Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία στην Αθήνα — Τεράστια η συμμετοχή στα μπλοκ του ΚΚΕ

Με την ιδιαί­τε­ρα μαζι­κή αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πορεία στην πρε­σβεία των ΗΠΑ στην Αθή­να κορυ­φώ­θη­κε ο τρι­ή­με­ρος αγω­νι­στι­κός εορ­τα­σμός της 49ης επε­τεί­ου από τον ξεση­κω­μό του Πολυτεχνείου.

Του συλ­λα­λη­τη­ρί­ου προ­πο­ρεύ­τη­κε ο Σύν­δε­σμος Φυλα­κι­σθέ­ντων Εξο­ρι­σθέ­ντων Αντι­στα­σια­κών 1967–1974 κρα­τώ­ντας πανό με σύν­θη­μα «Αντί­στα­ση για πάντα στο φασισμό».

Ξεχώ­ρι­σαν και φέτος σε μαζι­κό­τη­τα τα μπλοκ του ΚΚΕ. Όταν η κεφα­λή πλη­σί­α­ζε το Μέγα­ρο Μου­σι­κής, λίγο πριν δηλα­δή από την αμε­ρι­κα­νι­κή πρε­σβεία, οι τελευ­ταί­οι δια­δη­λω­τές στα μπλοκ του ΚΚΕ  προ­σέγ­γι­ζαν το μέτρο του Ευαγγελισμού.

«Αυτοί σκό­τω­σαν Λαμπρά­κη Μπε­λο­γιάν­νη φονιά­δες των λαών Αμερικάνοι» 

«Ένας αιώ­νας αγώ­νας και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», 

«Το μέλ­λον μας δεν είναι ο καπι­τα­λι­σμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός»,

«Οι φαντά­ροι είναι του λαού παι­διά, έξω από τα σύνο­ρα δεν έχου­νε δουλειά»

«Δεν θα επι­λέ­ξου­με στρα­τό­πε­δο ληστών, μόνη μας ελπί­δα η πάλη των λαών»,

«Διέ­ξο­δο στον πόλε­μο θα δώσει ο λαός, ανί­κη­τος δεν είναι ο καπιταλισμός»

μερι­κά τα συν­θή­μα­τα δονούν

Καθώς η πορεία διε­ξή­χθη υπό το βλέμ­μα του ελι­κο­πτέ­ρου της Ελλη­νι­κής Αστυ­νο­μί­ας , ευρη­μα­τι­κά «σχο­λί­α­σαν» οι φοι­τη­τές με το σύν­θη­μα «Φέρ­τε ελι­κό­πτε­ρα φέρ­τε και το ΝΑΤΟ με οργά­νω­ση κι αγώ­να θα ‘ρθουν τα πάνω κάτω».

Με τρα­γού­δια του αγώ­να, όπως το «Σώπα όπου να ‘ναι θα σημά­νουν οι καμπά­νες» και σκορ­πώ­ντας συγκί­νη­ση οι φοι­τη­τές πορεύ­τη­καν μαχη­τι­κά προς την αμε­ρι­κα­νι­κή πρε­σβεία. Ρίγη συγκί­νη­σης και από το τρα­γού­δι του Μ. Λοί­ζου «Το ακορ­ντε­όν» που τρα­γου­δά το μπλοκ των φοιτητών.

Με τη μαζι­κή τους συμ­με­το­χή στην πορεία, εργα­ζό­με­νοι, νεο­λαία, γονείς με τα παι­διά τους, συντα­ξιού­χοι, φορείς τίμη­σαν τη λαϊ­κή εξέ­γερ­ση και επι­βε­βαί­ω­σαν για μία ακό­μη φορά ότι ο ξεση­κω­μός του Πολυ­τε­χνεί­ου, παρά τις συνε­χείς προ­σπά­θειες να κατα­στεί ένα ανώ­δυ­νο σύμ­βο­λο, συνε­χί­ζει να συγκι­νεί μεγα­λύ­τε­ρες και νεό­τε­ρες γενιές εργα­τι­κών και λαϊ­κών δυνά­με­ων ως σύμ­βο­λο νέων αγώ­νων και ανυ­πα­κο­ής στα σχέ­δια της καπι­τα­λι­στι­κής εξουσίας.

Ταυ­τό­χρο­να, έδω­σαν συνέ­χεια στις κινη­το­ποι­ή­σεις που ξεδι­πλώ­θη­καν το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, με κύριο σταθ­μό τις μεγα­λειώ­δεις απερ­για­κές συγκε­ντρώ­σεις στις 9 Νοέμ­βρη, δένο­ντας το τρα­γι­κά επί­και­ρο σύν­θη­μα του Πολυ­τε­χνεί­ου για «Ψωμί — Παι­δεία — Ελευ­θε­ρία» με τις διεκ­δι­κή­σεις του σήμε­ρα, με τους σύγ­χρο­νους αγώνες.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο