Μετά τους μετανάστες, οι άνεργοι — Θύματα της εθνικιστικής ακροδεξιάς σε Ιταλία και Αυστρία

Τόσο η ακρο­δε­ξιά Λέγκα της Ιτα­λί­ας όσο και το Κόμ­μα Ελευ­θε­ρί­ας της Αυστρί­ας (FPO) πρω­το­στα­τούν στην αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή γραμ­μή των κυβερ­νή­σε­ων συνα­σπι­σμού στις οποί­ες συμ­με­τέ­χουν. Ωστό­σο το κλί­μα της κοι­νω­νι­κής και οικο­νο­μι­κής ανα­σφά­λειας πιέ­ζει ακό­μη, δέκα χρό­νια μετά το ξέσπα­σμα της παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, τους εργα­ζό­με­νους στις χώρες τους.

Οι ακρο­δε­ξιές κυβερ­νή­σεις βέβαια χρη­σι­μο­ποιούν ως απο­διο­πο­μπαί­ους τρά­γους για τα προ­βλή­μα­τα αυτά τους μετα­νά­στες. Μάλι­στα, στο βαθ­μό που η αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή τους πολι­τι­κή κερ­δί­ζει έδα­φος εντός ΕΕ, εντεί­νουν τον λαϊ­κι­σμό, κομπά­ζο­ντας για τις επι­τυ­χί­ες τους.

Κατα­φέρ­νουν όμως πράγ­μα­τι να δημιουρ­γή­σουν ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον για τους εργα­ζό­με­νους στις χώρες τους; Η απά­ντη­ση δεν μπο­ρεί να είναι θετι­κή. Η νέα γενιά ακρο­δε­ξιών έχει προσπεράσει
την πατερ­να­λι­στι­κή τακτι­κή των συντη­ρη­τι­κών που θεω­ρού­σαν καθή­κον του κρά­τους να φρο­ντί­ζει το σύνο­λο των πολι­τών του.

Τα νέα ακρο­δε­ξιά κόμ­μα­τα συν­δυά­ζουν τον εθνι­κι­σμό με τον φιλε­λευ­θε­ρι­σμό. Μετά τους μετα­νά­στες, σει­ρά παίρ­νουν και οι ντό­πιοι εργα­ζό­με­νοι. Στην Αυστρία, μια χώρα με παρά­δο­ση στο κρά­τος πρό­νοιας, η κυβέρ­νη­ση αρχι­κά έκα­νε περι­κο­πές στα επι­δό­μα­τα των προ­σφύ­γων και αιτη­τών ασύ­λου. Τώρα παίρ­νουν σει­ρά και ντό­πιοι άνερ­γοι, αφού καταρ­γεί­ται η λεγό­με­νη «επεί­γου­σα  βοή­θεια» που έπαιρ­ναν μετά τη λήξη του επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας όσοι έμε­ναν άνερ­γοι για πάνω από πέντε μήνες. Το «νέο επί­δο­μα ανερ­γί­ας» θα πιέ­ζει εντο­νό­τε­ρα τους δικαιού­χους να δέχο­νται δου­λειές σε οποιο­δή­πο­τε μέρος της χώρας ακό­μη και μισθούς της τάξε­ως των 565 ευρώ, δηλα­δή ούτε καν κοντά στο όριο της φτώχειας.

Τώρα, και ενώ τα μάτια όλων είναι στραμ­μέ­να στη σκλη­ρή στά­ση της αυστρια­κής κυβέρ­νη­σης στο μετα­να­στευ­τι­κό, η ίδια κυβέρ­νη­ση προ­χώ­ρη­σε την Πέμ­πτη στη θέσπι­ση 12ωρης εργά­σι­μης μέρας ή 60ωρης εβδο­μα­διαί­ας εργα­σί­ας. «Οι αλλα­γές στην εργα­τι­κή νομο­θε­σία είναι απα­ραί­τη­τες για να έχουν οι εται­ρεί­ες μεγα­λύ­τε­ρη ευε­λι­ξία» είναι το φιλο­μο­νο­πω­λια­κό επι­χεί­ρη­μά της.

Το Σάβ­βα­το, 30 Ιου­νί­ου, 80.000 άνθρω­ποι δια­δή­λω­σαν στους δρό­μους της Βιέν­νης ενα­ντί­ον των αντερ­γα­τι­κών σχε­δί­ων της κυβέρνησης.

Αντί­στοι­χα κινεί­ται και η κυβέρ­νη­ση της Ιτα­λί­ας που ετοι­μά­ζει «μαχαί­ρι» στις συντά­ξεις, με πρό­σχη­μα τους «υψη­λο­συ­ντα­ξιού­χους». Ωστό­σο, στό­χος τους είναι να δοκι­μά­σουν τη συνταγ­μα­τι­κό­τη­τα του νόμου αυτού και προ­φα­νώς τη δημιουρ­γία προηγούμενου.

Την ίδια ώρα η ιτα­λι­κή κυβέρ­νη­ση ενέ­κρι­νε σει­ρά μέτρων που στο­χεύ­ουν στην ενί­σχυ­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας των ιτα­λι­κών μονο­πω­λί­ων. Μετα­ξύ άλλων προ­βλέ­πο­νται και μέτρα για τη «στο­χευ­μέ­νη μεί­ω­ση του κόστους εργα­σί­ας», για να στη­ρι­χθούν οι επι­χει­ρή­σεις που έχουν κάνει επενδύσεις.

Με όχη­μα τον αντι­με­τα­να­στευ­τι­κό λαϊ­κι­σμό, η ακρο­δε­ξιά συν­δυά­ζει την εθνι­κι­στι­κή της παρά­δο­ση με τον νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό. Στην ουσία δια­τη­ρεί το κύριο ιστο­ρι­κό της χαρα­κτη­ρι­στι­κό: παρα­μέ­νει πάντο­τε αστι­κό ιδε­ο­λό­γη­μα και πιστός υπη­ρέ­της των καπι­τα­λι­στι­κών συμφερόντων.

Δημή­τρης Παλ­μύ­ρης / Χαραυγή