Με αφορμή τη συκοφαντική επίθεση του Βλ. Πούτιν στον Λένιν και τους μπολσεβίκους και τη συζήτηση που προκάλεσε

Οταν ο αντικομμουνισμός «ζευγαρώνει» με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς …και κρύβεται πίσω από τον «αντιφασισμό»

Η ομι­λία του Ρώσου Προ­έ­δρου, Βλ. Πού­τιν, στις 21/2/22, με την οποία ανα­γνω­ρί­στη­κε από τη Ρωσία η «ανε­ξαρ­τη­σία» των δύο περιο­χών της Ουκρα­νί­ας, και η οποία προη­γή­θη­κε της ρωσι­κής στρα­τιω­τι­κής επέμ­βα­σης στην Ουκρα­νία, που διε­ξά­γε­ται με το πρό­σχη­μα του «αντι­φα­σι­σμού», συν­δυά­στη­κε με ένα ντε­λί­ριο αντι­κομ­μου­νι­σμού. Για πρώ­τη φορά σε μια παρέμ­βα­σή του ο Βλ. Πού­τιν συγκέ­ντρω­σε ολό­κλη­ρη την «πλατ­φόρ­μα» του αντι­κομ­μου­νι­σμού, που μπο­ρεί κανείς να συνα­ντή­σει στα επί­ση­μα κεί­με­να της ΕΕ και των ΗΠΑ, όπως «κόκ­κι­νη τρο­μο­κρα­τία», «ολο­κλη­ρω­τι­κό καθε­στώς», «στα­λι­νι­κή δικτα­το­ρία», «οκτω­βρια­νό πρα­ξι­κό­πη­μα», όπως απο­κά­λε­σε τη Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση κ.ά.

Οι χαρα­κτη­ρι­σμοί αυτοί του Βλ. Πού­τιν δεν ήταν κάτι άλλο από τα «δια­πι­στευ­τή­ριά» του, όχι τόσο προς την αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας, όσο προς τους εκπρο­σώ­πους των αστι­κών τάξε­ων των άλλων χωρών. Ηταν σαν να τους έλε­γε «είμα­στε από την ίδια πάστα».

Βεβαί­ως το δικό του «κομ­μά­τι πάστας» είχε κι άλλα, επι­πρό­σθε­τα στοι­χεία, που το κάνουν ακό­μη πιο «δηλη­τη­ριώ­δες». Ετσι, ο Ρώσος Πρό­ε­δρος για να προ­ω­θή­σει τους γεω­πο­λι­τι­κούς σχε­δια­σμούς της αστι­κής τάξης της Ρωσί­ας επέ­λε­ξε να επι­τε­θεί στον ηγέ­τη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης Β. Ι. Λένιν και στους μπολ­σε­βί­κους, στο Κόμ­μα αυτής της μεγά­λης Επα­νά­στα­σης, που άλλα­ξε την ανθρω­πό­τη­τα. Μπο­ρεί κάποιοι να κάνουν πως δεν πρό­σε­ξαν όλον αυτόν τον αντι­κομ­μου­νι­σμό, αλλά όχι οι κομ­μου­νι­στές της Ελλά­δας και άλλων χωρών που αντέ­δρα­σαν άμεσα.

Την περί­ο­δο εκεί­νη οι μπολ­σε­βί­κοι πάλευαν τόσο ενά­ντια στην αντε­πα­νά­στα­ση και στη «λευ­κή τρο­μο­κρα­τία», όσο και ενά­ντια στην επέμ­βα­ση των 14 καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών. Φωτ. Ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός στο Κίε­βο το 1919

Οι ανα­φο­ρές αυτές αξιο­ποι­ή­θη­καν όχι μόνο από τις αντι­δρα­στι­κές δυνά­μεις που κυβερ­νούν στην Ουκρα­νία αλλά και στη χώρα μας, από διά­φο­ρες αστι­κές δυνά­μεις, για να ενι­σχυ­θεί ακό­μα η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, οι οποί­οι απα­ντώ­ντας στον Πού­τιν και στην άπο­ψη ότι οι μπολ­σε­βί­κοι «ευνό­η­σαν» τους Ουκρα­νούς σε βάρος των Ρώσων, συνε­χί­ζουν το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ντε­λί­ριο από την ανά­πο­δη! Οτι, δηλα­δή, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν ότι επί μπολ­σε­βί­κων εφαρ­μό­στη­καν πρα­κτι­κές εθνι­κής κάθαρ­σης, κατα­πί­ε­σης και γενο­κτο­νί­ας του ουκρα­νι­κού λαού… φτά­νο­ντας μάλι­στα στο σημείο να «δικαιο­λο­γούν» έτσι τη δρά­ση των ουκρα­νι­κών SS και των φασι­στι­κών ομά­δων του Μπα­ντέ­ρα την περί­ο­δο της γερ­μα­νι­κής εισβο­λής στην ΕΣΣΔ.

«Λοι­πόν, θα ξεκι­νή­σω με το γεγο­νός ότι η σύγ­χρο­νη Ουκρα­νία δημιουρ­γή­θη­κε εξο­λο­κλή­ρου από τη Ρωσία, πιο συγκε­κρι­μέ­να τη μπολ­σε­βί­κι­κη, κομ­μου­νι­στι­κή Ρωσία», είπε ο Βλ. Πού­τιν. Τι ισχύει;

Καταρ­χάς, όσοι έχουν προ­σέ­ξει και παλαιό­τε­ρες τοπο­θε­τή­σεις του Βλ. Πού­τιν, γνω­ρί­ζουν πως ο ίδιος δια­τη­ρεί και καλ­λιερ­γεί μια αγιο­ποι­η­μέ­νη εικό­να για την τσα­ρι­κή αυτο­κρα­το­ρία, την οποία ο Λένιν και άλλοι επα­να­στά­τες τη χαρα­κτή­ρι­ζαν «φυλα­κή των λαών». Βεβαί­ως, αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού όπως έχει πάλι δημό­σια δηλώ­σει ο Πού­τιν, τα αγα­πη­μέ­να βιβλία του είναι αυτά των δύο γνω­στών Ρώσων αντι­κομ­μου­νι­στών και βαθιά συντη­ρη­τι­κών φιλο­σό­φων, Νικο­λάι Μπερ­ντιά­εφ και Ιβάν Ιλίν.

Ετσι και στην πρό­σφα­τη τοπο­θέ­τη­σή του ο Βλ. Πού­τιν απέ­φυ­γε κάθε ανα­φο­ρά στο τι συνέ­βαι­νε στην τσα­ρι­κή αυτο­κρα­το­ρία. Ας θυμί­σου­με, λοιπόν:

Η εργα­τι­κή εξου­σία, όπως και όφει­λε, έθε­σε ως κρι­τή­ριο το πώς θα μπο­ρού­σαν καλύ­τε­ρα να ανα­πτυ­χθούν οι παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις της χώρας, πώς καλύ­τε­ρα θα ικα­νο­ποι­η­θούν οι λαϊ­κές ανά­γκες (φωτ. εργο­στά­σιο στην Οδησ­σό το 1920)

«Η Ρωσία είναι χώρα πολυ­ε­θνι­κή. Η κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή, η πολι­τι­κή των τσι­φλι­κά­δων, που τους υπο­στη­ρί­ζει η αστι­κή τάξη, είναι δια­πο­τι­σμέ­νη από τον μαυ­ρο­ε­κα­το­νταρ­χί­τι­κο εθνι­κι­σμό. Η πολι­τι­κή αυτή έχει στραμ­μέ­νη την αιχ­μή της ενά­ντια στην πλειο­ψη­φία των λαών της Ρωσί­ας, που απο­τε­λούν την πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού της. Και παρά­πλευ­ρα σηκώ­νει κεφά­λι ο αστι­κός εθνι­κι­σμός των άλλων εθνών (ο πολω­νι­κός, ο εβραϊ­κός, ο ουκρα­νι­κός, ο γεωρ­για­νός κ.τ.λ.)…», έγρα­φε ο Λένιν στα 1913.¹

Ως απο­τέ­λε­σμα της ταξι­κής και εθνι­κής κατα­πί­ε­σης, που είχε οδη­γή­σει στη φτώ­χεια και στην εξα­θλί­ω­ση εκα­τομ­μύ­ρια ανθρώ­πους σε όλη την κλί­μα­κα της τσα­ρι­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας και κάτω από τις αιμα­τη­ρές συνέ­πειες του Α΄ Παγκό­σμιου ιμπε­ρια­λι­στι­κού Πολέ­μου, στον οποίο συμ­με­τεί­χε αυτή, ξέσπα­σε η Επα­νά­στα­ση του Φλε­βά­ρη 1917, που ήταν μια αστι­κή επα­νά­στα­ση, η οποία ανέ­τρε­ψε τον Τσά­ρο. Τη δια­κυ­βέρ­νη­ση ανέ­λα­βαν τα αστι­κά πολι­τι­κά κόμ­μα­τα, που συγκρό­τη­σαν τη λεγό­με­νη Προ­σω­ρι­νή Κυβέρ­νη­ση. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό πως ο Βλ. Πού­τιν ούτε σε αυτήν την αστι­κή επα­νά­στα­ση ανα­φέρ­θη­κε. Κι όμως, ένα από τα απο­τε­λέ­σμα­τά της ήταν αρχι­κά η αυτο­νό­μη­ση της Ουκρα­νί­ας και στη συνέ­χεια η «ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­σή» της από την Τσε­ντράλ­να­για Ράντα (Κεντρι­κό Συμ­βού­λιο), που ιδρύ­θη­κε τον Μάρ­τη του 1917 στο Κίε­βο από αστι­κές εθνι­κι­στι­κές δυνάμεις.

Να θυμί­σου­με πως ο Λένιν, τον οποίο κατη­γο­ρεί ο Πού­τιν, βρι­σκό­ταν τότε στην εξο­ρία και έφτα­σε στη Ρωσία τον Απρί­λη του 1917, ενώ η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση ξέσπα­σε στις 7 Νοέμ­βρη 1917.

Ολα αυτά σημαί­νουν πως ο Βλ. Πού­τιν, για να μπο­ρέ­σει να εξα­πο­λύ­σει την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή του επί­θε­ση, «έσβη­σε» μια σει­ρά ιστο­ρι­κών γεγο­νό­των. Ο Λένιν και οι μπολ­σε­βί­κοι δεν «σκόρ­πι­σαν» τα εδά­φη της χώρας τους, όπως τους κατη­γο­ρεί η αστι­κή προ­πα­γάν­δα, αλλά μπό­ρε­σαν να χαρά­ξουν μια τέτοια πολι­τι­κή που συγκέ­ντρω­σε πάνω σε άλλες ισό­τι­μες και συντρο­φι­κές αρχές μεγά­λο μέρος των εδα­φών της πρώ­ην τσα­ρι­κής αυτοκρατορίας.

Για την Ιστο­ρία πρέ­πει να σημειω­θεί πως λίγους μήνες μετά την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση, στην Ουκρα­νία υπήρ­χαν δύο συγκρουό­με­νες κρα­τι­κές οντό­τη­τες, η «Ουκρα­νι­κή Λαϊ­κή Δημο­κρα­τία», όπου ηγού­νταν αστι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις και η οποία συμ­μά­χη­σε με τους Γερ­μα­νούς ενά­ντια στη Σοβιε­τι­κή Ρωσία και η «Ουκρα­νι­κή Σοβιε­τι­κή Δημο­κρα­τία», με επι­κε­φα­λής τους μπολ­σε­βί­κους, που συγκρο­τή­θη­κε στο 1ο Πανου­κρα­νι­κό Συνέ­δριο των Σοβιέτ (Χάρ­κο­βο, 11–12/12/1917) και η οποία τελι­κά επι­κρά­τη­σε και στην πορεία εντά­χθη­κε στην ΕΣΣΔ.²

Συνε­χί­ζο­ντας την επί­θε­ση, ο Πού­τιν είπε: «Μετά την επα­νά­στα­ση, το κύριο καθή­κον των μπολ­σε­βί­κων ήταν να παρα­μεί­νουν στην εξου­σία με οποιο­δή­πο­τε κόστος. Για χάρη αυτού, έκα­ναν τα πάντα: τόσο στις ταπει­νω­τι­κές συν­θή­κες της Ειρή­νης του Μπρεστ σε μια επο­χή που η Γερ­μα­νία του Κάι­ζερ και οι σύμ­μα­χοί της βρί­σκο­νταν στη δυσκο­λό­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή και οικο­νο­μι­κή κατά­στα­ση και η έκβα­ση του Πρώ­του Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου ήταν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καθο­ρι­σμέ­νη, όσο και ικα­νο­ποιώ­ντας τις όποιες απαι­τή­σεις, τις όποιες επι­θυ­μί­ες των εθνι­κι­στών εντός της χώρας». Μάλι­στα, για να γίνει ακό­μη πιο πιστευ­τός ο Ρώσος Πρό­ε­δρος επε­δί­ω­ξε να φέρει αντι­μέ­τω­πους τον Λένιν, που σημεί­ω­σε πως στή­ρι­ζε τις υπο­χω­ρή­σεις στους εθνι­κι­στές, με τον Στά­λιν, που δεν ήθε­λε το ομο­σπον­δια­κό καθε­στώς της χώρας.

Καταρ­χάς για τη Συν­θή­κη του Μπρεστ (3/3/1918), ο Πού­τιν πάλι «ξεχνά» ότι εκεί­νη την περί­ο­δο οι μπολ­σε­βί­κοι πάλευαν τόσο ενά­ντια στην αντε­πα­νά­στα­ση και στη «λευ­κή τρο­μο­κρα­τία», που κι αυτή του «διέ­φυ­γε», καθώς και ενά­ντια στην επέμ­βα­ση των 14 καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών. Ο ίδιος «κρού­ει ανοι­χτές θύρες», όταν λέει ότι κύριο καθή­κον των μπολ­σε­βί­κων «ήταν να παρα­μεί­νουν στην εξου­σία». Ο Λένιν έγρα­φε πως «σ’ αυτόν τον μακρό­χρο­νο και δύσκο­λο αγώ­να» Ρώσοι και Ουκρα­νοί εργά­τες «πρέ­πει να βαδί­ζου­με ενω­μέ­νοι με την πιο στε­νή συμ­μα­χία, για­τί, δρώ­ντας μεμο­νω­μέ­νοι, ασφα­λώς δεν θα τα βγά­λου­με πέρα. Οποια και να είναι τα σύνο­ρα της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας, όποιες και να είναι οι μορ­φές των κρα­τι­κών τους σχέ­σε­ων, αυτό δεν είναι και τόσο σπου­δαίο, σ’ αυτό το ζήτη­μα μπο­ρού­με και πρέ­πει να κάνου­με υπο­χω­ρή­σεις, σ’ αυτό το ζήτη­μα μπο­ρού­με να δοκι­μά­σου­με και τού­τη κι εκεί­νη και μια τρί­τη λύση, απ’ αυτό δεν θα χαθεί η υπό­θε­ση των εργα­τών και των αγρο­τών, η υπό­θε­ση της νίκης ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό. Αν όμως δεν μπο­ρέ­σου­με να δια­τη­ρή­σου­με την πιο στε­νή συμ­μα­χία μετα­ξύ μας… ενά­ντια στους καπι­τα­λι­στές και στους κου­λά­κους των χωρών μας και όλων των χωρών, τότε η υπό­θε­ση των εργα­τών θα χαθεί ασφα­λώς για πολ­λά χρό­νια, με την έννοια ότι και τη Σοβιε­τι­κή Ουκρα­νία και τη Σοβιε­τι­κή Ρωσία θα μπο­ρέ­σουν τότε οι καπι­τα­λι­στές να τις τσα­κί­σουν και να τις στραγ­γα­λί­σουν».³

Δεν έχου­με εδώ την έκτα­ση για να ανα­φερ­θού­με ολο­κλη­ρω­μέ­να στη συζή­τη­ση ανά­με­σα στον Λένιν και στον Στά­λιν, για τα ζητή­μα­τα της κρα­τι­κής οικο­δό­μη­σης στην ΕΣΣΔ. Ομως ο Στά­λιν, για μια μεγά­λη περί­ο­δο, ήταν επι­κε­φα­λής του σοβιε­τι­κού κρά­τους και του κόμ­μα­τος των μπολ­σε­βί­κων, κατά την οποία δια­τη­ρή­θη­καν όλα αυτά, που είχε συμ­φω­νή­σει, μετά από διε­ξο­δι­κή συζή­τη­ση, με τον Λένιν. Ο ίδιος έγρα­φε για τις αρχές του κόμ­μα­τος στο εθνι­κό ζήτη­μα: «α) κατη­γο­ρη­μα­τι­κή άρνη­ση κάθε μορ­φής εξα­να­γκα­σμού στις σχέ­σεις των εθνο­τή­των, β) ανα­γνώ­ρι­ση της ισό­τη­τας και του κυριαρ­χι­κού δικαιώ­μα­τος των λαών να καθο­ρί­ζουν μόνοι τις τύχες τους, γ) ανα­γνώ­ρι­ση της θέσης ότι μια στα­θε­ρή ένω­ση των λαών μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί μόνο πάνω στη βάση της συνερ­γα­σί­ας και της ελεύ­θε­ρης συγκα­τά­θε­σης, δ) δια­κή­ρυ­ξη της αλή­θειας ότι η ένω­ση αυτή μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί μόνο ύστε­ρα από την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου».⁴

Μάταιος κόπος, λοι­πόν, η προ­σπά­θεια του Πού­τιν να στρέ­ψει τον Λένιν ενά­ντια στον Στά­λιν και το ανάποδο!

Κλα­σι­κό μοτί­βο του Πού­τιν είναι πως οι μπολ­σε­βί­κοι «χάρι­σαν» εδά­φη της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία και πιο μετά αυτό το επα­νέ­λα­βε ο Ν. Χρου­στσόφ «χαρί­ζο­ντας» την Κρι­μαία, που είχε βασι­κά ρωσι­κό πλη­θυ­σμό, στη Σοβιε­τι­κή Ουκρανία.

Για τα ίδια γεγο­νό­τα, οι Ουκρα­νοί εθνι­κι­στές λένε πως έτσι οι μπολ­σε­βί­κοι προ­σπά­θη­σαν να αλλά­ξουν την εθνο­τι­κή σύν­θε­ση της Ουκρα­νί­ας, προ­σθέ­το­ντας ρωσι­κούς πλη­θυ­σμούς στη σύν­θε­ση της Σοβιε­τι­κής Ουκρα­νί­ας και να «δέσουν χει­ρο­πό­δα­ρα» τους Ουκρανούς.

Η εθνι­κι­στι­κή προ­σέγ­γι­ση της μιας ή της άλλης πλευ­ράς δεν έχει καμία σχέ­ση με την αλή­θεια. Η εργα­τι­κή εξου­σία, όπως και όφει­λε, έθε­σε ως κρι­τή­ριο το πώς θα μπο­ρού­σαν καλύ­τε­ρα να ανα­πτυ­χθούν οι παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις της χώρας, πώς καλύ­τε­ρα θα ικα­νο­ποι­η­θούν οι λαϊ­κές ανά­γκες. Ετσι, ήταν ανα­γκαία η ύπαρ­ξη στα όργα­να της κάθε Σοβιε­τι­κής Δημο­κρα­τί­ας ενός ισχυ­ρού εργα­τι­κού πυρή­να, σε μια μεγά­λη χώρα, όπου κυριαρ­χού­σε το αγρο­τι­κό στοι­χείο. Τέτοιες, βασι­κά αγρο­τι­κές σε σύν­θε­ση ήταν οι περισ­σό­τε­ρες επαρ­χί­ες της Σοβιε­τι­κής Ουκρα­νί­ας. Ετσι ζητή­θη­κε η Σοβιε­τι­κή Δημο­κρα­τία του Ντο­νιέ­τσκ — Κρι­βόι Ρογκ, που υπήρ­χε από το 1918 έως το 1919, να αυτο­δια­λυ­θεί και οι βιο­μη­χα­νι­κές περιο­χές αυτές να εντα­χθούν στη σύν­θε­ση της Σοβιε­τι­κής Ουκρα­νί­ας, όπως και έγινε.

Επι­πλέ­ον, υπήρ­χαν μια σει­ρά λόγοι καλύ­τε­ρης οικο­νο­μι­κής δια­χεί­ρι­σης των πόρων της κάθε περιο­χής, π.χ. του νερού, ή του ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος, της βιο­μη­χα­νι­κής βάσης κ.ο.κ. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό πως μέχρι πρό­σφα­τα η Κρι­μαία εξαρ­τιό­ταν σε νερό από την Ουκρα­νία (κατά το 90% των ανα­γκών της), σε ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια (κατά 80%), σε βασι­κά αγα­θά (κατά 60%). Τα τελευ­ταία χρό­νια η Ρωσία, μετά την ενσω­μά­τω­ση της Κρι­μαί­ας, έκα­νε σημα­ντι­κές επεν­δύ­σεις σε υπο­δο­μές, ώστε να αλλά­ξει αυτήν την κατά­στα­ση, φτιά­χνο­ντας π.χ. τη γέφυ­ρα 20 χιλιο­μέ­τρων του Κερτς. Ομως, στα χρό­νια του σοσια­λι­σμού δεν υπήρ­χε τέτοια ανα­γκαιό­τη­τα, μιας και μιλά­με για τα διοι­κη­τι­κά σύνο­ρα μιας ενιαί­ας χώρας.

Ο Στά­λιν έγρα­φε για τις κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές ιδιαι­τε­ρό­τη­τες, που υπήρ­χαν σε μια σει­ρά περιο­χές (Κρι­μαία, Υπερ­καυ­κα­σία, Τουρ­κε­στάν κ.ά.), όχι μόνον με την έννοια της απο­μα­κρυ­σμέ­νης, «ακρι­νής», όπως γρά­φει, περιο­χής, αλλά και των ιδιαί­τε­ρων οικο­νο­μι­κών, εθνο­τι­κών, πολι­τι­σμι­κών στοι­χεί­ων.⁵ Σημειώ­νει ακό­μη πως «βασι­κοί κλά­δοι της βιο­μη­χα­νί­ας, η ανθρα­κο­βιο­μη­χα­νία και η μεταλ­λουρ­γία, δεν εμφα­νί­στη­καν στην Ουκρα­νία από τα κάτω, με τη φυσιο­λο­γι­κή ανά­πτυ­ξη της λαϊ­κής οικο­νο­μί­ας, μα από τα πάνω με την εισα­γω­γή τους απ΄ έξω, με την τεχνη­τή εμφύ­τευ­σή τους. Γι’ αυτόν τον λόγο το προ­λε­τα­ριά­το αυτών των κλά­δων δεν είναι ντό­πιο, δεν μιλά την ουκρα­νι­κή γλώσ­σα και το περι­στα­τι­κό αυτό έχει σαν απο­τέ­λε­σμα η πολι­τι­στι­κή επί­δρα­ση της πόλης πάνω στο χωριό και η συμ­μα­χία του προ­λε­τα­ριά­του με την αγρο­τιά να δυσκο­λεύ­ο­νται σημα­ντι­κά εξαι­τί­ας αυτών των δια­φο­ρών στην εθνι­κή σύν­θε­ση του προ­λε­τα­ριά­του και της αγρο­τιάς».⁶

Ολες αυτές τις πλευ­ρές έπρε­πε να τις υπο­λο­γί­σει η σοβιε­τι­κή εξου­σία, κάτι που δεν θέλουν και μάλ­λον δεν μπο­ρούν να κατα­λά­βουν οι εθνι­κι­στι­κές προ­σεγ­γί­σεις τόσο σε Ουκρα­νία, όσο και σε Ρωσία.

Οχι πρώ­τη φορά, ο Πού­τιν χαρα­κτη­ρί­ζει το δικαί­ω­μα της απο­χώ­ρη­σης μιας ενω­σια­κής Δημο­κρα­τί­ας από τη σύν­θε­ση της ΕΣΣΔ «ατο­μι­κή βόμ­βα στα θεμέ­λια της ΕΣΣΔ», την οποία τοπο­θέ­τη­σε ο Λένιν.

Ηδη ανα­φερ­θή­κα­με στην κατά­στα­ση που είχε δια­μορ­φω­θεί στα πρώ­ην εδά­φη της τσα­ρι­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας, εξαι­τί­ας της ταξι­κής και εθνι­κής κατα­πί­ε­σης για την οποία ο Λένιν σημεί­ω­νε: «Επει­δή, λόγω της μακραί­ω­νης κατα­πί­ε­σης, στους κόλ­πους του καθυ­στε­ρη­μέ­νου τμή­μα­τος των μαζών της Ουκρα­νί­ας παρα­τη­ρού­νται εθνι­κι­στι­κές τάσεις, τα μέλη του ΚΚΡ έχουν υπο­χρέ­ω­ση να τις αντι­με­τω­πί­ζουν με τη μεγα­λύ­τε­ρη υπο­μο­νή και προ­σε­κτι­κό­τη­τα, αντι­πα­ρα­θέ­το­ντας στις τάσεις αυτές τη συντρο­φι­κή εξή­γη­ση της ταυ­τό­τη­τας των συμ­φε­ρό­ντων των εργα­ζό­με­νων μαζών της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας. Τα μέλη του ΚΚΡ οφεί­λουν στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας να εφαρ­μό­ζουν στην πρά­ξη το δικαί­ω­μα των εργα­ζό­με­νων μαζών να διδά­σκο­νται και να συνεν­νο­ού­νται σε όλα τα σοβιε­τι­κά Ιδρύ­μα­τα στη μητρι­κή τους γλώσ­σα, αντι­δρώ­ντας με κάθε τρό­πο στις από­πει­ρες με τεχνη­τά μέσα να μπει σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα η ουκρα­νι­κή γλώσ­σα, επι­διώ­κο­ντας, αντί­θε­τα, να μετα­τρέ­ψουν την ουκρα­νι­κή γλώσ­σα σε όργα­νο κομ­μου­νι­στι­κής δια­φώ­τι­σης των εργα­ζό­με­νων μαζών. Πρέ­πει όμως να παρ­θούν αμέ­σως μέτρα, ώστε σε όλα τα σοβιε­τι­κά Ιδρύ­μα­τα να υπάρ­χει αρκε­τός αριθ­μός υπαλ­λή­λων που να κατέ­χουν την ουκρα­νι­κή γλώσ­σα και μελ­λο­ντι­κά όλοι οι υπάλ­λη­λοι να μπο­ρούν να συνεν­νο­ού­νται στην ουκρα­νι­κή γλώσ­σα».⁷

Σε ό,τι αφο­ρά δε το ζήτη­μα της κρα­τι­κής συγκρό­τη­σης σημεί­ω­νε: «Αν ένας μεγα­λο­ρώ­σος κομ­μου­νι­στής επι­μέ­νει στη συγ­χώ­νευ­ση της Ουκρα­νί­ας με τη Ρωσία, εύκο­λα μπο­ρεί να τον υπο­πτευ­θούν οι Ουκρα­νοί ότι υπε­ρα­σπί­ζει μια τέτοια πολι­τι­κή όχι για­τί φρο­ντί­ζει για την ενό­τη­τα των προ­λε­τά­ριων στην πάλη ενά­ντια στο κεφά­λαιο, αλλά για­τί δια­τη­ρεί τις προ­λή­ψεις του παλιού μεγα­λο­ρώ­σι­κου εθνι­κι­σμού, του ιμπε­ρια­λι­σμού. Μια τέτοια δυσπι­στία είναι φυσι­κή, και ως ένα βαθ­μό ανα­πό­φευ­κτη και δικαιο­λο­γη­μέ­νη, για­τί οι μεγα­λο­ρώ­σοι, κάτω από τον ζυγό των τσι­φλι­κά­δων και των καπι­τα­λι­στών, αιώ­νες τρέ­φο­νταν με τις επαί­σχυ­ντες και σιχα­με­ρές προ­λή­ψεις του μεγα­λο­ρώ­σι­κου σοβινισμού.

Αν ένας Ουκρα­νός κομ­μου­νι­στής επι­μέ­νει στην από­λυ­τη κρα­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία της Ουκρα­νί­ας, μπο­ρούν να τον υπο­πτευ­θούν ότι υπε­ρα­σπί­ζει μια τέτοια πολι­τι­κή όχι από τη σκο­πιά των προ­σω­ρι­νών συμ­φε­ρό­ντων των Ουκρα­νών εργα­τών και αγρο­τών στην πάλη τους ενά­ντια στο ζυγό του κεφα­λαί­ου, αλλά από μικρο­α­στι­κές, μικρο­νοι­κο­κυ­ρί­στι­κες εθνι­κές προ­λή­ψεις. Για­τί η πεί­ρα μάς έδει­ξε εκα­το­ντά­δες φορές ότι οι μικρο­α­στοί “σοσια­λι­στές” των δια­φό­ρων χωρών — οι κάθε λογής δήθεν σοσια­λι­στές Πολω­νοί, Λετο­νοί, Λιθουα­νοί, Γεωρ­για­νοί μεν­σε­βί­κοι, εσέ­ροι και λοι­ποί μεταμ­φιέ­ζο­νταν σε οπα­δούς του προ­λε­τα­ριά­του με μονα­δι­κό σκο­πό να εφαρ­μό­σουν με την απά­τη την πολι­τι­κή του συμ­βι­βα­σμού με τη “δική τους” εθνι­κή αστι­κή τάξη ενά­ντια στους επα­να­στά­τες εργά­τες. Αυτό το είδα­με στο παρά­δειγ­μα της δια­κυ­βέρ­νη­σης του Κερέν­σκι στη Ρωσία το Φλε­βά­ρη — Οχτώ­βρη του 1917, το είδα­με και το βλέ­που­με σε όλες τις χώρες.

Το καλύ­τε­ρο μέσο είναι η κοι­νή δου­λειά για την υπε­ρά­σπι­ση της δικτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του και της Σοβιε­τι­κής εξου­σί­ας στην πάλη ενά­ντια στους τσι­φλι­κά­δες και στους καπι­τα­λι­στές όλων των χωρών, ενά­ντια στις από­πει­ρές τους να επα­να­φέ­ρουν την παντο­κρα­το­ρία τους.

Γι’ αυτό εμείς, οι μεγα­λο­ρώ­σοι κομ­μου­νι­στές, πρέ­πει να κατα­δι­κά­ζου­με με τη μεγα­λύ­τε­ρη αυστη­ρό­τη­τα και τις παρα­μι­κρό­τε­ρες εκδη­λώ­σεις μεγα­λο­ρω­σι­κού εθνι­κι­σμού ανά­με­σά μας, για­τί αυτές οι εκδη­λώ­σεις, που είναι γενι­κά προ­δο­σία του κομ­μου­νι­σμού, φέρ­νουν πολύ μεγά­λη ζημιά, για­τί μας χωρί­ζουν από τους Ουκρα­νούς συντρό­φους μας και χύνουν νερό στο μύλο του Ντε­νί­κιν και του καθε­στώ­τος του».⁸

Ο ηγέ­της της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης σημεί­ω­νε και κάτι ακό­μη, που δεν θα άρε­σε στον Πού­τιν: «Κανέ­να απο­λύ­τως προ­νό­μιο σε κανέ­να έθνος και για καμιά γλώσ­σα! Ούτε η παρα­μι­κρό­τε­ρη κατα­πί­ε­ση, ούτε η παρα­μι­κρό­τε­ρη αδι­κία σε βάρος μιας εθνι­κής μειο­νό­τη­τας! Να ποιες είναι οι αρχές της εργα­τι­κής δημο­κρα­τί­ας».⁹

O Bλ. Πού­τιν φτά­νει στο σημείο να κατη­γο­ρεί τον Λένιν και τους μπολ­σε­βί­κους για τη διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ, που ιδρύ­θη­κε ως ισό­τι­μη ένω­ση Σοσια­λι­στι­κών Δημο­κρα­τιών. Ομως, το ζήτη­μα της διά­λυ­σής της είναι ένα σύν­θε­το ζήτη­μα, κι όχι απλώς ζήτη­μα της ομο­σπον­δια­κής μορ­φής της, όπως προ­σπα­θεί να το παρου­σιά­σει ο Ρώσος Πρό­ε­δρος. Εχει να κάνει με όλους εκεί­νους τους αντι­κει­με­νι­κούς και υπο­κει­με­νι­κούς παρά­γο­ντες, εξω­τε­ρι­κούς και εσω­τε­ρι­κούς, που έχει ανα­δεί­ξει το Κόμ­μα μας. Η ουσία είναι πως όσο δυνά­μω­ναν οι σοσια­λι­στι­κές σχέ­σεις λύνο­νταν προ­βλή­μα­τα, η ΕΣΣΔ ενι­σχυό­ταν, άντε­ξε στην τερά­στια δοκι­μα­σία της φασι­στι­κής επί­θε­σης, παρά τις μεγά­λες απώ­λειες βγή­κε νική­τρια. Αντί­θε­τα, όταν επι­λέ­χτη­καν βήμα­τα που απο­δυ­νά­μω­σαν τις σοσια­λι­στι­κές σχέ­σεις εμφα­νί­στη­καν κοι­νω­νι­κές δυνά­μεις, που μπό­ρε­σαν να ανα­τρέ­ψουν με την «περε­στρόι­κα» τον σοσια­λι­σμό, «ξεθά­βο­ντας» και ενδυ­να­μώ­νο­ντας και τους εθνι­κι­σμούς. Η ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού, που οδή­γη­σε στην επι­στρο­φή των λαών της πρώ­ην ΕΣΣΔ στις συν­θή­κες της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων δεν έγι­νε χωρίς δια­πά­λη. Σε ποια μεριά ήταν εκεί­νη την περί­ο­δο ο Βλ. Πού­τιν; Η απά­ντη­ση είναι γνω­στή. Στην «μπά­ντα» του Γιέλ­τσιν, που πρω­το­στά­τη­σε στη διά­λυ­σή της.

Η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση που εξα­πέ­λυ­σε ο Βλ. Πού­τιν δεν ήταν τυχαία. Η αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας θεω­ρεί δική της «σφαί­ρα επιρ­ρο­ής» για ιστο­ρι­κούς λόγους μια σει­ρά από εδά­φη και πλη­θυ­σμούς της πρώ­ην ΕΣΣΔ. Αυτό επι­διώ­κει να το «τεκ­μη­ριώ­σει» με την επί­θε­ση στον Λένιν και τους μπολ­σε­βί­κους, που δήθεν κακώς έπρα­ξαν πριν από 100 χρό­νια, π.χ. «κατα­σκευά­ζο­ντας» και «γιγα­ντώ­νο­ντας» την Ουκρα­νία, ενώ αυτά τα εδά­φη θα έπρε­πε, στη βάση αυτής της αστι­κής προ­σέγ­γι­σης, να ανή­κουν στη σημε­ρι­νή καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία. Ετσι ο αντι­κομ­μου­νι­σμός αξιο­ποιεί­ται από την αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας για να ανα­δεί­ξει την αδη­φά­γα όρε­ξη του κεφα­λαί­ου για το ξανα­μοί­ρα­σμα των εδα­φών, του ενερ­γεια­κού πλού­του, του ορυ­κτού πλού­του, των δρό­μων των εμπο­ρευ­μά­των, τον έλεγ­χο των αγο­ρών. Στό­χος το αυγά­τι­σμα των κερ­δών τους στον σφο­δρό αντα­γω­νι­σμό τους με τις άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις. Αυτό, όπως είδα­με, στις 24/2 συνο­δεύ­τη­κε και με τα προ­σχή­μα­τα της «απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης» και του «αντι­φα­σι­σμού» της Ουκρα­νί­ας. Ομως ο αντι­φα­σι­σμός δεν μπο­ρεί να ται­ριά­ξει με τον αντι­κομ­μου­νι­σμό. Για άλλη μια φορά, επι­βε­βαιώ­νε­ται πως ο αντι­κομ­μου­νι­σμός πάει χέρι-χέρι και ται­ριά­ζει με τους αντι­λαϊ­κούς σχε­δια­σμούς του κεφα­λαί­ου και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επιθετικότητα.

Τελι­κά, στον αντι­κομ­μου­νι­σμό, στον αντι­σο­βιε­τι­σμό είναι εκεί που συμ­φω­νούν και συνα­ντιού­νται όλοι, η σημε­ρι­νή καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, η αντι­δρα­στι­κή κυβέρ­νη­ση της Ουκρα­νί­ας, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, όλοι! Οχι τυχαία, για­τί ενο­χλού­νται από την πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο για τους λαούς, για­τί αυτό είναι που φοβού­νται και μάλι­στα σε συν­θή­κες των οξυ­μέ­νων αντα­γω­νι­σμών τους που εκδη­λώ­νο­νται πια ανοι­χτά και με πόλε­μο. Την προ­ο­πτι­κή οι εργα­ζό­με­νοι, οι λαοί να πάρουν την υπό­θε­ση στα χέρια τους, να βγουν απ’ αυτήν την ιμπε­ρια­λι­στι­κή σφα­γή με την εξου­σία στα χέρια τους. Οσο και να το ξορ­κί­ζουν δεν θα το αποφύγουν!

Παρα­πο­μπές:

1. Β.Ι. Λένιν: «Η εργα­τι­κή τάξη και το εθνι­κό ζήτη­μα», «Απα­ντα», τ. 23, σελ. 151
2. Πιο ανα­λυ­τι­κά δες «Η αλή­θεια για την Ιστο­ρία της Ουκρα­νί­ας», «Ριζο­σπά­στης» 22/02/22, σελ. 5.
3. Β.Ι. Λένιν: «Γράμ­μα προς τους εργά­τες και τους αγρό­τες της Ουκρα­νί­ας», «Απα­ντα», τ. 40, σελ. 48.
4. Ι.Β. Στά­λιν: «Οι εθνι­κοί παρά­γο­ντες στην ανοι­κο­δό­μη­ση του Κόμ­μα­τος και του Κρά­τους», «Απα­ντα», τ. 5, σελ. 206.
5. Ι.Β. Στά­λιν: «Η οργά­νω­ση της Ομο­σπον­δια­κής Δημο­κρα­τί­ας της Ρωσί­ας», «Απα­ντα», τ. 4, σελ.76 — 77.
6. Ι.Β. Στά­λιν: «Πρα­χτι­κά μέτρα για την εφαρ­μο­γή της Από­φα­σης του 12ου Συνε­δρί­ου στο εθνι­κό ζήτη­μα», «Απα­ντα», τ. 5, σελ. 366.
7. Β.Ι. Λένιν: «Από­φα­ση της ΚΕ του ΚΚΡ(μπ) για τη σοβιε­τι­κή εξου­σία στην Ουκρα­νία», «Απα­ντα», τ. 39, σελ. 334 — 335.
8. Β.Ι. Λένιν: «Γράμ­μα προς τους εργά­τες και τους αγρό­τες της Ουκρα­νί­ας», «Απα­ντα», τ. 40, σελ. 45 — 46
9. Β.Ι. Λένιν: «Η εργα­τι­κή τάξη και το εθνι­κό ζήτη­μα», «Απα­ντα», τ. 23, σελ. 152

Του Ελι­σαί­ου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ελι­σαί­ος Βαγε­νάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύ­θυ­νος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ
Πηγή: Ριζο­σπά­στης του Σ/Κ

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα