Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μανώλης Γλέζος: Η άρχουσα τάξη ευγνωμονούσα…

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Όσο κι αν ανα­ρω­τιέ­μαι μερι­κές φορές τι από­μει­νε για τον Μανώ­λη Γλέ­ζο από εκεί­νη την εξό­χως ηρω­ι­κή πρά­ξη της νιό­της του (να κατε­βά­σει μαζί με τον Λάκη Σάντα ‑που εύκο­λα οι περισ­σό­τε­ροι τον ξεχνούν- τη μιση­τή σβά­στι­κα από τον βρά­χο της Ακρό­πο­λης), ποιο είναι το απαύ­γα­σμα μιας ομο­λο­γου­μέ­νως γεμά­της ζωής, τώρα στη δύση της και ποια η κλη­ρο­νο­μιά που αφή­νει στις επό­με­νες γενιές, ο ίδιος με τις πρά­ξεις του φρο­ντί­ζει να λύνει τις απο­ρί­ες μου. Όπως έκα­νε και χτες με την «ανοι­χτή επι­στο­λή» του προς «τους Τρια­κό­σιους της Βου­λής των Ελλήνων».

Ο Γλέ­ζος είναι αλή­θεια ότι κάπο­τε κου­ρά­στη­κε. Πίστε­ψε ότι ο καπι­τα­λι­σμός μπο­ρεί να γίνει καλύ­τε­ρος και προ­σπά­θη­σε να πεί­σει και τους άλλους, πότε μέσα από τα κόμ­μα­τα που συμ­με­τεί­χε, πότε ως μονα­χι­κή «ιερή αγε­λά­δα» της αρι­στε­ράς. Σήμε­ρα, ως όψι­μος… «αγα­να­κτι­σμέ­νος», τσου­βα­λιά­ζει τους «300» με την ευκο­λία της «πλα­τεί­ας», επι­χει­ρώ­ντας να δώσει στον εαυ­τό του συχω­ρο­χάρ­τι για τις δικές του ευθύ­νες. Θολώ­νει για μια ακό­μη φορά τα νερά.

Η πολυ­τι­μό­τε­ρη υπη­ρε­σία προς το σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης σήμε­ρα είναι να εμπε­δώ­νε­ται στις συνει­δή­σεις του λαού και της νεο­λαί­ας ότι όλοι ίδιοι είναι, ο εχθρός του λαού είναι οι κακοί δανει­στές και τα μνη­μό­νια, πριν τα μνη­μό­νια όλα ήταν καλά και η ζωή που δικαιού­ται ο λαός ανά­γε­ται στη σφαί­ρα… του μετα­φυ­σι­κού. Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια.

Ο Μανώ­λης Γλέ­ζος «μέτρη­σε» όλα τα σκα­λο­πά­τια του κατή­φο­ρου που τον οδή­γη­σε μέχρι την ανυ­πο­λη­ψία στα μάτια αυτών που κάπο­τε τον σέβο­νταν και ας δια­φω­νού­σαν μαζί του. Όπως και το πρώ­ην κόμ­μα του, απο­δει­κνύ­ε­ται για το σύστη­μα πολυ­τι­μό­τε­ρος από τους «προ­δό­τες σαμα­ρα­βε­νι­ζέ­λους», επι­βε­βαιώ­νο­ντας στους ανυ­πο­ψί­α­στους και στους δύσπι­στους ότι υπήρ­χε και στη χώρα μας το είδος της αρι­στε­ράς που έχει την ικα­νό­τη­τα να επι­βάλ­λει αυτό που δεν μπο­ρεί να πετύ­χει η δεξιά…

«Υστε­ρο­φη­μία» ή δικαί­ω­ση στις καρ­διές αυτών που αγω­νί­ζο­νται; Ο καθέ­νας σ’ αυτή τη ζωή κάνει την επι­λο­γή του. Το σύστη­μα πάντως έχει απο­δεί­ξει ότι ξέρει να εκτι­μά και να ανταποδίδει.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο