Μια ιστορία λαδιού… και ολίγη από Κορέα

Γρά­φει ο Cogito Ergo Sum //

Παρα­κα­λώ, την προ­σο­χή σας. Παρά τις “λογο­τε­χνι­κές παρεμ­βά­σεις” του γρά­φο­ντος, η ιστο­ρία που ακο­λου­θεί είναι πέρα για πέρα αληθινή:
Επει­δή στην Πάτρα κατά τις τελευ­ταί­ες δημο­τι­κές εκλο­γές πλειο­ψή­φι­σαν οι κομ­μου­νι­στές, είναι φυσι­κό και επό­με­νο η δημο­τι­κή αρχή να μην ασχο­λεί­ται με σοβα­ρά και κεφα­λαιώ­δη προ­βλή­μα­τα της πόλης, όπως κάνει π.χ. ο δήμος Ναυ­πλιέ­ων, ο οποί­ος ασχο­λή­θη­κε με το να ονο­μά­σει τον Αντώ­νη Σαμα­ρά επί­τι­μο δημό­τη του. Εμείς εδώ, κολ­λη­μέ­νοι κομ­μου­νι­στές, επι­μέ­νου­με να ασχο­λού­μα­στε με τρί­χες, όπως π.χ. πώς θα ανα­κου­φί­σου­με (έστω και λίγο) τους συμπο­λί­τες μας που υποφέρουν.

Μέσα σ’ αυτό το πλαί­σιο, λοι­πόν, οι διοι­κού­ντες τον δήμο σκέ­φτη­καν κάτι απλό: να αξιο­ποι­ή­σουν κατά τον πιο πρό­σφο­ρο τρό­πο την δημο­τι­κή περιου­σία. Κι ανά­με­σα στα περιου­σια­κά στοι­χεία τού δήμου υπάρ­χουν και… ελιές! Μιας και στο σχέ­διο πόλης έχουν εντα­χθεί αγροί και χωρά­φια, πολ­λά των οποί­ων έχουν ήδη απαλ­λο­τριω­θεί προ­κει­μέ­νου να ανοι­χτούν δρό­μοι, να γίνουν πλα­τεί­ες, να χτι­στούν σχο­λεία κλπ, είναι λογι­κό να υπάρ­χουν μετα­ξύ τους και κάποια με ελιές.

Η απλή σκέ­ψη της δημο­τι­κής αρχής, λοι­πόν, ήταν να κατα­γρά­ψει τις ελιές των απαλ­λο­τριω­μέ­νων εκτά­σε­ων και στην συνέ­χεια να παρα­χω­ρή­σει το δικαί­ω­μα συλ­λο­γής και εκμε­τάλ­λευ­σης του ελαιο­κάρ­που τους σε άπο­ρες οικο­γέ­νειες, άνερ­γους, πολύ­τε­κνους κλπ. Μοί­ρα­σε τις σχε­τι­κές άδειες στους δικαιού­χους κι εκεί­νοι ξαμο­λύ­θη­καν να βγά­λουν το λάδι των οικο­γε­νειών τους. Όλα καλά ως εδώ και μπρά­βο στον δήμαρ­χο και στην ομά­δα του, που σκέ­φτη­καν κάτι τέτοιο. Όμως… Όμως, τώρα αρχί­ζουν τα προβλήματα.

Πρώ­τα-πρώ­τα, σε κάποια από τα χωρά­φια που προ­α­να­φέ­ρα­με, πλά­κω­σε η αστυ­νο­μία για να συλ­λά­βει τους ελαιο­συλ­λέ­κτες. Μάταια οι άνθρω­ποι επέ­δει­ξαν την άδεια του δήμου κι άδι­κα δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν, αφού τα όργα­να της τάξης ήσαν ανέν­δο­τα: έπρε­πε να συλ­λά­βουν τους κλέ­φτες και να τους προ­σα­γά­γουν για εξα­κρί­βω­ση στοι­χεί­ων. Ευτυ­χώς, κάποιος από τους “κλέ­φτες” κατά­φε­ρε και ενη­μέ­ρω­σε τηλε­φω­νι­κά την αρμό­δια του δήμου, η οποία έσπευ­σε στο αστυ­νο­μι­κό τμή­μα. Στην ερώ­τη­σή της “για­τί τους συλ­λά­βα­τε, αφού σας έδει­ξαν την άδεια με την υπο­γρα­φή τού δημάρ­χου;”, η απά­ντη­ση ήταν αφο­πλι­στι­κή: “Κυρία μου, τόσα χρό­νια αυτές τις ελιές τις μαζεύ­ου­με εμείς οι αστυ­νο­μι­κοί για να βγά­ζου­με το λάδι μας”! Τελι­κά, οι εκπρό­σω­ποι του νόμου κατά­λα­βαν ότι η υπό­θε­ση δεν θα εξε­λισ­σό­ταν προς το συμ­φέ­ρον τους αν την παρα­τρα­βού­σαν και άφη­σαν ελεύ­θε­ρους τους “εγκλη­μα­τί­ες”. Πρό­λα­βαν, όμως, να προ­σθέ­σουν “πεί­τε τους, του­λά­χι­στον, να φέρουν και σε μας κανέ­να τενε­κέ λάδι”.

Ανοί­γου­με παρέν­θε­ση για να κάνου­με μια απα­ραί­τη­τη διευ­κρί­νι­ση. Φυσι­κά, οι αστυ­νο­μι­κοί τού τοπι­κού τμή­μα­τος δεν πήγαι­ναν οι ίδιοι να μαζέ­ψουν ελιές. Γι’ αυτή την δου­λειά υπήρ­χαν συνερ­γεία με τον κατάλ­λη­λο εξο­πλι­σμό (όχι σαν τους φου­κα­ρά­δες που τους κάλε­σε ο δήμος να μζέ­ψουν ελιές κι εκεί­νοι δεν είχαν ούτε λιό­πα­να). Οι αστυ­νο­μι­κοί έκα­ναν, απλώς, τα στρα­βά μάτια ενώ, παράλ­λη­λα, φρό­ντι­ζαν να απο­μα­κρύ­νουν τους περί­ερ­γους. Κλεί­νου­με την παρέν­θε­ση και συνεχίζουμε.

Ανα­κου­φι­σμέ­νοι, οι άνθρω­ποι γύρι­σαν στα σπί­τια τους. Όμως, εκεί τους περί­με­νε άλλη μια έκπλη­ξη. Δυο υπάλ­λη­λοι του δήμου πήγαν με άγριες δια­θέ­σεις για “τσα­μπου­κά”, επει­δή “αυτές τις ελιές τις μαζεύ­ου­με εμείς με τους αστυ­νο­μι­κούς και μοι­ρα­ζό­μα­στε το λάδι χρό­νια τώρα”! Προ­φα­νώς, οι δυο υπη­ρέ­τες τού δήμου ήσαν σίγου­ροι πως είχαν απο­κτή­σει κάποιο δικαί­ω­μα χρη­σι­κτη­σί­ας επί της δημο­τι­κής περιουσίας.

Οι ‑έκπλη­κτοι με όσα τους συνέ­βαι­ναν- άνθρω­ποι ξανα­τη­λε­φώ­νη­σαν στην αρμό­δια, η οποία ζήτη­σε να μιλή­σει με τους “δια­μαρ­τυ­ρό­με­νους” δημο­τι­κούς υπαλ­λή­λους και τους επέ­πλη­ξε αυστη­ρά, προει­δο­πο­ώ­ντας τους για τις συνέ­πειες που θα είχαν αν επέ­με­ναν. Τελι­κά, εκεί­νοι κατά­λα­βαν ότι ο “τσα­μπου­κάς” τους δεν θα έβγα­ζε που­θε­νά και ανα­γκά­στη­καν να φύγουν. Όχι, όμως, δίχως να προ­σθέ­σουν με αγα­νά­κτη­ση: “τέτοιες μαλα­κί­ες κάνει ο Πελε­τί­δης και δεν πρό­κει­ται να ξανα­βγεί”. Το ότι κανέ­νας δεν πίστε­ψε ότι αυτοί οι δυο ψήφι­σαν Πελε­τί­δη, δεν έχει καμ­μιά σημασία.

Κι αν όλα αυτά σας ακού­γο­νται απί­θα­να, περι­μέ­νε­τε διό­τι δεν φτά­σα­με ακό­μη στο καλύτερο.

Το ίδιο βρά­δυ, παρου­σιά­στη­καν σε άλλη οικο­γέ­νεια ελαιο­συλ­λε­κτών τέσ­σε­ρις ιερείς τής κοντι­νής εκκλη­σί­ας, απαι­τώ­ντας να στα­μα­τή­σει αμέ­σως η δια­δι­κα­σία συλ­λο­γής τού ελαιο­κάρ­που, διό­τι “αυτές τις ελιές τις μαζεύ­ου­με εμείς χρό­νια τώρα, για να βγά­ζου­με το λάδι για τα καντή­λια της εκκλη­σί­ας”(!) Φυσι­κά, έγι­νε πάλι το ‑συνη­θι­σμέ­νο πια- τηλε­φώ­νη­μα στην αρμό­δια. Όμως, οι εν λόγω ιερείς ήσαν τόσο φορ­τι­κοί και τόσο επί­μο­νοι ώστε χρειά­στη­κε η προ­σω­πι­κή παρέμ­βα­ση του δημάρ­χου για να πει­στούν να απο­χω­ρή­σουν και να αφή­σουν τους ανθρώ­πους στην ησυ­χία τους. Προ­φα­νώς, οι σεμνοί λευί­τες δια­πί­στω­σαν με αγα­νά­κτη­ση ότι ο κομ­μου­νι­στής (και, σίγου­ρα, άθε­ος) δήμαρ­χος δεν έδι­νε δεκά­ρα για τα καντή­λια τους…

Αυτή ήταν η μικρή σημε­ρι­νή μας ιστο­ρία. Την οποία, βεβαί­ως, μη περι­μέ­νε­τε να δια­βά­σε­τε και σε κάποια τοπι­κή εφη­με­ρί­δα ή να ακού­σε­τε σε κάποιο τοπι­κό κανά­λι. Σκε­φτεί­τε, όμως: αν οι εφη­με­ρί­δες και τα κανά­λια δεν ήσαν όπως είναι, ποιόν λόγο ύπαρ­ξης θα είχαν τα ιστολόγια;

Τελειώ­νω. Είτε σας αρέ­σουν οι ιστο­ρί­ες λαδιού είτε όχι, δεί­τε ‑ή και ξανα­δεί­τε- την πρώ­τη ιστο­ρία (“Το Ρολόι”) από την εξαι­ρε­τι­κή σπον­δυ­λω­τή ται­νία “Το κανό­νι και τ’ αηδό­νι”, των Ιάκω­βου και Γιώρ­γου Καμπα­νέλ­λη (σε σενά­ριο του πρώ­του). Θα ξοδέ­ψε­τε 34 λεπτά από την ζωή σας αλλά δεν θα μετα­νοιώ­σε­τε ποτέ.

————————————————-

Μιας και σήμε­ρα έπια­σα κου­βέ­ντα για την πόλη μου και την δημο­τι­κή αρχή της, ας μου επι­τρα­πεί να ανα­φερ­θώ και σε κάτι ακόμη:

Σήμε­ρα, στην Πάτρα, η πρε­σβεία τής Νοτί­ου Κορέ­ας πραγ­μα­το­ποιεί εκδή­λω­ση κατά την οποία θα απο­νε­μη­θούν μετάλ­λια “σε όσους πολέ­μη­σαν για την υπε­ρά­σπι­ση της ελευ­θε­ρί­ας και της δημο­κρα­τί­ας τού κορε­α­τι­κού λαού”. Φυσι­κά, η πρε­σβεία κάλε­σε στην εκδή­λω­ση και τον δήμαρ­χο πατρέ­ων. Στην πρό­σκλη­ση αυτή, ο Κώστας Πελε­τί­δης απά­ντη­σε εγγρά­φως ως εξής:

Οι Ελλη­νες στρα­τιώ­τες δε στάλ­θη­καν στη Κορέα για να υπε­ρα­σπι­στούν “τα ιδα­νι­κά της ελευ­θε­ρί­ας και της δημο­κρα­τί­ας”. Στάλ­θη­καν για να προ­σφέ­ρουν το δικό τους φόρο αίμα­τος σε μία άδι­κη, ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση. Ο κορε­α­τι­κός λαός και ο κάθε λαός, μπο­ρεί από μόνος του να λύσει τα όποια προ­βλή­μα­τα παρου­σιά­ζο­νται στην κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κή ζωή του.

Την απο­στο­λή του στρα­τού στην Κορέα, την πλή­ρω­σε ο ελλη­νι­κός λαός με αίμα, στα πλαί­σια της δια­πλο­κής της άρχου­σας τάξης της Ελλά­δας με τους ιμπε­ρια­λι­στές συμ­μά­χους της και της εμπλο­κής της ακό­μη και στους δικούς τους πολε­μι­κούς τυχο­διω­κτι­σμούς, στο όνο­μα της επι­βο­λής της καπι­τα­λι­στι­κής ελευ­θε­ρί­ας. Οι απώ­λειες του στρα­τού, σύμ­φω­να με τα επί­ση­μα στοι­χεία, ήταν 183 νεκροί και 610 τραυ­μα­τί­ες και οι απώ­λειες της αερο­πο­ρί­ας 12 νεκροί και 4 αεροσκάφη.

Η χώρα μας, δεμέ­νη στο άρμα της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καλεί­ται εδώ και δεκα­ε­τί­ες να πλη­ρώ­νει — και με το αίμα της — και να συμ­με­τά­σχει σε πολε­μι­κές περι­πέ­τειες προς εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων ντό­πιων και ξένων καπι­τα­λι­στι­κών δυνά­με­ων. Οπως και σήμε­ρα, έτσι και τότε, εκα­το­ντά­δες Ελλη­νες στρα­τιώ­τες στάλ­θη­καν σε ξένα χώμα­τα όχι για να πολε­μή­σουν στο πλευ­ρό αγω­νι­στών για ελευ­θε­ρία και λαϊ­κή εξου­σία, αλλά για να εξυ­πη­ρε­τή­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα των ιμπεριαλιστών.

Με βάση τα παρα­πά­νω, εννο­εί­ται ότι δε θα παρα­βρε­θού­με στην εκδή­λω­ση απο­νο­μής μεταλλίων.

Κάθε σχό­λιο είναι περιττό.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από το ιστο­λό­γιο Cogito Ergo Sum