ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΡΜΟΔΩΡΟΥ: Θύμα της «κρίσης»

ΘΥΜΑ ΤΗΣ «ΚΡΙΣΗΣ»

Κάπο­τε ζού­σα ανε­κτά είχα σπι­τά­κι και δουλειά
λίγα παχάκια.
Τώρα αλλά­ξα­νε οι και­ροί, οι δρό­μοι μου αγκαθεροί
ζω στα παγκάκια.

Μου ‘λεγε ο φίλος μου ο παλιός, που ‘βλε­πε τη ζωή αλλιώς
μην ησυχάζεις.
Θα ΄ρθει μια μέρα ο και­ρός στη λέξη καπιταλισμός
θ’ ανατριχιάζεις.

Με κυνη­γά­νε δαίμονες
κι ακούω τους «Ευδαί­μο­νες»
να ευθυμήσω.
Έχω θυμώ­σει, μου ‘ρχο­νται
στο στό­μα λόγια πρόστυχα
να ξεστομίσω.

Εβρέ­θη­κα χωρίς δου­λειά κι είμαι καμιά εξηνταριά
στην ηλικία
Έχα­σα φίλους και μυα­λά κι η Τρά­πε­ζα από κοντά κατάσχεσε
την πρώ­τη Κατοικία.

Ψάχνω δου­λειά ως συνε­πής καλός εργάτης
Πάντο­τε δέχο­μαι την ίδια τη στριγκλιά
«Τι να σε κάνω, που ‘σαι γέρος και σακάτης»!

Με κυνη­γά­νε δαίμονες
κι ακούω τους «Ευδαί­μο­νες»
να λησμονήσω.
Πέντε χρο­νά­κια άνεργος
πώς να μη γίνω ανάγωγος
θα επαναστατήσω.

Πρέ­πει να ανασκουμπωθώ
θα πάω να οργανωθώ
να πολεμήσω.
Έτσι δε θα παραδοθώ
τους φόβους μου τους απωθώ
και θα νικήσω.

Ξαπό­στει­λα τους δαίμονες
ακούω τους «Ευδαί­μο­νες»
να ευθυμήσω.
Μαζί με σε και τον πιο κει
μια κοι­νω­νία ανθρώπινη
θ’ αναζητήσω.
D.ARMODOROS