Με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

με τη φέτα το καρ­πού­ζι στο ‘να χέρι
με φιλιά μισο­λιω­μέ­να, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλού­δες στης κου­ζί­νας το μαχαίρι

Ελλη­νι­κό καλο­καί­ρι… Με μια φέτα καρ­πού­ζι και ένα κομ­μά­τι τυρί… Φαγη­τό μπο­ρεί να μην είχα­με, το καρ­πού­ζι όμως δε μας έλει­πε. Πάντα, δίπλα στον καπνό φυτεύ­α­με και 3 στρέμ­μα­τα μπο­στά­νι. Εκεί στο σύνο­ρο μπο­στα­νιού και καπνού κοι­μό­μουν, μέχρι να με ξυπνή­σουν όταν έβγαι­νε ο ήλιος. Στην αρχή τρό­μα­ζα από το συνε­χές «κρακ» «κρακ»… Σαν ένα πλή­θος βατρά­χων να κοά­ζει ο ένας μετά τον άλλο… μου φαι­νό­ταν τόσο παρά­ξε­νος ο ήχος… και τόσο απί­στευ­τη η εξήγηση!!!

Τα καρ­πού­ζια, λέει, μεγα­λώ­νουν τη νύχτα και καθώς μεγα­λώ­νουν κάνουν αυτό τον περί­ερ­γο θόρυβο!!!
Με το που ξυπνού­σα, στα­μα­τού­σαν οι γονείς από το μάζε­μα του καπνού για να φάμε. Πρώ­τα έπρε­πε να «βγά­λου­με» καρ­πού­ζι. Κατέ­στρε­ψα πολ­λά καρ­πού­ζια και πολ­λά φυτά μέχρι να μάθω να «βγά­ζω» καρ­πού­ζι. Να μάθω να ξεχω­ρί­ζω από το θόρυ­βο αν είναι φτα­σμέ­νο ή όχι. Φτα­σμέ­νο, όχι παρα­φτα­σμέ­νο ή μισο­ά­γου­ρο… Για­τί το καρ­πού­ζι για να είναι νόστι­μο πρέ­πει να το κόψεις την 40ή ημέ­ρα από τη μέρα που θα βγει το άνθος και οπωσ­δή­πο­τε το πρωί, πριν βγει ο ήλιος. Αλλιώς χάνει τη δρο­σε­ρά­δα του, δεν τρώ­γε­ται. (Και επί­σης να είναι και φρε­σκο­κομ­μέ­νο. Γι’ αυτό και επι­λέ­γου­με, όταν αγο­ρά­ζου­με, καρ­πού­ζι που το κοτσά­νι του να είναι χλωρό).

Τόσο πολύ μου άρε­σε το καρ­πού­ζι που πριν βάλω κάτι άλλο στο στό­μα έτρω­γα πρώ­τα μια φέτα καρ­πού­ζι και ας ήξε­ρα ότι η προει­δο­ποί­η­ση θα επα­λη­θευ­τεί. «Φάε πρώ­τα κάτι, λίγο τυρί, και μετά καρ­πού­ζι, θα πονάς…». Τι αφό­ρη­τος πονό­κοι­λος… Και όταν μετά, τα καλο­καί­ρια έβλε­πα στο πρω­ι­νό των ξενο­δο­χεί­ων τους ξένους να τρώ­νε καρ­πού­ζι ένιω­θα πάντα να με πονά η κοιλιά…

Ποτέ δεν κατά­λα­βα για­τί μας μάθα­νε να τα τρώ­με μαζί καρ­πού­ζι και τυρί… Κάποια στιγ­μή, όταν εμφα­νί­στη­κε στη ζωή μου ο γκού­γκλις, έμα­θα ότι «πρό­κει­ται για ένα πολύ καλό συν­δυα­σμό καλί­ου (καρ­πού­ζι), και νατρί­ου (τυρί) που εξα­σφα­λί­ζει την ισορ­ρο­πία αυτών των δύο ηλεκτρολυτών».

Πώς μου ήρθαν όλα αυτά τώρα; Νόμι­ζα ότι η καρ­που­ζο­μα­νία ήταν των Ελλή­νων… Κι όμως ήταν κάποιοι που μας ξεπερ­νού­σαν, οι Σοβιε­τι­κοί, και δη οι Μοσχο­βί­τες. Πώς και για­τί; Η συνέ­χεια στο ΑΤΕΧΝΩΣ τις επό­με­νες μέρες.

Ο πίνα­κας το «Παι­δί που Τρώ­ει καρ­πού­ζι« είναι του Λου­κά Γεραλή.