Φιλοξενούμενος ο Στέλιος Μπαμιατζής //
Με βασανίζει ένα διπλό ερώτημα:
Είχε επίγνωση ή όχι ο Κ. Μητσοτάκης τι ακριβώς ήταν το ιστορικό έγγραφο που παρέδιδε πριν λίγες ημέρες στον γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα; Επίσης, ο κ. Κουτσούμπας, ο οποίος έδειξε να αιφνιδιάζεται από το “δώρο” του προέδρου της ΝΔ, αλλά και να δυσαρεστείται, γιατί δεν αντέδρασε; Και κυρίως γιατί το γραφείο Τύπου δεν εξέδωσε κάποια ανακοίνωση μετά για αυτό το έγγραφο.
Ας τα πάρουμε από την αρχή:
Μετά το αίτημα του πρoέδρου της ΝΔ, στις 6 Απριλίου συναντήθηκαν οι δύο πολιτικοί τους, με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να φέρνει ως δώρο ένα έγγραφο από το αρχείο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αυτό αφορούσε στη συμφωνία μεταξύ του ΕΑΜ και της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης η οποία υπεγράφη στις 7 Νοεμβρίου 1943. Σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη, η συμφωνία, η επονομασθείσα του Θερίσου, έβαλε τη βάση για να αποτραπεί ο εμφύλιος στην Κρήτη και έχει τη υπογραφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας αφού περιεργάστηκε το έγγραφο και μάλιστα ο φακός τον “συνέλαβε” λίγο διστακτικό αν όχι να δυσφορεί, είπε πως ενόψει των 100 ετών από την ίδρυση του ΚΚΕ, το 2018 αναμένεται εμπλουτισμός του ιστορικού αρχείου του κόμματος.
Έως εδώ καλά θα μπορούσε να ειπωθεί, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Η συμφωνία του Θερίσου πράγματι υπογράφηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1943 στο χωριό Μεσκλά Χανίων. Αμφισβητείται από ιστορικούς το ποιοι υπέγραψαν, αυτό όμως δεν είναι του παρόντος. Το ζήτημα είναι πως η εν λόγω συμφωνία ουδόλως απέτρεψε τον εμφύλιο πόλεμο στην Κρήτη. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην περιφορά της κεφαλής του αντάρτη Γιάννη Ποδιά στους δρόμους του Ηρακλείου ας πούμε για να αποδείξουμε τα αυτονόητα.
Πλήθος ήταν οι βενιζελικοί ένοπλοι — παρακρατικές ομάδες οι οποίοι έσπευσαν εναντίον του ΔΣΕ σε όλη την Κρήτη, πολεμώντας και τρομοκρατώντας.
Από πού ξεκινά όλο αυτό;
Καταρχάς, πρέπει να γίνει αντιληπτή η ιδιαιτερότητα του νησιού και δη της “βενιζελικής παράδοσης”. Γι’ αυτό και συναντάμε την έντονη αντικομμουνιστική δράση του φρούραρχου Χανίων Παύλου Γύπαρη.
Το όνομα δεν είναι άγνωστο, πρόκειται για γνωστό μακεδονομάχο αλλά και μετέπειτα διοικητή των «Δημοκρατικών Ταγμάτων Ασφαλείας», ή αλλιώς “Γυπαρέων”. Η μονάδα καταστολής των αντιπάλων του καθεστώτος η οποία το 1920 προχώρησε στη σύλληψη και δολοφονία του αντιβενιζελικού πολιτικού Ίωνα Δραγούμη. Επίσης, ο ίδιος ο Γύπαρης ήταν ο ηθικός αυτουργός και της δολοφονικής απόπειρας κατά του ηθοποιού Βασίλη Αυλωνίτη, εν ώρα παράστασης στο θέατρο «Περοκέ», επειδή σε ένα από τα νούμερά του σατίριζε τον Βενιζέλο.
Το 1944 και ενώ η γερμανική κατοχή δεν έχει λήξει, ο Γύπαρης επιστρέφει στα Χανιά και αναλαμβάνει «γενικός αρχηγός» των ανταρτών. Στην πραγματικότητα συγκεντρώνονται “από κάτω του” εθνικόφρονες και αντικομμουνιστές. Πολύ παραπάνω, είναι ο άνθρωπος που έχει τα ηνία της Εθνικής Οργάνωσης Κρήτης, ειδικά στη δεύτερη φάση της δράσης της, όταν πλέον ο εχθρός δεν είναι οι Γερμανοί αλλά οι κομμουνιστές.
Αποκαλυπτικός είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, μέλος της ΕΟΚ:
«Το ΕΑΜ πρέπει να ήλεγχε το 90%» […] Χρειάστηκε να φτιάξουμε αντιστασιακές ομάδες ως στοιχειώδες αντιστάθμισμα στο ΕΑΜ».
Περισσότερο αποκαλυπτικές είναι οι προκηρύξεις της ΕΟΚ τον Απρίλιο του 1945. Οι μέχρι πρότινος συμπολεμιστές ηγέτες του ΕΑΜ αποκαλούνται «πράκτορες του τροτσκισμού και του βουλγαρικού κομιτάτου», ενώ ο διοικητής του ΕΛΑΣ στην Κρήτη χαρακτηρίζεται «τερατόμορφος ρουμανόβλαχος».
Για αυτή την οργάνωση έκανε λόγο ο Κυρ. Μητσοτάκης και μίλησε στον ΓΓ του ΚΚΕ.
Την πραγματικότητα καταδεικνύουν και τα βρετανικά αρχεία και ιδιαίτερα εκείνα της SOE (Υπηρεσία Ειδικών Επιχειρήσεων). Οι Βρετανοί προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα που υπάρχει στον τόπο ανάμεσα στη μοναρχία και την εξόριστη κυβέρνηση με τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες. Μην ξεχνάμε πως είναι βενιζελικός τόπος και αντιβασιλικός, όσο όμως και αντικομμουνιστικός. Έτσι, μετά τη Μάχη της Κρήτης, οι Βρετανοί αναλαμβάνουν την “καθοδήγηση” των ντόπιων, αυτόνομων οπλαρχηγών.
Σύμφωνα με την τελική επίσημη έκθεση της SOE, όταν οι «παλιές οργανώσεις» κατέρρευσαν, οι Βρετανοί έσπευσαν να ανασυγκροτήσουν μια νέα, πιο ελεγχόμενη εκδοχή τους. Την πρώτη Οκτωβρίου του 1942, ο επικεφαλής της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής στην Κρήτη ταγματάρχης Tom J. Dunbabin, ανακοίνωσε την ίδρυση της ΕΟΚ. Για τους Βρετανούς, η νέα αυτή οργάνωση «ήρθε την κατάλληλη στιγμή», ως εναλλακτική στο αναπτυσσόμενο ΕΑΜ.
Αρκετά αργότερα, αναπτύχθηκε σοβαρή αντάρτικη — ένοπλη δράση και τότε οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να συλλάβουν πολλά μέλη της ΕΟΚ, κυρίως στην περιοχή του Ηρακλείου. Στη δίκη που ακολούθησε, οι ηγέτες που είχαν συλληφθεί προέβαλαν το επιχείρημα πως η οργάνωσή τους στρεφόταν ενάντια στον κομμουνισμό, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να αφεθούν ελεύθεροι.