«Μετά τη Βάρκιζα» συνεχίζονται οι παραστάσεις στο θέατρο «Αλκμήνη»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Λόγω της μεγά­λης επι­τυ­χί­ας και τις sold out παρα­στά­σεις, το έργο «Μετά τη Βάρ­κι­ζα» του Μυρώ­δη Αδα­μί­δη, σε σκη­νο­θε­σία Κων­στα­ντί­νου Κων­στα­ντό­που­λου, συνε­χί­ζει την πορεία του, στο θέα­τρο «Αλκμή­νη» (Αλκμή­νης 8, Γκά­ζι, τηλέ­φω­νο κρα­τή­σε­ων: 210 3428650 — 6978603947) και μετά το Πάσχα, από τις 21 Απρι­λί­ου μέχρι 20 Μαΐ­ου (εκτός από 12 και 13 Μαΐ­ου), κάθε Παρα­σκευή στις 9:30 μμ και Σάβ­βα­το στις 6:00 μμ.

Παί­ζουν: Θεο­δώ­ρα Σιάρ­κου, Τσα­μπί­κα Φεσά­κη, Ειρή­νη Πολυ­δώ­ρου, Μάνος Κωστής, Σάβ­βας Πογια­τζής, Κωστής Σαβ­βι­δά­κης. Βοη­θοί σκη­νο­θέ­τη: Κωστής Σαβ­βι­δά­κης, Αννυ Ζερ­βού. Μου­σι­κή Τάσος Σωτη­ρά­κης. Φωτι­σμοί: Μανώ­λης Μπρά­τσης. Επι­μέ­λεια κοστου­μιών — σκη­νι­κών: Ευθύ­μης Τζώρας.

Πρό­κει­ται για ένα έργο που βασί­ζε­ται σε πραγ­μα­τι­κή ιστο­ρία και ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα. Λίγο πριν ξεσπά­σει επί­ση­μα ο εμφύ­λιος πόλε­μος, μια μάνα — χήρα βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πη με τις δια­φο­ρε­τι­κές πολι­τι­κές πεποι­θή­σεις των δύο γιων της. Προ­σπα­θεί να συμ­φι­λιώ­σει τα παι­διά της, τους συστή­νει ουδε­τε­ρό­τη­τα, παρο­τρύ­νει τον μεγά­λο γιο να υπο­γρά­ψει Δήλω­ση για να μην τον κυνη­γούν, παρα­κα­λεί τον μικρό να δεχτεί τις δια­φο­ρε­τι­κές ιδέ­ες του αδελ­φού του, ενώ συμ­βου­λεύ­ει τη μικρή της κόρη να μην ανα­κα­τεύ­ε­ται. Ομως, τα γεγο­νό­τα σύντο­μα μετα­τρέ­πουν την ελπί­δα σε εφιάλ­τη, την αγά­πη σε φόβο και το φόβο σε συμ­φο­ρά. Μια ιστο­ρία που φωτί­ζει την αγω­νία του ανθρώ­που και όλες τις μεγά­λες οδύ­νες του. Οι ήρω­ές του σε ένα διαρ­κή αγώ­να ζωής και θανά­του, με την ελπί­δα να πεθαί­νει και να ανασταίνεται.

 Η αντα­πό­κρι­ση του κοι­νού μέχρι σήμε­ρα είναι αφο­πλι­στι­κή. Είναι μια παρά­στα­ση που στό­χο έχει να αφυ­πνί­σει, να δώσει το ερέ­θι­σμα για μια εσω­τε­ρι­κή ενδο­σκό­πη­ση, να ενερ­γο­ποι­ή­σει τον θεα­τή ώστε να μπει σε σκέ­ψεις και να δει πιο ουσια­στι­κά τα πράγ­μα­τα και εν τέλει να πάρει θέση. Για­τί όπως ακού­γε­ται και λέει η μικρή κόρη ”Η ουδε­τε­ρό­τη­τα είναι συνε­νο­χή”. Δεν μπο­ρού­με να είμα­στε αμέ­το­χοι σε αυτά που συμ­βαί­νουν στη χώρα μας και να περι­μέ­νου­με από τους άλλους να βγά­λουν το φίδι από την τρύ­πα. Αν δεν το κάνου­με εμείς, δεν θα το κάνει κανείς.

                                                                          Θεο­δώ­ρα Σιάρ­κου, πρω­τα­γω­νί­στρια της παράστασης

Κριτικές για την παράσταση

Από τον ποι­η­τή θεα­τρο­λό­γο και κρι­τι­κό Κων­στα­ντί­νο Μπούρα: 

…μια παρά­στα­ση «στο κόκ­κι­νο», σε κεί­με­νο του πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νου Μυρώ­δη Αδα­μί­δη και σκη­νο­θε­σία-διδα­σκα­λία του κατά πολύ και σε πολ­λά (καλ­λι­τε­χνι­κά) έμπει­ρου Κων­στα­ντί­νου Κων­στα­ντό­που­λου με εκπλη­κτι­κούς ηθο­ποιούς στο θέα­τρο «Αλκμή­νη» που επέ­τυ­χε να κατα­στεί ζωντα­νό κύτ­τα­ρο πολι­τι­σμού στην πολύ­πα­θη πρω­τεύ­ου­σά μας… Τι ηθο­ποιοί! Τι έντα­ση! Τι ταύ­τι­ση με το ρόλο τους! Όλα έξο­χα, υπέ­ρο­χα και υπερ­βο­λι­κά. Καθό­λου υπο­βλη­τι­κά μεν, οργιώ­δη δε. Ίσως αυτό να ήθε­λε ο σκη­νο­θέ­της. Μπο­ρεί αυτό να ταί­ρια­ζε στο πρω­τό­λειο αυτό κεί­με­νο του πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νου Μυρώ­δη Αδα­μί­δη (ψευ­δώ­νυ­μο;) με «ιστο­ρί­ες από το χωριό» (όπως μας είπε από σκη­νής το βρά­δυ της πρε­μιέ­ρας). Είμαι σίγου­ρος ότι θα έχει και συνέ­χεια, για­τί κατέ­χει την τέχνη της δημιουρ­γί­ας δρα­μα­τι­κής έντα­σης… Όλοι οι συντε­λε­στές συνέ­βα­λαν τα μέγι­στα σε μια παρά­στα­ση που θα συζη­τη­θεί και θα ακου­στεί, θα παι­χτεί δεκά­δες φορές!

Web music radio Μέμη Τριανταφυλλίδου

Δύο ώρες γεμά­τες έντο­να συναι­σθή­μα­τα! Δύο ώρες “βιδω­μέ­νοι” στις θέσεις μας, ακί­νη­τοι, αμί­λη­τοι… αμή­χα­νοι, συνε­παρ­μέ­νοι…!! Η αλή­θεια είναι ότι δεν είμα­σταν προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι γι αυτό που θα βλέ­πα­με! Κανείς δεν περί­με­νε ότι δύο ώρες χωρίς διά­λειμ­μα θα περ­νού­σαν τόσο γρή­γο­ρα… και στο τέλος με “κόπο” να σηκω­νό­μα­στε από τα καθί­σμα­τα μας.. Μας “βάραι­ναν” τα συναι­σθή­μα­τα μας, αυτό που “εισπρά­ξα­με” από τις μονα­δι­κές ερμη­νεί­ες των ηθο­ποιών, ΌΛΩΝ των ηθο­ποιών… από την ιστο­ρία της παρά­στα­σης, από την ιστο­ρία της Ελλά­δας… από αυτή που δεν διδά­σκε­ται στα σχο­λεία… αλλά μετα­φέ­ρε­ται από γενιά σε γενιά… από δάκρυ .. σε δάκρυ!!

Ο Κων­στα­ντί­νος Κων­στα­ντό­που­λος, με τη σκη­νο­θε­σία του απέ­δω­σε μονα­δι­κά, το ύφος της επο­χής, την καθη­με­ρι­νή πάλη των αισθη­μά­των και των πιστεύω εκεί­νων των ανθρώ­πων που βίω­σαν τις “μαύ­ρες” αυτές επο­χές της Ελλη­νι­κής Ιστορίας.

Η Θεο­δώ­ρα Σιάρ­κου……. συγκλο­νι­στι­κή ως “μάνα”! Αλη­θι­νή, διχα­σμέ­νη ανά­με­σα στις πεποι­θή­σεις των παι­διών της και τις δικές της, ανά­με­σα στα “πρέ­πει” και τα πιστεύω, αλλά και Ελλη­νί­δα μάνα που θυσιά­ζε­ται, αλλά και θυσιά­ζει τα παι­διά της….. για­τί απλά … τα “λατρεύ­ει”!!