ΜΕ ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΡΜΟΔΩΡΟΥ: Φοβάμαι

Με έμα­θαν από μικρό, το φόβο να ‘χω χάδι
να κρύ­βο­μαι στο σπί­τι μου σαν πέφτει το σκοτάδι.

Εις το σχο­λείο έτρε­μα τη βίτσα του δασκάλου
για να ακούω στη ζωή τα λόγια κάποιου άλλου.

Θα ‘πρε­πε ν’ απο­δέ­χο­μαι κάθε λογής μωρίας
ειδάλ­λως θα υπό­κει­μαι, μοι­ραία … τιμωρίας.

Ο φόβος μου ‘γινε εμμο­νή, κι έχα­να από το δίκιο
και με αντι­με­τώ­πι­ζαν πάντα με τρό­πο ανοίκειο.

Φοβά­μαι αν θα σηκω­θώ θα πέσω και θα χάσω
γι αυτό δεν το προ­σπά­θη­σα κι απέ­μει­να στον άσσο.

Φοβά­μαι όπου απ’ την TV μου λένε να απέχω
δημο­σιο­γρά­φοι ‘’έγκρι­τοι’’ έτσι κι εγώ προσέχω.

Φοβά­μαι μετά τις εφτά για να κυκλοφορήσω
πως από κάποια επί­θε­ση σπί­τι δεν θα γυρίσω.

Φοβά­μαι από τ’ αφε­ντι­κό, αύξη­ση να ζητήσω
και μόνο που το σκέ­φτη­κα θα πει θα σ’ απολύσω.

Φοβά­μαι τη δια­δή­λω­ση, πορεί­ες κι απεργία,
τα δακρυ­γό­να δε μπο­ρώ, Χρι­στός και Παναγία!!!

Φοβά­μαι τις ανα­τρο­πές, κόντρα στην εξουσία
το είπε και την Κυρια­κή ο παπάς στην εκκλησία.

Φοβά­μαι όποια αλλα­γή και το ευρώ μη χάσω
κι ας μην έχω ελά­χι­στα ψωμί για ν’ αγοράσω.

Φοβά­μαι που ‘μαι άνερ­γος και που δεν έχω ΙΚΑ
Φοβά­μαι να ξεση­κω­θώ , έτσι εγώ τα βρήκα.

Ο φόβος είν’ των ισχυ­ρών, όπλο κυριαρχίας
γι αυτό και εφαρ­μό­ζε­ται, πολ­λάς χιλιετίας.

Κι αφού ο φόβος μ’ οδη­γά, κι είναι για μένα νόμος
θα αφή­σω τα εγκό­σμια βλάξ, δυστυ­χής και μόνος !

D.ARMODOROS