Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μαμά πεινάω…

9χρονη λιπο­θύ­μη­σε σε φούρ­νο στη Ρόδο από την πείνα!

«Η κόρη μου λιπο­θύ­μη­σε. Είμαι άνερ­γη εδώ και τόσους μήνες. Είμαι ξενο­δο­χο­ϋ­πάλ­λη­λος. Έχω να εργα­στώ από πέρυ­σι τον Αύγου­στο». «Δεν έχου­με να φάμε. Το παι­δί πεί­να­γε και εγώ δεν είχα να το ταΐ­σω. Απο­λύ­θη­κα, ήμουν επο­χι­κή εργαζόμενη».

Εργα­ζό­με­νη στον κλά­δο της βαριάς βιο­μη­χα­νί­ας της εκμε­τάλ­λευ­σης, η μητέ­ρα της 9χρονης. Κλά­δος που ανα­πτύσ­σε­ται με το αίμα και τον ιδρώ­τα των εργα­ζο­μέ­νων σε συν­θή­κες κάτερ­γου. Τα ιλου­στρα­σιόν ξενο­δο­χεία, με τις πισί­νες και τους ψεύ­τι­κους παρα­δεί­σους, κρύ­βουν από πίσω τους την ατε­λεί­ω­τη εκμε­τάλ­λευ­ση των εργα­ζο­μέ­νων του κλά­δου. Εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εργα­σί­ας, γενί­κευ­ση της απλή­ρω­της ανα­σφά­λι­στης δου­λειάς, την ίδια στιγ­μή που με πακτω­λούς κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης φτιά­χνουν 5στερα και 4στερα ξενο­δο­χεία για να αυγα­τί­ζουν τα κέρ­δη τους οι του­ρι­στι­κοί όμιλοι.

Μαμά πει­νάω… Δύο λέξεις που δεί­χνουν καθα­ρά αυτούς που «αρπά­νε το ψωμί από το τρα­πέ­ζι και κηρύ­χνουν τη λιτό­τη­τα» (Μπρεχτ 1939). Είναι οι καπι­τα­λι­στές και το πολι­τι­κό τους προ­σω­πι­κό που δίνουν μάχη, μέσα από τις ατέρ­μο­νες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, συμ­φω­νί­ες και αξιο­λο­γή­σεις, για το ποια τμή­μα­τα του κεφα­λαί­ου θα κερ­δί­σουν και ποια θα χάσουν από την κρί­ση, αλλά είναι αγκα­λια­σμέ­νοι και ενω­μέ­νοι στην προ­ώ­θη­ση της επί­θε­σης στα δικαιώ­μα­τα και στις κατα­κτή­σεις των εργα­ζο­μέ­νων όλων των λαών της Ευρώ­πης. Είναι αυτοί που παρα­μυ­θιά­ζουν το λαό να κάνει υπο­μο­νή με κοι­νω­νι­κή «ειρή­νη», για την καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη όπου «θα φάνε όλοι»!

Αυτή η βαρ­βα­ρό­τη­τα, όπου ο παρα­γό­με­νος από τους εργα­ζό­με­νους πλού­τος γεμί­ζει τα σεντού­κια των καπι­τα­λι­στών, ενώ τα παι­διά τους λιπο­θυ­μούν από την πεί­να, χρή­ζει απά­ντη­σης με οργά­νω­ση, ανυ­πο­χώ­ρη­το αγώ­να και μαζι­κή δρά­ση, για να ανοί­ξει ο δρό­μος της ανατροπής.

Δεν θα πάψουν τα χέρια τους να αρπά­ζουν το ψωμί από το τρα­πέ­ζι των παι­διών των εργα­ζο­μέ­νων, αν δεν τους «τα κόψου­με». Τότε μόνο τα παι­διά θα μεγα­λώ­νουν σε ένα περι­βάλ­λον που τους παρέ­χει τα ανα­γκαία υλι­κά αγα­θά (στέ­γη, ρού­χα, τρο­φή) και δια­σφα­λί­ζει τη σωμα­τι­κή και τη νοη­τι­κή τους υγεία.

Πηγή: 902.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο