Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών

Η 25η Νοέμ­βρη καθιε­ρώ­θη­κε ως Παγκό­σμια Μέρα κατα­πο­λέ­μη­σης της βίας σε βάρος των γυναι­κών, με από­φα­ση του ΟΗΕ. Είναι μια μέρα που συνο­δεύ­ε­ται με μπό­λι­κες δόσεις υπο­κρι­σί­ας και απο­προ­σα­να­το­λι­σμού από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες ΝΑΤΟ — ΕΕ, από τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις και τις άλλες αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, από θεσμούς του αστι­κού κρά­τους, όπως οι Περι­φέ­ρειες και οι δήμοι.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στα­θε­ρά αντι­πα­λεύ­ου­με την πολύ­μορ­φη βία που δέχο­νται οι γυναί­κες, τις κοι­νω­νι­κές δια­κρί­σεις που βιώ­νουν, τον ρατσι­σμό, τις δια­κρί­σεις σε βάρος ανθρώ­πων με βάση τον σεξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Αντι­πα­λεύ­ου­με τα δήθεν «σύγ­χρο­να» αντι­δρα­στι­κά κοι­νω­νι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα, τα κοι­νω­νι­κά πρό­τυ­πα, τις κοι­νω­νι­κές αντι­λή­ψεις για τις σχέ­σεις μετα­ξύ των φύλων, που καλ­λιερ­γού­νται και ανα­πα­ρά­γο­νται στη σύγ­χρο­νη καπι­τα­λι­στι­κή κοι­νω­νία. Οπως κατα­δι­κά­ζου­με και τις απα­ρά­δε­κτες ανα­χρο­νι­στι­κές, σκο­τα­δι­στι­κές από­ψεις για το δικαί­ω­μα των γυναι­κών στην άμβλω­ση, που πλέ­ον παίρ­νουν και τη μορ­φή καμπά­νιας με την καθιέ­ρω­ση «μέρας αγέν­νη­του παιδιού».

Οι κατα­δι­κα­στέ­ες και απα­ρά­δε­κτες συμπε­ρι­φο­ρές απέ­να­ντι στις γυναί­κες, που φτά­νουν μέχρι την ενδο­οι­κο­γε­νεια­κή βία, τη σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση, το βια­σμό, τα φαι­νό­με­να και τις πρα­κτι­κές που παρα­βιά­ζουν θεμε­λιώ­δη δικαιώ­μα­τα των γυναι­κών, όπως ο ακρω­τη­ρια­σμός των γυναι­κεί­ων γεν­νη­τι­κών οργά­νων, οι κατα­να­γκα­στι­κές στει­ρώ­σεις ή εκτρώ­σεις, οι γάμοι ανή­λι­κων παι­διών, είναι το απο­τέ­λε­σμα και όχι η αιτία της ανι­σό­τι­μης θέσης της γυναί­κας στη σύγ­χρο­νη εκμε­ταλ­λευ­τι­κή κοι­νω­νία. Αφο­ρούν το σύνο­λο των κραυ­γα­λέ­ων κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τι­μιών σε κάθε τομέα της οικο­νο­μι­κής, κοι­νω­νι­κής, πολι­τι­κής, πολι­τι­στι­κής ζωής των γυναι­κών, περι­λαμ­βά­νο­ντας παλιές αλλά και νέες μορφές.

Η πολύμορφη βία σε βάρος των γυναικών δεν προκύπτει σε «κοινωνικό κενό»

Με το φωτι­σμό των δημό­σιων κτι­ρί­ων με πορ­το­κα­λί χρώ­μα, χρώ­μα που υιο­θε­τή­θη­κε από τον ΟΗΕ ως δείγ­μα συμ­με­το­χής στις αντί­στοι­χες δρά­σεις, με συν­θή­μα­τα όπως «Ενώ­νου­με τη φωνή μας ενά­ντια στη βία» ή με το σύν­θη­μα του υπουρ­γεί­ου Προ­στα­σί­ας του Πολί­τη και της ΕΛ.ΑΣ. «Εχεις φωνή. Είμα­στε δίπλα σου», επι­διώ­κε­ται να επι­κρα­τή­σει «αφω­νία» για τις πραγ­μα­τι­κές, ταξι­κές αιτί­ες της πολύ­μορ­φης βίας σε βάρος των γυναι­κών. Οπως ανέ­φε­ρε η γενι­κή γραμ­μα­τέ­ας Οικο­γε­νεια­κής Πολι­τι­κής και Ισό­τη­τας των Φύλων, Μ. Συρεγ­γέ­λα, στην αρμό­δια Επι­τρο­πή της Βου­λής, «η εξά­λει­ψη της βίας κατά των γυναι­κών είναι ένα φαι­νό­με­νο που δεν γνω­ρί­ζει γεω­γρα­φι­κούς και ιδε­ο­λο­γι­κούς περιο­ρι­σμούς, δεν έχει οικο­νο­μι­κούς ή κοι­νω­νι­κούς περιο­ρι­σμούς». Σε αντί­στοι­χο μήκος κύμα­τος κινή­θη­κε και η βου­λευ­τής του ΣΥΡΙΖΑ, Ε. Αγα­θο­πού­λου, που δήλω­σε σε επι­στο­λή της πως «η βία κατά των γυναι­κών, η έμφυ­λη βία, είναι ένα πρό­βλη­μα δια­χρο­νι­κό, δια­το­πι­κό, δια­τα­ξι­κό, δεν γνω­ρί­ζει σύνο­ρα, θρη­σκεί­ες και φυλές».

Ομως η σωμα­τι­κή, λεκτι­κή, ψυχο­λο­γι­κή ή όποια άλλη μορ­φή βίας υφί­στα­νται οι γυναί­κες δεν προ­κύ­πτει σε κοι­νω­νι­κό «κενό». Οι γυναί­κες σήμε­ρα βιώ­νουν τη βία των αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών που ασκούν οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, τόσο η σημε­ρι­νή της ΝΔ όσο και η προη­γού­με­νη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η ΕΕ. Βιώ­νουν την εργο­δο­τι­κή βία και την κρα­τι­κή κατα­στο­λή όταν αγω­νί­ζο­νται για τα σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τά τους στην εργα­σία, στη μόρ­φω­ση, στην κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία της μητρό­τη­τας, στην Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση. Ζουν τον εφιάλ­τη της ανερ­γί­ας και των «ευέ­λι­κτων» εργα­σια­κών σχέ­σε­ων. Εργά­ζο­νται χωρίς Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις και δικαιώ­μα­τα, πολ­λές χωρίς να δικαιού­νται άδεια μητρό­τη­τας και επι­δό­μα­τα. Αλλες βιώ­νουν τη βία της από­λυ­σης λόγω εγκυμοσύνης.

Σε αυτήν την εργα­σια­κή ζού­γκλα κατα­γρά­φο­νται περι­στα­τι­κά σεξουα­λι­κής παρε­νό­χλη­σης και στο χώρο εργα­σί­ας. Πλέ­ον, με τον νέο Ποι­νι­κό Κώδι­κα που ψηφί­στη­κε επί κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ και δια­τη­ρή­θη­κε από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, απα­λεί­φθη­κε ακό­μα και η κατώ­τα­τη ποι­νή για τη σεξουα­λι­κή παρε­νό­χλη­ση εργα­ζό­με­νων γυναι­κών από εργο­δό­τη, δηλα­δή από άτο­μο «που εξαρ­τά­ται εργα­σια­κά από αυτόν ή εκμε­ταλ­λευό­με­νος την ανά­γκη ενός προ­σώ­που να εργα­στεί», ρίχνο­ντας «στα μαλα­κά» τους ενό­χους (άρθρο 337).

Κάτω από αυτές τις οικο­νο­μι­κές — κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες, οι γυναί­κες δυσκο­λεύ­ο­νται περισ­σό­τε­ρο να στα­θούν ανε­ξάρ­τη­τες οικο­νο­μι­κά και να μην εγκλω­βί­ζο­νται παρά τη θέλη­σή τους σε δια­προ­σω­πι­κές και οικο­γε­νεια­κές σχέ­σεις παθο­γό­νες και προ­βλη­μα­τι­κές, επι­κίν­δυ­νες για τις ίδιες και τα παι­διά τους. Αυτό δεν σημαί­νει παρα­γνώ­ρι­ση της ατο­μι­κής ευθύ­νης των ενό­χων, που πρέ­πει να απο­δο­θεί από τη Δικαιοσύνη.

Οπως επι­ση­μαί­νε­ται από τα στοι­χεία του Κέντρου Ερευ­νών για Θέμα­τα Ισό­τη­τας (ΚΕΘΙ), «από το 2012 μέχρι το 2019, έχουν εξυ­πη­ρε­τη­θεί από τα συμ­βου­λευ­τι­κά κέντρα 26.500 γυναί­κες. Πρό­κει­ται στην πλειο­ψη­φία τους για Ελλη­νί­δες, σε ποσο­στό 82%, δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκπαί­δευ­σης, έγγα­μες με παι­διά, ηλι­κί­ας 36 έως 45 ετών, στις οποί­ες ασκή­θη­κε βία από τον σύζυ­γο — σύντρο­φο με τον οποίο συνοι­κούν ή συνοι­κού­σαν». Οπως προ­κύ­πτει και από τα στα­τι­στι­κά στοι­χεία του αρχη­γεί­ου της Ελλη­νι­κής Αστυ­νο­μί­ας, από το 2014 έως το 2017 έχουν σημειω­θεί περισ­σό­τε­ρα από 13.700 περι­στα­τι­κά ενδο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας, όπου το 70% των θυμά­των είναι γυναίκες.

Σε αυτό το έδα­φος αυξά­νο­νται όχι μόνο τα ποσο­στά ενδο­οι­κο­γε­νεια­κής βίας, αλλά και το ποσο­στό των γυναι­κών που εκπορ­νεύ­ο­νται. Ομως και σε αυτές τις περι­πτώ­σεις οι γυναί­κες μένουν χωρίς έστω στοι­χειώ­δη νομι­κή προ­στα­σία, αφού με τον νέο Ποι­νι­κό Κώδι­κα οι μαστρο­ποί διώ­κο­νται μόνο βάσει του άρθρου 323Α για την «εμπο­ρία ανθρώ­πων», εφό­σον δηλα­δή απο­δει­χθεί ότι υπάρ­χει κακο­ποί­η­ση. Οπό­τε αν θεω­ρη­θεί ότι υπάρ­χει «συναί­νε­ση» της γυναί­κας, δεν υπάρ­χει καν δίωξη.

Η βία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των απαράδεκτων συνθηκών διαβίωσης για τις γυναίκες πρόσφυγες και τα παιδιά τους

Οι γυναί­κες έρχο­νται αντι­μέ­τω­πες με τη βία των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. Αφή­νουν την κόλα­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων για να βρε­θούν στα κολα­στή­ρια των hot spots τύπου Μόριας, εκτε­θει­μέ­νες στα κυκλώ­μα­τα εμπο­ρί­ας ανθρώ­πων (trafficking) και σε κάθε είδους κιν­δύ­νους. Με βάση τα στοι­χεία της Διε­θνούς Αμνη­στί­ας για το 2018, το 34% των προ­σφύ­γων και μετα­να­στών που ήρθαν στην Ελλά­δα είναι γυναί­κες, το 12% ανή­λι­κες, συνο­λι­κά το 70% των προ­σφύ­γων στη χώρα είναι γυναί­κες και παιδιά.

Μόνο υπο­κρι­τι­κό είναι το ενδια­φέ­ρον της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, όπως και της προη­γού­με­νης του ΣΥΡΙΖΑ, για την προ­στα­σία των γυναι­κών προ­σφύ­γων, όταν η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση συμ­με­τέ­χει ενερ­γά στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, όταν δίνει το 2% του ΑΕΠ το χρό­νο για τους εξο­πλι­σμούς της δολο­φο­νι­κής μηχα­νής του ΝΑΤΟ, που σκορ­πά­ει τον πόλε­μο και την προ­σφυ­γιά. Οταν στη­ρί­ζει την απα­ρά­δε­κτη Συμ­φω­νία ΕΕ — Τουρ­κί­ας, μαζί με τον αντι­δρα­στι­κό Κανο­νι­σμό του Δου­βλί­νου, εμπο­δί­ζο­ντας τους πρό­σφυ­γες να φτά­σουν στις χώρες πραγ­μα­τι­κού προ­ο­ρι­σμού τους.

Μάλι­στα η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, συνε­χί­ζο­ντας την πολι­τι­κή του ΣΥΡΙΖΑ, δια­μορ­φώ­νει ένα ακό­μα πιο αντι­δρα­στι­κό νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο. Τα μέτρα που ανα­κοί­νω­σε ενι­σχύ­ουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τον εγκλω­βι­σμό και την κατα­στο­λή των αιτού­ντων άσυ­λο, όπως και την ταλαι­πω­ρία του ντό­πιου πλη­θυ­σμού. Οι σχε­δια­σμοί τους αφο­ρούν τη δια­μόρ­φω­ση τερά­στιων στρα­το­πέ­δων συγκέ­ντρω­σης στα νησιά, δηλα­δή hot spots τύπου Αμυ­γδα­λέ­ζας, χωρη­τι­κό­τη­τας άνω των 5.000 ανθρώ­πων το καθέ­να. Αυτό είναι το γόνι­μο έδα­φος πάνω στο οποίο οι γυναί­κες πρό­σφυ­γες και τα παι­διά τους βρί­σκο­νται εκτε­θει­μέ­νοι στο ρατσι­σμό, στις ξενο­φο­βι­κές αντιδράσεις.

Ουσιαστικά μέτρα κρατικής προστασίας των κακοποιημένων γυναικών και όχι προγράμματα με ημερομηνία λήξης

Η βία σε βάρος των γυναι­κών δεν αντι­με­τω­πί­ζε­ται ριζι­κά μόνο με την ανα­γκαία ενη­μέ­ρω­ση και απο­φα­σι­στι­κή κατα­δί­κη των περι­στα­τι­κών που παρα­βιά­ζουν θεμε­λιώ­δη δικαιώ­μα­τα των γυναι­κών, αλλά χρειά­ζε­ται να συνο­δεύ­ε­ται με μέτρα κρα­τι­κής ευθύ­νης για την ολό­πλευ­ρη στή­ρι­ξη των θυμά­των (νομι­κή, οικο­νο­μι­κή, κοι­νω­νι­κή). Παρα­βλέ­πο­ντας όλα αυτά, κυβέρ­νη­ση και ΕΕ αντι­με­τω­πί­ζουν το φαι­νό­με­νο της βίας κατά των γυναι­κών με κρι­τή­ριο το «κόστος» για το κρά­τος, για την εργοδοσία.

Η ουσια­στι­κή κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία κάθε γυναί­κας δεν μπο­ρεί να εξα­σφα­λι­στεί όσο οι κυβερ­νή­σεις δια­χρο­νι­κά, όπως η σημε­ρι­νή της ΝΔ, επα­φί­ε­νται στα ευρω­παϊ­κά κον­δύ­λια για τις ελά­χι­στες και υπο­στε­λε­χω­μέ­νες δομές πρό­λη­ψης και στή­ρι­ξης. Στην Ελλά­δα υπάρ­χουν μόλις 63 δομές (συμ­βου­λευ­τι­κά κέντρα, ξενώ­νες) και η γραμ­μή SOS 15900, οι οποί­ες λει­τουρ­γούν με χρη­μα­το­δό­τη­ση από τα προ­γράμ­μα­τα της ΕΕ και με εργα­ζό­με­νες και εργα­ζό­με­νους με συμ­βά­σεις ορι­σμέ­νου χρό­νου. Δηλα­δή, λει­τουρ­γούν με χρη­μα­το­δό­τη­ση και προ­σω­πι­κό με «ημε­ρο­μη­νία λήξης». Μόνο το 2018 σε αυτές τις δομές απευ­θύν­θη­καν 5.195 γυναί­κες, εκ των οποί­ων οι 286 φιλο­ξε­νή­θη­καν στους ξενώνες.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ πριν όσο και τώρα η ΝΔ επι­διώ­κουν να περιο­ρί­σουν την κρα­τι­κή ευθύ­νη για τη μέρι­μνα και τη χρη­μα­το­δό­τη­ση των ελά­χι­στων αυτών υπο­δο­μών, αφή­νο­ντας ελεύ­θε­ρο το πεδίο για τη δρα­στη­ριό­τη­τα πάσης φύσης ΜΚΟ, που χρη­μα­το­δο­τού­νται αδρά από τα ευρω­παϊ­κά προγράμματα.

Οσοι νόμοι και αν ψηφι­στούν, όσες διε­θνείς συμ­βά­σεις για την κατα­πο­λέ­μη­ση της βίας και αν κυρω­θούν, όσα Εθνι­κά Σχέ­δια Δρά­σης για την ισό­τη­τα των φύλων και αν κατα­στρω­θούν, η βία θα επι­βιώ­νει όσο παρα­μέ­νουν οι παρά­γο­ντες του οικο­νο­μι­κού και κοι­νω­νι­κού κατα­να­γκα­σμού των γυναικών.

Η πάλη των εργα­ζο­μέ­νων, του λαού, της νεο­λαί­ας ενά­ντια στις κοι­νω­νι­κές δια­κρί­σεις και σε κάθε κοι­νω­νι­κή ανι­σό­τη­τα είναι η καλύ­τε­ρη ασπί­δα προ­στα­σί­ας της γυναί­κας. Για­τί βάζει στο στό­χα­στρο τις ταξι­κές αιτί­ες που γεν­νούν τη βία, την κατα­πί­ε­ση και εκμε­τάλ­λευ­ση. Σήμε­ρα, κάθε γυναί­κα χρειά­ζε­ται να δυνα­μώ­σει την οργά­νω­ση της πάλης για την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, διεκ­δι­κώ­ντας από το κρά­τος μέτρα πρό­λη­ψης και στή­ρι­ξης των κακο­ποι­η­μέ­νων γυναι­κών και των παι­διών τους.

Πηγή: 902.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο