Μια φορά κι έναν καιρό… η σχολική ποδιά!

6 Φλε­βά­ρη 1982, η αμφί­ε­ση των μαθη­τριών με ποδιά καταρ­γεί­ται και είναι πλέ­ον προ­αι­ρε­τι­κή για τα σχο­λεία. Σε σχε­τι­κές ανα­κοι­νώ­σεις του υφυ­πουρ­γού Παι­δεί­ας κ. Μόρα­λη τονι­ζό­ταν ότι η αξιο­πρέ­πεια και η δια­παι­δα­γώ­γη­ση των νέων κορι­τσιών δεν εξαρ­τιό­ταν από τη σχο­λι­κή ποδιά.

Η ποδιά μέχρι εκεί­νη τη στιγ­μή ήταν το σήμα κατα­τε­θέν του μαθη­τι­κού πλη­θυ­σμού και ανα­πό­σπα­στο στοι­χείο της ταυ­τό­τη­τας των κορι­τσιών. Μπλε ποδιά με άσπρo για­κα­δά­κι – πάνι­νο ή πλε­χτό. Ή μη χρή­ση της σήμαι­νε απο­βο­λή. Κατά τους υπο­στη­ρι­κτές της η χρή­ση της συνέ­βαλ­λε στην ομοιο­μορ­φία και συνο­χή του μαθη­τι­κού πλη­θυ­σμού. «Εκα­νε όλες τις μαθή­τριες ίσες ασχέ­τως οικο­νο­μι­κής κατά­στα­σης». Όμως η κοι­νω­νία και οι μαθή­τριες το είδαν ως μέτρο εκδη­μο­κρα­τι­σμού που συνέ­βα­λε στην ανά­πτυ­ξη της προ­σω­πι­κό­τη­τας των κορι­τσιών. Ούτε τις οικο­νο­μι­κές ανι­σό­τη­τες έκρυ­βε η ποδιά. Υπήρ­χαν οι κομ­ψές «επώ­νυ­μες» και ακρι­βές ποδιές και αυτές που οι περισ­σό­τε­ροι γονείς αγό­ρα­ζαν από τους πάγκους των παζαριών.

Επι­με­λεια: Ηρα­κλής Κακαβάνης