Μαρία Φαραντούρη | συναυλία για την Εργατική Πρωτομαγιά: Αναπνέω με τη μουσική και το τραγούδι

Βασι­κή ερμη­νεύ­τρια της μεγά­λης συναυ­λί­ας που διορ­γα­νώ­νει το ΚΚΕ για την Πρω­το­μα­γιά θα είναι η Μαρία Φαρα­ντού­ρη. Μια ερμη­νεύ­τρια παγκό­σμιας αναγνώρισης…Μεγάλωσε στη γει­το­νιά της Νέας Ιωνί­ας. Εκεί απο­κτά και τις πρώ­τες μνή­μες, τους πρώ­τους ήχους και εικό­νες. Ακο­λου­θεί η συμ­με­το­χή της στη χορω­δία του Συλ­λό­γου Φίλων Ελλη­νι­κής Μου­σι­κής. Εκεί την πρω­τα­κού­ει ο Θεο­δω­ρά­κης στα 16 της χρό­νια και γίνε­ται η «φωνή» του. Και από τότε ξεκι­νά­νε όλα…

Πρώ­τος της ολο­κλη­ρω­μέ­νος δίσκος «Η Μπα­λά­ντα του Μαουτ­χά­ου­ζεν» στα 17 της χρό­νια. Εναν χρό­νο αργό­τε­ρα, και πάλι στο πλευ­ρό του Μίκη, συμ­με­τέ­χει ως βασι­κή ερμη­νεύ­τρια στην πρώ­τη μεγά­λη λαϊ­κή συναυ­λία σε ανοι­χτό χώρο και συγκε­κρι­μέ­να σε γήπε­δο. Είναι η πρώ­τη φορά που οι δημιουρ­γοί, οι ερμη­νευ­τές έρχο­νται σε άμε­ση επα­φή με τις μάζες. Στα δύσκο­λα χρό­νια της χού­ντας η Μ. Φαρα­ντού­ρη, μαζί με τον Καλο­γιάν­νη και τον Μίκη, όταν κατόρ­θω­σε να απε­λευ­θε­ρω­θεί, γυρ­νά­νε όλες τις χώρες τρα­γου­δώ­ντας ενά­ντια στη δικτα­το­ρία, για την ελευ­θε­ρία και το δίκιο…

Ολα αυτά τα χρό­νια έως και σήμε­ρα δεν στα­μα­τά να δημιουρ­γεί. Ευτύ­χη­σε να συνερ­γα­στεί με τους μεγα­λύ­τε­ρους Ελλη­νες συν­θέ­τες, να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ζηλευ­τές και αξιο­μνη­μό­νευ­τες συνερ­γα­σί­ες, να τρα­γου­δή­σει λόγια μεγά­λων ποι­η­τών. Και όμως, παρ’ όλα αυτά δεν επα­να­παύ­ε­ται. Την απα­σχο­λεί τι «νέο» θα προ­σφέ­ρει στην Τέχνη της αλλά και στον κόσμο που την αγα­πά και την ακού­ει. Εκτι­μά ιδιαί­τε­ρα τη νέα γενιά των συνα­δέλ­φων της…
Για όλα αυτά είναι μεγά­λη η χαρά και η τιμή μας που συνο­μι­λή­σα­με μαζί της. Και την ευχα­ρι­στού­με ιδιαίτερα.

Η Τέχνη εμπνέει στην πάλη για μια καλύτερη ζωή

Μια συναυ­λία για την Εργα­τι­κή Πρω­το­μα­γιά. Τι θα έχει την ευκαι­ρία να ακού­σει το κοι­νό που θα βρε­θεί στο Γαλάτσι;

Mια ωραία επι­λο­γή από το σύγ­χρο­νο ποιο­τι­κό μας τρα­γού­δι, τρα­γού­δια γνω­στά και λιγό­τε­ρο γνω­στά που χαρα­κτή­ρι­σαν την επο­χή μας με τη μελω­δία αλλά και τα μηνύ­μα­τά τους, τρα­γού­δια που αγά­πη­σε ο λαός μας και τον συντρό­φε­ψαν στη χαρά και στους αγώ­νες του. Τα περισ­σό­τε­ρα είναι του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, αλλά και του Χατζι­δά­κι, του Λοΐ­ζου, του Μικρού­τσι­κου, του Ξαρχάκου.

Στη σκη­νή θα έχω τη χαρά να συνερ­γα­στώ με εξαί­ρε­τους και νεό­τε­ρους τρα­γου­δι­στές, όπως την γνω­στή σε όλους μας Ρίτα Αντω­νο­πού­λου, τον Βασί­λη Γκισ­δά­κη, τον Κώστα Τρια­ντα­φυλ­λί­δη και τη μικρό­τε­ρη όλων αλλά πολ­λά υπο­σχό­με­νη Ελέ­νη Καρ­τε­λιά. Μια οχτα­με­λής ορχή­στρα, με τον εξαί­ρε­το Μανό­λη Ανδρου­λι­δά­κη, κλα­σι­κό κιθα­ρί­στα, να έχει κάνει την ενορ­χή­στρω­ση και να διευθύνει.
Πιστεύω ότι θα είναι μια ωραία μου­σι­κή βρα­διά, με την οποία θα υπο­δε­χτού­με την Πρω­το­μα­γιά που τόσα νοή­μα­τα, συναι­σθή­μα­τα κι εργα­τι­κούς αγώ­νες ξυπνά μέσα μας.

Πώς βλέ­πε­τε τη συγκε­κρι­μέ­νη πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ στον τομέα του Πολι­τι­σμού και ειδι­κά σε αυτές τις δύσκο­λες συνθήκες;

Με τον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη και τον Fidel Castro στην Κούβα

Το ΚΚΕ, και η ΚΝΕ, έχει μια παρά­δο­ση στη δημιουρ­γία πολι­τι­στι­κών εκδη­λώ­σε­ων και ιδί­ως συναυ­λιών με μεγά­λη συμ­με­το­χή νέων κι αυτό είναι παρή­γο­ρο. Είναι πάντα κοντά στους καλ­λι­τέ­χνες που τα τελευ­ταία χρό­νια λόγω παν­δη­μί­ας είχαν πολ­λά προ­βλή­μα­τα εργα­σί­ας. Είμαι σίγου­ρη ότι θα συνε­χί­σει έτσι για­τί ο Πολι­τι­σμός ενώ­νει τους ανθρώ­πους, τους εξυ­ψώ­νει και τους εμπνέ­ει στην πάλη τους για μια καλύ­τε­ρη ζωή.

Εχε­τε μια πλού­σια και γεμά­τη πορεία στον χώρο του τρα­γου­διού. Ας γυρί­σου­με πίσω τον χρό­νο… Πώς ξεκί­νη­σαν όλα;

Ξεκί­νη­σαν όλα τη δεκα­ε­τία του ’60 όπου υπήρ­χε μια αγω­νι­στι­κή αισιο­δο­ξία και δημιουρ­γι­κή πολι­τι­στι­κή ανα­γέν­νη­ση. Σε αυτό το κίνη­μα που χαρα­κτή­ρι­ζε τους νέους μπή­κα κι εγώ στα δεκά­ξι μου χρό­νια. Για καλή μου τύχη με άκου­σε ο Μίκης κι από εκεί­νη τη στιγ­μή ξεκί­νη­σε μια δύσκο­λη, πολυ­κύ­μα­ντη περι­πέ­τεια με εφτά συνε­χή χρό­νια στο εξω­τε­ρι­κό λόγω δικτα­το­ρί­ας, με εξαι­ρε­τι­κές κορυ­φώ­σεις κι ανα­γνώ­ρι­ση μου­σι­κών έργων που παρα­μέ­νουν στον χρό­νο κι απο­τε­λούν τη σύγ­χρο­νη πολι­τι­στι­κή κλη­ρο­νο­μιά μας. Τίπο­τα όμως δεν έγι­νε χωρίς σκλη­ρή δου­λειά κι αφο­σί­ω­ση… Μια ολό­κλη­ρη ζωή, μέχρι σήμερα.

Και η συνερ­γα­σία σας με τον Μίκη πότε ξεκίνησε;

Ως μαθή­τρια στο 8ο Γυμνά­σιο στην Πατη­σί­ων μια φίλη συμ­μα­θή­τρια με πήρε και γρά­φτη­κα στον Σύλ­λο­γο Φίλων Ελλη­νι­κής Μου­σι­κής (ΣΦΕΜ). Ημουν η μικρό­τε­ρη. Εκεί γνώ­ρι­σα τον Λοΐ­ζο, τον Μαυ­ρου­δή, τον Λεο­ντή κι αργό­τε­ρα τον Σαβ­βό­που­λο. Ηταν ένα εξαι­ρε­τι­κό φυτώ­ριο νέων Ελλή­νων μου­σι­κών και μετέ­πει­τα συν­θέ­των. Σε μια συναυ­λία του ΣΦΕΜ συμ­με­τεί­χα στη χορω­δία κι έλε­γα κι ένα τρα­γού­δι μόνη μου, τον «Καη­μό» του Μίκη, ο οποί­ος ήταν παρών κι ενθου­σιά­στη­κε. Ηρθε στο τέλος στα παρα­σκή­νια, τον έβλε­πα για πρώ­τη φορά, κι έδι­νε συγ­χα­ρη­τή­ρια στη μητέ­ρα μου, η οποία με συνό­δευε πάντα. Είδε κι εμέ­να και μου λέει «το ξέρεις ότι γεν­νή­θη­κες για τα τρα­γού­δια μου;», κι εγώ του απά­ντη­σα με το θρά­σος της ηλι­κί­ας «το ξέρω!». Μετά είπε «Θα γίνεις η ιέρειά μου». Ε, από κει ξεκί­νη­σαν όλα. Ηταν τέλος του ’63 ή αρχές του ’64.

Με την Mercedes Sosa

Αν ζητού­σα­με να ξεχω­ρί­σε­τε κάποιες μονα­δι­κές στιγ­μές από όλη αυτή τη δια­δρο­μή σας, τι θα ξεχωρίζατε;

Είναι τόσο πολ­λές… Τώρα θυμά­μαι μεγά­λες συναυ­λί­ες στο εξω­τε­ρι­κό. Στο Παρί­σι με τον Υβ Μοντάν να απαγ­γέλ­λει τα ποι­ή­μα­τα που τρα­γου­δού­σα­με, στο Λον­δί­νο την Βανέ­σα Ρεντ­γκρέιβ, τις συναυ­λί­ες μου με τον περί­φη­μο κλα­σι­κό κιθα­ρί­στα Τζον Γουί­λιαμς, το «Κάντο Χενε­ράλ» στην Κού­βα με την παρου­σία του Φιντέλ Κάστρο… Επί­σης, όταν τρα­γού­δη­σα στη σου­η­δι­κή Βου­λή το «Γελα­στό παι­δί», που με κάλε­σε ο Πάλ­με, τη γνω­ρι­μία μου με τους Beatles στο στού­ντιό τους, την «Μπα­λά­ντα του Μαουτ­χά­ου­ζεν» όταν την τρα­γού­δη­σα με τον Μίκη και τον Καμπα­νέλ­λη που το διά­βα­σε, μέσα στο στρα­τό­πε­δο στην Αυστρία, τον Μιτε­ράν όταν με κάλε­σε ως Πρό­ε­δρος να τρα­γου­δή­σω στο Μέγα­ρο των Ηλυ­σί­ων. Αλλά πάνω από όλα τη συναυ­λία στο Στά­διο Καραϊ­σκά­κη όταν έπε­σε η χού­ντα και γυρί­σα­με από το εξωτερικό.

Πώς βλέ­πε­τε τους νεό­τε­ρους συνα­δέλ­φους σας, τη σύγ­χρο­νη δημιουργία;

ήμε­ρα είναι μια άλλη επο­χή που έχει υπο­χω­ρή­σει το συλ­λο­γι­κό. Eχουν αλλά­ξει πολύ τα πράγ­μα­τα… Oύτε οι δίσκοι δεν υπάρ­χουν. Υπάρ­χει ο «ψηφια­κός κόσμος», το ίντερ­νετ, το οποίο είναι καλό για­τί γνω­ρί­ζεις άμε­σα τις μου­σι­κές απ’ όλο τον κόσμο, επι­κοι­νω­νείς πιο εύκο­λα, ταυ­τό­χρο­να, όμως, λεί­πει η προ­σω­πι­κή παρου­σία και επαφή.

Έχου­με καλούς νέους μου­σι­κούς. Πιστεύω σε αυτούς. Θα δημιουρ­γή­σουν μέσα στις νέες συν­θή­κες και με το έργο τους θα εκφρά­σουν τη γενιά τους στη σημε­ρι­νή επο­χή. Εχουν τη συμπα­ρά­στα­σή μου, όπου μπο­ρώ βοη­θάω από τη μεριά μου. Εχουν ανά­γκη να νιώ­θουν το ενδια­φέ­ρον μας. Η Τέχνη είναι απαι­τη­τι­κή, θέλει καθη­με­ρι­νή ενα­σχό­λη­ση και αφο­σί­ω­ση, όμως ξέρει κι ανταποδίδει.

Δεν επα­να­παύ­ε­στε. Ποια είναι τα ερχό­με­να σχέ­διά σας;

Ναι, είναι αλή­θεια, ανα­πνέω με τη μου­σι­κή και το τρα­γού­δι. Τώρα αν η υγεία μας κι η παν­δη­μία το επι­τρέ­ψει, έχω μια σει­ρά συναυ­λιών το καλο­καί­ρι εδώ και στο εξω­τε­ρι­κό κι ένα και­νούρ­γιο έργο στη­ριγ­μέ­νο στα σπα­ράγ­μα­τα ποι­η­μά­των από αρχαί­ες ποι­ή­τριες. Το μελο­ποί­η­σε η Λένα Πλά­τω­νος πάνω σε μετά­φρα­ση του φιλό­λο­γου καθη­γη­τή Θάνου Τσα­κνά­κη και θα το παρου­σιά­σου­με σε σκη­νο­θε­σία Μιχα­ήλ Μαρ­μα­ρι­νού στην Ελευ­σί­να που είναι πολι­τι­στι­κή πρω­τεύ­ου­σα της Ευρώ­πης για το 2023