Μαργαρίτα Παπαμίχου: Στις μύτες των ποδιών

Μετακίνηση Ένα

Λίγο πιο πέρα
λίγο ακόμη
άλλο ένα βήμα σας παρακαλώ
κρα­τεί­στε την ανά­σα σας
τώρα αφή­στε την στο πεζούλι
τα χέρια σας στο παρμπρίζ
το βλέμ­μα σας μπο­ρεί­τε να το κάνε­τε ο, τι θέλετε
προς το παρόν
δεν έχου­με κάποια σχε­τι­κή οδη­γία γι αυτό
όχι κύριε φάρ­μα­κο για της ανη­συ­χί­ας τον ιό δεν έχουμε
θα πρέ­πει να δεί­ξε­τε υπομονή
η επι­στή­μη δεν έχει φτά­σει δυστυ­χώς σε τέτοια βάθη εαυτού

Μετακίνηση δύο

Στά­θη­κε απο­ρη­μέ­νος στη μέση του διαδρόμου
δε θυμό­ταν σε ποιο ράφι βρι­σκό­ταν το ξύδι το βαλσαμικό
ήταν ζωτι­κής σημα­σί­ας να το βρει
διό­τι μια παλιά πλη­γή στο κενό διά­στη­μα μετα­ξύ καρ­διάς κι εγκεφάλου
είχε αρχί­σει ήδη να κακοφορμίζει
δυο ταπει­νά μαρού­λια του έγνε­ψαν με συμπόνια
στο πρά­σι­νο και τρυ­φε­ρό βλέμ­μα τους έλαμ­ψε ξαφνικά
η πρώ­τη η παλιά παι­δι­κή ανάγκη
να χωθεί στο ζεστό κου­κού­λι μιας αγκαλιάς
και μια
έστω μια ενή­λι­κη φωνή
να του ψιθυ­ρί­σει μη φοβάσαι
είμαι εδώ

Μετακίνηση τρία έως τέσσερα

Ο λογα­ρια­σμός δεν ήταν ενημερωμένος
μόνο κάτι ακά­λυ­πτες ενοχές
και λίγα δάκρυα σφρα­γι­σμέ­να υπήρ­χαν σε καταθέσεις
αλλά τι να τα κάνεις κι αυτά ήταν σε παλιό νόμισμα
άφη­σε τον ταμία έκπλη­κτο κι έτρε­ξε στο πατρι­κό σπί­τι να ρωτή­σει που είχαν κρυμ­μέ­νο το παι­δι­κό του όνειρο
βρή­κε τη μάνα υπο­μο­νε­τι­κά να πλέ­κει μια και­νού­ρια προσευχή

Μετακίνηση πέντε

Ήταν η πιο ένδο­ξη τελετή
εκεί έξω όλα δού­λευαν ρολόι χωρίς εμάς
λες και δεν υπήρ­ξα­με πραγ­μα­τι­κά ποτέ
πως είναι δυνα­τόν ν’ ανθί­ζει η ροδακινιά
να κάνει πως δε μας βλέπει
που δε μας είδε και ποτέ της
μα εμείς έτσι θα θέλαμε
να μας ήξε­ρε αυτή η άνοιξη
όχι για να απο­δεί­ξει την ταυ­τό­τη­τά της διά του βλέμ­μα­τός μας
απλώς ένα φιλί ερω­τευ­μέ­νων θα την έκα­νε ακό­μη πιο σπουδαία
τρε­λοί που πιστέ­ψα­με στο χώμα
εκεί έξω τη βλέπαμε
εμείς στα παράθυρα
εκεί έξω κοιτάζαμε
εκεί έξω εμείς λείπαμε

Μαρ­γα­ρί­τα Παπαμίχου