Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μορίς Τορέζ, ηγέτης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος

Στις 11 Ιου­λί­ου 1964 πεθαί­νει ο ιστο­ρι­κός ηγέ­της του Γαλ­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος και επι­φα­νής παρά­γο­ντας του διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος Μορίς Τορέζ.

Ο Τορέζ δια­τέ­λε­σε και μέλος του προ­ε­δρεί­ου της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς. Υπό την καθο­δή­γη­σή του το Γαλ­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα ενί­σχυ­σε τους δεσμούς του με την εργα­τι­κή τάξη, ενώ πρω­τα­γω­νι­στι­κός ήταν ο ρόλος του στην εθνι­κή αντί­στα­ση των Γάλ­λων κατά των Γερμανών.
Στις 10 Ιού­λη 1940 κυκλο­φό­ρη­σε στη Γαλ­λία το Μανι­φέ­στο του Γαλ­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, το οποίο υπέ­γρα­φαν ο Τορέζ και ο Ντiκλό.
«Ο λαός», έλε­γε το Μανι­φέ­στο, «να σε ποιον στη­ρί­ζε­ται η μεγά­λη ελπί­δα για την εθνι­κή και κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση. Μόνο με πυρή­να την εργα­τι­κή τάξη, τη φλο­γε­ρή και μεγα­λό­ψυ­χη, τη γεμά­τη πίστη και τόλ­μη τάξη, είναι δυνα­τόν να δημιουρ­γη­θεί το μέτω­πο της ελευ­θε­ρί­ας, της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και της ανα­γέν­νη­σης της Γαλ­λί­ας».

Ηγε­τι­κή μορ­φή του γαλ­λι­κού και διε­θνούς εργα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος.
Ως το 1920 εργα­ζό­ταν ως εργά­της γης και ανθρα­κω­ρύ­χος. Από την ίδρυ­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Γαλ­λί­ας, το 1920, συγκα­τα­λέ­γε­ται στα επι­φα­νέ­στε­ρα στε­λέ­χη του.
Από το 1930 έως το 1964, ήταν Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του Κόμ­μα­τος. Για την επα­να­στα­τι­κή του δρά­ση υπέ­στη πολ­λές διώ­ξεις. Στη­ριγ­μέ­νος στις αρχές του μαρ­ξι­σμού – λενι­νι­σμού (σύμ­φω­να με τις επε­ξερ­γα­σί­ες εκεί­νων των και­ρών), κατά τη δεκα­ε­τία του ’30, ο Τορέζ θεμε­λί­ω­σε θεω­ρη­τι­κά το σύν­θη­μα για τη δημιουρ­γία του Λαϊ­κού Μετώ­που ως συμ­μα­χί­ας της εργα­τι­κής τάξης με την εργα­ζό­με­νη αγρο­τιά και τα μεσαία στρώ­μα­τα των πόλε­ων. Πρω­το­στά­τη­σε στη συγκρό­τη­ση του Λαϊ­κού Μετώ­που της Γαλ­λί­ας (1935–1938)Μορίς Τορέζ ηγέτης του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος

«Η εσω­τε­ρι­κή κατά­στα­ση προ­σφέ­ρει στο προ­λε­τα­ριά­το μεγα­λύ­τε­ρες ευκο­λί­ες: Κυο­φο­ρεί­ται η δυνα­τό­τη­τα συγκέ­ντρω­σης, γύρω από την εργα­τι­κή τάξη, της εργα­ζό­με­νης αγρο­τιάς, των βιο­τε­χνών, των δια­νο­ού­με­νων, δηλα­δή της πλειο­ψη­φί­ας του γαλ­λι­κού λαού, και χάρη σ’ αυτήν τη συμ­μα­χία να μετα­τρα­πεί η ίδια η Βου­λή από όργα­νο δικτα­το­ρί­ας της αστι­κής τάξης σ’ ένα αυθε­ντι­κό όργα­νο της λαϊ­κής θέλη­σης».

Το παρα­πά­νω από­σπα­σμα είναι μέρος της Έκθε­σης Δρά­σης της ΚΕ του ΚΚ Γαλ­λί­ας, όπως εκφω­νή­θη­κε από τον Μορίς Τορέζ στο 14ο Συνέ­δριο του κόμ­μα­τος (1956).
Το από­σπα­σμα ενσω­μα­τώ­νει τον κεντρι­κό πυρή­να της στρα­τη­γι­κής της ειρη­νι­κής — κοι­νο­βου­λευ­τι­κής κατά­κτη­σης του σοσια­λι­σμού, που ακο­λου­θή­θη­κε από πολ­λά ΚΚ μετά από το Β΄ Παγκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό Πόλε­μο και απο­τυ­πώ­θη­κε στην πολι­τι­κή φιλο­λο­γία με τον όρο «ευρω­κομ­μου­νι­σμός».

Βλ |> Κώστα Σκο­λα­ρί­κου: «“Ευρω­κομ­μου­νι­σμός”: Θεω­ρΙα και στρα­τη­γι­κή υπέρ του κεφα­λαί­ου» ‑Εκδό­σεις Σύγ­χρο­νη Εποχή

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο