Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μαργαρίτα… Γης Μαδιάμ της Τζώρτζιας Ρασβίτσου, εκδ. Εκάτη

Παρου­σί­α­ση από Ανα­στα­σία Ζήση //

Η Μαρ­γα­ρί­τα είναι το μικρό κορί­τσι που μεγα­λώ­νει στη Μυτι­λή­νη και αφη­γεί­ται μέσα από το δικό της βλέμ­μα τις ιστο­ρί­ες των παι­δι­κών της χρό­νων κατά την περί­ο­δο της δικτα­το­ρί­ας. Οι γονείς, οι για­γιά­δες, οι επι­σκέ­ψεις, το σερ­γιά­νι, το παι­χνί­δι και οι παντρειές είναι μερι­κά μόνο από τα στιγ­μιό­τυ­πα αυτών των εικό­νων που με γάρ­γα­ρη γρα­φή και παι­γνιώ­δη διά­θε­ση ανα­συ­γκρο­τούν το κλί­μα μιας επο­χής και τα σημά­δια αυτής στις ζωές των ανθρώ­πων. Στη φωνή της μικρής Μαρ­γα­ρί­τας παρεμ­βάλ­λο­νται οι μονό­λο­γοι των γονιών της οι οποί­οι ανα­με­τρού­νται με τις δικές τους επι­θυ­μί­ες, τις δικές τους υπο­χω­ρή­σεις, ήττες και νίκες. Ένα πολυ­φω­νι­κό αφή­γη­μα που το δια­βά­ζεις μονο­ρού­φι για­τί η μικρή Μαρ­γα­ρί­τα, ελεύ­θε­ρη από τους υπο­λο­γι­σμούς της ενή­λι­κης ζωής, σου δεί­χνει εκα­το­στό προς εκα­το­στό όλα εκεί­να τα κοι­νω­νι­κά «πρέ­πει» που την μεγά­λω­σαν, που μας μεγα­λώ­νουν. Από το παι­χνί­δι μέχρι το επάγ­γελ­μα, όλες οι αντι­λή­ψεις που κοι­νω­νι­κά κυριαρ­χούν και ορί­ζουν τι είναι «καλό», τι είναι «κακό», τι είναι «κορι­τσι­στι­κό», τι είναι «αγο­ρι­στί­κο», τι είναι «σωστό» και τι είναι «λάθος» φτιά­χνουν το πλέγ­μα μιας ιδε­ο­λο­γί­ας. Ένα πλέγ­μα από στε­ρε­ό­τυ­πα και κοι­νω­νι­κά πρό­τυ­πα που τρέ­φο­νται από τη θρη­σκεία, την πατριαρ­χία, το σχο­λείο, την πολι­τι­κή. Από τι είμα­στε φτιαγ­μέ­νοι; Πώς οι κοι­νω­νι­κοί ορι­σμοί δίνουν μορ­φή στην ύπαρ­ξη μας; Πόσο αντέ­χου­με την ανα­μέ­τρη­ση με τις κοι­νω­νι­κές συμβάσεις;

Ένα αφή­γη­μα γραμ­μέ­νο από το βλέμ­μα ενός παι­διού που σε παρα­σέρ­νει να μαζέ­ψεις τα κοχύ­λια των δικών σου παι­δι­κών ανα­μνή­σε­ων. Ένα αφή­γη­μα γραμ­μέ­νο από τις σκέ­ψεις ενός άντρα ο οποί­ος ανα­λο­γί­ζε­ται για «τα σύνο­ρα που το σπί­τι και η δου­λειά του χάρα­ξαν», και μιας γυναί­κας που μαθαί­νει να αυτο­εκ­παι­δεύ­ε­ται στην ανά­λυ­ση του «ανδρι­κού ψυχι­σμού». Η Τζώρ­τζια Ρασβί­τσου είναι δια­πε­ρα­στι­κή στην ψυχι­κή κατά­στα­ση των αφη­γη­τών της και στον τρό­πο που την εντάσ­σει σε μια ορι­σμέ­νη πολι­τι­κή και ιστο­ρι­κή περί­ο­δο της Ελλά­δας, τα μικρο­α­στι­κά πρό­τυ­πα ζωής, επι­τυ­χί­ας και κοι­νω­νι­κής απο­δο­χής. Μέσα από την απλό­τη­τα της παι­δι­κής σκέ­ψης σου δεί­χνει την περι­πλο­κό­τη­τα της συνύ­παρ­ξης, και όλα εκεί­να τα ιδε­ο­λο­γι­κά βαρί­δια που καθυ­πο­τάσ­σουν την αυθε­ντι­κό­τη­τα του εαυτού.

Μπο­ρεί να είναι η πρώ­τη λογο­τε­χνι­κή συγ­γρα­φή της Τζώρ­τιας Ρασβί­τσου, αλλά η ανά­γνω­ση της είναι απο­λαυ­στι­κή. Δίνω ένα μικρό από­σπα­σμα από το βιβλίο της:

«Σήμε­ρα στο νηπια­γω­γείο η δασκά­λα μας έμα­θε τα επαγγέλματα…Περίμενα με ανυ­πο­μο­νη­σία τη σει­ρά μου για να την ξεφουρ­νί­σω. Τι δου­λειά κάνει ο μπα­μπάς σου;» «Ο μπα­μπάς μου είναι ορα­μα­τι­στής!» της είπα με μεγά­λη περη­φά­νεια. Η δασκά­λα σώπα­σε και με κοί­τα­ξε σοβα­ρά και περί­ερ­γα και όλο θαυ­μα­σμό….».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο