Μια λαμπερή βραδιά (Σαν ρόδου ευωδιά )

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

«Οι Σοβιε­τι­κοί συν­θέ­τες έχουν όλες τις ευκαι­ρί­ες να δώσουν μεγά­λα έργα. Ουδέ­πο­τε υπήρ­ξε άλλη επο­χή ή άλλος τόπος, όπου ένας συν­θέ­της να μπο­ρεί ήσυ­χος να γρά­ψει μια σονά­τα ξέρο­ντας ότι είναι οικο­νο­μι­κά εξα­σφα­λι­σμέ­νος. Αυτό είναι απο­τέ­λε­σμα της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στη χώρα μας. Απο­τέ­λε­σμα της πολι­τι­κής του κόμ­μα­τος μας». Ντι­μί­τρι Σοστά­κο­βιτς ‑1935.

Και για λίγο οι σκο­τού­ρες πήγα­νε στην άκρη κι ένα μυρω­δά­το αγέ­ρι φρε­σκά­ρι­σε την ζοφε­ρή μας πραγματικότητα.

Οι σχέ­σεις μας με την κλα­σι­κή μου­σι­κή περιο­ρι­σμέ­νες και το ξάφ­νια­σμα μας μεγά­λο και ευχά­ρι­στο. Άλλη ατμό­σφαι­ρα, άλλο ύφος, άλλος κόσμος πιο ψηλός, άλλη από­λαυ­ση. Κλα­σι­κή μου­σι­κή. Προ­κό­βιεφ, Σοστά­κο­βιτς, Χατσατουριάν.

Ευλο­γη­μέ­νη η έμπνευ­ση της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του Κ.Κ.Ε να παρου­σιά­σει ένα τέτοιο πρό­γραμ­μα. Μία συναρ­πα­στι­κή συναυ­λία για να τιμή­σει του 100 χρό­νια από τη μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση. Αρκού­ντως τυχε­ροί και εμείς που είχα­με τη χαρά και την ευκαι­ρία να την απο­λαύ­σου­με. Μέσα από αυτή την επι­λο­γή, μας απο­κα­λύ­φθη­καν και προ­βλή­θη­καν οι τερά­στιες πνευ­μα­τι­κές και δημιουρ­γι­κές δυνα­τό­τη­τες της Σοβιε­τι­κής κοι­νω­νί­ας που έδω­σε υπο­δειγ­μα­τι­κά δείγ­μα­τα πρω­το­πο­ρί­ας. Τελι­κά η Κλα­σι­κή Συμ­φω­νι­κή Μου­σι­κή, είναι βαθιά δυνα­τή, δύσκο­λη μα και πολύ σπου­δαία. Η Τέχνη που κάνει τους μου­σι­κούς ήχους να δια­κλα­δώ­νο­νται μέσα από δεκά­δες όργα­να, να εμπε­δώ­νε­ται με συνο­λι­κή συμ­με­το­χή, ένα ολό­κλη­ρο το δημιούρ­γη­μα, μέσα από την ευφά­ντα­στη ενορ­χή­στρω­ση. Ένα πάντρε­μα συνό­λου, μία συναρ­μο­λό­γη­ση μου­σι­κής παν­δαι­σί­ας. Η Τέχνη στο μεγα­λείο της. Βέβαια σε όλο αυτό το δημιούρ­γη­μα έπαι­ξαν άψο­γα τον μεγά­λο ρόλο τους και οι μου­σι­κοί ερμη­νευ­τές και ο διευ­θυ­ντής της Ορχή­στρας. Και ο ακρο­α­τής καθό­ταν μαγε­μέ­νος να απο­λαμ­βά­νει, βλέ­πο­ντας πλάι του πολ­λά λαμπε­ρά λαμπιό­νια να συντρο­φεύ­ουν αυτή την μου­σι­κή ομορφιά.

Παρό­ντες ο Πρό­ε­δρος της Δημο­κρα­τί­ας, ο Πρό­ε­δρος της Βου­λής, ο Γ.Γ του Κόμ­μα­τος και πλή­θος άλλων σημα­ντι­κών προ­σω­πι­κο­τή­των, όπως καλ­λι­τέ­χνες, πολι­τι­κοί, συγ­γρα­φείς, αθλη­τι­κοί παρά­γο­ντες και πολ­λοί άλλοι. Όλοι μαζί ήπια­με γου­λιά γου­λιά, μοι­ρα­ζό­με­νοι την ίδια από­λαυ­ση τρι­σευ­τυ­χι­σμέ­νοι. Εύγε πάντα τέτοια!!!

___________________________________________________________________________________________________________

Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.