Μαρία Δημητριάδη, έκανε τραγούδι την ταξική πάλη και συνέβαλε με το τραγούδι της σ’ αυτήν την πάλη

Μαρία Δημη­τριά­δη, μια σπου­δαία, ασυμ­βί­βα­στη φωνή που«έφυγε» πρό­ω­ρα από τη ζωή, στις 7 Ιανουα­ρί­ου 2009, σε ηλι­κία 58 χρόνων.

Τρα­γου­δί­στρια με μεγά­λο ερμη­νευ­τι­κό εύρος, με την υπέ­ρο­χη φωνή της, σφρά­γι­σε τρα­γού­δια μεγά­λων Ελλή­νων δημιουρ­γών, που έγι­ναν σύμ­βο­λα αντί­στα­σης ενά­ντια στην εκμε­τάλ­λευ­ση και το σκο­τά­δι της κατα­πί­ε­σης. Τόσο μέσα από την καλ­λι­τε­χνι­κή της προ­σφο­ρά, όσο και μέσα από την ατα­λά­ντευ­τη στά­ση της στο πλάι του λαϊ­κού κινή­μα­τος, συνέ­δε­σε τη φωνή της με τους λαϊ­κούς και εργα­τι­κούς αγώ­νες, με αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, με το όρα­μα για μια δίκαιη κοι­νω­νία. Ανθρω­πος ασυμ­βί­βα­στος, αντι­στά­θη­κε με τόλ­μη και παρ­ρη­σία στην ευκο­λία και στα κυκλώ­μα­τα που λυμαί­νο­νται το χώρο της τέχνης, με απο­τέ­λε­σμα να βρε­θεί αντι­μέ­τω­πη με τις αντι­ξο­ό­τη­τες που δημιουρ­γεί το σύστη­μα στους καλ­λι­τέ­χνες που δεν υπο­τάσ­σο­νται στις επι­διώ­ξεις του. Η ίδια, πάντως, δε στα­μά­τη­σε να παλεύ­ει κόντρα στην κυρί­αρ­χη αισθη­τι­κή, επι­μέ­νο­ντας να τρα­γου­δά για όσους αγω­νί­ζο­νται, αντι­στέ­κο­νται, ορα­μα­τί­ζο­νται. Πάντα ευαί­σθη­τη στα κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα, πορεύ­τη­κε δίπλα στο ΚΚΕ, στη­ρί­ζο­ντας τις θέσεις του και παλεύ­ο­ντας μαζί του, μέχρι την τελευ­ταία στιγ­μή. Δεν άλλα­ξε στρα­τό­πε­δο, ούτε εξαρ­γύ­ρω­σε την προ­σφο­ρά της στο λαϊ­κό κίνημα.

Η Μαρία Δημη­τριά­δη γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να στις 11 Απρι­λί­ου και ξεκί­νη­σε να τρα­γου­δά από παι­δί. Στα 16 της κιό­λας χρό­νια κάνει τον πρώ­το της δίσκο — τα «Κορί­τσια στον ήλιο». Μετά ήρθαν ο «Ηλιος ο Πρώ­τος» και το «Χρο­νι­κό» του Γ. Μαρ­κό­που­λου. Στο ενδιά­με­σο γνω­ρί­ζει τον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, τον οποίο είχαν σε κατ’ οίκον περιο­ρι­σμό και κάνει μαζί της συνέ­χεια πρό­βες… Ακο­λου­θεί ο δίσκος — συνερ­γα­σία της με τον Σταύ­ρο Ξαρ­χά­κο «Ενα πρω­ι­νό η Πανα­γιά μου»… Και μετά συναυ­λί­ες με τον Θεο­δω­ρά­κη σε όλο τον κόσμο, για δύο χρό­νια… Στη συνέ­χεια, οι δίσκοι της με τους Γιάν­νη Γλέ­ζο, Νίκο Μαμα­γκά­κη. Ηδη, είχε γνω­ρί­σει τον Θάνο Μικρού­τσι­κο και μετά τη μετα­πο­λί­τευ­ση δίνει φωνή στα πρώ­τα του τρα­γού­δια, τα «Πολι­τι­κά». Με αυτόν το δίσκο ξεκι­νά η συνερ­γα­σία τους, που συνε­χί­στη­κε με τις δισκο­γρα­φι­κές δου­λειές «Καντά­τα για τη Μακρό­νη­σο», «Φου­έ­ντε Οβε­χού­να», «Τρο­πά­ρια για φονιά­δες», «Τα τρα­γού­δια της λευ­τε­ριάς» και παράλ­λη­λα συναυ­λί­ες, που δεν ήταν μόνο καλ­λι­τε­χνι­κά γεγο­νό­τα, αλλά και μέσο κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής πάλης. Οπως, κατα­χεί­μω­να σε καλο­και­ρι­νό σινε­μά, στη Λάρυ­μνα, με τρα­γού­δια συμπα­ρά­στα­σης στους εργά­τες. Οπως οι κυρια­κά­τι­κες συναυ­λί­ες στην Αθή­να για απερ­γούς, παρό­λο το ξενύ­χτι της προη­γού­με­νης νύχτας στις μπουάτ. Οπως η συνε­χής παρου­σία της τα τελευ­ταία χρό­νια σε αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές και εργα­τι­κές συναυ­λί­ες. Πάντα η Μαρία Δημη­τριά­δη μέσα στα γεγονότα…

Συνέ­χι­σε με το «Δελ­τίο και­ρού», με τρα­γού­δια πολ­λών συν­θε­τών σε πρώ­τη εκτέ­λε­ση, με τα «Λια­νο­τρά­γου­δα» του Μίκη, με τον πρώ­το δίσκο του Γιώρ­γου Σταυ­ρια­νού, με την «Ελέ­νη» του Χατζι­δά­κι, με το «Εμπάρ­γκο» του Μικρού­τσι­κου, με άλλους τρα­γου­δι­στές κ.ά. Για ν’ ακο­λου­θή­σουν και πάλι δυο πολύ μεγά­λες περιο­δεί­ες με τον Μίκη. Μετά την απο­χή της για κάποια χρό­νια, έρχο­νται δύο χρό­νια δου­λειάς στο Βελι­γρά­δι, την περί­ο­δο του εμπάρ­γκο. Κάνει συναυ­λί­ες κι ένα δίσκο, που με τη βοή­θεια του υπουρ­γεί­ου Πολι­τι­σμού της πρώ­ην Γιου­γκο­σλα­βί­ας τα έσο­δά του πηγαί­νουν στους πρόσφυγες.

Με τη μεγά­λη, συγκλο­νι­στι­κή φωνή της, συνέ­χι­σε να τρα­γου­δά για τους ανθρώ­πους που εξα­κο­λου­θούν να έχουν ορά­μα­τα. Σ’ αυτούς αφιέ­ρω­σε και τον δίσκο της «Δον Κιχώ­τες», των Π. Καρα­σού­λου — Θ. Οικο­νό­μου, το 2002. Σ’ αυτούς που παρα­μέ­νουν ιδε­ο­λό­γοι κρα­τώ­ντας στα­θε­ρές τις αρχές τους και συνε­χί­ζουν σε δίσε­κτους και­ρούς να πολε­μά­νε έστω για ένα ψίχου­λο κοι­νω­νι­κής δικαιοσύνης…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης