Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης //
Άρθρο του Mauricio Vicent στην Ισπανική εφημερίδα El Pais
Είχε τον Τσε στο δεξί μπράτσο. Για να μην είναι μόνος ο Τσε έκανε ένα ακόμη τατουάζ, του φίλου του του Φιντέλ με την υπογραφή του στον μηρό του. Στον αριστερό μηρό στο πόδι που έβαζε τα γκολ.
Για τον Μαραντόνα, ο Φιντέλ ήταν θεός, κάποιος άτρωτος. Θεωρούσε τον Φιντέλ ως τον «δεύτερο πατέρα» του, την «αδελφή ψυχή» του και την «πηγή έμπνευσής» του.
“Φιντέλ, αν υπάρχει ένα πράγμα που έχω μάθει από σένα κατά τη διάρκεια των πολλών όμορφων και ειλικρινών χρόνων φιλίας, είναι ότι η αφοσίωση είναι ανεκτίμητη, ότι ένας φίλος αξίζει περισσότερο από όλο το χρυσό στον κόσμο και ότι δεν συμβιβάζεσαι με τις ιδέες σου.”
Ο Μαραντόνα τα έγραψε αυτά στην τελευταία επιστολή του προς τον Φιντέλ το 2015, όταν ο Φιντέλ ήταν πολύ άρρωστος και είχε αποσυρθεί από την πολιτική ζωή. Μέσα από τις παράξενες συνθήκες της ζωής, ο Φιντέλ και το “χνούδι” «Pelusa», πέθαναν την ίδια ημερομηνία, στις 25 Νοεμβρίου, αλλά με διαφορά τεσσάρων ετών. Κάτι που πιθανότατα θα το ήθελαν και οι δύο.
Γνωρίστηκαν στην Κούβα τα Χριστούγεννα του 1994, όταν ο Ντιέγκο είχε τελειώσει την καριέρα του στα μεγάλα πρωταθλήματα και είχε αποκλειστεί από τη FIFA για υποτιθέμενο ντόπινγκ από το Παγκόσμιο Κύπελλο στις Ηνωμένες Πολιτείες το ίδιο έτος. Τόσο ο Φιντέλ όσο και ο Ντιέγκο είδαν τον εχθρό πίσω από αυτό τον αποκλεισμό.
Στην Αβάνα, ο Φιντέλ δέχτηκε τον Μαραντόνα στο Μέγαρο της Επανάστασης και μιλούσαν για ώρες. Στο τέλος της επίσκεψης, ο Ντιέγκο του έδωσε τη φανέλα της εθνικής του ομάδας και ο Φιντέλ απάντησε δίνοντας στον Ντιέγκο το πράσινο καπέλο του, του διοικητή.
Οκτώ χρόνια πριν, ο Μαραντόνα είχε πάει εθελοντής σε μπριγάδα εργασίας στην Κούβα, στο Βαραδέρο, δηλώνοντας ότι ήταν άνευ όρων θαυμαστής της Κουβανικής Επανάστασης.
Ίσως ήταν για όλα αυτά και για την επιβεβαιωμένη φιλία τους που ο Κουβανός ηγέτης ζήτησε προσωπικά από τον τότε επικεφαλής του ψυχολογικού νοσοκομείου στην Αβάνα, Βernabé Οrdaz, να προτείνει στον Μαραντόνα να έρθει στο νησί για να αποκατασταθεί από τον εθισμό του στην κοκαΐνη.
Ο Μαραντόνα έφτασε στην Αβάνα τον Ιανουάριο του 2000 σε θλιβερή κατάσταση. Λίγες μέρες μετά την εγκατάστασή του στο κέντρο ευεξίας La Pradera, ο Φιντέλ τον επισκέφθηκε.
“Είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσει κανείς και πολύ δύσκολο να σταματήσει” είπε ο Αριθμός νρ.10, [αριθμός της φανέλας του Μαραντόνα] στον Φιντέλ, αποκάλυψε ο προσωπικός Αργεντινός γιατρός του Alfredo Cahe στην El Pais αφού διαβεβαίωσε ότι αυτή η 20-λεπτά συνάντηση με τον Φιντέλ είχε ένα “θεραπευτικό” αποτέλεσμα.
“Αν έχω επισκέψεις όπως αυτή που είχα από τον Φιντέλ, νομίζω ότι η καρδιά μου θα αντέξει και ότι ο Ντιέγκο θα κρατήσει για λίγο περισσότερο,” εξήγησε ο Maradona.
Ο Αργεντίνος σταρ μεταφέρθηκε σε ειδική κλινική στην Αβάνα. Αλλά η αποκατάστασή του ήταν περίπλοκη, στραβή και ιδιαίτερη, όχι χωρίς οπισθοδρομήσεις.
Λίγες μέρες μετά την έναρξη της θεραπείας, τον επισκέφθηκε ο Πρέσβης της Αργεντινής, ο οποίος έφερε ένα μπουκάλι κρασί δώρο. Αυτό προκάλεσε δολοφονικές ματιές από την ιατρική ομάδα.
“Μα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, δεν είναι τίποτα,” ο διπλωμάτης διαμαρτυρήθηκε όταν κατασχέθηκε το ποτό. Όταν ο Ντιέγκο ήταν πολύ καλύτερα και πήγε την πρώτη του βόλτα, ένας συμπατριώτης του τον είδε στο δρόμο και φώναξε από ένα αυτοκίνητο: “Μην ανησυχείς για κανέναν. Είσαι ο Θεός!”
Ένας διάσημος Κουβανός ψυχολόγος ήταν εκτός εαυτού: Όσο αυτό το τσίρκο συνεχίζεται και υπογράφει αυτόγραφα, το περιβάλλον τον ενθαρρύνει και οι άνθρωποι του λένε ότι είναι θεός, αυτός πιστεύει σε αυτό και όλα γίνονται πιο περίπλοκα.
-Για να σωθεί, το πιο σημαντικό πράγμα είναι να “απομαραντανοποιήσει” τον Μαραντόνα, δήλωνε ο γιατρός, επιμένοντας στη σημασία του περιβάλλοντος.
-Η «συνοδεία» φίλοι και εκπρόσωποι, ταίζουν το εγώ του, ανέλαβαν να το ταΐσουν, να ανέχονται τις ιδιοτροπίες του και να ενδίδουν όταν το παιδί έκανε τον δύσκολο.
Μια μέρα, όταν ήταν έξω, έπεσε θύμα ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος, αλλά ευτυχώς πήγε καλά. Μια άλλη μέρα ήταν στα πρόθυρα να χτυπήσει ένα δημοσιογράφο του Reuters που τον παρακολουθούσε – όλοι άλλωστε τον παρακολουθούσαν — αλλά τα πράγματα τελικά ηρέμησαν.
Ένα πρωί, ξύπνησε με λαχτάρα για γλέντι. Πήγε στο κέντρο και έκανε αγορές. Ήταν στο πάρτι γενεθλίων της συζύγου του, Claudia Villafañes, πόζαρε για τους δημοσιογράφους, κάλεσε κουβανέζες φίλες, έδωσε καθημερινές συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο και τα μέσα ενημέρωσης της Αργεντινής.
Η ευθύνη ήταν, χωρίς αμφιβολία δική του και μόνο δική του, αλλά πίσω του υπήρχαν πάντα οι δημοσιογράφοι, πάντα σε δράση. Κάτι που δεν συνιστάται όταν η καλύτερη συνταγή είναι η ηρεμία.
«Με αυτή την πίεση, κανένας ασθενής δεν μπορεί να θεραπευτεί, ούτε μπορεί κανείς γιατρός να εργαστεί», είπε ένας από τους γιατρούς που παρακολούθησαν τη θεραπεία του. Κάποιοι εξοργισμένοι δημοσιογράφοι αποσύρθηκαν. Η πλειοψηφία δεν το έκανε.
Στο τέλος, μετά από αρκετούς μήνες παραμονής του στην Κούβα και πριν από την αναχώρησή του, τώρα σε πολύ καλή κατάσταση, ο Μαραντόνα δέχθηκε να παίξει έναν αγώνα με τους φίλους του ενάντια στους ξένους δημοσιογράφους που τον είχαν πολιορκήσει.
Ήταν ένα είδος αποκατάστασης και από τις δύο πλευρές. Ο Ντιέγκο έβαλε δύο γκολ, έδωσε καταπληκτικές πάσες στους συμπαίκτες του, έκανε αρκετά «ψαλιδάκια» και τελικά συντέλεσε σε μια καθαρή σφαγή για την αντίπαλη ομάδα.
Ο αγώνας έληξε 6–0. Αυτός που γράφει αυτό το κείμενο έπαιξε στην άμυνα και είχε μόνο μία επιθυμία: να προσπαθήσει να κάνει κάτι αξιομνημόνευτο εναντίον του Νο 10. Αδύνατο. Έτρεχε σαν ελάφι και γιόρταζε κάθε γκολ σαν να ήταν τελικός. Ή καλύτερα σαν να ήταν παιδί, που βασικά ήταν.
Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή. Όταν είχε την τηλεοπτική του εκπομπή στην Αργεντινή “No. 10’s Night”, ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ένας από τους καλεσμένους. Κράτησαν επαφή, μερικές φορές με αλληλογραφία.
Ένα χρόνο πριν τον θάνατο του ο Φιντέλ μια άλλη 25 Νοεμβρίου, έγραψε στον Ντιέγκο: «Είμαι πολιτικός, αλλά σαν παιδί και νέος ήμουν αθλητής και άσκησα αυτή την ευγενή απασχόληση το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου. Ντιέγκο θαυμάζω την ζωή σου για διάφορους λόγους: είχα το προνόμιο να σε γνωρίσω όταν οι Λατινοαμερικανοί υπερίσχυσαν στο ποδόσφαιρο. Έχεις ξεπεράσει τις πιο δύσκολες δοκιμές αν παίκτης, νέος και με φτωχικό παρελθόν».
Σήμερα, ο κουβανικός Τύπος αποχαιρετά τον Μαραντόνα σχεδόν σαν ήταν ένας επαναστατικός ήρωας. Τόσο ο Ραούλ Κάστρο όσο και ο Πρόεδρος Μιγκέλ Ντίαζ-Κανέλ έστειλαν συλλυπητήρια στην οικογένεια και τον Πρόεδρο της Αργεντινής Αλμπέρτο Φερνάντεζ. Εκεί τονίζουν τη φιλία μεταξύ του Φιντέλ και της «Pelusa». Να βάλουν γκολ στον ιμπεριαλισμό ήταν ο κοινός τους στόχος.
Mauricio Vicent, El Pais 26-11-2020
Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία. Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.