«Μακεδονικό» : Πού αλήθεια πάμε ή καλύτερα μας πάνε;

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

«Οι άνθρω­ποι δημιουρ­γούν την ίδια τους την ιστο­ρία, τη δημιουρ­γούν όμως όχι όπως τους αρέ­σει, όχι μέσα σε συν­θή­κες που οι ίδιοι δια­λέ­γουν, μα μέσα σε συν­θή­κες που υπάρ­χουν άμε­σα, που είναι δοσμέ­νες και που κλη­ρο­δο­τή­θη­καν από το παρελ­θόν. Η παρά­δο­ση όλων των νεκρών γενε­ών βαραί­νει σαν βρα­χνάς στο μυα­λό των ζωντα­νών». (Κ. Μαρξ, από τη 18η Μπρυ­μαίρ του Λου­δο­βί­κου Βοναπάρτη)

Λες και το ρολόι της ιστο­ρί­ας έχει στα­μα­τή­σει το τελευ­ταίο διά­στη­μα. Για άλλους το 1992 και τα περί­φη­μα συλ­λα­λη­τή­ρια της Θεσ­σα­λο­νί­κης.  Για άλλους ακό­μη παλιό­τε­ρα στην επο­χή του Μ. Αλε­ξάν­δρου. Οι φου­στα­νέ­λες βγή­καν από τη ναφθα­λί­νη. Και από κοντά οι περι­κε­φα­λαί­ες, αλλά και τα εξα­πτέ­ρυ­γα. Τα εθνι­κι­στι­κά (με βάση το περιε­χό­με­νο τους και όχι τον κόσμο που τα ακο­λου­θεί) συλ­λα­λη­τή­ρια έγι­ναν ξανά «της μόδας» και η «κομι­σμέ­νη ρωμιο­σύ­νη» δεί­χνει να ξυπνά από τον λήθαρ­γο όπως λένε και οι πρωτοστατούντες. 

Ενώ τα τελευ­ταία χρό­νια τα μνη­μό­νια και τα αντι­λαϊ­κά μέτρα που τα συνο­δεύ­ουν περ­νούν με μικρές αντι­στά­σεις – αντι­δρά­σεις, στην ανα­καί­νι­ση του ζητή­μα­τος της ονο­μα­σί­ας της ΠΓΔΜ  κάτι αρχί­ζει να κινεί­ται. Όμως κάθε κίνη­ση δεν σημαί­νει πως είναι και για το καλό μας…

Έχει εκπαι­δευ­τεί χρό­νια τώρα ο λαός ‚μέσω των πολυ­μόρ­φων μηχα­νι­σμών του συστή­μα­τος, να βλέ­πει μικρές εικό­νες της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και όχι ολό­κλη­ρο το κάδρο. Να βλέ­πει το δέν­δρο και να χάνει το δάσος. Και τελι­κά η αντί­δρα­ση του να περιο­ρί­ζε­ται στο να χτυ­πά το σαμά­ρι και όχι το γομάρι…

Και θα περί­με­νε κανείς η πλού­σια εμπει­ρία που υπάρ­χει στον τόπο αυτό για κάθε είδους πατρι­δο­κά­πη­λους ‚που πάντα οδη­γού­σαν τον τόπο σε περι­πέ­τειες και το λαό σε τρα­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, να αξιο­ποιό­ταν. Να ξεχώ­ρι­ζε δηλα­δή ο πατριω­τι­σμός από τον εθνι­κι­σμό αλλά και το δίδυ­μο αδελ­φό του τον κοσμο­πο­λι­τι­σμό. Για­τί κακά τα ψέμα­τα. Στην υπό­θε­ση της ΠΓΔΜ και της ονο­μα­σί­ας του υπάρ­χουν και οι δύο στά­σεις. Όσο λάθος είναι το σύν­θη­μα «Η Μακε­δο­νία είναι μία και Ελλη­νι­κή», τόσο λάθος είναι και η άρον-άρον έντα­ξη της χώρας αυτή στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ στο όνο­μα της «γεω­πο­λι­τι­κών ανα­γκών και ευκαι­ριών». Ο «ρεα­λι­σμός» του κεφα­λαί­ου και οι «ανά­γκες» του για ανα­βαθ­μι­σμέ­νο ρόλο στην περιο­χή των Βαλ­κα­νί­ων, δεν συμπί­πτει με τις λαϊ­κές ανά­γκες και κυρί­ως με την ανά­γκη για Βαλ­κά­νια ειρή­νης, με στα­θε­ρά σύνο­ρα, χωρίς ξένους επι­κυ­ρί­αρ­χους, χωρίς εθνι­κι­στι­κές και αλυ­τρω­τι­κές κραυγές.

Και από κοντά φυσι­κά με τις επι­διώ­ξεις των μεγά­λων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων στην περιο­χή αλλά και τις «δικής μας» άρχου­σας τάξης τα σχέ­δια για ανα­μόρ­φω­ση του πολι­τι­κού σκη­νι­κού με στό­χο και πάλι τον εγκλω­βι­σμό του λαού σε «σχή­μα­τα» που θα οδη­γή­σουν την λαϊ­κή αγα­νά­κτη­ση σε κανά­λια αδιέ­ξο­δα, επικίνδυνα.

Το θέμα φυσι­κά είναι αυτός «βρα­χνάς» που επι­σή­μα­νε  ο Κ. Μαρξ να φύγει από τα μυα­λά των απλών ανθρώ­πων, και  τελι­κά αυτοί να μην στρα­τεύ­ο­νται κάτω από ξένες προς τα πραγ­μα­τι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα σημαί­ες. Και εδώ χρειά­ζε­ται πολύ δου­λειά να γίνει απ’ όσους πηγαί­νο­ντας κόντρα στο ρεύ­μα των και­ρών, με όπλο τον ορθό λόγο και τα επι­χει­ρή­μα­τα, τη δύνα­μη του παρα­δείγ­μα­τος και με εμπι­στο­σύ­νη στον ίδιο το λαό σαν δημιουρ­γού ενός μέλ­λο­ντος που μπο­ρεί και πρέ­πει να είναι δια­φο­ρε­τι­κός- καλύ­τε­ρος από το παρόν. Με σαφή κατεύ­θυν­ση την πάλη ενά­ντια στα σχέ­δια ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ και την πολι­τι­κή των κομ­μά­των τους, που μόνο νέα δει­νά προ­μη­νύ­ουν για τον ελλη­νι­κό και τους άλλους λαούς της περιοχής.

Ιστο­ρι­κά υπήρ­χε ο «πατριω­τι­σμός» των κοτσα­μπά­ση­δων και ο πατριω­τι­σμός των «αρμα­το­λών και των κλε­φτών». Ο πατριω­τι­σμός των αγω­νι­στών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και η συνερ­γα­σία με τον κατα­κτη­τή των «εθνι­κο­πα­τριω­τών». Ο αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός αγώ­νας του ΔΣΕ και η στά­ση αυτών που έλε­γαν στον Βαν Φλιτ το περί­φη­μο «στρα­τη­γέ, ιδού ο στρα­τός σας». Αλλά και μετά από τη διά­λυ­ση της ενιαί­ας Γιου­γκο­σλα­βί­ας αυτοί που έστη­ναν οδο­φράγ­μα­τα στα ΝΑΤΟι­κά στρα­τεύ­μα­τα και αυτοί που «ευχα­ρι­στού­σαν τις ΗΠΑ».

Ιδού λοι­πόν το πραγ­μα­τι­κό «πεδί­ον δόξης λαμπρόν».

_________________________________________________________________________________________________

Αλέκος Α. Χατζηκώστας  Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και site εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες. Έχει εκδώσει 7 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους.