Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μετρώντας βήματα

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Γιώρ­γος Βαξε­βά­νης //

Για τις ευρύτερες εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα

Μετά την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος, μέσα σε συν­θή­κες βίαιου αντι­κομ­μου­νι­σμού, με την απα­γό­ρευ­ση δρά­σης σε διά­φο­ρα ΚΚ της Ευρώ­πης και του κόσμου, με την θεω­ρία των «δύο άκρων» να δεσπό­ζει μέσα στα Πανε­πι­στή­μια, αλλά και με την σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία να παί­ζει πρω­το­πό­ρο ρόλο στη δια­χεί­ρι­ση του αστι­κού κρά­τους και τη σπί­λω­ση του κομ­μου­νι­σμού, το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα καλεί­ται να σηκώ­σει και πάλι ψηλά τη σημαία της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς. Ιδιαί­τε­ρα σήμε­ρα που ο ιμπε­ρια­λι­σμός φαί­νε­ται να ξανά θεριεύ­ει θρέ­φο­ντας και πάλι τον φασισμό.

Παρό­λα αυτά μπο­ρού­με να πού­με πως κατά το πέρας αυτής της περιό­δου το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα μετρά­ει βήμα­τα που ουκ ολί­γη σημα­σία έχουν. Ας επι­ση­μά­νου­με κάποια από αυτά:

• Απο­χώ­ρη­ση κομ­μά­των από το ΚΕΑ (Κόμ­μα Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς) και επα­να­χά­ρα­ξη στρατηγικής

Μέσα στην τελευ­ταία δεκα­ε­τία, μετά την ίδρυ­ση του ΚΕΑ το 2004, τρία κόμ­μα­τα πήραν την από­φα­ση να απο­μα­κρυν­θούν από τον παρα­πά­νω φορέα, κατα­δι­κά­ζο­ντας τη δρά­ση του. Πρώ­το στη σει­ρά στά­θη­κε το Κόμ­μα Εργα­τών Ουγ­γα­ρί­ας το 2009 (σήμε­ρα Ουγ­γρι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα), το οποίο μάλι­στα απο­τέ­λε­σε και ιδρυ­τι­κό μέλος του. Παρα­πέ­μπου­με σε από­σπα­σμα από τη σχε­τι­κή από­φα­ση του κόμ­μα­τος στις 25ης Απρί­λη του ίδιου έτους:

«Το Ουγ­γρι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Εργα­τι­κό Κόμ­μα είναι ένα από τα ιδρυ­τι­κά μέλη της Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς. Το κόμ­μα μας είχε από την αρχή ορι­σμέ­νες βασι­κές επι­φυ­λά­ξεις σχε­τι­κά με τη γενι­κή γραμ­μή του ΚΕΑ»…«Δεν ήμα­σταν σύμ­φω­νοι με την εκτί­μη­ση του ΚΕΑ για το παρελ­θόν των ευρω­παϊ­κών σοσια­λι­στι­κών χωρών, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ουγ­γα­ρί­ας. Είμα­στε πει­σμέ­νοι πως οι σοσια­λι­στι­κές χώρες κατέ­κτη­σαν σπου­δαία απο­τε­λέ­σμα­τα στην πολι­τι­κή, οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή ζωή τις δεκα­ε­τί­ες του σοσιαλισμού»…«Θέλουμε να εξα­λεί­ψου­με τον καπι­τα­λι­σμό. Η Ευρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά θέλει να τον βελ­τιώ­σει. Βασι­ζό­μα­στε στο Μαρ­ξι­σμό — Λενι­νι­σμό, στη θεω­ρία και την πρα­κτι­κή της πάλης των τάξε­ων, στις αρχές του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού. Δυστυ­χώς, η Ευρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά βασί­ζε­ται στο ρεφορ­μι­σμό. Η Ευρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά παλεύ­ει ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό μόνο στα λόγια, στην πρά­ξη όμως συμ­βάλ­λει στην ενδυ­νά­μω­ση του “δημο­κρα­τι­κού” προ­φίλ της Ευρω­παϊ­κής Ενω­σης, του Ευρω­κοι­νο­βου­λί­ου και του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος γενικά»…«Λάβαμε υπό­ψη και τη θέση των άλλων κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των. Συμ­φω­νού­με ότι η Ευρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά παί­ζει αρνη­τι­κό ρόλο στο διε­θνές Αρι­στε­ρό κίνη­μα. Θέλου­με να βοη­θή­σου­με τα άλλα κόμ­μα­τα με την από­φα­σή μας να απο­χω­ρή­σου­με από το ΚΕΑ. Θέλου­με να γίνει για όλους ξεκά­θα­ρο τι είδους κόμ­μα είναι το ΚΕΑ στην πραγματικότητα»…«Θεωρούμε πως ο ρεβι­ζιο­νι­σμός και ο οπορ­του­νι­σμός απο­τε­λούν τώρα το μεγα­λύ­τε­ρο κίν­δυ­νο που απει­λεί το κομ­μου­νι­στι­κό κίνημα».
(Ολό­κλη­ρη η από­φα­ση ΕΔΩ)

Το κόμ­μα προη­γου­μέ­νως διήλ­θε μέσα από μία εσω­κομ­μα­τι­κή κρί­ση, ενώ το 2004 κατά­φε­ρε να συλ­λέ­ξει πάνω από 300.000 υπο­γρα­φές για την πραγ­μα­το­ποί­η­ση δημο­ψη­φί­σμα­τος απέ­να­ντι στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις των νοσο­κο­μεί­ων στη χώρα. (Σχε­τι­κό άρθρο ΕΔΩ)

Το επό­με­νο στη σει­ρά κόμ­μα που απο­φά­σι­σε να απο­μα­κρυν­θεί από το ΚΕΑ είναι το Γερ­μα­νι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα. Πιο συγκε­κρι­μέ­να το κόμ­μα απο­μα­κρύν­θη­κε το 2016 από τη θέση του «παρα­τη­ρη­τή» που είχε λάβει αρχι­κά το 2005. Σε σχε­τι­κό άρθρο ανα­φέ­ρε­ται ότι λόγος απο­μά­κρυν­σης στά­θη­κε «η έγκρι­ση του συστή­μα­τος της ΕΕ, το οποίο οι κομ­μου­νι­στές αγω­νί­ζο­νται να ξεπε­ρά­σουν». Σε συνέ­ντευ­ξή του ο γραμ­μα­τέ­ας του κόμ­μα­τος δήλωσε:

«Το ΚΕΑ απο­δεί­χτη­κε επί­σης πως είχε μεγά­λη ευθύ­νη στο παρελ­θόν για τις στρα­τιω­τι­κές επεμ­βά­σεις σε «χώρες που παρα­βιά­ζουν τα ανθρώ­πι­να δικαιώματα»…«Η ΕΕ υπήρ­ξε πάντα, από την ίδρυ­σή της, μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή οντό­τη­τα. Σήμε­ρα οι ηγέ­τι­δες ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες χρη­σι­μο­ποιούν την ΕΕ στον αντα­γω­νι­σμό τους με τις ΗΠΑ. Ωστό­σο αυτή η Ένω­ση δια­δρα­μα­τί­ζει σημα­ντι­κό ρόλο στη δια­τή­ρη­ση της ηγε­μο­νί­ας τους στην Ευρώ­πη και στην εξα­σφά­λι­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης των χωρών της περιφέρειας».

(Άρθρο ΕΔΩ)

Δύο χρό­νια αργό­τε­ρα, τον Ιού­νιο του 2018 έρχε­ται να προ­στε­θεί το τρί­το στη σει­ρά κόμ­μα που εγκα­τα­λεί­πει το ΚΕΑ. Αυτή τη φορά θα είναι το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Βελ­γί­ου, το οποίο επί­σης υπήρ­ξε ιδρυ­τι­κό μέλος του παρα­πά­νω φορέα. Σε συνέ­δριο που έλα­βε χώρα στις 30 του ίδιου μήνα, με από­φα­ση 83% υπέρ της εγκα­τά­λει­ψης του μορ­φώ­μα­τος, το κόμ­μα ανα­φέ­ρει ανά­με­σα στα άλλα για την:

«κατα­στα­τι­κή εχθρό­τη­τα του ΚΕΑ σε σχέ­ση με τον υπαρ­κτό σοσια­λι­σμό, την ώρα που η κατάρ­ρευ­ση του τελευ­ταί­ου απο­τε­λεί τη βάση της καπι­τα­λι­στι­κής παγκο­σμιο­ποί­η­σης και την κατα­στρο­φή ενός συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων ευνοϊ­κού για τους εργά­τες σε όλο τον κόσμο»…«την απα­ρά­δε­κτη στά­ση του ΚΕΑ σε σχέ­ση με το ΝΑΤΟ που αντί­κει­ται στην απαί­τη­σή μας για έξο­δο από το ΝΑΤΟ και πριν τη διά­λυ­σή του»…«το ΚΕΑ είναι για την πολι­τι­κή ό,τι είναι η Ευρω­παϊ­κή Συνο­μο­σπον­δία Συν­δι­κά­των για το συν­δι­κα­λι­σμό, δηλα­δή οργά­νω­ση δημιουρ­γη­μέ­νη και υπο­ταγ­μέ­νη στην ΕΕ, που από την ίδρυ­σή της παρα­μέ­νει μια καπι­τα­λι­στι­κή οργά­νω­ση που δεν μπο­ρεί να μεταρ­ρυθ­μι­στεί εκ των έσω. Η «κοι­νω­νι­κή ευρώ­πη» που θα ήταν δήθεν το απο­τέ­λε­σμα προ­ο­δευ­τι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων, είναι μια αυτα­πά­τη για τους εργαζόμενους».

Ενώ επί­σης ανα­φέρ­θη­κε στη στά­ση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέ­ξη Τσί­πρα που: «συνέ­βα­λε στη δυσφή­μη­ση της ριζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, πλην των ΚΚ μη μελών του ΚΕΑ».

(Πηγή Ριζο­σπά­στης)

Εδώ να σημειώ­σου­με επί­σης και μία άλλη εξέ­λι­ξη, στη Λ.Αμερική αυτή τη φορά. Ο λόγος για το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Μεξι­κού που με από­φα­σή του στις 1 Αυγού­στου του 2015 ανα­κοί­νω­σε την απο­χώ­ρη­σή του από το «Φόρουμ του Σάο Πάο­λο», στο οποίο εντά­χθη­κε το 2001. Το κόμ­μα ανα­φέ­ρει σε σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­σή του:

«Θεω­ρού­σα­με ότι το Φόρουμ ήταν ένας χώρος συνά­ντη­σης και συντο­νι­σμού της πάλης αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών δυνά­με­ων, ωστό­σο με το πέρα­σμα των χρό­νων υπήρ­ξαν γεγο­νό­τα που απο­δει­κνύ­ουν ότι αυτό δεν ισχύ­ει, και σήμε­ρα με βεβαιό­τη­τα μπο­ρού­με να πού­με ότι αυτό έχει καθα­ρά σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό ταξι­κό χαρα­κτή­ρα, που είναι σε αντί­θε­ση με τα αιτή­μα­τα του διε­θνούς εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινή­μα­τος, γεγο­νός που κάνει την παρου­σία μας ασύμβατη».

Σχε­τι­κά με τις κυβερ­νή­σεις της ηπεί­ρου σημειώνει:

«Αυτές οι “προ­ο­δευ­τι­κές” κυβερ­νή­σεις χωρίς εξαι­ρέ­σεις ευνό­η­σαν την κερ­δο­φο­ρία των μονο­πω­λί­ων, την άγρια εκμε­τάλ­λευ­ση της γης προς όφε­λος των μονο­πω­λί­ων της εξό­ρυ­ξης, της αγρο­το­βιο­μη­χα­νί­ας, των κατα­σκευών, της στρα­τιω­τι­κής βιο­μη­χα­νί­ας. Ευνο­ούν την εξα­γω­γή κεφα­λαί­ων, κλι­μα­κώ­νο­ντας την εκμε­τάλ­λευ­ση των εργα­τών και των λαών».

Ενώ σε επό­με­νο σημείο θα ανα­φερ­θεί στις σχέ­σεις του Φόρουμ με το ΚΕΑ:

«Αλλο στοι­χείο που μας οδη­γεί να πάρου­με την από­φα­ση απο­χώ­ρη­σης από το Φόρουμ είναι η αδελ­φο­ποί­η­σή του με το Κόμ­μα Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς (ΚΕΑ), φορέα του αντι­κομ­μου­νι­σμού και της εξί­σω­σης της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην ΕΣΣΔ με το φασι­σμό, επι­χεί­ρη­μα που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για να βγαί­νουν στην παρα­νο­μία Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα. Το ΚΕΑ στη­ρί­ζει την ΕΕ, τη μοντέρ­να φυλα­κή των λαών, όπου εφαρ­μό­ζε­ται απρο­κά­λυ­πτα η δικτα­το­ρία του κεφα­λαί­ου. Το Φόρουμ και το ΚΕΑ προ­ω­θούν τις εμπο­ρι­κές συμ­φω­νί­ες ανά­με­σα στην ΕΕ και τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, που είναι αντί­θε­τες με τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Το Φόρουμ για το ζήτη­μα της Ελλά­δας στέ­κε­ται στο πλευ­ρό του ΣΥΡΙΖΑ, κόμ­μα­τος — μέλους του ΚΕΑ, που απο­δει­κνύ­ε­ται ότι είναι πρω­τα­γω­νι­στής στην εφαρ­μο­γή αντι­λαϊ­κών μέτρων, τα οποία λίγο δια­φέ­ρουν από τις προ­τά­σεις της τρόι­κας. Και από αυτό φαί­νε­ται ότι ο δρό­μος που προ­τεί­νει το Φόρουμ δεν είναι αυτός της ρήξης με τον καπι­τα­λι­σμό αλλά της δια­τή­ρη­σής του».

(Πηγή Ριζο­σπά­στης)

• Σχε­τι­κά με άλλα ευρω­παϊ­κά κόμματα

-Ιτα­λία
Το 2009 ιδρύ­ο­νται στην Ιτα­λία οι «Κομ­μου­νι­στές-Λαϊ­κή Αρι­στε­ρά» από πρώ­ην ομά­δα κομ­μου­νι­στών-μελών του «Κόμ­μα­τος των Ιτα­λών Κομ­μου­νι­στών», με το οποίο δια­φώ­νη­σαν για την επι­δί­ω­ξη σύμπλευ­σής του με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία. Έτσι το 2014 θα γίνει το δεύ­τε­ρο συνέ­δριο του κόμ­μα­τος με γενι­κό γραμ­μα­τέα το Μάρ­κο Ρίτσο, όπου θα μετο­νο­μα­στεί σε «Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ιτα­λί­ας», υπε­ρα­σπι­ζό­με­νο την σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση του 20ου αιώ­να, παίρ­νο­ντας θέση ενά­ντια στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τη σοσιαλδημοκρατία.

Σε κοι­νή ανα­κοί­νω­ση του κόμ­μα­τος με το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ελλά­δας τον Οκτώ­βριο του 2011 θα σημειώσει:

«Τα δυο κόμ­μα­τα συμ­φω­νούν στο γεγο­νός ότι οι λαοί έχουν συσ­σω­ρεύ­σει άσχη­μη πεί­ρα από κεντρο­α­ρι­στε­ρές και άλλες “αρι­στε­ρές” κυβερ­νή­σεις “δημο­κρα­τι­κών συμ­μα­χιών” με αστι­κές δυνά­μεις, οι οποί­ες βοη­θά­νε τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία να επι­βάλ­λει την αντερ­γα­τι­κή αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή της για τη στή­ρι­ξη του κεφα­λαί­ου. Τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα όταν ο λαός είναι στην αντι­πο­λί­τευ­ση θα πρέ­πει να ανα­πτύ­ξουν αντί­στα­ση χωρίς συμ­βι­βα­σμούς, καθο­δη­γώ­ντας την ταξι­κή σύγκρου­ση, υπε­ρα­σπί­ζο­ντας απο­φα­σι­στι­κά τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Επι­βε­βαιώ­νουν τη δέσμευ­σή τους ότι θα προ­ω­θή­σουν την κοι­νή δρά­ση, την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, την ανά­πτυ­ξη ενός πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κού συντο­νι­σμού του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος, συμ­βάλ­λο­ντας στην ενί­σχυ­ση της πάλης ενά­ντια στον οπορ­του­νι­σμό και στο ρεφορ­μι­σμό. Επί­σης, τα δύο κόμ­μα­τα, βασι­σμέ­να στο μαρ­ξι­σμό λενι­νι­σμό, θα προ­ω­θή­σουν τη συγκρό­τη­ση της λαϊ­κής συμ­μα­χί­ας για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού στις χώρες τους».

(Πηγή Ριζο­σπά­στης)

Ενώ σε συνέ­ντευ­ξή του πριν λίγους μήνες ο Μάρ­κο Ρίτσο θα αναφέρει:

«Η δική μας ανά­λυ­ση, πάνω στην οποία βασι­σθή­κα­με ιδρύ­ο­ντας ένα νέο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, που ήδη οργά­νω­σε δύο συνέ­δρια, το 2014 και το 2017, μας οδή­γη­σε στην ανά­γκη να μελε­τή­σου­με και να αξιο­λο­γή­σου­με επα­κρι­βώς όλη την ιστο­ρία του PCI: θα έπρε­πε να κατα­λά­βου­με πώς από τον Αντό­νιο Γκράμ­σι βρε­θή­κα­με στην τωρι­νή κατά­στα­ση του Ματέο Ρέν­τσι. Στο πλαί­σιο της ανά­λυ­σης τού­της έχου­με εντο­πί­σει ως βαθύ­τε­ρες αιτί­ες την θεσμι­κή υπέρ­βα­ση του κόμ­μα­τος, την εγκα­τά­λει­ψη του δόγ­μα­τος του Μαρ­ξι­σμού-Λενι­νι­σμού, τη στρο­φή προς τον Ευρω­κομ­μου­νι­σμό, ως μερι­κά από τα στρα­τη­γι­κά λάθη που οδή­γη­σαν στην ήττα».

(Πηγή ΕΔΩ)

-Ισπανία

Το 2016 στε­λέ­χη του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Λαών της Ισπα­νί­ας, δια­φω­νώ­ντας με τη στρα­τη­γι­κή του κόμ­μα­τος απο­φα­σί­ζουν σε συνέ­δριο να θέσουν τις νέες βάσεις για την «στρο­φή στην εργα­τι­κή τάξη». Σε νέο έκτα­κτο συνέ­δριο το 2017 διευ­κρι­νί­στη­καν οι στό­χοι του νέου πλέ­ον κόμ­μα­τος που δια­τη­ρεί το όνο­μα ΚΚΛΙ με γενι­κό γραμ­μα­τέα τον Αστόρ Γκαρ­σία. Σε συνέ­ντευ­ξη που έδω­σε το 2017 και το 2018 σημειώ­νει ανά­με­σα στα άλλα:

«Για πρώ­τη φορά, σίγου­ρα μετά την ήττα στον εθνι­κο­ε­πα­να­στα­τι­κό πόλε­μο του 1936 — 1939, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα στην Ισπα­νία βάζει το στό­χο για την επε­ξερ­γα­σία μιας στρα­τη­γι­κής που θα στη­ρί­ζε­ται στην επι­στη­μο­νι­κή ανά­λυ­ση της ταξι­κής δια­στρω­μά­τω­σης, στο βαθ­μό ανά­πτυ­ξης των παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων της χώρας, στη θέση στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυρα­μί­δα. Αυτή είναι βασι­κή πρό­ο­δος της τελευ­ταί­ας περιό­δου, η εργα­τι­κή τάξη ξυπνά­ει από τον παρα­τε­τα­μέ­νο λήθαρ­γο της ηγε­μο­νί­ας του ευρω­κομ­μου­νι­σμού και της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Χωρίς αμφι­βο­λία υπάρ­χουν σημα­ντι­κά εμπό­δια αλλά η εργα­τι­κή τάξη θα βρει τους δρό­μους για το ξεπέ­ρα­σμά τους».

«Η «στρο­φή στην εργα­τι­κή τάξη» υλο­ποιεί­ται σε τρία πεδία: Τον ιδε­ο­λο­γι­κό τομέα (προς την ιδε­ο­λο­γι­κή ανε­ξαρ­τη­σία της τάξης), το πολι­τι­κό πεδίο (για να απο­κα­λύ­ψει τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα των κυβερ­νη­τι­κών προ­τά­σε­ων και των προ­τά­σε­ων άλλων πολι­τι­κών δυνά­με­ων) και τον οργα­νω­τι­κό τομέα, έτσι ώστε το κόμ­μα να είναι πραγ­μα­τι­κά παρόν στους χώρους δου­λειάς και στους κύριους παρα­γω­γι­κούς τομείς»…«Η στρο­φή στην εργα­τι­κή τάξη απο­δί­δει. Οι περι­πτώ­σεις των πρό­σφα­των αγώ­νων στις επι­χει­ρή­σεις «Transcom», «Vestas» και «Amazon» απο­τε­λούν μια καλή από­δει­ξη γι’ αυτό. Σήμε­ρα μπο­ρού­με να πού­με με υπε­ρη­φά­νεια ότι έχου­με Κομ­μα­τι­κές Οργα­νώ­σεις Βάσης που προ­σα­να­το­λί­ζο­νται απο­κλει­στι­κά σε επι­χει­ρή­σεις και τομείς στρα­τη­γι­κού χαρα­κτή­ρα και ότι έχου­με ήδη οργα­νω­μέ­νη παρου­σία στις επι­χει­ρή­σεις μετα­φο­ρών, επι­κοι­νω­νιών, Ενέρ­γειας και Εκπαίδευσης».

(Περισ­σό­τε­ρα από τις συνε­ντεύ­ξεις ΕΔΩ)

-Τουρκία

Στις 17 Ιου­λί­ου του 2014, μετά τη διά­σπα­ση Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Τουρ­κί­ας, ιδρύ­ε­ται το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα (Τουρ­κία) ως συνέ­χεια του ΚΚΤ. Με γενι­κό γραμ­μα­τέα τον Κεμάλ Οκου­γιάν, το 2017 θα προ­χω­ρή­σει σε νέο συνέ­δριο, όπου θα υπο­γραμ­μι­στεί η αξία του ΚΚ, η βασι­κή επι­δί­ω­ξη ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­σμού και ο στρα­τη­γι­κός στό­χος του σοσια­λι­σμού. Παράλ­λη­λα θα απο­φα­σι­σθεί η επα­νά­κτη­ση του ονό­μα­τος της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας Τουρ­κί­ας, ως νεο­λαί­ας του κόμ­μα­τος. Τον επό­με­νο χρό­νο σε κοι­νή ανα­κοί­νω­σή του με το ΚΚΕ θα υποστηρίξει:
«Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ παλεύ­ουν για τα εργα­τι­κά, λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα, στη­ρί­ζο­νται στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, στη διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη και με αυτές τις αρχές αντι­με­τω­πί­ζουν τις σύν­θε­τες εξε­λί­ξεις στην περιο­χή μας»…

«Η πεί­ρα έχει απο­δεί­ξει ότι η συμ­με­το­χή των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ και η επέ­κτα­ση αυτού του ιμπε­ρια­λι­στι­κού στρα­τιω­τι­κού κέντρου στην περιο­χή στρέ­φο­νται κατά των λαών και της ειρή­νης. Και τα δύο ΚΚ θα συνε­χί­σουν την πάλη τους για την απο­δέ­σμευ­ση των χωρών μας από το ΝΑΤΟ. Η ΕΕ είναι δια­κρα­τι­κή ένω­ση του κεφα­λαί­ου και γίνε­ται συνε­χώς πιο επι­κίν­δυ­νη για τα λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Τα κόμ­μα­τά μας τάσ­σο­νται κατά της έντα­ξης νέων χωρών, όπως της Τουρ­κί­ας στην ΕΕ, και υπο­στη­ρί­ζουν το δικαί­ω­μα του κάθε λαού να αγω­νί­ζε­ται για την απο­δέ­σμευ­ση από αυτήν την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ένω­ση, στό­χο για τον οποίο παλεύ­ει δια­χρο­νι­κά, με συνέ­πεια, το ΚΚΕ»…

«Οι λαοί της Τουρ­κί­ας και της Ελλά­δας δεν έχουν να μοι­ρά­σουν τίπο­τα μετα­ξύ τους. Εχουν συμ­φέ­ρον να διεκ­δι­κή­σουν να ζού­νε ειρη­νι­κά και να παλεύ­ουν για το δικό τους μέλ­λον, για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρωπο»…

«Να ενι­σχύ­σου­με τις προ­σπά­θειες για την ταξι­κή ενό­τη­τα της εργα­τι­κής τάξης, την κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία με τα κατα­πιε­ζό­με­να από τα μονο­πώ­λια λαϊ­κά στρώ­μα­τα, να ανα­πτυ­χθεί η ταξι­κή πάλη, η πάλη για την εργα­τι­κή εξου­σία, για το σοσια­λι­σμό, που στις μέρες μας είναι πιο επί­και­ρος κι αναγκαίος».
(Ολό­κλη­ρη η ανα­κοί­νω­ση ΕΔΩ)

Χωρίς να απο­τε­λεί μονα­δι­κό κρι­τή­ριο, αλλά βασι­κό, θα προ­σθέ­τα­με σε αυτή τη σει­ρά και το Νέο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Βρε­τα­νί­ας, το οποίο ήδη εδώ και χρό­νια έχει επε­ξερ­γα­στεί τη στά­ση του απέ­να­ντι στην οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού τον 20ο αιώ­να και δια­κρί­νει τη θετι­κή πεί­ρα όπως και την κατά­λυ­ση των σοσια­λι­στι­κών σχέ­σε­ων μετά τη δεξιά στρο­φή που συντε­λέ­στη­κε στα μέσα του αιώ­να. Σε χαι­ρε­τι­στή­ριο μήνυ­μά του προς το 20ο συνέ­δριο του ΚΚΕ ο γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας του κόμ­μα­τος Άντι Μπρουκς αναφέρει:

«Το ΚΚΕ με συνέ­πεια δου­λεύ­ει για να ανα­συ­γκρο­τη­θεί το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα μετά το αντε­πα­να­στα­τι­κό κύμα που ανέ­τρε­ψε τη Σοβιε­τι­κή Ένω­ση και τις Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες στην Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη. Η αγω­νι­στι­κή στά­ση του ελλη­νι­κού κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος είναι έμπνευ­ση για τους κομ­μου­νι­στές και άλλους που παλεύ­ουν στην Ευρώ­πη ενά­ντια στη ΕΕ και σήμε­ρα το ΚΚΕ είναι στην πρώ­τη γραμ­μή της αντε­πί­θε­σης ενά­ντια στο καθε­στώς λιτό­τη­τας που ο γαλ­λο-γερ­μα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός έχει επι­βά­λει σε όλη τη ΕΕ. Αν και δεν μπο­ρού­με να είμα­στε παρό­ντες σε αυτό το ορό­ση­μο στην ιστο­ρία του κόμ­μα­τός σας, στε­κό­μα­στε μαζί σας, υπο­στη­ρί­ζο­ντας την κοι­νή μας ιδε­ο­λο­γία του Μαρ­ξι­σμού — Λενι­νι­σμού και τις αθά­να­τες ιδέ­ες των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και Στά­λιν. Ανα­μέ­νου­με να μελε­τή­σου­με τα συμπε­ρά­σμα­τα αυτού του Συνε­δρί­ου που σίγου­ρα θα χαρά­ξει το δρό­μο της εργα­τι­κής τάξης της Ελλά­δας προς την απε­λευ­θέ­ρω­ση και το σοσιαλισμό».
(Το χαι­ρε­τι­στή­ριο μήνη­μα του ΝΚΚΒ ΕΔΩ)

• Ίδρυση της «Πρωτοβουλίας» και της «Διεθνούς Συνάντησης»

Τέλος, σημα­ντι­κό βήμα για το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα απο­τε­λεί η ίδρυ­ση της «Πρω­το­βου­λί­ας Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των» τον Οκτώ­βριο του 2013, στην οποία συμ­με­τέ­χουν 29 κόμ­μα­τα από όλη την Ευρώ­πη. Ιδρύ­θη­κε με πρω­το­βου­λία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας, το οποίο διορ­γά­νω­σε επί­σης πρό­σφα­τα την 20η Διε­θνή Συνά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των στην Αθή­να, όπου πήραν μέρος 91 κόμ­μα­τα από 73 χώρες. Η Συνά­ντη­ση ξεκί­νη­σε το 1998 με πρω­το­βου­λία του ΚΚΕ και καθιε­ρώ­θη­κε στα­δια­κά, βρί­σκο­ντας μεγά­λη αντα­πό­κρι­ση από πολ­λά ΚΚ. Για τη Συνά­ντη­ση ανα­φέ­ρει το ΚΚΕ σε σχε­τι­κή του ανακοίνωση:

«στη βάση των κοι­νών δρά­σε­ων που συμ­φω­νού­νται στις Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις, τα ΚΚ ανα­πτύσ­σουν κοι­νές πρω­το­βου­λί­ες ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, στον αντι­κομ­μου­νι­σμό, για την ενί­σχυ­ση της αλλη­λεγ­γύ­ης στους εργα­τι­κούς — λαϊ­κούς αγώ­νες, των διε­θνών αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων. Στις Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις βεβαί­ως υπάρ­χουν και σοβα­ρές ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές, μετα­ξύ των ΚΚ που εξα­κο­λου­θούν να στη­ρί­ζο­νται στο μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό και εκεί­νων των κομ­μά­των που έχουν απο­λέ­σει τα κομ­μου­νι­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά και δια­τη­ρούν απλώς το όνο­μα, παί­ζο­ντας δρα­στή­ριο ρόλο σε σχε­δια­σμούς του οπορ­του­νι­σμού και της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, όπως το Κόμ­μα της Ευρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς. Το ΚΚΕ ανα­δει­κνύ­ει διαρ­κώς σ’ αυτές τις Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις πως η πάλη για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος απο­τε­λεί καθο­ρι­στι­κής σημα­σί­ας καθή­κον, που σχε­τί­ζε­ται με την ουσια­στι­κή συζή­τη­ση και το ξεκα­θά­ρι­σμα σοβα­ρών προ­βλη­μά­των στρα­τη­γι­κής και τακτι­κής του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινήματος».

(Πηγή 902.gr)

Επί­λο­γος: Γνω­ρί­ζο­ντας πως ένας τέτοιος δρό­μος δεν είναι στρωμ­μέ­νος με ροδο­πέ­τα­λα, όντας αντι­μέ­τω­πο τόσο με εσω­τε­ρι­κά αντι­κει­με­νι­κά ζητή­μα­τα, όσο και με τις εξω­τε­ρι­κές επι­θέ­σεις της αστι­κής άρχου­σας τάξης, μπο­ρού­με να πού­με ότι το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα βρί­σκε­ται σε τρο­χιά ανα­συ­γκρό­τη­σης και μετρά­ει βήμα­τα κόντρα στον οπορ­του­νι­σμό, εξά­γο­ντας συμπε­ρά­σμα­τα, μελε­τώ­ντας το σοσια­λι­στι­κό παρελ­θόν στη­ριγ­μέ­νο στην επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού. Ξανά κρα­τά­ει ψηλά τη σημαία της ταξι­κής πάλης, της εργα­το-αγρο­τι­κής συμ­μα­χί­ας και της νεο­λαί­ας της, του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού. Και ένα είναι σίγου­ρο: την κρί­σι­μη στιγ­μή οι κομ­μου­νι­στές όλου του κόσμου ενω­μέ­νοι και αδελ­φω­μέ­νοι θα βρί­σκο­νται στη θέση που ορί­ζει το επα­να­στα­τι­κό καθή­κον: δίπλα στο λαό, ετοιμοπόλεμοι.

ΥΓ: Αυτή την περί­ο­δο μία σει­ρά εργα­τι­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων συντε­λού­νται σε διά­φο­ρες χώρες, όπως στη Γερ­μα­νία (αερο­δρό­μια), τη Σου­η­δία (λιμε­νερ­γά­τες), τις ΗΠΑ (εκπαι­δευ­τι­κοί) με ιδιαί­τε­ρη δυνα­μι­κή αυτή της Ινδί­ας, όπου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε απερ­γία με τη συμ­με­το­χή 200 εκα­τομ­μυ­ρί­ων εργα­ζο­μέ­νων, η μεγα­λύ­τε­ρη στην παγκό­σμια ιστο­ρία. Επί­σης πριν λίγο και­ρό εγκαι­νιά­στη­κε το μεγα­λύ­τε­ρο άγαλ­μα του Λένιν στη χώρα.

(Για την απερ­γία ΕΔΩ)
(Για το άγαλ­μα ΕΔΩ)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο