Με όλες μας τις δυνάμεις στην απεργιακή μάχη!

• Η «μερι­κή απα­σχό­λη­ση» ξεκί­νη­σε πριν από μερι­κές δεκα­ε­τί­ες, για «κάποια τμή­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων», και πολ­λοί έλε­γαν τότε ότι σε πιο παρα­δο­σια­κούς κλά­δους δεν μπο­ρεί να εφαρ­μο­στεί. Σήμε­ρα απο­τε­λεί την πλειο­ψη­φία των νέων συμ­βά­σε­ων, κάτι που έγι­νε «κανο­νι­κό­τη­τα» επί κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ.
• Οταν οι μισθοί μειώ­νο­νται σε έναν κλά­δο, πολύ σύντο­μα παρα­σύ­ρουν και τους υπόλοιπους.
• Οι εργα­ζό­με­νοι που δου­λεύ­ουν σε εργο­λα­βί­ες και δεν πλη­ρώ­νο­νται με βάση τις συμ­βά­σεις που κυριαρ­χούν σε μια επι­χεί­ρη­ση, από εξαί­ρε­ση έγι­ναν κανόνας!

Το νέο νομο­σχέ­διο δίνει μάλι­στα τη δυνα­τό­τη­τα ακό­μα και για «σπα­στές υπε­ρω­ρί­ες» στους 4ωρίτες εργα­ζό­με­νους, με «πρό­σθε­τη αμοι­βή» 12%. Αυτό άρα­γε αφο­ρά μόνο τους «μερι­κά απα­σχο­λού­με­νους»; Για­τί ένας εργο­δό­της π.χ. σε μεγά­λα σού­περ μάρ­κετ να προ­σλά­βει εργα­ζό­με­νους πλή­ρους απα­σχό­λη­σης (με 8ωρο) όταν θα μπο­ρεί να έχει 4ωρίτες, να τους βάζει για δου­λειά όλη μέρα, ανά­λο­γα με την «έντα­ση της δου­λειάς», και να τους αμεί­βει πολύ φθηνότερα;

Μήπως η 10ωρη δου­λειά χωρίς πρό­σθε­τη αμοι­βή, για την οποία θα αρκεί πια μια «σύστα­ση» του εργο­δό­τη προς τον εργα­ζό­με­νο, αφο­ρά μια μερί­δα της εργα­τι­κής τάξης και όχι κάθε εργα­ζό­με­νο; Είναι δυνα­τόν η επι­μή­κυν­ση του απλή­ρω­του χρό­νου εργα­σί­ας να αφή­σει έστω και έναν εργα­ζό­με­νο ανε­πη­ρέ­α­στο; Η «ευέ­λι­κτη δου­λειά» πλέ­ον εξα­πλώ­νε­ται σε κάθε κλά­δο, όλο και περισ­σό­τε­ρες επι­χει­ρή­σεις ξεφορ­τώ­νο­νται μόνι­μο προ­σω­πι­κό και γενι­κεύ­ο­νται οι εργο­λα­βί­ες, με τα λεγό­με­να «δου­λε­μπο­ρι­κά γρα­φεία» να κάνουν χρυ­σές δου­λειές, αξιο­ποιώ­ντας όλες τις διευ­κο­λύν­σεις που τους παρεί­χαν οι κυβερ­νή­σεις ΝΔ — ΠΑΣΟΚ — ΣΥΡΙΖΑ.

Για όλους λοι­πόν χτυ­πά­ει η καμπά­να… Το ίδιο το περιε­χό­με­νο του νομο­σχε­δί­ου, όπως και η ευρω­ε­νω­σια­κή Οδη­γία την οποία έρχε­ται να εφαρ­μό­σει, κάνουν καθα­ρό ότι πρό­κει­ται για στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου. Αλλω­στε οι στό­χοι για αύξη­ση της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας και της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων έχουν έναν δρό­μο να ακο­λου­θή­σουν: Το ξεζού­μι­σμα των εργα­ζο­μέ­νων, την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, μεγα­λώ­νο­ντας και την απλή­ρω­τη εργασία.

Σε κάθε περί­πτω­ση, «καλός εργο­δό­της» είναι αυτός που θα κάνει ό,τι περ­νά­ει από το χέρι του για να αυξή­σει την κερ­δο­φο­ρία της επι­χεί­ρη­σης, αυτός που θα εφαρ­μό­σει κάθε μέτρο και διά­τα­ξη ώστε να φτά­σει την εκμε­τάλ­λευ­ση στα απώ­τα­τα όρια, καθώς αυτό είναι που του δίνει «προ­βά­δι­σμα» σε σχέ­ση με τους αντα­γω­νι­στές του. Κι αυτό για τον εργα­ζό­με­νο σημαί­νει από­λυ­τη συνέ­πεια στην «τήρη­ση των νόμων» που τον κάνουν ακό­μα πιο φθη­νό και «ευέ­λι­κτο», πιο «αντα­γω­νι­στι­κό».

Το κυριό­τε­ρο όμως, όπως έχει απο­δει­χθεί, είναι ότι η αντι­λαϊ­κή επί­θε­ση είναι διαρ­κεί­ας, δεν έχει τέλος. Αντί­θε­τα, με τα νέα μέτρα ανοί­γει η πόρ­τα για τα επό­με­να ακό­μα χει­ρό­τε­ρα. Οι εργα­ζό­με­νοι πρέ­πει να γνω­ρί­ζουν ότι η σχε­τι­κή Οδη­γία της ΕΕ που προ­βλέ­πει τη «διευ­θέ­τη­ση» του χρό­νου εργα­σί­ας («οδη­γία — Φραν­κεν­στάιν») έχει ακό­μα «πολύ ψωμί», που μέχρι στιγ­μής δεν έχει ενσω­μα­τω­θεί στην ελλη­νι­κή νομο­θε­σία. Με το νομο­σχέ­διο ενσω­μα­τώ­νο­νται πλευ­ρές που μέχρι σήμε­ρα οι κυβερ­νή­σεις ΝΔ — ΠΑΣΟΚ — ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν εφαρ­μό­σει. Μένουν όμως τα επό­με­να, όπως η διά­κρι­ση «ενερ­γού — ανε­νερ­γού χρό­νου», η «ρήτρα αυτο­ε­ξαί­ρε­σης», όλα εκεί­να τα μέτρα που συν­δυα­στι­κά μετα­τρέ­πουν το 8ωρο και τη μέρα ανά­παυ­σης σε σπά­νιες εξαιρέσεις.

Το κυριό­τε­ρο λοι­πόν είναι ότι όσοι πιστεύ­ουν πως η κατά­στα­ση αυτή είναι προ­σω­ρι­νή και θα περά­σει τρέ­φουν ψεύ­τι­κες ελπί­δες, η τάση είναι να γίνει όλη τους η ζωή λάστι­χο, να ζήσουν όλα τους τα χρό­νια με «διευ­θέ­τη­ση», με ελα­στι­κές εργα­σια­κές σχέ­σεις, με χαμη­λούς μισθούς, με τον ατο­μι­κό τους χρό­νο πλή­ρως υπο­ταγ­μέ­νο στην εργοδοσία.

Αυτό που πρέ­πει σήμε­ρα να κυριαρ­χή­σει στους χώρους δου­λειάς είναι το με ποιους όρους θα γίνει ακό­μα πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κή αυτή η δρά­ση. Πώς θα αγκα­λιά­σει κάθε χώρο δου­λειάς, πώς θα γίνει ακό­μα πιο μαζι­κή και επι­θε­τι­κή απέ­να­ντι σε κυβέρ­νη­ση και εργο­δο­σία. Να δουν οι εργα­ζό­με­νοι τα όπλα που έχουν να αξιο­ποι­ή­σουν σε αυτήν τη μάχη, όπως είναι η πρό­τα­ση των συν­δι­κά­των για κατάρ­γη­ση όλου του αντερ­γα­τι­κού πλαι­σί­ου των τελευ­ταί­ων χρό­νων, που μπο­ρεί να ανοί­ξει ακό­μα καλύ­τε­ρα τη συζή­τη­ση στους χώρους δουλειάς.