Μια νέα ποιήτρια θέλει να δει τον κόσμο να γελά, Μαρία Ρηγάτου (Ποιήματα)

ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΕΛΑ

Θέλω να δω τον κόσμο να γελά
Να του ‘ρθει πάλι η αφοβιά
Να μάθει τώρα να τολμά
Να στη­ρί­ξει τη γη ξανά.
Θέλω μια πτώση,
Μια τέλεια ή μια ελεύθερη,
Μια τέλεια στο χαρ­τί μου
Μια ελεύ­θε­ρη στο κορ­μί μου.
Λυπά­μαι για εκείνους
Που ζουν με άδεια καρδιά,
Γι’ αυτούς που δεν αγα­πούν τα παιδιά.
Γι’αυτούς που φεύ­γουν απ’ τη συναυλία,
Πριν να τελειώ­σει η ιστορία.
Γι’αυτούς που βιά­ζο­νται ν’ αγαπηθούν,
Χωρίς να το σκεφτούν,
Γι’ αυτούς που ρίχνουν τον πολιτισμό,
Για μια ανού­σια ιδέα στο μυαλό,
Γι’ αυτούς που δεν σέβο­νται τον εαυ­τό τους,
Τον διπλα­νό τους,
Δεν νοιά­ζο­νται για τα προ­βλή­μα­τα του κόσμου.
θέλουν να έχουν εξουσία,
αλλά όλα χωρίς αγάπη
κατα­ντούν βλακεία.
Για να βρεις , να ανα­κα­λύ­ψεις το θεό
Πρέ­πει να ψάξεις μέσα σου πρώτα.
Για να το κάνεις αυτό πρέ­πει να είσαι πλούσιος.
Για να είσαι πλού­σιος πρέ­πει να έχεις χρή­μα­τα να τρέφεσαι,
Να μορ­φώ­νε­σαι να ανα­πτύσ­σεις τον ψυχι­κό σου κόσμο.
Τότε είσαι πραγ­μα­τι­κά πλούσιος ,
Σε συναι­σθή­μα­τα και όχι σε χρήματα.
Τότε μπο­ρείς να ξεκι­νή­σεις την εσω­τε­ρι­κή ανα­ζή­τη­ση σου
Και ίσως τότε να φανείς τυχε­ρός να βρεις το θεϊ­κό μέσα σου.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ένα τρα­γού­δι θέλω να πω,
Που να μην το έχει πει κανείς.
Για κάτι μεγά­λο, κάτι κρυφό,
Κάτι υπέ­ρο­χο και μαγικό.
Για ένα μικρό φυλαχτό,
Που το κρα­τώ σφι­χτά εδώ.
Μια ιστο­ρία ν’ αρχινήσει
Και ατε­λεί­ω­τα να κρατήσει,
Μετά από χρό­νια σθεναρά,
Να επα­να­λη­φθεί ξανά.
Για ένα μικρό φυλαχτό ,
Που το κρα­τώ σφι­χτά εδώ,
Δεν θα σας πω το μυστικό,
Που κρα­τεί μέσα του το φυλαχτό.
Μόνο που θα το δεί­τε όλοι,
Την ημέ­ρα που ζυγώνει.
Ασί­γα­στη μέσα μου καί­ει η φλό­γα σου,
Στο πυρα­κτω­μέ­νο δάσος που περπατώ,
Ψάχνο­ντας να βρω το νερό,
Για να σώσω και να σωθώ.
Πρέ­πει να σου μιλήσω,
Κατά­λα­βε με δε θ’ αργήσω,
Ξέρω δεν το ‘χεις φανταστεί,
Ν’ ακού­σεις μια ερω­τι­κή απειλή.
Δοσμέ­νη είμαι στο βωμό σου,
Λου­σμέ­νη απ’ το φως το δικό σου.
Μη με παρεξηγήσεις ,
Να βγω από το όνει­ρο έχω αργήσει.

από και­ρό σε έχω ψάξει,
τη σκιά σου έχω δαμάσει,
μες στη ψυχή σου έχω κοιτάξει,
μια θεϊ­κή εικό­να για σένα έχω φτιάξει.
Μην με απογοητεύσεις,
Δεν θέλω να με πλανέψεις,
Μην πάει ο νους σου στο κακό,
Μαζί να παί­ξου­με κρυφτό.
Θα στο πω …σ’ αγαπώ.

ΒΡΟΧΗ

Μέσα από μια βροχή
Κάτω από μια καταπακτή,
Χαμη­λά σε μια υπό­γεια διαδρομή,
Κοι­μά­ται η καρ­διά μου.
Πάνω στον τοί­χο του ακάλυπτου
Σε μια ταρά­τσα ερημωμένη,
Στην αγκα­λιά ενός σκύλου,
Κοι­μά­ται η καρ­διά μου.
Τι κι αν της μιλάω,
Αυτή δεν ξυπνάει,
Και με παραφυλάει,
Και με αργοκοιτάει.
Μέσα σ’ ένα στό­μα που χαμογελά,
Κάτω από ένα δάκρυ που αργοκυλά,
Χαμη­λά σ’ ένα σπαρ­μέ­νο χωράφι,
Ξυπνά­ει η καρ­διά μου.
Πάνω σ’ ένα άτι λευκό,
Σε ένα αερό­στα­το κόκκινο,
Στην αγκα­λιά μιας μητέρας,
Ξυπνά­ει η καρ­διά μου.
Ξυπνά­ει, ανοί­γει, φωτίζει,
Και γίνε­ται ενα με το νου,
Το νου που ιδέ­ες γεννά,
Τις ιδέ­ες που χρειάζεσαι,
Για μια επα­νά­στα­ση της καρδιάς.