Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μερικά πεισματάρικα γεγονότα για την Ουκρανία που καταρρίπτουν δραματικά το κίβδηλο δυτικό αφήγημα

(Πηγή: efsyn.gr / Γιώρ­γος Τσιάρας)

Σχε­δόν τρεις μήνες πέρα­σαν από την έναρ­ξη της ρωσι­κής εισβο­λής στην Ουκρα­νία, και παρά τον λυσ­σα­λέο πόλε­μο της προ­πα­γάν­δας, τα πράγ­μα­τα έχουν σε μεγά­λο βαθ­μό ξεκα­θα­ρί­σει. Οι εξε­λί­ξεις των τελευ­ταί­ων ημε­ρών άλλω­στε μιλά­νε μόνες τους, τα γεγο­νό­τα είναι πει­σμα­τά­ρι­κα και καταρ­ρί­πτουν δρα­μα­τι­κά το κίβδη­λο δυτι­κό αφή­γη­μα. Ας δού­με τα κυριό­τε­ρα από αυτά.

Στο επι­χει­ρη­σια­κό πεδίο πρώ­τα. Σε αντί­θε­ση με τα συστη­μα­τι­κά ψέμα­τα ή σωστό­τε­ρα τους ευσε­βείς πόθους των αγγλο­α­με­ρι­κα­νι­κών ΜΜΕ και των ημε­δα­πών κολα­ού­ζων τους περί «τερά­στιων ρωσι­κών απω­λειών» και «επι­βρά­δυν­σης» στο κρί­σι­μο μέτω­πο του Ντον­μπάς, εκεί δηλα­δή όπου δίνε­ται η απο­φα­σι­στι­κή μάχη του πολέ­μου, η ρωσι­κή στρα­τη­γι­κή της απο­φυ­γής μετω­πι­κών επι­θέ­σε­ων κατά οχυ­ρω­μέ­νων θέσε­ων και της αργής, μεθο­δι­κής προ­έ­λα­σης σε πολ­λα­πλά μέτω­πα, μετά από εξο­ντω­τι­κά μπα­ράζ του πυρο­βο­λι­κού, επι­βρα­βεύ­ε­ται καθη­με­ρι­νά. Η κατά­κτη­ση της στρα­τη­γι­κής πόλης Ποπασ­νά­για πριν από δέκα ημέ­ρες, που παρε­μπι­πτό­ντως επι­τεύ­χθη­κε ακρι­βώς χάρη στην απε­μπλο­κή επί­λε­κτων ρωσι­κών και ρωσό­φω­νων δυνά­με­ων κρού­σης από τη Μαριού­πο­λη, έσπα­σε το ουκρα­νι­κό δίκτυο οχυ­ρώ­σε­ων και στην ουσία επι­τρέ­πει την κατά­τμη­ση του μεγά­λου «καζα­νιού» του Ντον­μπάς σε 3–4 μικρό­τε­ρες «χύτρες», όπου έχουν πρα­κτι­κά περι­κυ­κλω­θεί του­λά­χι­στον 20.000 Ουκρα­νοί στρατιώτες.

Τη στιγ­μή που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, περι­σό­τε­ροι από 15.000 Ουκρα­νοί ‑ανά­με­σά τους και χιλιά­δες νεο­να­ζί «εθνο­φρου­ροί» των ταγ­μά­των Αϊντάρ, Ντνί­προ και Δεξιός Τομέ­ας- έχουν ουσια­στι­κά περι­κυ­κλω­θεί στον θύλα­κα του Σεβερ­νο­ντο­νέ­τσκ- Λισι­τσάνσκ, ενώ άλλοι περί­που 4.000 έχουν παγι­δευ­τεί στην «τσέ­πη» του Ζόλο­τε. Εξί­σου δρα­μα­τι­κή είναι η κατά­στα­ση στο νοτιο­α­να­το­λι­κό τοί­χω­μα του «καζα­νιού» και κοντά στη ρωσό­φω­νη πρω­τεύ­ου­σα Ντο­νέ­τσκ, στην πόλη-φρού­ριο της Αβντίβ­κα, όπου παρα­μέ­νουν ταμπου­ρω­μέ­νοι αλλοι 3–4.000 Ουκρα­νοί στρατιωτικοί.

Μάταια προ­σπα­θεί εδώ και αρκε­τές εβδο­μά­δες το ουκρα­νι­κό επι­τε­λείο να απο­σπά­σει από τον… αρχι­στρά­τη­γο Ζελέν­σκι την εντο­λή για υπο­χώ­ρη­ση των παρα­πά­νω κατα­δι­κα­σμέ­νων στρα­τευ­μά­των στον άξο­να Σλα­βιάνσκ-Κρα­μα­τόρσκ, ώστε να μην επα­να­λη­φθεί άμε­σα το σενά­ριο της Μαριού­πο­λης, και μάλι­στα χωρίς την ψευ­δαί­σθη­ση ασφά­λειας που έδι­ναν στους μαχη­τές τα υπό­γεια κατα­φύ­για της Αζόφ­σταλ. Αλλά και το ίδιο το Σλα­βιάνσκ, το αρχη­γείο του ουκρα­νι­κού στρα­τού στο Ντον­μπάς, απει­λεί­ται άμε­σα από τα βόρεια, παρά τις συνε­χείς ανα­τι­νά­ξεις γεφυ­ρών από τους Ουκρα­νούς, που υπο­χω­ρώ­ντας δεί­χνουν ξεκά­θα­ρα την αγά­πη τους για το Ντον­μπάς κατα­στρέ­φο­ντας συστη­μα­τι­κά εργο­στά­σια, φράγ­μα­τα και άλλες καθα­ρά πολι­τι­κές υποδομές.

The show must go on

Πάμε τώρα στην επι­κοι­νω­νία. Αν αφή­σου­με απέ­ξω τους εθε­λο­ντές νεο­να­ζί ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες, εκα­το­ντά­δες αναμ­φί­βο­λα γεν­ναί­οι και πατριώ­τες Ουκρα­νοί κλη­ρω­τοί χάνουν καθη­με­ρι­νά τη ζωή τους σε μια στα­τι­κή μάχη χαρα­κω­μά­των χωρίς αύριο, αλλά το μόνο που φαί­νε­ται να ενδια­φέ­ρει τον Ζελέν­σκι και τους χει­ρι­στές του στη Δύση είναι η όσο το δυνα­τόν μεγα­λύ­τε­ρη παρά­τα­ση της μάται­ης και εν πολ­λοίς αυτο­κτο­νι­κής αντί­στα­σης, κόντρα σε κάθε επι­χει­ρη­σια­κή λογι­κή, ώστε η (δυτι­κή) Ουκρα­νία να απο­σπά­σει τη μέγι­στη στρα­τιω­τι­κή και οικο­νο­μι­κή βοή­θεια από τις ΗΠΑ και την Ευρώ­πη, προ­τού καταρ­ρεύ­σει το μέτω­πο και μαζί το αφή­γη­μα περί ανά­κτη­σης των χαμέ­νων εδα­φών και προ­ο­πτι­κής μιας μελ­λο­ντι­κής, έστω, ουκρα­νι­κής νίκης. Οπως φυσι­κά κατέρ­ρευ­σε το αφή­γη­μα για τους… αλύ­γι­στους ήρω­ες του Αζοφ­στάλ, που μόλις ξέμει­ναν από ομή­ρους παρα­δό­θη­καν μαζι­κά (1.700 μέχρι τώρα) και οδεύ­ουν ήδη προς τα λαϊ­κά δικα­στή­ρια του Ντονμπάς.

Αυτή η εν πολ­λοίς επι­κοι­νω­νια­κή και όχι επι­χει­ρη­σια­κή στρα­τη­γι­κή του «Πολέ­μου στο Τουί­τερ» οδή­γη­σε και στις απο­τυ­χη­μέ­νες ουκρα­νι­κές τοπι­κές αντε­πι­θέ­σεις του τελευ­ταί­ου δεκα­πεν­θη­μέ­ρου στο βόρειο Χάρ­κο­βο, στη Ζαπο­ρί­ζια και στο Φιδο­νή­σι, που κατέ­λη­ξαν σε βαριές απώ­λειες για τους Ουκρα­νούς χωρίς να επη­ρε­ά­σουν στο ελά­χι­στο την κρί­σι­μη μάχη στο Ντον­μπάς. Βεβαια, η δυτι­κή στρα­τιω­τι­κή βοή­θεια, αξί­ας δεκά­δων δισ. δολα­ρί­ων, λιρών και ευρώ, κατα­λή­γει στον πίθο των Δανα­ΐ­δων, αφού πολ­λά οπλι­κά συστή­μα­τα κατα­στρέ­φο­νται καθο­δόν ή σε απο­θή­κες πολύ πριν φτά­σουν στο μέτω­πο, ενώ κάποια από τα «θαυ­μα­τουρ­γά όπλα» (wunderwaffen!) των Δυτι­κών, όπως τα πολυ­δια­φη­μι­σμέ­να αμε­ρι­κα­νι­κά κανό­νια Μ‑777 και οι αντιαρ­μα­τι­κοί πύραυ­λοι Javelin, απο­δει­κνύ­ο­νται κατώ­τε­ρα των προσδοκιών.

Τα υπε­ρό­πλα, βλέ­πε­τε, χρειά­ζο­νται και πυρο­μα­χι­κά, και συντή­ρη­ση, και πάνω απ’ όλα εκπαι­δευ­μέ­νο σε αυτά προ­σω­πι­κό. Ποιοι θα χει­ρι­στούν τα νέα wunderwaffen, όταν οι καλύ­τε­ρα εκπαι­δευ­μέ­νοι άνδρες, το άνθος του ουκρα­νι­κού στρα­τού, σκο­τω­θεί ή αιχ­μα­λω­τι­στεί στο Ντον­μπάς; Και ποιος θα στα­μα­τή­σει αύριο την πολε­μι­κή μηχα­νή του Πού­τιν από το να περι­κυ­κλώ­σει και/ή να κατα­κτή­σει χωρίς μαζι­κές απώ­λειες μαχη­τών και αμά­χων το Χάρ­κο­βο, την Οδησ­σό, το Νικο­λά­γιεφ, την Πολ­τά­βα ή το Ντνί­προ, αν ο στρα­τη­λά­της Ζελέν­σκι επι­μεί­νει να μη δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται, ενώ δεν θα δια­θέ­τει ουσια­στι­κά καμιά αξιό­μα­χη δύνα­μη επί του πεδί­ου και θα διοι­κεί μόνο φαντα­στι­κές στρα­τιές; Αλλά αυτό το εύλο­γο ερώ­τη­μα προ­φα­νώς δεν θα το δια­βά­σε­τε στα καθε­στω­τι­κά μέσα, όπως δεν θα δεί­τε ποτέ ‑αν δεν τις ψάξε­τε μόνοι σας- και τις εκα­το­ντά­δες βιντε­ο­σκο­πη­μέ­νες μαρ­τυ­ρί­ες άμα­χων Ρωσό­φω­νων για τα αίσχη και τις βαρ­βα­ρό­τη­τες των πρώ­ην «συμπα­τριω­τών» τους…

It’s the economy, stupid!

Υπάρ­χει βέβαια και ο άλλος πόλε­μος, ο oικο­νο­μι­κός. Εκεί να δεί­τε νίκες! Αντί για το ρωσι­κό οικο­νο­μι­κό ολο­καύ­τω­μα ως απο­τέ­λε­σμα των κυρώ­σε­ων, το ρού­βλι σημεί­ω­σε χτες νέο ρεκόρ πεντα­ε­τί­ας ένα­ντι του δολα­ρί­ου (κάτω από τα 57/ δολ.) και του ευρώ και η ρωσι­κή οικο­νο­μία μάλ­λον οδεύ­ει σε ανά­πτυ­ξη, καθώς όχι μόνον ΟΛΟΙ οι υπο­κρι­τές Ευρω­παί­οι αγο­ρά­ζουν πλέ­ον καύ­σι­μα σε ρού­βλια, αλλά παρα­τη­ρεί­ται και τερά­στια αύξη­ση στις διε­θνείς τιμές όλων των προ­ϊ­ό­ντων που παρά­γει και εξά­γει η Ρωσία — λες και τις κυρώ­σεις τις σχε­δί­α­σαν πρά­κτο­ρες του Πού­τιν και όχι λυσ­σα­σμέ­νοι αντι-Ρώσοι σαν την… άχα­στη Ούρ­σου­λα και τον sleepy Joe Μπάιντεν!

Η Ρωσία όχι μόνο κερ­δί­ζει τον πόλε­μο αλλά με την αύξη­ση της τιμής φυσι­κού αερί­ου και πετρε­λαί­ου έχει ήδη υπερ­κα­λύ­ψει τα προ­γραμ­μα­τι­σμέ­να έσο­δα από πωλή­σεις για όλο το έτος, παρά το εμπάρ­γκο. Την εβδο­μά­δα που μας πέρα­σε, η Κίνα παρέ­λα­βε τα πρώ­τα φορ­τία ρωσι­κών καυ­σί­μων που αγο­ρά­στη­καν με γουάν, η Ινδία ήδη υπέ­γρα­ψε τα πρώ­τα συμ­βό­λαια σε ρου­πί­ες, και μάλι­στα με μεγά­λη έκπτω­ση. Και χτες οι υπουρ­γοί Εξω­τε­ρι­κών των BRICS (Βρα­ζι­λία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρι­κή) συμ­φώ­νη­σαν να επε­κτεί­νουν την οικο­νο­μι­κή συμ­μα­χία τους με πλή­θος «επι­λα­χό­ντες» για έντα­ξη στο νέο (μη δολα­ρια­κό και στη­ριγ­μέ­νο στα εμπο­ρεύ­μα­τα και όχι στα νομί­σμα­τα-φωτο­τυ­πί­ες) δια­κρα­τι­κό «τραστ» στη ΝΑ Ασία, τη Μέση Ανα­το­λη, την Αφρι­κή και τη Νότια Αμε­ρι­κή. Οι μόνοι που επι­μέ­νουν στις μαζι­κές κυρώ­σεις είναι οι ευρω­παϊ­κές χώρες, που βαδί­ζουν με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια στον γκρε­μό για το χατί­ρι της μαμάς-προ­α­γω­γού, της Αμερικής!

Το συμπέ­ρα­σμα; Η Ουκρα­νία του Ζελέν­σκι, μια χώρα σε μέγε­θος Γαλ­λί­ας και με τον δεύ­τε­ρο μεγα­λύ­τε­ρο στρα­τό στην Ευρώ­πη, έχει χάσει μέχρι στιγ­μής πάνω από το 20% των εδα­φών της, δηλα­δή χον­δρι­κά μια Ελλά­δα ή μια Αγγλία, και μάλι­στα το πλου­σιό­τε­ρο κομ­μά­τι της σε ορυ­κτά καύ­σι­μα, μεταλ­λεύ­μα­τα και σπά­νιες γαί­ες. Αν είχε σεβα­στεί τη συμ­φω­νία του Μινσκ και δεν φλέρ­τα­ρε με το ΝΑΤΟ, θα τα είχε όλα δικά της. Τώρα έχει χάσει την Αζο­φι­κή Θάλασ­σα, την πρό­σβα­ση στον Εύξει­νο Πόντο, τη στρα­τιω­τι­κή της βιο­μη­χα­νία, τις υπο­δο­μές της, το σιδη­ρο­δρο­μι­κό της δίκτυο, την αερο­πο­ρία, το ναυ­τι­κό της, το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του αρμα­τι­κού δυνα­μι­κού της μέσα σε λιγό­τε­ρους από τρεις μήνες. Και αν δεν μπει ένα τέλος στην τρέ­λα, η Ουκρα­νία θα γίνει περί­κλει­στο κρά­τος χωρίς υπο­δο­μές και η οικο­νο­μία της θα καταρ­ρεύ­σει, αφού πλέ­ον δεν θα έχει πρό­σβα­ση στο θαλάσ­σιο εμπό­ριο – καθώς έσπευ­σε να… ναρ­κο­θε­τή­σει τα μονα­δι­κά λιμά­νια που της απέ­μει­ναν! Κέρ­δι­σε βεβαια τη μάχη στη Eurovision και μετρά αμέ­τρη­τες νίκες στο facebook και στο twitter — αλλά τι να το κάνεις;

 

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο