Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μερικές σκέψεις με αφορμή το βιβλίο της Μαρίας Παπαϊωννίδου «Σκέψεις γυναικών»

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Κυκλο­φό­ρη­σε πρό­σφα­τα- από τις εκδό­σεις «ατέ­χνως»- το πρώ­το βιβλίο της εκπαι­δευ­τι­κού Μαρί­ας Παπαϊωαννίδου.

Πρό­κει­ται για ένα βιβλίο που μπο­ρεί να δια­βα­στεί «μονο­ρού­φι». Σ’αυτό συμ­βά­λει το μικρό μέγε­θος (62 σελί­δες), η στρω­τή-ευχά­ρι­στη γρα­φή, αλλά και η με ευκρί­νεια δια­τύ­πω­ση των χαρα­κτή­ρων του έργου αλλά και των σκέ­ψε­ων-αντι­λή­ψε­ων που αυτά κουβαλούν.

Αυτός όμως είναι και ο λόγος που «επι­βά­λει» στους ανα­γνώ­στες και μία «δεύ­τε­ρη ματιά» μιας και τα υπό δια­πραγ­μά­τευ­ση ζητή­μα­τα άπτο­νται πλευ­ρών της ζωής των γυναι­κών σε διά­φο­ρες φάσεις της ηλι­κί­ας τους, σε συν­δυα­σμό πάντα με τα διά­φο­ρα «κοι­νω­νι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα» που δεν προ­έρ­χο­νται μόνο από τον «αντρι­κό πληθυσμό».

Από τις σκέ­ψεις των ηρω­ί­δων «περ­νούν» σοβα­ρά ζητή­μα­τα –πλευ­ρές της κοι­νω­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που βιώ­νουν- και που δεν συνα­ντιού­νται μόνο στον «μικρό­κο­σμο» της επαρ­χί­ας όπου ζουν. Ο έρω­τας και οι αυτα­πά­τες που συχνά κου­βα­λά, ο συζυ­γι­κός βίος και η κατα­πί­ε­ση που βιώ­νουν εντός του, η υιο­θε­σία, η μονα­ξιά της «τρί­της ηλι­κί­ας», τα όνει­ρα που ζητούν διέξοδο.

Στα υπέρ του βιβλί­ου ο ρεα­λι­σμός μαζί με μία τρυ­φε­ρό­τη­τα που εκπέ­μπει, η προ­βο­λή της δυνα­τό­τη­τας για να ξεφύ­γει κάποια απ’ αυτό που φαί­νε­ται ως «η μοί­ρα της, οι καλο­δο­λου­μέ­νοι χαρα­κτή­ρες του έργου, η σύν­δε­ση μετα­ξύ τους ως βάση για την τελι­κή τους «λύτρω­ση».

Ένα βιβλίο που δεν αφο­ρά μόνο τις γυναί­κες-και ας έχει η γρα­φή του έντο­νο το γυναι­κείο ψυχι­σμό- αλλά και τους άντρες, που βοη­θά τη σκέ­ψη τους στην κατα­νό­η­ση απέ­να­ντι «στο άλλο μισό του ουρανού».

Σκέ­ψεις γυναι­κών, της Μαρί­ας Παπαϊωαννίδου

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο