Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης //
Στις 8 Φεβρουαρίου μια καταρρακτώδης βροχή πλημμύρισε την υπόγεια παράνομη βιοτεχνία στο υπόγειο μιας συνηθισμένης συνοικίας στην πόλη Ταγγέρη του Μαρόκου.
Εγκλωβίστηκαν οι εργάτες στο υπόγειο που δεν είχε καμιά διέξοδο διαφυγής και είτε πνίγηκαν είτε πέθαναν από ηλεκτροπληξία από το ρεύμα που διέρρευσε στο υπόγειο. Δεκαεφτά εργαζόμενοι διασώθηκαν από ένα γείτονα που τους πέταξε ένα σκοινί και μπόρεσαν να σκαρφαλώσουν έξω, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων AFP .
Το νεότερο θύμα ήταν ένα κοριτσάκι 14 χρονών που σύμφωνα με μαρτυρίες δούλευε εκεί ήδη τρία χρόνια.
Το φρικτό αυτό εργοδοτικό έγκλημα, όταν έγινε γνωστό, προκάλεσε διαμαρτυρίες για την κατάσταση των εργαζομένων στο Μαρόκο και ιδιαίτερα των εργαζομένων σε παράνομες βιοτεχνίες ρούχων που ράβουν για επώνυμες διεθνείς φίρμες όπως η Zara, Bershka, Pull&Bear, Massimo Dutti, Inditex και άλλες.
Μια από αυτές η Inditex έχει περίπου 250 εργοστάσια στο Μαρόκο, κυρίως στην Καζαμπλάνκα και την Ταγγέρη.
Οι αρχές δηλώνουν πως δεν είχαν γνώση για την ύπαρξη της παράνομης βιοτεχνίας οι γείτονες όμως δηλώνουν πως λειτουργεί εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια.
”Πώς θα μπορούσε αυτό το εργοστάσιο να κρατηθεί μυστικό; Πού ήταν οι επιθεωρητές υγείας και ασφάλειας; Πού ήταν οι τοπικές αρχές; Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς τους εργαζόμενους που έχασαν τη ζωή τους, ή όλες τις άλλες χιλιάδες εργαζόμενες που εργάζονται στις ίδιες επικίνδυνες συνθήκες” ρωτούσε στην Βουλή η βουλευτής Amal El Amri ζητώντας την παραίτηση του υπουργού Εργασίας, σύμφωνα με την οργάνωση Solidarity Center.
-Αυτό δεν θα μείνει ατιμώρητο, δήλωνε ο πρωθυπουργός της χώρας Saad Eddine El Othmani στην Morocco World News.
Τα ανεπίσημα στοιχεία μιλάνε για χιλιάδες παράνομους εργασιακούς χώρους σε όλη την χώρα στο Rabat, στην Casablanca, στο Fez, γράφει η Morocco World News, χωρίς καμμιά εργασιακή προστασία με άθλιους μισθούς και ωράριο 55–65 ώρες την εβδομάδα.
Περίπου το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού του Μαρόκου κερδίζει τα προς το ζην στον παράνομο τομέα, ο οποίος αντιπροσωπεύει το 20% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της χώρας.
Τουλάχιστον 2,4 εκατομμύρια Μαροκινοί εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, χωρίς κοινωνική ασφάλιση, χωρίς ιατρική ασφάλιση, χωρίς σχέδιο συνταξιοδότησης και χωρίς καμία νομική προστασία. Μόνο η κλωστοϋφαντουργία αποτελεί το 54% του παράνομου τομέα του Μαρόκου.
Αυτό σημαίνει ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι κλωστοϋφαντουργίας στη χώρα, συμπεριλαμβανομένων κυρίως των γυναικών, εργάζονται σε “μυστικές” υπόγειες τρώγλες.
Το 2014, ένα ισπανικό ντοκιμαντέρ με τίτλο “El precio de la moda” (Η τιμή της μόδας) κατέγραψε πλάνα σε τουλάχιστον τρία παρόμοια υπόγεια ρούχων όπου οι πιο βασικοί κανονισμοί ασφαλείας δεν τηρούνται.
Μερικές από τις μονάδες παραγωγής που εμφανίστηκαν στο ντοκιμαντέρ περιείχαν, παρόμοια με εκείνη όπου συνέβη η τραγωδία τη Δευτέρα, δύο υπόγεια επίπεδα με ανεπαρκή εξαερισμό, χωρίς τρόπο διαφυγής.
Παριστάνοντας τους επιχειρηματίες, οι παραγωγοί του ντοκιμαντέρ ήρθαν σε επαφή με τους εργοδότες των παράνομων βιοτεχνιών.
«Οι εργάτες μου θα εργάζονται μέρα και νύχτα για να προετοιμάσουν την παραγγελία σας», είπε ένας από τους εργοδότες στον Ισπανό δημοσιογράφο, όταν ρώτησε για το ενδεχόμενο να κάνει μια μεγάλη παραγγελία κάτω από μια αυστηρή προθεσμία.
Ο συνήγορος των δικαιωμάτων των εργαζομένων θεωρεί τους εργοδότες που προσλαμβάνουν παράνομα εργαζόμενους ως “εμπόρους ανθρώπων” οι οποίοι εκμεταλλεύονται την απελπισία των Μαροκινών να βρουν εργασία. Εκτός από την έλλειψη ασφάλειας στα παράνομα εργαστήρια, οι μαροκινοί άτυποι εργαζόμενοι υφίστανται υπερεκμετάλλευση και αμοιβή κάτω των προτύπων.
Η Economia Digital αποκαλύπτει ότι οι εργαζόμενοι στην Inditex παίρνουν το 2020, μέχρι 2.638 MAD (296 δολάρια) τον μήνα. Οι διευθυντές των παράνομων υπογείων, εν τω μεταξύ, παίρνουν μηνιαίο μισθό 2.304 ευρώ (2.794 δολάρια) — σχεδόν δέκα φορές το μισθό των εργαζομένων τους.
Η αντιμετώπισης του ζητήματος των παράνομων μονάδων παραγωγής, που στην ουσία είναι υποκαταστήματα των μεγάλων επιχειρηματικών Οίκων που στέλνουν τις παραγγελίες τους εκεί που το κόστος είναι λιγότερο, έρχεται σε σύγκρουση με την απληστία των εργοδοτών που θέλουν να διευρύνουν τα περιθώρια κέρδους τους με κάθε μέσον.
Δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί ριζικά το ζήτημα μια και βολεύει και τις αρχές και τις κυβερνήσεις που προφασίζονται άγνοια.
Το κάθε μέσον της επιδίωξης του κέρδους είναι η ζωή των εργαζομένων. Τα εγκλήματα θα συνεχιστούν όσο οι εργαζόμενοι δεν θα πάρουν την ευθύνη της ζωής τους πάνω τους και σταματήσουν να ανέχονται αυτό το σάπιο σύστημα.
Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία. Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.
