Μακρόνησος: Πέτρα και Σκιές (ΦΩΤΟ) — του Στέλιου Κανάκη

«Είμα­στε οι νικη­τές, είστε οι ηττη­μέ­νοι» ούρ­λια­ζαν τα μεγά­φω­να. Και τα καρά­βια έφτα­ναν γεμά­τα. Κι από­πλε­αν άδεια. Τα μεγά­φω­να συνέ­χι­ζαν να ουρ­λιά­ζουν: «Είμα­στε οι νικη­τές, είστε οι ηττη­μέ­νοι». Οι “νικη­τές” ήταν οι Άγγλοι του Σκό­μπυ. Οι Αμε­ρι­κα­νοί του Βαν Φλιτ. “Στρα­τη­γέ, ιδού ο στρα­τός σας” παρου­σιά­ζο­νταν μπρο­στά του. Οι ναπάλμ του Τρού­μαν. Έτσι “νίκη­σαν”.

Κι έχτι­σαν το δικό τους Ντα­χά­ου. Το κολα­στή­ριο που ονό­μα­σαν “Νέο Παρθενώνα”.

Και τα μεγά­φω­να ούρ­λια­ζαν: «Είμα­στε οι νικη­τές, είστε οι ηττημένοι».

Πολ­λές φορές ούρ­λια­ζαν και οι κρα­τού­με­νοι. Έπει­τα σιω­πού­σαν. Κάποιοι για πάντα. Κι άλλοι τρα­βού­σαν σιω­πη­λοί και χαμο­γε­λα­στοί για την Αθα­να­σία. Όπως ο Αλέξης:

«Τι ήσυ­χος που ήσουν, Αλέξη
νύχτα νύχτα σε ξύπνη­σαν, σύντροφε,
δεν πρό­φτα­σες καλά-καλά να δέσεις τον μπό­γο σου,
δεν πρό­φτα­σες να δέσεις τις αρβύ­λες σου. Προσέξαμε
σα δρα­σκε­λού­σες την πόρ­τα του αντίσκηνου,
τόνα κορ­δό­νι σου λυμέ­νο σέρ­νο­νταν στο χώμα
Φοβη­θή­κα­με μη και σκο­ντά­ψεις, σύντρο­φε. Κατάλαβες
και χαμο­γέ­λα­σες. Χαμογελάσαμε.»

Φαντά­ζει απί­στευ­το πόσο μπο­ρεί να απο­κτη­νω­θεί ο άνθρωπος.

Άλλους τους ανέ­συ­ραν από τη θάλασ­σα κατα­σπα­ραγ­μέ­νους απ’ τις γάτες μέσα σε σακιά. Όπως ο Μανώλης.

Και στοί­βα­ζαν στα καΐ­κια δολο­φο­νη­μέ­νους από σφαί­ρες – τρια­κό­σιους με τη μια, από βασα­νι­στή­ρια, τρε­λα­μέ­νους, κουτσούς.

Γέμι­σε ο τόπος σκιές. Σκιές που πλα­νώ­νται πάνω από τις πέτρες της Μακρο­νή­σου, πάνω απ’ την Ιστο­ρία. Σκιές ευγε­νι­κών ανθρώ­πων που ονει­ρεύ­τη­καν, που τους καθα­γί­α­σε η θυσία τους κι έγι­ναν σύμ­βο­λα της Νίκης των “ηττη­μέ­νων”.

Σήμε­ρα οι σκιές αυτές στέ­κουν μπρο­στά μας. Ανα­δύ­ο­νται από τις μήτρες του γλύ­πτη Μάρ­κου Γεωρ­γι­λά­κη που είναι θαμ­μέ­νες κάτω απ’ το μνη­μείο. Βρί­σκο­νται ανά­με­σά μας.

«Κοι­τά­νε πέρα την αντι­φεγ­γιά της Αθήνας,
κοι­τά­νε τον ποτα­μό του Ιορδάνη,
σφίγ­γο­ντας μια πέτρα στη χωμα­τέ­νια φού­χτα τους,
σφίγ­γο­ντας μες στα μάτια τους τα σκά­για των άστρων,
σφίγ­γο­ντας μες στο φυλ­λο­κάρ­δι τους μια δυνα­τή σιωπή,
εκεί­νη τη σιω­πή που γίνε­ται πριν απ’ τ’ αστροπελέκι.»

Κοι­τά­νε πέρα τις μανά­δες που πόνε­σαν, τα παι­διά που άφη­σαν, που πεί­να­σαν και λοι­δο­ρή­θη­καν. Για να ζήσουν όλα τα παι­διά του κόσμου. Για να χαμο­γε­λά­νε οι μανάδες.

Κάθε μια απ’ τις σκιές έχει στους ώμους της

«Την κού­ρα­ση δώδε­κα ωρών από πέτρα
Την δίψα δώδε­κα ωρών από ήλιο
Τον πόνο τόσων χρόνων
Την από­φα­ση μιας ολό­κλη­ρης ζωής».

Θα περά­σουν χρό­νια. Το ίδιο το μνη­μείο θα έχει γίνει Ιστο­ρία ανά­με­σα στις Σκιές που ανα­πα­ρι­στά. Οι επι­σκέ­πτες θα περι­δια­βαί­νουν τις Σκιές, θα αφου­γκρά­ζο­νται τους ψιθύ­ρους τους, «θα ακου­μπά­νε πάνω τους όπως ακου­μπά­με στις πιο βαθιές ανα­μνή­σεις μας», θα ονει­ρεύ­ο­νται μαζί τους εκεί­νον τον καλύ­τε­ρο κόσμο που στο όνο­μά του ανα­δύ­θη­καν κι υπάρ­χουν ανά­με­σά μας.

Ήμα­σταν κι εμείς εκεί. Όταν οι μορ­φές του Μάρ­κου Γεωρ­γι­λά­κη, οι ψυχές των ηρω­ι­κών Μακρο­νη­σιω­τών στή­θη­καν πάνω στις πέτρες του βρά­χου της θυσί­ας και κοί­τα­ξαν για πρώ­τη φορά τις ακτο­γραμ­μές της Λαυ­ρε­ω­τι­κής. Εκεί που πρώ­τοι ακού­σα­με τη σιω­πη­λή κραυ­γή τους:

-Εμείς είμα­στε οι νικη­τές! Οι ιδέ­ες, οι αξί­ες, τα ιδα­νι­κά μας!

«Είναι σκλη­ρός ο αγώ­νας μητέρα
Μα είναι πολ­λά τα αδέρ­φια μας
Είναι πολ­λά τα παι­διά σου μητέρα
Μη πικραίνεσαι
Με τις μεγά­λες πέτρες στον ώμο μητέρα
Ανη­φο­ρί­ζο­ντας τον θάνατο».

???????????????????????????????????? ?????????????????????

????????????????????????????????????

????????????????????????????????????

????????????????????????????????????

????????????????????????????????????

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ