαγκάριν

Και μένα ο νους μου να πετά

Με το αστρί που πέφτει

Να πάω να πιά­σω την ουρά

Για να με ταξιδέψει

Εκεί που απαγγέλουνε

Οι ποι­η­τές του κόσμου

Και το πρωί χαράματα

Να πάω και να κινήσω

Για το χωριό για το σκολειό

Την πόρ­τα να χτυπήσω

Ν΄αδειάσω το σακού­λι μου

Μπρο­στά στο δάσκα­λό μου

Να βγού­νε γράμ­μα­τα δροσιές

Αστρο­φεγ­γιές του Μάη

Κού­κου λαλή­μα­τα πουλιών

Σκου­ξί­μα­τα αλεπούδων

Αχοί βου­νί­σιοι κουδουνιών

Χλι­μί­ντρι­σμα φοράδων

Βελά­σμα­τα, γεννήματα

Πονέ­μα­τα μανάδων.

Χρή­στος Νικ. Ζήκος, τ. Λυκειάρ­χης, τ. Σχο­λι­κός Σύμβουλος

“ΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ” μου, αφιε­ρω­μέ­νο στη μνή­μη του ποι­η­τή Γιώρ­γου Κοτζιού­λα (1909–1956)