Μιλιταρισμός – Του Γιωσέφ Ελιγιά

Η μαύ­ρη Πολι­τεία βου­βή και σαν συλλογισμένη,
Την ευτυ­χία που διά­βη­κε λες μάταια να γυρεύει.
Κάποια μορ­φή, σα φάντα­σμα, μέσ’ στο χακί διαβαίνει
Κάποι’ αστρα­πή φει­δο­γλυ­στρά μέσ’ στης καρ­διάς τα ερέβη.
Και στις πλα­τεί­ες τις βου­βές και στα βου­βά καντούνια,
Ντράν ντράν, κρο­τού­νε τα σπιρούνια…

Μέσ’ στις ψυχές αντι­λα­λούν του μακε­λιού οι ανέμοι,
Θυμιέ­ται η γριά το γιό­κα της στο ερη­μι­κό της σπίτι,
Σφίγ­γει η μανού­λα το μικρό στην άγκα τα και τρέμει
Κ’ ένας δια­βά­της τρα­γου­δεί το «Γιό του Ψηλορίτη»
Και στις πλα­τεί­ες τις βου­βές και στα βου­βά καντούνια,
Ντράν ντράν, κρο­τού­νε τα σπιρούνια…

Σφίγ­γει η καρ­διά το δάκρυ της κι ανα­γυρ­νά ‘π’ τον τρόμο.
Πηχτό σκο­τά­δι στην ψυχή, κ’ η μπό­τα φοβερίζει.
Κάποιος αργά­της βλα­στη­μεί με κυρ­τω­μέ­νο ώμο.
Κ’ ενός σκυ­λιού η βρα­χνή φωνή σαν κάπου να γαυγίζει…
Και στις πλα­τεί­ες τις βου­βές και στα βου­βά καντούνια,
Ντράν ντράν, κρο­τού­νε τα σπιρούνια…