Μνημόσυνο στο σημείο της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη (ΦΩΤΟ)

Μέσα σε κλί­μα συγκί­νη­σης πλή­θος κόσμου παρα­βρέ­θη­κε σήμε­ρα στα Τέμπη, στο σημείο που έγι­νε το προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο έγκλη­μα. Συγ­γε­νείς και φίλοι των θυμά­των, οργι­σμέ­νοι και με δάκρυα στα μάτια, άφη­σαν λου­λού­δια και για άλλη μια φορά ανα­ρω­τή­θη­καν πως είναι δυνα­τό να χάνο­νται άδι­κα τόσες ανθρώ­πι­νες ζωές. Στον χώρο, όπου τελέ­στη­κε μνη­μό­συ­νο, βρέ­θη­κε και ο Γιώρ­γος Λαμπρού­λης, βου­λευ­τής Λάρι­σας του ΚΚΕ καθώς και η Μαρία Κωστή, επι­κε­φα­λής της «Λαϊ­κής Συσπεί­ρω­σης» δήμου Τεμπών και υπο­ψή­φια βου­λευ­τής του ΚΚΕ στο νομό Λάρισας.

Ο Γ. Λαμπρού­λης δήλω­σε μετα­ξύ άλλων τα εξής: «Αυτό που ανα­δεί­χτη­κε τις προη­γού­με­νες μέρες, είναι ότι δεν ήταν δυστύ­χη­μα, αλλά ένα κυριο­λε­κτι­κά προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο έγκλη­μα. Ένα έγκλη­μα απόρ­ροια της πολι­τι­κής “απε­λευ­θέ­ρω­σης” των συγκοι­νω­νιών, μία από τις βασι­κές πλευ­ρές της οποί­ας είναι ο κατα­κερ­μα­τι­σμός του σιδη­ρό­δρο­μου, προ­κει­μέ­νου οι επι­χει­ρη­μα­τι­κοί όμι­λοι να εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τα “κομ­μά­τια” που φέρ­νουν κέρ­δος και τα ζητή­μα­τα της ασφά­λειας με τη συντή­ρη­ση του δικτύ­ου, των ελλεί­ψε­ων σε προ­σω­πι­κό και μέσα, των συν­θη­κών εργα­σί­ας να αφή­νο­νται στο …“όπου βγει”. Οι υπεύ­θυ­νοι είναι γνω­στοί: Το κέρ­δος των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, το κρά­τος, όσοι κυβέρ­νη­σαν και κυβερ­νούν τη χώρα.

Το μήνυ­μα “ως εδώ” με την πολι­τι­κή που κοστο­λο­γεί την προ­στα­σία της ανθρώ­πι­νης ζωής και οδη­γεί σε τρα­γω­δί­ες, που έστει­λαν εκα­τομ­μύ­ρια εργα­ζό­με­νοι και νέοι στις μεγα­λύ­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις της τελευ­ταί­ας δεκα­ε­τί­ας και με άλλες πολύ­μορ­φες δρά­σεις, είναι και η μεγα­λύ­τε­ρη τιμή για τους 57 νεκρούς. Αυτός είναι ο δρό­μος που χρειά­ζε­ται να συνε­χι­στεί για να μη συγκα­λυ­φθεί το έγκλη­μα, να φτά­σει το μαχαί­ρι στο κόκα­λο, για να μην μεί­νουν στο σκο­τά­δι και άλλα “Τέμπη” που απει­λούν καθη­με­ρι­νά την ασφά­λεια και τη ζωή μας για χάριν του κέρ­δους. Αυτό θα το φρο­ντί­σου­με και εμείς».

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα