Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μη φοβάσαι, δεν θα βγούμε από το ευρώ!

Γρά­φει ο Cogito Ergo Sum //

Το ακού­σα­με, το ξανα­κού­σα­με, το εμπε­δώ­σα­με: η θέση μας είναι στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και στο ευρώ. Και για όσους δια­τη­ρούν αμφι­βο­λί­ες, έρχο­νται τα Μέσα Μαζι­κής Εξα­πά­τη­σης με τις «δημο­σκο­πή­σεις» τους να επι­βε­βαιώ­σουν ότι οι έλλη­νες, στην συντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία, θέλουν να μεί­νουν και στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και στο ευρώ.

Έχου­με ακού­σει, επί­σης, κατ’ επα­νά­λη­ψη και φορ­τι­κά, ότι το πρό­βλη­μα της οικο­νο­μί­ας μας είναι η χαμη­λή αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τά της. Γι’ αυτό άλλω­στε δεν πρέ­πει να ξανα­πά­ει ο βασι­κός μισθός στα 751 ευρώ. Το κόστος εργα­σί­ας πρέ­πει να μεί­νει χαμη­λά (κι αν είναι δυνα­τόν, να χαμη­λώ­σει ακό­μη περισ­σό­τε­ρο) ώστε να γίνουν τα προ­ϊ­ό­ντα μας αντα­γω­νι­στι­κά κλπ κλπ., επει­δή απέ­να­ντί μας βρί­σκο­νται τα φτη­νά προ­ϊ­ό­ντα κάποιων τρί­των χωρών, όπως π.χ. η Κίνα και η Ινδία. Και είναι αλή­θεια ότι τα ακο­λου­θού­με­να από την Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση «προ­γράμ­μα­τα δημο­σιο­νο­μι­κών προ­σαρ­μο­γών» προ­σαρ­μό­ζο­νται σ’ αυτόν ακρι­βώς τον στόχο.

Βεβαί­ως, δεν θα μπο­ρού­σα ποτέ να αντι­πα­ρα­βλη­θώ προς το μέγε­θος των οικο­νο­μι­κών εγκε­φά­λων τής Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, αλλά οι φτω­χές μου γνώ­σεις μού επι­τρέ­πουν να θεω­ρώ τα προ­α­να­φερ­θέ­ντα προ­γράμ­μα­τα από ανε­δα­φι­κά έως ηλί­θια. Άπο­ψή μου είναι ότι η ευρω­παϊ­κή οικο­νο­μία είναι ξεκά­θα­ρα μη συγκρί­σι­μη προς τις οικο­νο­μί­ες είτε της Κίνας είτε της Ινδί­ας είτε οποιασ­δή­πο­τε άλλης «ανα­δυό­με­νης» οικο­νο­μι­κά χώρας, για έναν βασι­κό λόγο: εκεί­νες οι οικο­νο­μί­ες είναι βασι­σμέ­νες στις εξα­γω­γές ενώ οι ευρω­παϊ­κές είναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νες στην εσω­τε­ρι­κή κατα­νά­λω­ση. Ενώ η Κίνα π.χ. εξά­γει το 60% της παρα­γω­γής της (παρά τον τερά­στιο πλη­θυ­σμό της), μόνο το 8%-10% της ευρω­παϊ­κής παρα­γω­γής διο­χε­τεύ­ε­ται εκτός ευρω­παϊ­κών συνόρων.

Με βάση τα παρα­πά­νω νού­με­ρα, εύκο­λα αντι­λαμ­βά­νε­ται ο καθέ­νας ότι οποια­δή­πο­τε μεί­ω­ση της εσω­τε­ρι­κής κατα­νά­λω­σης επι­δει­νώ­νει αμέ­σως την καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση και λει­τουρ­γεί a priori υφε­σια­κά. Έτσι, λοι­πόν, οι ακο­λου­θού­με­νες πολι­τι­κές λιτό­τη­τας όχι μόνο δεν απο­τε­λούν λύση αλλά βαθαί­νουν την κρί­ση, στο επί­πε­δο που η μεί­ω­ση των δια­θέ­σι­μων λαϊ­κών εισο­δη­μά­των μειώ­νει την λαϊ­κή κατανάλωση.

Εδώ γεν­νά­ται μια απο­ρία: αφού η Γερ­μα­νία είναι ο «πρύ­τα­νης» της ευρω­παϊ­κής οικο­νο­μί­ας και με το δεδο­μέ­νο ότι πάνω από τις μισές της εξα­γω­γές κατευ­θύ­νο­νται προς χώρες τής Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, για­τί στον διά­ο­λο έχει λυσ­σά­ξει με την λιτό­τη­τα; Η απο­ρία είναι εύλο­γη. Μόνο που τρέ­πει το «αίτιο» σε «αιτια­τό». Δηλα­δή, αυτό που παίρ­νου­με ως δεδο­μέ­νο για να εκφρά­σου­με την απο­ρία μας, θα έπρε­πε να απο­τε­λεί το ερώ­τη­μά μας και να έχει την απο­ρία ως δεδο­μέ­νο. Και εξηγούμαι:

Πράγ­μα­τι, οι μισές και παρα­πά­νω εξα­γω­γές τής Γερ­μα­νί­ας πραγ­μα­το­ποιού­νται προς χώρες τής Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης. Για­τί υστε­ρούν ως προς τρί­τες χώρες; Πολύ απλά: επει­δή το ευρώ, ως απα­ρά­δε­κτα σκλη­ρό νόμι­σμα, λει­τουρ­γεί ανα­σχε­τι­κά. Με απλά λόγια: η υψη­λή συναλ­λαγ­μα­τι­κή ισο­τι­μία τού ευρώ μειώ­νει την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα των γερ­μα­νι­κών προ­ϊ­ό­ντων. Οπό­τε, πού μπο­ρούν να διο­χε­τευ­θούν ευκο­λώ­τε­ρα τα γερ­μα­νι­κά προ­ϊ­ό­ντα; Μα, φυσι­κά, στις χώρες που χρη­σι­μο­ποιούν το ευρώ ή που έχουν στα­θε­ρές («κλει­δω­μέ­νες» κατά την πρό­στυ­χη τηλε­ο­πτι­κή διά­λε­κτο) ισο­τι­μί­ες με το ευρώ.

Ας πάμε την σκέ­ψη μας ένα βήμα παρα­πέ­ρα. Ας υπο­θέ­σου­με ότι, για κάποιον λόγο, η Ελλά­δα επι­στρέ­φει στην δραχ­μή. Σε μια τέτοια περί­πτω­ση, είναι δεδο­μέ­νο ότι θα υπο­τι­μού­σε το νόμι­σμά της ένα­ντι του ευρώ (ακό­μη και κατά 50%), προ­κει­μέ­νου να κάνει αντα­γω­νι­στι­κώ­τε­ρη την οικο­νο­μία της. Η υπο­τί­μη­ση του εθνι­κού μας νομί­σμα­τος δεν είναι κάτι άγνω­στο σε τού­τον τον τόπο αφού κάπως έτσι πορευ­τή­κα­με δεκα­ε­τί­ες και δεκα­ε­τί­ες και κάπως έτσι ξανα­χτί­σα­με την κατε­στραμ­μέ­νη από τόσους πολέ­μους χώρα μας. Αυτό θα σήμαι­νε αύξη­ση στις τιμές των εισα­γο­μέ­νων προ­ϊ­ό­ντων και, επο­μέ­νως, μεί­ω­ση στην κατα­νά­λω­σή τους. Συνε­πώς, η Γερ­μα­νία ωφε­λεί­ται από την παρα­μο­νή μας στο ευρώ, στο μέτρο που η χρή­ση ενός διε­θνούς νομί­σμα­τος δεν μας επι­τρέ­πει την μονο­με­ρή υπο­τί­μη­σή του.

Ας ανα­κε­φα­λαιώ­σου­με τις σκέ­ψεις μας με απλά λόγια. Το ευρω­παϊ­κό κεφά­λαιο (λέγε με Γερ­μα­νία) είναι το μόνο που ωφε­λεί­ται από την χρή­ση ενός πραγ­μα­τι­κά κακού νομί­σμα­τος σαν το ευρώ, επει­δή το κοι­νό νόμι­σμα δεν επι­τρέ­πει επί μέρους ισο­τι­μια­κές προ­σαρ­μο­γές ανά­λο­γες προς τις ανά­γκες των επί μέρους οικο­νο­μιών. Κατ’ επέ­κτα­ση, ακό­μη κι αν η Ελλά­δα δια­τρά­νω­νε αύριο την θέλη­σή της να απο­χω­ρή­σει από την ευρω­ζώ­νη, είναι βεβαιό­τα­το ότι οι ευρω­παί­οι μεγα­λο­κε­φα­λαιο­κρά­τες θα κινού­σαν γη και ουρα­νό για να απο­σο­βή­σουν κάτι τέτοιο.

Τώρα, βέβαια, θα μου πεί­τε ότι, αφού είναι έτσι τα πράγ­μα­τα, για­τί η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση κόπτε­ται υπέρ της λιτό­τη­τας; Αν αυξα­νό­ταν το δια­θέ­σι­μο προς κατα­νά­λω­ση χρή­μα, δεν θα που­λού­σαν περισ­σό­τε­ρα προ­ϊ­ό­ντα οι γερ­μα­νοί; Λογι­κή η απο­ρία αλλά απλή η απά­ντη­σή της. Προσέξτε:

Βρι­σκό­μα­στε σε περί­ο­δο καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης. Για να αρχί­σει πάλι η ανά­πτυ­ξη, πρέ­πει να κατα­στρα­φεί τμή­μα του κεφα­λαί­ου. Με απλά λόγια: κάποιες επι­χει­ρή­σεις πρέ­πει να κλεί­σουν. Τώρα, λοι­πόν, ζού­με μια ενδο­κα­πι­τα­λι­στι­κή δια­μά­χη για το ποιες επι­χει­ρή­σεις θα κατα­στρα­φούν και για το πώς οι υπό­λοι­πες θα βρε­θούν σε καλύ­τε­ρη θέση εκκί­νη­σης όταν θα ξαναρ­χί­σει η κούρ­σα. Υπ’ αυτό το πρί­σμα, είναι λογι­κό ότι σε καλύ­τε­ρη θέση θα βρε­θούν όσες επι­χει­ρή­σεις θα έχουν εξα­σφα­λί­σει τους φτη­νό­τε­ρους συντε­λε­στές παρα­γω­γής. Άρα, εκεί­νο που προ­έ­χει τώρα είναι η εξα­σφά­λι­ση φτη­νής εργα­σί­ας. Κι αυτό επι­τυγ­χά­νε­ται μόνο μέσω λιτότητας.

euro2

Δεν ξέρω πόσο σοβα­ρά είναι όλα αυτά που είπα. Άλλω­στε, πρώ­τος εγώ αμφι­σβή­τη­σα την επι­στη­μο­νι­κή μου κατάρ­τι­ση. Όμως, επι­τρέψ­τε μου να επι­μεί­νω στην άπο­ψή μου, έστω κι αν αυτή βρί­σκε­ται σε πλή­ρη αντί­θε­ση με τον πολυ­πράγ­μο­να και εγνω­σμέ­νου επι­στη­μο­νι­κού κύρους υπουρ­γό των οικο­νο­μι­κών μας: ουδείς κίν­δυ­νος (κατ’ εμέ: ουδε­μία ελπί­δα) υπάρ­χει να βγού­με από το ευρώ.

Κι αν ακό­μη δεν κατά­λα­βες τι εννοώ, φοβι­σμέ­νε συμπα­τριώ­τη μου, να στο πω και σε πιο λαϊ­κή γλώσ­σα: αυτοί που σε αρμέ­γουν, σε αρμέ­γουν ευκο­λώ­τε­ρα μέσα στο μαντρί, οπό­τε απο­κλεί­ε­ται να σε αφή­σουν να φύγεις απ’ αυτό. Μη φοβά­σαι, λοι­πόν. Μέσα θα μεί­νεις, είτε το θες είτε όχι.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο