Μιχαήλ Καλάσνικοφ: Εγώ πάντα ήθελα να κατασκευάσω μια μηχανή χρήσιμη για τους αγρότες, μια θεριστική μηχανή

Ο Μιχα­ήλ Καλάσ­νι­κοφ πέθα­νε στις 23 Δεκεμ­βρί­ου 2013. Γεν­νή­θη­κε στις 10 Νοεμ­βρί­ου του 1919 σε αγρο­τι­κή οικο­γέ­νεια.  Από μικρός δέθη­κε με τη γη και το κυνή­γι. Έφη­βος δού­λε­ψε ως επι­σκευα­στής τρακτέρ.

Ο Μ. Καλάσ­νι­κοφ εντά­χθη­κε στον Κόκ­κι­νο στρα­τό το 1938 και πήρε μέρος στον Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλε­μο ενά­ντια στους Γερ­μα­νούς Ναζι­στές, υπη­ρέ­τη­σε στα άρμα­τα μάχης (έφθα­σε να διοι­κεί ένα άρμα μάχης τύπου Τ‑34 με τον βαθ­μό του λοχία) και από την αρχή δια­κρί­θη­κε για την κλί­ση του στο σχε­δια­σμό και τη βελ­τί­ω­ση των μηχα­νών. Πήρε μέρος σε πολ­λές μάχες, τραυ­μα­τί­στη­κε όμως στη θρυ­λι­κή μάχη του Μπριάνσκ τον Ιού­νη του 1941 και τότε είναι που άρχι­σε να σκέ­φτε­ται να βελ­τιώ­σει τα αυτό­μα­τα όπλα και πει­ρα­μα­τί­στη­κε με αυτά για μεγά­λη περί­ο­δο της ζωής του, εξε­λίσ­σο­ντάς τα.

Κατά τη διάρ­κεια της νοση­λεί­ας του άκου­σε πολ­λούς συνα­δέλ­φους του να εκφρά­ζουν παρά­πο­να για την ποιό­τη­τα των σοβιε­τι­κών όπλων. Επι­πλέ­ον, όπως δήλω­σε αργό­τε­ρα «ζήλευε τους Γερ­μα­νούς στρα­τιώ­τες, που ο καθέ­νας του είχε το δικό του αυτό­μα­το, ενώ εμείς συχνά πολε­μού­σα­με με ένα όπλο ανά τρεις. Έτσι, σκέ­φτη­κα να σχε­διά­σω ένα αξιό­πι­στο όπλο, για να έχουν οι στρα­τιώ­τες μας ένα μικρού μεγέ­θους αυτό­μα­το όπλο, όπως είχαν οι Γερ­μα­νοί». Το κατά­φε­ρε με τη λήξη του πολέμου.

Το πασί­γνω­στο ομώ­νυ­μο όπλο «ΑΚ-47», από τα αρχι­κά (Αυτό­μα­το του Καλάσ­νι­κοφ) σχε­διά­στη­κε το 1947 και ολο­κλη­ρώ­θη­κε το 1949, έγι­νε μετά το Β’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο το όπλο του στρα­τού της ΕΣΣΔ και λόγω της απλής κατα­σκευ­ής, της αντο­χής και της ακρί­βειας είχε πολ­λές πωλή­σεις σε όλο τον κόσμο.

Ο ίδιος ο Καλάσ­νι­κοφ, αν και ήταν υπε­ρή­φα­νος για το δημιούρ­γη­μά του, δεν έπα­ψε να εκφρά­ζει τον σκε­πτι­κι­σμό του για την κατο­πι­νή χρή­ση του όπλου, που ξέφυ­γε του σκο­πού για τον οποί­ον είχε κατα­σκευα­στεί. «Αν ξεκι­νού­σα τώρα την καριέ­ρα μου, θα προ­τι­μού­σα να είχα κατα­σκευά­σει κάτι πιο χρή­σι­μο, ας πού­με μια χορ­το­κο­πτι­κή μηχα­νή» είχε πει σε μια συνέ­ντευ­ξή του.

Ήρωας της σοσιαλιστικής πατρίδας

Βρα­βεύ­τη­κε με πολ­λά μετάλ­λια και επαί­νους στη σοβιε­τι­κή περί­ο­δο, διε­τέ­λε­σε κατ’ επα­νά­λη­ψη βου­λευ­τής του Ανώ­τα­του Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, ενώ ανα­δεί­χτη­κε ήρω­ας της σοσια­λι­στι­κής πατρί­δας. Βρα­βεία πήρε και κατά την περί­ο­δο των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων μετά την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού, ενώ έλε­γε ότι «οι Ναζί ήταν αυτοί που με έκα­ναν κατα­σκευα­στή όπλου για την υπε­ρά­σπι­ση της πατρί­δας μου. Εγώ πάντα ήθε­λα να κατα­σκευά­σω μια μηχα­νή χρή­σι­μη για τους αγρό­τες, μια θερι­στι­κή μηχα­νή». Το όνει­ρο του αυτό, που σχε­τί­ζε­ται με την αγρο­τι­κή του κατα­γω­γή, το υλο­ποί­η­σε αργότερα.

Όπως δήλω­νε στην εφη­με­ρί­δα «Πράβ­ντα»:

«Είμαι κομ­μου­νι­στής από το 1952. Στη χώρα που διοι­κού­σαν οι κομ­μου­νι­στές, εγώ ‑το δέκα­το έβδο­μο παι­δί μιας αγρο­τι­κής οικο­γέ­νειας- μπό­ρε­σα να γίνω κατα­σκευα­στής πυρο­βό­λου όπλου, να ανέλ­θω στην κορυ­φή της επαγ­γελ­μα­τι­κής δει­νό­τη­τας. Υπό την ηγε­σία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος η γενιά μου νίκη­σε σε ένα φρι­κτό πόλε­μο, οικο­δό­μη­σε μιαν ισχυ­ρή Δύνα­μη, διά­νοι­ξε για την ανθρω­πό­τη­τα το δρό­μο για το διά­στη­μα, δημιούρ­γη­σε τα καλύ­τε­ρα υπο­δείγ­μα­τα τεχνι­κής στον κόσμο. Με αυτή τη μεγά­λη Σοβιε­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά ζού­με μέχρι σήμερα».