Με μεγάλη επιτυχία η παρουσίαση του νέου βιβλίου «29 Στιγμές» του Αλέκου Χατζηκώστα στη Νάουσα

Στην εκδή­λω­ση μετα­ξύ άλλων δικα­ρί­να­με του: Α. Τόλ­κας βου­λευ­τής ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Δώρα Μπαλ­τα­τζί­δου αντι­δή­μαρ­χος Νάου­σας, Β. Τζου­βά­ρας αντι­δή­μα­χρος Νάου­σας,  Ν. Κου­τσο­γιάν­νης πρώ­ην δήμαρ­χος Νάου­σας (και εκ νέου υπο­ψή­φιος), Κ. Χατζη­στυ­λής πρό­ε­δρος Δ.Κ Νάου­σας, Α. Χατζη­ιω­αν­νί­δης δημο­τι­κός σύμ­βου­λος της ΛΑΣ, Θ. Τελη­γιαν­νί­δης πρό­ε­δρος ΑΝΗΜΑ, Δ. Βαλα­ής τοπι­κός σύμ­βου­λος Νάου­σας, Γ. Μαρ­κο­βί­της υπο­ψή­φιος δήμαρ­χος, εκπρό­σω­ποι σωμα­τεί­ων και φορέ­ων καθώς και τοπι­κοί συγ­γρα­φείς όπως Σ. Απο­στό­λου, Α. Οικο­νό­μου, Λ. Ζιώ­τας, Ξ. Χιλλ, Γ. Σακα­λής, Ν. Παλιο­μπέη κ.α

Κατά τη διάρ­κεια της εισα­γω­γής του παρέμ­βα­σης ο δημο­σιο­γρά­φος Βαλά­ντης Λιό­λιος που είχε και το συντο­νι­σμό της εκδή­λω­σης στά­θη­κε στην γνω­ρι­μία του με τον Αλέ­κο, στη προ­σω­πι­κό­τη­τα, στις αρε­τές του και στο συγ­γρα­φι­κό και δημο­σιο­γρα­φι­κό του έργο.

Από την πλευ­ρά της η εκπαι­δευ­τι­κός Αθμιας Εκπαί­δευ­σης Μαρία Σγου­ρί­δου τόνι­σε: «…Το συγκε­κρι­μέ­νο βιβλίο, ήδη απ’ το εξώ­φυλ­λο, πριν καν  το ανοί­ξεις, σε προ­δια­θέ­τει θετι­κά. Ο πίνα­κας, για­τί περί αυτού πρό­κει­ται, της Εύας Αμνιώ­τη με θέμα σκη­νή από την ται­νία του Δήμου Αβδε­λιώ­δη   «Το δέντρο που πλη­γώ­να­με»„ σε ταξι­δεύ­ει. Σε γυρί­ζει πίσω.  Εκεί στην ασπρό­μαυ­ρη παι­δι­κή σου ηλι­κία, που οπλί­ζε­σαι, εφο­διά­ζε­σαι, μαζεύ­εις τα σύνερ­γά σου, όρα­ση, ακοή, αφή, μυα­λό κι αγά­πη και κινάς για ένα ταξί­δι συναρ­πα­στι­κό, για τη μάχη της ζωής που σε περι­μέ­νει. Ξανα­βλέ­πεις τον κόσμο με το παι­δι­κό μάτι που μπο­ρεί να συνται­ριά­ξει τα αταί­ρια­στα, να μετου­σιώ­νει τα ασή­μα­ντα και να απο­δυ­να­μώ­νει τα σημα­ντι­κά. Ευρη­μα­τι­κό και εμπνευ­σμέ­νο σε γεμί­ζει νοσταλ­γία και μνήμη.

Μνή­μη! Και μόλις είπα τη λέξη που κυριαρ­χεί και απο­τε­λεί το βασι­κό άξο­να του βιβλί­ου. Οι 29 στιγ­μές είναι όλες στιγ­μές μνή­μης, κοντι­νής αλλά και απώ­τε­ρης του συγ­γρα­φέα. Μνή­μης όμως όχι κλει­σμέ­νης στα ντου­λα­πά­κια του μυα­λού, αλλά μνή­μης που κατα­φέρ­νει να ζει στο παρόν και να φωτί­ζει το μέλλον.

Το έξυ­πνο κόλ­πο να ξεχνάς τα άσχη­μα και να θυμά­σαι μόνο τα ωραία δεν πετυ­χαί­νει στην περί­πτω­ση του συγ­γρα­φέα. Και μάλ­λον ούτε στην περί­πτω­ση κανε­νός από μας. Ο νους δε θάβει εύκο­λα, μόνο σκε­πά­ζει. Κι ύστε­ρα, όπως λέει και μια άλλη αγα­πη­μέ­νη μου συγ­γρα­φέ­ας,  τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αυτά τα άυλα τιμαλ­φή μας;… Τα κεί­με­να είναι δια­φο­ρε­τι­κά, αλλά έχουν κάτι κοι­νό. Είναι ανθρω­πο­κε­ντρι­κά. Οι χαρα­κτή­ρες είναι γνώ­ρι­μοι, οικεί­οι, είναι οι διπλα­νοί μας, οι γεί­το­νές μας. Πού και πού μπο­ρεί να ανα­φω­νή­σεις «α, σαν να τον ξέρω αυτόν!». Είναι αδύ­να­το ο ανα­γνώ­στης να μη βρει κάποιον να υπο­στη­ρί­ξει, έστω και έναν και κάποιον να κατη­γο­ρή­σει, έστω και έναν. Κι αυτό για­τί οι άνθρω­ποι των στιγ­μών ζουν, αγω­νί­ζο­νται, αγα­πούν, πονούν, ονει­ρεύ­ο­νται και ερω­τεύ­ο­νται όπως ακρι­βώς κι εμείς…29 στιγ­μές ζωής λοι­πόν, όπου ο συγ­γρα­φέ­ας ξεδι­πλώ­νει το παρελ­θόν, το στρώ­νει στο παρόν και στο μέλ­λον με χαμό­γε­λο, με έρω­τα, με κέντρο πάντα τον άνθρω­πο και με την ξεκά­θα­ρη από­φα­ση ότι η κοι­νω­νία μπο­ρεί και πρέ­πει ν’ αλλά­ξει. Με αγώ­να και πάλη μας καλεί να γυρί­σου­με στα παι­δι­κά μας χρό­νια και να ξανα­πιά­σου­με τη σφε­ντό­να για να πολε­μή­σου­με για τα ορά­μα­τα και τα δίκια μας. Αλλά και μας θυμί­ζει να μην ξεχά­σου­με να ερω­τευ­τού­με. Κι όλα αυτά με μια ευαι­σθη­σία διά­χυ­τη που χαρα­κτη­ρί­ζει όχι μόνο το συγ­γρα­φέα αλλά σίγου­ρα και τον άνθρω­πο Χατζηκώστα…»

Απο­σπά­σμα­τα του βιβλί­ου διά­βα­σε ο συγ­γρα­φέ­ας και ερα­σι­τέ­χνης ηθο­ποιός Γιώρ­γος Κασα­πί­δης.

Παίρ­νο­ντας τον λόγο ο συγ­γρα­φέ­ας Αλέ­κος Χατζηκώστας στά­θη­κε πρώ­τα στην ανά­γκη να στη­ρι­χτούν από την τοπι­κή κοι­νω­νία, οι τοπι­κοί συγ­γρα­φείς. Στη συνέ­χεια ανα­φέρ­θη­κε στο περιε­χό­με­νο και τους στό­χους του βιβλί­ου, τις πηγές έμπνευ­σης, τους τρό­που γρα­φής και τη φόρ­μα που χρη­σι­μο­ποιεί. Ανα­φε­ρό­με­νος στο ρόλο της Λογο­τε­χνί­ας στις σημε­ρι­νές δύσκο­λες επο­χές, τόνι­σε την ανά­γκη αυτή να επι­δρά στην καρ­διά και στο νου και πως θα πρέ­πει να είναι «κατα­φύ­γιο και ταυ­τό­χρο­να ταμπού­ρι για το λαό». Απά­ντη­σε σε πλή­θος ερω­τή­σεις και υπέ­γρα­ψε αντί­τυ­πα του βιβλί­ου του.