Μαρίνα Τ. Τσώρου: «Νείρομαι τη Χίμαιρα»

Τι κι αν είναι Άνοιξη…
Τι κι αν είναι Απρίλης…
Δύστο­κοι τού­τοι οι μήνες…
χωρίς αρώ­μα­τα, χωρίς φιλιά στα χείλη!
Κι η ζωή μας, μια λεχώ­να που σκια­μα­χεί μέσα στους ερή­μους δρό­μους της πόλης, έχο­ντας κρυμ­μέ­νο στον κόρ­φο της, σαν άγιο μυρω­μέ­νο φυλα­χτό, το δελ­τίο κυκλοφορίας.
Δεν μου πρέ­πει να δεκαρολογώ.
Δεν θέλω να βυζά­ξω απ’ αυτό το γάλα.
Νεί­ρο­μαι τη Χίμαι­ρα κι όχι τα κάλ­πι­κα τιμαλ­φή που μου επι­βάλ­λουν να κρε­μά­σω πάνω μου.
Τα χέρια, μου τα έχουν δέσει…μα η ψυχή μου πετα­ρί­ζει σαν κορι­τσό­που­λο που παίρ­νει το πρώ­το της ερω­τι­κό χάδι.
Γκρε­μί­ζω με τη σκέ­ψη μου τους μίζε­ρους και άχρω­μους τοί­χους της φυλα­κής μου, κι απο­δι­δρά­σκω στα πέρα­τα της οικουμένης.
…Και φωνά­ζω μ’ όλη τη δύνα­μη της φωνής μου “είμαι λεύτερηηηηη”…
…Κι αναπνέω…
…Και παίρ­νω ζωή…
…Και παίρ­νω δύναμη…
…Κι αντα­μώ­νω με τα αδέρ­φια μου…παιδιά όλα απ’ την ίδια μάνα, ίδιο το αίμα μας!
Ίδιες οι χει­ρο­πέ­δες που μας είχαν περά­σει, ίδιοι οι καη­μοί, οι θυσί­ες, τα δάκρυα… ίδιοι και οι αγώ­νες μας!
Και τα χέρια μας πλέ­κο­νται σαν υφάδι,
και γίνο­νται γρο­θιά που σηκώ­νει το ανά­στη­μά της για ψωμί, νερό, ειρή­νη και ισο­τι­μία! Η δύνα­μή μας είναι το παναν­θρώ­πι­νο υφά­δι των λαών… πολύ­χρω­μο και δίκαια μοιρασμένο!
Τι ομορ­φιά έχει αυτός ο κόσμος όταν αγκα­λιά­ζο­νται οι άνθρω­ποι και τα όνει­ρα πλια­γιά­ζουν μαζί κάτω από τον ίδιο ουρανό!!!
Νεί­ρο­μαι τη Χίμαιρα…
…Και θα την συνε­χί­σω να την αναζητώ…

ΜΑΡΙΝΑ Τ. ΤΣΩΡΟΥ