Το τρέ­χον 18ο τεύ­χος του περιο­δι­κού που επι­με­λεί­ται –όπως πάντα η Δια­τμη­μα­τι­κή Επι­τρο­πή της ΚΕ του ΚΚΕ για τις μικρό­τε­ρες ηλι­κί­ες της νεο­λαί­ας …είναι (όπως είχα­με ήδη προ­α­ναγ­γεί­λει) διπλό!
Για­τί μαζί του οι μικροί (και όχι μόνο) ανα­γνώ­στες παίρ­νουν και ένα ακό­μα 36σέλιδο τεύ­χος, που απο­τε­λεί αφιέ­ρω­μα στην επέ­τειο των 200 χρό­νων από την Επα­νά­στα­ση του 1821.
Όπως πάντα, το «το κόκ­κι­νο Αερό­στα­το», αγα­πη­μέ­νο περιο­δι­κό των μικρών (και «μεγά­λων») παι­διών, δια­τί­θε­ται από τις Οργα­νώ­σεις του ΚΚΕ.

Στο κύριο τεύ­χος του περιο­δι­κού, «Το ημε­ρο­λό­γιο ενός απο­ρη­μέ­νου» επι­στρέ­φει, στοι­χεία για το πώς επη­ρε­ά­ζε­ται η Εκπαί­δευ­ση σε όλη τον κόσμο από την παν­δη­μία θα οδη­γή­σουν τα παι­διά να ανα­κα­λύ­ψουν ομοιό­τη­τες και δια­φο­ρές και να προβληματιστούν.
«Οι ΕΠΟ­Νί­τες της Ανω­τά­της Σχο­λής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ)» είναι το θέμα που συν­δέ­ε­ται με την επέ­τειο ίδρυ­σης της ΕΠΟΝ, που έχου­με μέσα στον μήνα, στις 23 Φλεβάρη.
«Μια εικό­να, μια ιστο­ρία: Το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο» είναι άλλο ένα τετρα­σέ­λι­δο θέμα, που φέρ­νει τα παι­διά σε επα­φή με αυτό το σύμ­βο­λο του κομ­μου­νι­σμού και των αγώ­νων παγκοσμίως.
Ξεχω­ρι­στή είναι η ανα­φο­ρά και στην 8η Μάρ­τη, Παγκό­σμια Μέρα της Εργα­ζό­με­νης Γυναίκας.
Σε αυτό το τεύ­χος συνε­χί­ζε­ται επί­σης το αφιέ­ρω­μα σε μεγά­λες ανα­κα­λύ­ψεις και εφευ­ρέ­σεις που άλλα­ξαν τον κόσμο, και στο πλαί­σιο αυτό τα παι­διά θα δια­βά­σουν για τον Γου­τεμ­βέρ­γιο και την τυπο­γρα­φία, τον Λεο­νάρ­ντο ντα Βίν­τσι και την ανα­το­μία, την ανα­κά­λυ­ψη της βαρύ­τη­τας, αλλά και την εφεύ­ρε­ση του αερόστατου!

Φυσι­κά, όπως και σε κάθε τεύ­χος, στις υπό­λοι­πες σελί­δες του περιο­δι­κού μικροί και μεγά­λοι μπο­ρούν να βρουν ιδέ­ες για χει­ρο­τε­χνί­ες και κατα­σκευ­ές, παι­χνί­δια, σπα­ζο­κε­φα­λιές, ανέκ­δο­τα, σκά­κι και πολ­λά άλλα…

Ας τα πάρου­με … «ανά­πο­δα»
Σκο­πός της έκδο­σής μας! ή αλλιώς… «Τι είναι αυτό που βρέ­θη­κε στα χέρια μου»;
Πώς δηλαδή;;;
Πρό­κει­ται για ένα αφιέ­ρω­μα στην Επα­νά­στα­ση του 1821.

Ένα αφιέ­ρω­μα κάπως (ως και πολύ) αλλιώ­τι­κο και ξεχω­ρι­στό από τα άλλα!
Έπει­τα, για­τί θέλει να σε βοη­θή­σει… να «δεις» την Ιστο­ρία αλλιώς!
Όπως πραγ­μα­τι­κά ήταν.
Φτιά­χτη­κε ειδι­κά για σένα, τον μαθη­τή και τη μαθή­τρια των τελευ­ταί­ων τάξε­ων του Δημο­τι­κού και των πρώ­των τάξε­ων του Γυμνασίου.
Βέβαια, ακό­μα κι αν είσαι λίγο μικρό­τε­ρος ή μεγα­λύ­τε­ρος, αν είσαι ακό­μα και γονιός ή δάσκα­λος, δε χάθη­κε κι ο κόσμος! Ίσα-ίσα, θα βρεις κι εσύ πολ­λά ενδια­φέ­ρο­ντα στις σελί­δες του!

Στις σελί­δες αυτού του αφιε­ρώ­μα­τος θα μάθου­με τι πραγ­μα­τι­κά ήταν η Επα­νά­στα­ση. Από ποιους έγι­νε και για­τί.
Για­τί ήταν τόσο σημα­ντι­κή τότε. Και φυσι­κά ποια είναι η σημα­σία της στο σήμερα!

Πρώ­τα απ’ όλα, για­τί…
Αλλιώ­τι­κο και ξεχωριστό
Για­τί μελε­τά­με το 1821; ή αλλιώς… «Για­τί να δια­βά­σω για κάτι που έγι­νε τόσο παλιά»;
Η μήπως όχι;
Ώπα, ώπα, στά­σου! Τι με ενδια­φέ­ρει εμέ­να το 1821; Αυτό έγι­νε πριν 200 χρό­νια. Περασμένα-ξεχασμένα! 

Πράγ­μα­τι, η Επα­νά­στα­ση του 1821, παρα­μέ­νει ένα πολύ σημα­ντι­κό γεγο­νός στην Ιστο­ρία μας:

• Για­τί κι αυτή, όπως όλες οι Επα­να­στά­σεις, έπαι­ξε καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην Ιστορία.
  Οι επα­να­στά­σεις είναι οι στιγ­μές στον χρό­νο, που οι τρο­χοί της ιστο­ρί­ας επι­τα­χύ­νουν και οι κοι­νω­νί­ες κάνουν άλμα­τα προς τα μπρος!
• Για­τί, ως απο­τέ­λε­σμα της Επα­νά­στα­σης του 1821, γεν­νή­θη­κε το κρά­τος της Ελλά­δας, στο οποίο ζού­με κι εμείς σήμερα.
• Για­τί, το πώς «γεν­νή­θη­κε» το κρά­τος της Ελλά­δας μαζί με όλη τη δια­δρο­μή μας ως τα σήμε­ρα, έχουν να «πουν» πολ­λά για το ποιοι είμα­στε, από πού ερχό­μα­στε και πού πάμε.

Φύγα­με!!! …
Έτοι­μοι να ξεκι­νή­σου­με το ταξί­δι μας στο παρελθόν;

Ποιος ήταν ποιος και τι έκανε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία;

Μας λένε πως η Επα­νά­στα­ση του 1821 έγι­νε για να απο­τι­νά­ξου­με τον οθω­μα­νι­κό ζυγό, από τον οποίο υπέ­φε­ραν όλοι οι Έλληνες!
Στα μέσα του 14ου αιώ­να μ.Χ. άρχι­σε η στα­δια­κή κατά­χτη­ση των Βαλ­κα­νί­ων από τους Οθω­μα­νούς. Σιγά — σιγά, όλες οι επαρ­χί­ες της πρώ­ην ανα­το­λι­κής Ρωμαϊ­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας (γνω­στής σήμε­ρα ως Βυζα­ντι­νής), με όλους τους λαούς που ζού­σαν εκεί (Έλλη­νες, Σλά­βους κ.λπ.), έγι­ναν τμή­μα της Οθω­μα­νι­κής Αυτοκρατορίας.

Και … -χμμ όχι ακρι­βώς.
Κι έτσι ξεκί­νη­σαν 400 χρό­νια σκλα­βιάς, όπως μαθαί­νου­με στο σχο­λείο, σωστά;

Ούτε πριν (στα βυζα­ντι­νά χρό­νια) η ζωή του φτω­χού λαού ήταν εύκο­λη, ελεύ­θε­ρη, ευτυχισμένη.
Ψάξ’ το παραπάνω
Τι ήταν η φεου­δαρ­χι­κή κοινωνία; …
Ήξε­ρες ότι… οι εξε­γέρ­σεις κατά των αρχό­ντων ήταν συχνές στα βυζα­ντι­νά χρόνια;
Σημα­ντι­κό­τε­ρη ίσως ήταν η εξέ­γερ­ση του λαού της Θεσ­σα­λο­νί­κης, που κρά­τη­σε 7 χρό­νια (1342–1349).
Η Βυζα­ντι­νή Αυτο­κρα­το­ρία, όπως και η Οθω­μα­νι­κή που την αντι­κα­τέ­στη­σε, ήταν μια φεου­δαρ­χι­κή κοινωνία.
Μετά την κατά­χτη­σή της, ο Βυζα­ντι­νός Αυτο­κρά­το­ρας αντι­κα­τα­στά­θη­κε από τον Σουλ­τά­νο, ενώ δίπλα στους χρι­στια­νούς άρχο­ντες — μεγα­λο­γαιο­κτή­μο­νες προ­στέ­θη­καν και οι Οθω­μα­νοί άρχο­ντες — μεγα­λο­γαιο­κτή­μο­νες (που ως κυρί­αρ­χοι βέβαια είχαν τον πρώ­το λόγο). Κι όλοι μαζί, έχτι­ζαν τα πλού­τη και τη δύνα­μή τοος στον ιδρώ­τα των φτω­χών χωρικών…

Δεν ήταν, λοι­πόν, όλοι οι υπο­τε­λείς του Σουλ­τά­νου ίδιοι.
Δεν «έπλε­αν όλοι στην ίδια βάρκα».
Υπήρ­χαν πλού­σιοι και φτω­χοί, εκμε­ταλ­λευ­τές και εκμε­ταλ­λευό­με­νοι.
Ας τους δού­με πιο αναλυτικά!

Η Εκκλησία

Η Εκκλη­σία έγι­νε ακό­μα πιο ισχυ­ρή από πριν, παρό­τι οι Οθω­μα­νοί ήταν μουσουλμάνοι!
Οι Σουλ­τά­νοι την όρι­σαν επι­κε­φα­λής όλων των χρι­στια­νών και της έδω­σαν μια σει­ρά εξου­σί­ες και προ­νό­μια (όπως να συλ­λέ­γει φόρους, να απο­νέ­μει δικαιο­σύ­νη κ.λπ.).
Σε αντάλ­λαγ­μα, η Εκκλη­σία ήταν υπεύ­θυ­νη απέ­να­ντι στον Σουλ­τά­νο για να κρα­τά τους χρι­στια­νούς ήσυ­χους και υπάκουους.
Έτσι, στα κηρύγ­μα­τά της, έλε­γε πως «ο Σουλ­τά­νος είναι ο εκπρό­σω­πος του Θεού στη Γη»!
Άρα, η αντί­στα­ση σε αυτόν ήταν… αμαρτία.
|Στην αγιο­γρα­φία απει­κο­νί­ζο­νται ο Σουλ­τά­νος Μωά­μεθ Β’ ο «Πορ­θη­τής» να παρα­δί­δει τα «προ­νό­μια» στον Πατριάρ­χη Γεν­νά­διο Β’|

Ήξε­ρες ότι…
Ο Πατριάρ­χης είχε βαθ­μό Οθω­μα­νού Πασά με 3 αλο­γο­ου­ρές (είδος γαλο­νιού-διά­κρι­σης) και ήταν υπό­λο­γος μόνο στον ίδιο τον Σουλτάνο;
Ήξε­ρες ότι…
Το «κρυ­φό σχο­λειό» δεν υπήρ­ξε ποτέ; Είναι μύθος… Η εκπαί­δευ­ση των χρι­στια­νών δεν είχε απαγορευτεί.
Υπεύ­θυ­νη γι’ αυτή ήταν η Εκκλη­σία. που όμως δεν ενδια­φε­ρό­ταν και πολύ, γι’ αυτό και τα σχο­λεία ήταν ελάχιστα…

Οι Φανα­ριώ­τες ήταν πρώ­ην βυζα­ντι­νοί άρχο­ντες, έμπο­ροι κι άλλοι πλού­σιοι της επο­χής, που συνέ­χι­ζαν να αυξά­νουν τα πλού­τη τους, ασχο­λού­με­νοι με το εμπό­ριο, την τοκο­γλυ­φία, κλπ. Ονο­μά­στη­καν έτσι επει­δή κατοι­κού­σαν κυρί­ως στη συνοι­κία «Φανά­ρι» της Κωνσταντινούπολης.
Τη συνοι­κία αυτή οι Οθω­μα­νοί την έλε­γαν «Συνοι­κία των πλού­σιων Ρωμιών».
Οι Φανα­ριώ­τες προ­σπα­θού­σαν να έχουν καλές σχέ­σεις με το Οθω­μα­νι­κό κρά­τος για να ευνο­ού­νται οι δου­λειές τους. Από την άλλη, και το Οθω­μα­νι­κό κρά­τος τους αξιο­ποί­η­σε σε μια σει­ρά υψη­λά πόστα, όπως του Μεγά­λου Δρα­γου­μά­νου της Πύλης (κάτι σαν υφυ­πουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών), του Δρα­γου­μά­νου του Στό­λου (κάτι σαν υφυ­πουρ­γός Ναυ­τι­κών) και των Ηγε­μό­νων των πλού­σιων επαρ­χιών, της Μολ­δα­βί­ας και της Βλα­χί­ας (στη σημε­ρι­νή Ρουμανία).

Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες — κοτζαμπάσηδες

Κάθε χρό­νο τα χωριά εξέ­λε­γαν αντι­προ­σώ­πους για να δια­χει­ρί­ζο­νται μια σει­ρά υπο­θέ­σεις τους (οικο­νο­μι­κές, κ.ά.). Κατό­πιν οι αντι­πρό­σω­ποι των χωριών εξέ­λε­γαν αντι­προ­σώ­πους για όλη την επαρ­χία. Αυτοί λέγο­νταν κοτζα­μπά­ση­δες. Και παρό­τι η εκλο­γή ήταν θεω­ρη­τι­κά ανοι­χτή σε όλους, πρα­κτι­κά το αξί­ω­μα έπαιρ­ναν μόνο οι πλού­σιοι γαιοκτήμονες.
Οι μεγά­λοι γαιο­κτή­μο­νες — κοτζα­μπά­ση­δες γίνο­νταν πλου­σιό­τε­ροι με πολ­λούς τρόπους:

• Ως μεγά­λοι γαιο­κτή­μο­νες έβα­ζαν συχνά τους φτω­χούς αγρό­τες να δου­λεύ­ουν στα χωρά­φια τους για ένα κομ­μά­τι ψωμί.
• Ως επαρ­χια­κοί άρχο­ντες ανα­λάμ­βα­ναν να συλ­λέ­ξουν τους φόρους για τον Σουλτάνο.
  Έτσι, αν ο φόρος ήταν 100, εκεί­νοι μάζευαν από τους κατοί­κους 150, κρα­τώ­ντας τα 50 για τον εαυ­τό τους!
• Οι μικροί αγρό­τες έφτα­ναν να τους χρω­στούν τόσα πολ­λά που δεν μπο­ρού­σαν να τα πλη­ρώ­σουν και τότε οι κοτζα­μπά­ση­δες τους άρπα­ζαν τα μικρά τους χωράφια.
• Σε μερι­κές περιο­χές, όπως η Πελο­πόν­νη­σος, οι κοτζα­μπά­ση­δες ήταν τόσο ισχυ­ροί, που αντα­γω­νί­ζο­νταν ακό­μη και τους Οθω­μα­νούς (αν και πολ­λές φορές έβγαι­ναν χαμέ­νοι… χάνο­ντας ακό­μα και το κεφά­λι τους).

Κλέφτες και αρματολοί

Οι «κλέ­φτες» ήταν φτω­χοί αγρό­τες που κατέ­φευ­γαν στα βου­νά και στη ληστεία κυνη­γη­μέ­νοι, τόσο από τους Οθω­μα­νούς όσο και από τους χρι­στια­νούς άρχο­ντες (κοτζα­μπά­ση­δες).
«Εγώ ραγιάς δε γένο­μαι, Τούρ­κους δεν προ­σκυ­νάω, δεν προ­σκυ­νώ τους άρχο­ντες και τους κοτσα­μπα­σή­δες, μόν’ καρ­τε­ρώ την άνοι­ξη, να ρθούν τα χελι­δό­νια, να βγουν οι βλά­χες στα βου­νά, να βγουν οι βλα­χο­πού­λες».
(Δημο­τι­κό τρα­γού­δι “Των κλε­φτών”, 1804)

Οι αρμα­το­λοί ήταν πρώ­ην κλέ­φτες, που οι Οθω­μα­νοί τους έδι­ναν χάρη, με αντάλ­λαγ­μα να φυλά­νε περά­σμα­τα στα βου­νά και να κυνη­γούν τους πρώ­ην «συνα­δέλ­φους» τους ληστές.

Ο λαός

Την επο­χή της οθω­μα­νι­κής κατά­χτη­σης, η μεγά­λη πλειο­ψη­φία των Ελλή­νων υπη­κό­ων του Σουλ­τά­νου ήταν άνθρω­ποι φτω­χοί, που δού­λευαν από την ανα­το­λή έως τη δύση του ήλιου…
Άλλοι στους κάμπους όργω­ναν τη γη… Άλλοι με τα κοπά­δια τους στα βου­νά… Άλλοι στις θάλασ­σες κινού­σαν τα πλοία που έφτα­ναν στα πιο μακρι­νά μέρη… Άλλοι σε μικρά εργα­στή­ρια που έφτια­χναν τα πάντα!
Δού­λευαν σκλη­ρά! Όμως ο ιδρώ­τας τους τελι­κά γινό­ταν χρυ­σά­φι στις τσέ­πες άλλων: των Οθω­μα­νών πασά­δων, των Ελλή­νων αρχό­ντων (κοτζα­μπά­ση­δων), των Δεσπο­τά­δων κ.λπ.
Ζού­σαν με το κεφά­λι σκυφτό.
Μισού­σαν τους πανί­σχυ­ρους άρχο­ντες αλλά και τους φοβού­νταν. Οι Δεσπο­τά­δες τους έλε­γαν να είναι υπά­κουοι, αλλιώς… τους περί­με­νε η Θεία τιμωρία!
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι άρχο­ντες φοβού­νταν μην τυχόν κι ο λαός σηκώ­σει κεφά­λι και επαναστατήσει.
Όπως έλε­γε ο κοτζα­μπά­σης Σ. Χαρα­λά­μπης, «Ο ραγιάς ευθύς αφού πάρει τα όπλα, δεν θα μας ακού­ει και δεν θα μας σέβε­ται…»

Δεν ήταν όλοι, λοι­πόν, στην ίδια θέση εκεί­νη την επο­χή. Κάποιοι είχαν οφέ­λη από την οθω­μα­νι­κή κυριαρ­χία. Για την ακρί­βεια, ήταν μέρος της. Άλλοι, όμως, οι περισ­σό­τε­ροι κατα­πιέ­ζο­νταν διπλά: τόσο από τους Οθω­μα­νούς όσο και από τους «δικούς τους» άρχοντες.

Η εποχή της Επανάστασης — Δύο κόσμοι σε σύγκρουση

Για δεκά­δες και εκα­το­ντά­δες χρό­νια, οι τρο­χοί της Ιστο­ρί­ας κυλού­σαν αργά. Όλα έμοια­ζαν να μένουν ίδια. Βασι­λιά­δες και Σουλ­τά­νοι φάντα­ζαν καλά θρο­νια­σμέ­νοι στα παλά­τια τους. Τι άλλα­ξε λοι­πόν; Τι έσπρω­ξε τους τρο­χούς της Ιστο­ρί­ας μπροστά;
Η επο­χή που ξέσπα­σε η Επα­νά­στα­ση του 1821 ήταν μια επο­χή όπου όλος ο κόσμος άλλα­ζε. Μια νέα ομά­δα στην κοι­νω­νία είχε κάνει δυνα­μι­κά την εμφά­νι­σή της, φέρ­νο­ντας τα πάνω-κάτω!

Οι έμπο­ροι, οι καρα­βο­κυ­ραί­οι, οι τρα­πε­ζί­τες, οι βιο­τέ­χνες κ.λπ. (που όλοι μαζί απο­τε­λού­σαν τους αστούς) είχαν απο­κτή­σει μεγά­λα πλού­τη, τερά­στια οικο­νο­μι­κή δύνα­μη. Δεν είχαν όμως το δικό τους κρά­τος κι έτσι δεν μπο­ρού­σαν να έχουν τον πρώ­το λόγο σε σημα­ντι­κές απο­φά­σεις που αφο­ρού­σαν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους για τους φόρους και τους νόμους που ίσχυαν, για τις συμ­φω­νί­ες και τις συνερ­γα­σί­ες με άλλες χώρες και πολ­λά ακόμη.
▪️ Έχουν: από­λυ­τη εξου­σία, κάνουν ό,τι θέλουν.
▪️ Δεν έχουν: τον πρώ­το λόγο πια στην οικο­νο­μία της εποχής.
▪️ Επι­διώ­κουν: να κρα­τή­σουν τη μεγά­λη δύνα­μη που έχουν στους αιώ­νες των αιώνων.
▪️ Έχουν: οικο­νο­μι­κή δύναμη.
▪️ Δεν έχουν: πολι­τι­κή εξου­σία.
▪️ Επι­διώ­κουν: έναν άλλο τρό­πο οργά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας, που να προ­στα­τεύ­ει και να ενι­σχύ­ει τα οικο­νο­μι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα. Να έχουν εκεί­νοι τον πρώ­το λόγο.
Αυτά τα κανό­νι­ζαν με το «έτσι θέλω» οι βασι­λιά­δες, οι μεγά­λοι γαιο­κτή­μο­νες και οι φεου­δάρ­χες ευγε­νείς, δίχως να ρωτούν κανέ­ναν! Φυσι­κά, αυτό οι αστοί δεν μπο­ρού­σαν να το επι­τρέ­ψουν! Κάτι έπρε­πε να γίνει! Κι όλο έβρα­ζε το πράγμα…

Ήταν μια εποχή όπου δύο κόσμοι συγκρούονταν…

Ο ένας κόσμος ήταν ο παλιός κόσμος των βασι­λιά­δων και των φεου­δαρ­χών.
Ο άλλος κόσμος ήταν ο νέος κόσμος των αστών.
Κι όπως συμ­βαί­νει σε όλη την Ιστο­ρία της εξέ­λι­ξης των ανθρώ­πι­νων κοι­νω­νιών, κάποια στιγ­μή, το νέο μεγά­λω­σε τόσο που δεν μπο­ρού­σε πια να παρα­μέ­νει στη σκιά του παλιού. Έπρε­πε να το ανα­τρέ­ψει και να γίνει αυτό κυρί­αρ­χο.
Μα με Επα­νά­στα­ση!

Πώς;
▪️ 1775 — Επα­νά­στα­ση στη Γαλλία
▪️ 1820 — Επα­νά­στα­ση στην Ελλάδα
▪️ 1850 — Επα­νά­στα­ση στην Αμερική
▪️ 1821 — Επα­νά­στα­ση στο Βέλγιο
▪️ Επα­νά­στα­ση στην Ιτα­λία, την Ισπα­νία και την Πορτογαλία
Οι Έλλη­νες επα­να­στά­τες εμπνεύ­στη­καν από τις επα­να­στά­σεις στην υπό­λοι­πη Ευρώ­πη και σε όλο τον κόσμο. Πήραν δύνα­μη και κου­ρά­γιο από αυτές. Την πιο σημα­ντι­κή ώθη­ση στις επα­να­στα­τι­κές ιδέ­ες έδω­σε, βέβαια, η γαλ­λι­κή αστι­κή Επα­νά­στα­ση του 1789, που επη­ρέ­α­σε και ενέ­πνευ­σε όσο τίπο­τε άλλο τους Έλλη­νες επα­να­στά­τες. Από εκεί άντλη­σαν τις ιδέ­ες, τις αρχές και το πρό­γραμ­μά τους.

Βασι­κό συμπέ­ρα­σμα: Η ελλη­νι­κή επα­νά­στα­ση του 1821 ήταν κι αυτή ένα κομ­μά­τι του παζλ στην παγκό­σμια κίνη­ση των ανθρώ­πι­νων κοι­νω­νιών προς τα μπρος!
«Η γαλ­λι­κή Επα­νά­στα­ση… έκα­με να ανοί­ξουν τα μάτια του κόσμου. Πρω­τύ­τε­ρα τα έθνη δεν εγνω­ρί­ζο­ντο, τους βασι­λείς τους ενό­μι­ζαν ως θεούς της γης, και ό,τι και αν έκα­μναν το έλε­γαν καλά καμω­μέ­νο»
|Θ. Κολο­κο­τρώ­νης, αρχι­στρά­τη­γος του επα­να­στα­τι­κού ελλη­νι­κού στρατού|

Πώς και από ποιον γεν­νή­θη­κε η ιδέα της ελλη­νι­κής Επανάστασης;
Όπως έγρα­φε ο επα­να­στά­της του 1821 Ιωάν­νης Φιλή­μων, «η γεν­ναία σύλ­λη­ψη και η γεν­ναιό­τε­ρα έναρ­ξη» της Επα­νά­στα­σης, ανή­κε «στη μέση τάξη, την εμπο­ρι­κή ιδί­ως».
Πράγ­μα­τι, ήταν η αστι­κή τάξη (των εμπό­ρων, των πλοιο­κτη­τών κ.λπ.) που κίνη­σε τους τρο­χούς της Ιστο­ρί­ας μπροστά.
Με την ανά­πτυ­ξη του εμπο­ρί­ου και της ναυ­τι­λί­ας (κάπου εκεί στα μισά του 18ου αιώ­να και μετά), οι Έλλη­νες έμπο­ροι και πλοιο­κτή­τες, άρχι­σαν να συγκε­ντρώ­νουν σημα­ντι­κό πλού­το και δύναμη.

Όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά έγρα­φε ένας Υδραί­ος εφο­πλι­στής, οι «συνά­δελ­φοί» του είχαν μαζέ­ψει τόσο χρυ­σό και ασή­μι, που δεν τους έφτα­ναν πια τα σεντού­κια για να τα φυλάσσουν!
Όσο όμως δυνά­μω­ναν, τόσο περισ­σό­τε­ρο τους ενο­χλού­σε η οθω­μα­νι­κή κυριαρ­χία, τόσο περισ­σό­τε­ρο τους εμπό­δι­ζαν τα δεσμά της. Το οθω­μα­νι­κό κρά­τος τους τάρα­ζε στους φόρους ενώ ταυ­τό­χρο­να δεν τους υπο­στή­ρι­ζε απέ­να­ντι στους άλλους Ευρω­παί­ους αντα­γω­νι­στές τους.
Δε φρό­ντι­ζε, όσο εκεί­νοι θα ήθε­λαν του­λά­χι­στον, για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, για να πάνε καλά οι δου­λειές τους και να αυξή­σουν περισ­σό­τε­ρο τα κέρ­δη τους.

Παρα­δείγ­μα­τα δύνα­μης | περιο­ρι­σμών
(δύνα­μης)
Από το 1749 έως το 1819 (σε 70 χρό­νια) οι Έλλη­νες πλοιο­κτή­τες αύξη­σαν τα πλοία τους από 188 σε 945! Σχε­δόν τα πεντα­πλα­σί­α­σαν δηλαδή
Οι Έλλη­νες έμπο­ροι είχαν γίνει τόσο ισχυ­ροί στα Βαλ­κά­νια, που τα ελλη­νι­κά χρη­σι­μο­ποιού­νταν ως «γλώσ­σα του εμπο­ρί­ου» απ’ όλους τους Βαλ­κά­νιους, ανε­ξαρ­τή­τως καταγωγής.
Ήξε­ρες ότι, για πολ­λούς τότε η λέξη «Έλλη­νας» ήταν σχε­δόν συνώ­νυ­μη του «εμπό­ρου»;
(περιο­ρι­σμών)
Κάθε φορά που η Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία ήταν σε πόλε­μο οι πλοιο­κτή­τες ανα­γκά­ζο­νταν να της παρέ­χουν (και μάλι­στα με δικό τους κόστος) έναν μεγά­λο αριθ­μό πλοί­ων, που κανο­νι­κά θα ήταν στο εμπό­ριο και θα τους έφερ­νε σημα­ντι­κά κέρδη.
Οι Έλλη­νες έμπο­ροι πλή­ρω­ναν 5% φόρο για να μετα­φέ­ρουν τα εμπο­ρεύ­μα­τά τους μέσα και έξω από την Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία, την ίδια στιγ­μή που οι Γάλ­λοι αντα­γω­νι­στές τους πλή­ρω­ναν μόνο 2%!

Σιγά — σιγά, η οικο­νο­μι­κή άνο­δος των Ελλή­νων αστών άρχι­σε να γεν­νά μια σει­ρά επα­να­στα­τι­κές ιδέες!
Άρχι­σαν να αμφι­σβη­τούν την από­λυ­τη εξου­σία (τυραν­νία) του Σουλ­τά­νου, την «από­λυ­τη αλή­θεια» και τον σκο­τα­δι­σμό της Εκκλησίας.
Γι’ αυτό και οι ιδέ­ες τους πήραν το όνο­μα «Δια­φω­τι­σμός», από τη λέξη «φως».

Οι δύο «κόσμοι» που συγκρούονταν

• «Όταν η διοί­κη­ση …κατα­φρο­νεί τα δίκαια του λαού… το να κάμει ο λαός επα­νά­στα­ση, να αρπά­ζει τα άρμα­τα και να τιμω­ρεί τους τυράν­νους του, είναι το πλέ­ον ιερό από όλα τα δίκαιά του και το πλέ­ον απα­ραί­τη­το απ’ όλα τα χρέη του» («Νέα Πολι­τι­κή Διοί­κη­σις», Ρήγας Φεραί­ος, λόγιος-επα­να­στά­της, 1757–1798)
• «Οι Άνθρω­ποι ούτε γεν­νώ­νται, ούτε είναι εις τον κόσμο ελεύ­θε­ροι» (Αθα­νά­σιος ο Πάριος, ιερέ­ας — πολέ­μιος των επα­να­στα­τι­κών ιδεών)

Οι αστοί διεκ­δι­κού­σαν να αλλά­ξει η κοι­νω­νία σε βάθος, να φέρουν τα πάνω — κάτω. Διεκ­δι­κού­σαν μια αλλα­γή που θα τους επέ­τρε­πε να ανα­πτυ­χθούν, όπως ήθε­λαν, χωρίς περιορισμούς.

• Διεκ­δι­κού­σαν να εμπο­ρεύ­ο­νται τα προ­ϊ­ό­ντα τους ελεύθερα.
• Διεκ­δι­κού­σαν να πάρουν και οι ίδιοι θέσεις στη διοίκηση.
• Υπε­ρα­σπί­ζο­νταν τις περιου­σί­ες τους ενά­ντια στις αυθαι­ρε­σί­ες του Σουλ­τά­νου και των υπό­λοι­πων τοπι­κών αρχόντων.
• Υπε­ρα­σπί­ζο­νταν την ανά­πτυ­ξη των επι­στη­μών που θα βελ­τί­ω­νε τις τεχνι­κές και τις μηχα­νές, με τις οποί­ες έφτια­χναν τα προ­ϊ­ό­ντα τους.
• Για να το πετύ­χουν αυτό, για να φτιά­ξουν δηλα­δή τη δική τους κοι­νω­νία, όπως την ήθε­λαν, έπρε­πε να ξεφορ­τω­θούν τον Σουλ­τά­νο και την Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία. Η Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία, όμως, ήταν μια αυτο­κρα­το­ρία με πολ­λά έθνη και ο επι­κε­φα­λής της, ο Σουλ­τά­νος, ξένος.

Άρα, η σύγκρου­ση με τους παλιούς φεου­δάρ­χες σήμαι­νε ταυ­τό­χρο­να και σύγκρου­ση με τους Οθω­μα­νούς κατα­κτη­τές. Έτσι, η Επα­νά­στα­ση του 1821 είχε διπλό στόχο!

Το μεγά­λο μας τσίρ­κο (1974, στί­χοι: I. Καμπα­νέ­λης, μου­σι­κή: Σ. Ξαρχάκος)
Γυα­λί­σαν τα κου­μπιά, γυα­λί­σαν τα γαλό­νια και πήγα­νε περί­πα­το με τα κανό­νια πολε­μι­κές ζημιές σε χρυ­σές δραχ­μού­λες εκα­τομ­μύ­ρια δυο χωριά οι ζωούλες.
Και στο Σουλ­τά­νο μέτρα για να ξεθυ­μώ­σει τη Θεσ­σα­λία πίσω να μας ξανα­δώ­σει ή τέσ­σε­ρα ή πέντε εκα­τομ­μύ­ρια λίρες.
Κι εσύ στον ήλιο ξάπλω­σε και μέτρα ψείρες.
Απ’ τα χρε­ώ­γρα­φά μας θα τα οικο­νο­μή­σουν θα δώσουν και θα πάρουν θα καλο­καρ­δί­σουν οι ξένοι τρα­πε­ζί­τες και οι κερ­δο­σκό­ποι μισο­τι­μής που­λιού­νται του φτω­χού οι κόποι. Και τα δικά τους δάνεια πώς θα ξοφλη­θού­νε χωρίς συνα­με­τα­ξύ τους να ενοχληθούνε.

Φίλοι κι αδέλφια
(…)
Ήταν στρα­τιώ­τες, καπε­τα­ναί­οι και λαϊ­κοί, όρκο σταυ­ρώ­σαν πάνω στο σπα­θί τους η λευ­τε­ριά να μην χαθεί, όρκο σταυ­ρώ­σαν στο σπα­θί καπε­τα­ναί­οι, στρα­τιώ­τες, λαϊκοί.
Κι όπου φοβά­ται φωνή ν’ ακού­ει απ’ το λαό σ’ έρη­μο τόπο ζει και βασι­λεύ­ει, κάστρο φυλά­ει ερη­μι­κό, έχει το φόβο φυλα­χτό όπου φωνή φοβά­ται ν’ ακού­ει απ’ το λαό.
(…)
Λαέ, μη σφίγ­γεις άλλο το ζου­νά­ρι την πεί­να μην την έχεις για καμά­ρι η πεί­να, το καμά­ρι είναι του κιο­τή του σκλά­βου που του μέλ­λει να χαθεί!
«Το Μεγά­λο μας Τσίρ­κο», Μου­σι­κή: Στ. Ξαρ­χά­κος, Στί­χοι: I. Καμπανέλης

Και πολ­λά ακό­μη …36 πυκνο­γραμ­μέ­νες σελί­δες είναι αυτές: Φιλι­κή Εται­ρεία, γέν­νη­ση εθνών + ελλη­νι­κό έθνος, Ρήγας Φεραί­ος, η στά­ση των κοι­νω­νι­κών δυνά­με­ων (εκκλη­σία, Φανα­ριώ­τες κοτζα­μπά­ση­δες) ο γίγα­ντας λαός, επα­νά­στα­ση και …οικο­νο­μι­κή κρί­ση –το διε­θνές περι­βάλ­λον, ξένοι που πολέ­μη­σαν στο πλευ­ρό της επα­νά­στα­σης ‑342 Γερ­μα­νοί, 196 Γάλ­λοι, 137 Ιτα­λοί, 99 Άγγλοι-Σκω­τσέ­ζοι-Ιρλαν­δοί, 35 Ελβε­τοί, 30 Πολω­νοί, 17 Ολλαν­δοί & Βέλ­γοι, 16 Αμε­ρι­κά­νοι, 9 Ούγ­γροι, 9 Σου­η­δοί, 9 Ισπα­νοί, 8 δανοί …και πολ­λοί Σέρ­βοι, Βούλ­γα­ροι Μαυ­ρο­βού­νιοι!, οι «εμφύ­λιοι», πλή­ρες χρο­νο­λό­γιο με σημα­ντι­κές μάχες, συμπε­ρά­σμα­τα και επί­σης ποι­ή­μα­τα, τρα­γού­δια, κεί­με­να και πλού­σια πινα­κο­θή­κη του 1821

▪️ «Βασί­λη, κάτσε φρό­νι­μα, να γένεις νοικοκύρης,
για ν’ απο­χτή­σεις πρό­βα­τα, ζευ­γά­ρια κι αγελάδες,
χωριά κι αμπε­λο­χώ­ρα­φα, κοπέ­λια να δουλεύουν.
▪️ Μάνα μου εγώ δεν κάθο­μαι να γίνω νοικοκύρης,
να κάμω αμπε­λο­χώ­ρα­φα, κοπέ­λια να δουλεύουν,
και να ‘μαι σκλά­βος των Τουρ­κών, κοπέ­λι στους γερόντους.
▪️ Φέρε μου τ’ αλα­φρό σπα­θί και το βαρύ τουφέκι,
να πετα­χτώ σαν το που­λί ψηλά στα κορφοβούνια,
να πάρω δίπλα τα βου­νά, να περ­πα­τή­σω λόγγους,
να βρω λημέ­ρια των κλε­φτών, για­τά­κια καπετάνων
και να σου­ρί­ξω κλέ­φτι­κα, να σμί­ξω τους συντρόφους,
που πολε­μούν με την Τουρ­κιά και με τους Αρβανίτες».
▪️ Πουρ­νό φιλεί τη μάνα του, πουρ­νό ξεπροβοδιέται.
«Γεια σας βου­νά με τους γκρε­μνούς, λαγκά­δια με τις πάχνες!
Καλώς το τ’ άξιο το παι­δί και τ’ άξιο παλι­κά­ρι».

Από το κυρί­ως τεύχος -
Τα παι­διά όλου του κόσμου έχουν ανά­γκη και δικαί­ω­μα να πηγαί­νουν σχο­λείο, να κάνουν φίλους, να παί­ζουν!, ξεχωρίζουμε:

Μια εικό­να μία ιστο­ρία … Το σφυροδρέπανο!
▪️ Από μικρό με έπαιρ­νε ο μπα­μπάς μου στη δου­λειά για να τον βοη­θάω όταν δεν είχα σχο­λείο. Ήταν μαρ­μα­ράς και η δου­λειά του ήταν δύσκο­λη. Εγώ του κου­βα­λού­σα τα εργα­λεία: σφυ­ριά, σφή­νες, καλέ­μια και πέν­σες. Πόσο θαυ­μά­σιο να βλέ­πεις ένα κομ­μά­τι πέτρας να παίρ­νει σχή­μα. Να γίνε­ται κομ­μά­τι ενός νέου σπιτιού.
▪️ Φέτος, όμως, γνώ­ρι­σα ένα εργα­λείο που δεν είχα ξανα­δεί. Στην απο­θή­κη του παπ­πού μου στο χωριό, κρε­μα­σμέ­νος ψηλά, έστε­κε ένας κοφτε­ρός γάντζος.
«Είναι δρε­πά­νι» μου είπε ο παπ­πούς μου. «Πριν τα τρα­κτέρ, ο μόνος τρό­πος για να θερί­σεις τη σοδειά από το χωρά­φι ήταν με αυτό το μαραφέτι».
▪️ Μου μίλη­σε για ιστο­ρί­ες γεμά­τες κόπο, ιδρώ­τα, ώρες δου­λειάς στη ζέστη και στο κρύο. Μου θύμι­σε τη δου­λειά του μπα­μπά. Είναι και οι δύο περή­φα­νοι και εργα­τι­κοί άνθρωποι.
Ο άνθρω­πος, που δεν έχει κοφτε­ρά νύχια, ούτε φτε­ρά, χρη­σι­μο­ποιεί διά­φο­ρα εργαλεία.
Εργα­λεία, σαν το σφυ­ρί ή το δρε­πά­νι, γίνο­νται προ­ε­κτά­σεις του ανθρώ­πι­νου χεριού.
Έτσι, με τη δου­λειά και τα εργα­λεία φτιά­χνου­με τα πάντα γύρω μας (σπί­τια, ρού­χα, φαγη­τό κ.ά.).

Τί;
Πολ­λές φορές οι άνθρω­ποι χρη­σι­μο­ποιούν μια εικό­να για να περά­σουν ένα μήνυ­μα, μία ιδέα.
Τότε η εικό­να γίνε­ται σύμ­βο­λο. Το σφυ­ρί και το δρε­πά­νι συμ­βο­λί­ζουν τους εργά­τες και του αγρό­τες, οι οποί­οι ενω­μέ­νοι μπο­ρούν να τα βάλουν με κάθε κατα­πιε­στή και να φτιά­ξουν μία δίκαιη κοι­νω­νία για όλους.

Από τα αρχαία χρό­νια ο άνθρω­πος ονει­ρευό­ταν να πετά­ξει! Κοί­τα­ζε τον ουρα­νό, τα σύν­νε­φα και ζήλευε τα που­λιά που μπο­ρού­σαν να μοι­ρά­ζουν τη ζωή τους σε Γη και αέρα. Χρειά­στη­καν, όμως, πολ­λές μελέ­τες, πολ­λή σκέ­ψη, πολ­λές άκαρ­πες προ­σπά­θειες μέχρι να τα κατα­φέ­ρει. Ένα πολύ σημα­ντι­κό βήμα έγι­νε με την εφεύ­ρε­ση του αερό­στα­του από τους αδερ­φούς Μονγκολφιέ.
Αυτή η υπέ­ρο­χη κατα­σκευή απο­τε­λεί­ται από ένα καλά­θι που κρέ­με­ται από ένα τερά­στιο μπαλόνι.

Έτσι απλά; Και πώς πετάει;
Στις 19 Σεπτεμ­βρί­ου του ίδιου χρό­νου, σήκω­σαν ξανά το αερό­στα­τό τους στις Βερ­σαλ­λί­ες, αλλά αυτή τη φορά μέσα στο καλά­θι του έβα­λαν ένα πρό­βα­το, έναν κόκο­ρα και μια πάπια.
Μπρο­στά στον Λου­δο­βί­κο ΙΣΤ’, την Μαρία Αντουα­νέ­τα και τους αυλι­κούς τους, η μον­γκολ­φιέ­ρα πέτα­ξε επί οκτώ ολό­κλη­ρα λεπτά.
Λίγες μέρες αργό­τε­ρα, πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε και η πρώ­τη πτή­ση του αερό­στα­του με επι­βά­τες ανθρώπους!

Ο Ζοζέφ κι ο Ζακ σκέ­φτη­καν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν θερ­μό αέρα μέσα στο μπα­λό­νι του αερό­στα­του, προ­κει­μέ­νου να το βοη­θή­σουν στην ανύ­ψω­σή του και στη συνέ­χεια στην πτή­ση του.
Το αερό­στα­τό τους, που ονο­μά­στη­κε μον­γκολ­φιέ­ρα, έκα­νε την πρώ­τη πετυ­χη­μέ­νη πτή­ση του στις 4 Ιου­νί­ου του 1783, οπό­τε υψώ­θη­κε 6.562 πόδια πάνω από το Ανο­ναί της Γαλλίας.
Από τότε η βόλ­τα με αερό­στα­το θεω­ρεί­ται μια από τις πιο δια­σκε­δα­στι­κές εμπειρίες!

Ο Αγγλος φυσι­κός Νεύ­τω­νας ήταν ένας από τους πιο μεγά­λους «εφευ­ρέ­τες» στη σύγ­χρο­νη φυσι­κή. Στα χρό­νια των σπου­δών του, δεν υπήρ­χαν μαθη­μα­τι­κές έννοιες όπως η παρά­γω­γος ή το ολο­κλή­ρω­μα. Τα μη εξε­λιγ­μέ­να μαθη­μα­τι­κά της επο­χής του, όμως, δεν τον στα­μά­τη­σαν. Για να μπο­ρέ­σει να απο­δεί­ξει τους νόμους των φυσι­κών φαι­νο­μέ­νων που μελε­τού­σε, δημιούρ­γη­σε πρώ­τα μόνος του έναν ολο­καί­νουρ­γιο κλά­δο των μαθηματικών.
Από τις μαθη­μα­τι­κές σημειώ­σεις του Νεύ­τω­να (φωτο)

Έτσι, κατά­φε­ρε να απο­δεί­ξει τρεις νόμους της κίνη­σης που άλλα­ξαν τα δεδο­μέ­να της φυσι­κής, ενώ με τη θεω­ρία της παγκό­σμιας έλξης, αντι­με­τώ­πι­σε θεμε­λιώ­δη ερω­τή­μα­τα που απα­σχο­λού­σαν τη φυσι­κή για καιρό.

Ψαξ’ το παραπάνω!
Τι είναι η βαρύτητα;
Στο 14° τεύ­χος του «κόκ­κι­νου Αερόστατου»!

Πώς έγινε το σφυροδρέπανο κομμουνιστικό σύμβολο;

▪️ Το 1917, όταν οι Ρώσοι εργά­τες και αγρό­τες επα­να­στά­τη­σαν ενά­ντια στα αφε­ντι­κά τους, έφτια­ξαν τον ρωσι­κό επα­να­στα­τι­κό στρα­τό. Όμως έπρε­πε να βρουν έναν τρό­πο να δια­φέ­ρουν οι φορε­σιές τους από αυτές του στρα­τού του Τσά­ρου, για να ξέρουν ποιος είναι φίλος και ποιος εχθρός. Στην αρχή, ο κάθε στρα­τιώ­της φορού­σε ό,τι σημά­δι θεω­ρού­σε αυτός καλύ­τε­ρο. Σιγά — σιγά, όμως, ένα σήμα επι­κρά­τη­σε… . αυτό των ενω­μέ­νων εργα­τών και / αγροτών!
▪️ Έτσι, από τις αρχές του 1918, οι Ρώσοι επα­να­στά­τες ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νοι να φορούν κον­κάρ­δες με ένα σφυ­ρί και ένα άρο­τρο στο καπέ­λο της στρα­τιω­τι­κής στο­λής τους, για να ξεχω­ρί­ζουν ως μαχη­τές του «Κόκ­κι­νου Στρα­τού των Εργα­τών και των Αγροτών».
Άρο­τρο είναι το εργα­λείο που έδε­ναν οι αγρό­τες στα ζώα για να οργώ­σουν το χωρά­φι, πριν την εφεύ­ρε­ση του τρακτέρ.
▪️ Το σφυ­ρί και το δρε­πά­νι είναι μια παραλ­λα­γή αυτού του συμ­βό­λου και χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν πρώ­τη φορά ως σήμα του νέου Σοβιε­τι­κού Κρά­τους στο 5° Συνέ­δριο των Σοβιέτ στις 10 Ιου­λί­ου του 1918.
Στη συνέ­χεια, πολ­λά Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα στον κόσμο υιο­θέ­τη­σαν το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο ως σύμ­βο­λό τους.

Σοβιέτ λέγο­νταν τα συμ­βού­λια των εργα­τών και των αγροτών.
Ήξε­ρες ότι…
το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο ήταν το σχέ­διο που νίκη­σε σε έναν διαγωνισμό;

Πράγ­μα­τι, ο Λένιν διορ­γά­νω­σε δια­γω­νι­σμό για τη δημιουρ­γία ενός σοβιε­τι­κού εμβλήματος.
Το νικη­φό­ρο σχέ­διο του Ευγέ­νιου Καμ­ζόλ­κιν (Yevgeny Ivanovich Kamzolkin, 1885 — 1957) ήταν ένα σφυ­ρί και ένα δρε­πά­νι που αγκα­λιά­ζουν όλο τον πλα­νή­τη και γύρω — γύρω ένα στε­φά­νι από σιτά­ρι τυλιγ­μέ­νο με μία κόκ­κι­νη κορ­δέ­λα που γρά­φει: «προ­λε­τά­ριοι όλων των χωρών, ενω­θεί­τε!» σε έξι δια­φο­ρε­τι­κές γλώσ­σες των λαών της Σοβιε­τι­κής Ένωσης.
Δεν είναι τυχαίο, λοι­πόν, ότι οι κομ­μου­νι­στές επέ­λε­ξαν το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο ως σύμ­βο­λο για τον αγώ­να τους. Ένα σύμ­βο­λο της δου­λειάς και της δημιουρ­γί­ας. Σύμ­βο­λο της επα­νά­στα­σης! Ένα σύμ­βο­λο που δεί­χνει το μέλ­λον, τη σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοινωνία.
Φυσι­κά, ένα σύμ­βο­λο δε σημαί­νει τίπο­τα… αν δεν το κρα­τούν στα χέρια τους τίμιοι αγω­νι­στές που λένε όχι στην αδι­κία και την καταπίεση.
Για τους κομ­μου­νι­στές, το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο είναι τόσο πολύ­τι­μο, όσο και οι ιδέ­ες τους!
Ήξε­ρες ότι… σε πολ­λές χώρες το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο είναι ένα απα­γο­ρευ­μέ­νο σύμ­βο­λο; Τόσο πολύ μισούν τα πλού­σια αφε­ντι­κά τις ιδέ­ες που αυτό συμβολίζει!

Για τα υπό­λοι­πα και είναι πάρα πολ­λά, προ­μη­θευ­τεί­τε –μικροί και μεγά­λοι, το ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ! θα γίνου­με όλοι σοφό­τε­ροι –οι μεγα­λύ­τε­ροι «έχου­με πολύ μαλ­λί να ξάνου­με» (παι­διά, εγγό­νια, αλλά και εμείς οι ίδιοι) για­τί όσο και μελε­τή­σου­με τα 200 χρό­νια από την Επα­νά­στα­ση του 1821 οι κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες εκδή­λω­σης των γεγο­νό­των  από τη σκο­πιά του μαρ­ξι­σμού – λενι­νι­σμού ‑σε αντι­πα­ρά­θε­ση με αστι­κές και ανα­θε­ω­ρη­τι­κές ιστο­ρι­κές θέσεις έχουν πλευ­ρές για ανά­δει­ξη και γνώση.