Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μετά από μια τέτοια ανατολή ηλίου, μπορούν και οι Μοιραίοι να ελπίζουν — Καλό μήνα

Μετά από μια τέτοια Ανα­το­λή ηλί­ου, μπο­ρούν και οι Μοι­ραί­οι να ελπίζουν.

augi2

Οι φωτο­γρα­φί­ες τρα­βή­χτη­καν απ’ μπαλ­κό­νι σπι­τιού στην Αλσού­πο­λη Νέας Ιωνί­ας Αττικής

Οι Μοιραίοι — Κώστα Βάρναλη

Μες στην υπό­γεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απά­νω στρί­γκλι­ζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγ­γό­ταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυού­σε καταγής.
Ω! πόσο βάσα­νο μεγάλο

το βάσα­νο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέ­ρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασ­σα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!

Ω! της αυγής κρο­κά­τη γάζα,
γαρού­φα­λα του δειλινού,
λάμπε­τε, σβή­νε­τε μακριά μας,
χωρίς να μπεί­τε στην καρ­διά μας!
Του ενού ο πατέ­ρας χρό­νια δέκα

παρά­λυ­τος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντό­η­μερ’ η γυναίκα
στο σπί­τι λιώ­νει από χτικιό·
στο Παλα­μή­δι ο γιος του Μάζη
κι η κόρη του Για­βή στο Γκάζι.

—Φταί­ει το ζαβό το ριζι­κό μας!
—Φταί­ει ο Θεός που μας μισεί!
—Φταί­ει το κεφά­λι το κακό μας!
—Φταί­ει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιός φταί­ει; ποιός φταί­ει; Κανέ­να στόμα

δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα.
Έτσι στη σκό­τει­νη ταβέρνα
πίνου­με πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκου­λή­κια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.

Δει­λοί, μοι­ραί­οι κι άβου­λοι αντάμα,
προ­σμέ­νου­με, ίσως, κάποιο θάμα!

augi1

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο