Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μιλάνο: Ουρές για συσσίτια έξω από τράπεζες τροφίμων στην Ιταλία της… Ευρωπαϊκής Ένωσης

Μεγά­λες ουρές σχη­μα­τί­ζο­νται έξω από τις τρά­πε­ζες τρο­φί­μων και τα κέντρα παρο­χής βοή­θειας στην οικο­νο­μι­κή πρω­τεύ­ου­σα της Ιτα­λί­ας, το Μιλά­νο, καθώς η οικο­νο­μι­κή από­γνω­ση που έχει προ­κα­λέ­σει ο νέος κορο­νο­ϊ­ός έχει βαθύ­νει λίγο πριν από τα Χριστούγεννα.

«Κατά τη διάρ­κεια αυτής της περιό­δου της παν­δη­μί­ας, οι αριθ­μοί έχουν αυξη­θεί», δηλώ­νει ο Λουί­τζι Ρόσι, αντι­πρό­ε­δρος της φιλαν­θρω­πι­κής οργά­νω­σης Pane Quotidiano.

«Πιστεύ­ου­με βεβαί­ως ότι όσο συνε­χί­ζε­ται η κρί­ση, τόσο μεγα­λύ­τε­ροι θα είναι και οι αριθμοί».

Ακό­μα και στο ευκα­τά­στα­το Μιλά­νο, η κρί­ση είναι βαθιά, καθώς μεγά­λα τμή­μα­τα της οικο­νο­μί­ας έχουν ανα­στεί­λει τη λει­τουρ­γία τους.

«Υπάρ­χουν τόσοι πολ­λοί σαν εμέ­να. Είμα­στε οι νεό­πτω­χοι», λέει ο 66χρονος Αλμπέρ­το, που δεν θέλει να απο­κα­λύ­ψει το επί­θε­τό του.

Με τις εμπο­ρι­κές εκθέ­σεις, για παρά­δειγ­μα, που συνέ­βα­λαν πολύ στην οικο­νο­μία του Μιλά­νου πριν από την κρί­ση, τώρα να είναι κλει­στές, ο 66χρονος δεν έχει δου­λειά και πηγαί­νει στο κέντρο παρο­χής βοή­θειας τους τελευ­ταί­ους 6 μήνες.

milano

REUTERS/Flavio Lo Scalzo

«Πρέ­πει να συνε­χί­σω να πλη­ρώ­νω το ενοί­κιο, πρέ­πει να αγο­ρά­ζω τρό­φι­μα, ακό­μα κι αν η σύντρο­φός μου εργά­ζε­ται ακό­μη. Δεν αρκεί».

Το κέντρο παρο­χής βοή­θειας της Pane Quotidiano, που προ­σφέ­ρει έργο στο Μιλά­νο για πάνω από έναν αιώ­να, είναι ανοι­κτό 7 ημέ­ρες την εβδο­μά­δα, από τις 9 το πρωί έως τις 11 το βρά­δυ και μερι­μνά για 800 ανθρώ­πους κατά μέσο όρο την ημέρα.

«Πώς μπο­ρείς να τα βγά­λεις πέρα;», διε­ρω­τά­ται η Μαρία Ρόζα Μαμό­νε, 76 ετών, που πήγε στο κέντρο για να πάρει τρό­φι­μα και ένα χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δώρο για το εγγό­νι της. Με τρεις ανθρώ­πους στο σπί­τι και 600 ευρώ το ενοί­κιο κάθε μήνα, δίνει μάχη για να επιβιώσει.

«Του­λά­χι­στον μπο­ρώ να έρχο­μαι εδώ. Υπάρ­χουν τα πάντα εδώ, ψωμί, γάλα…».

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο