Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα!

Γρά­φει ο… Γκρι­νιά­ρης //

και για την αντι­γρα­φή Βασί­λης Κρίτσας

Μου τη δίνουν τα Χριστούγεννα!

Μου τη δίνει που όλοι ψοφά­νε να βρουν μια αφορ­μή να χαρούν και να γλε­ντή­σουν, ενώ κατά βάθος είναι στα πρό­θυ­ρα της κατά­θλι­ψης, βου­τηγ­μέ­νοι στη μιζέρια.

Μου τη δίνουν τα οικο­γε­νεια­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, τα επί­ση­μα ρεβε­γιόν κι οι Στρουμ­φί­τες με τα λούσα.

Μου τη δίνουν τα ψεύ­τι­κα, φορε­μέ­να χαμό­γε­λα, και τα φιλιά με τις θεί(τσ)ες.

Μου τη δίνει η φτια­χτή συγκί­νη­ση για τη θεία γέν­νη­ση, ενώ η πόλη είναι γεμά­τη αυτο­σχέ­διες φάτ­νες, με άστε­γους, μετα­νά­στες, και ψυχρούς περα­στι­κούς, που νοσταλ­γούν τον Ηρώ­δη για να τους μαζέψει.

Μου τη δίνουν οι συγ­γε­νείς μου, για­τί σε αντί­θε­ση με τους φίλους μου, αυτούς δεν τους έχω διαλέξει.

Μου τη δίνουν κι οι φίλοι μου, για­τί προ­τι­μούν τους δικούς τους συγ­γε­νείς, αυτές τις μέρες.

Μου τη δίνουν τα μικρά διαγ­γέλ­μα­τα στις ευχές, που θυμί­ζουν τυπο­ποι­η­μέ­νες απα­ντή­σεις υπο­ψη­φί­ων σε καλ­λι­στεία ‑για την παγκό­σμια ειρή­νη, κτλ.

Μου τη δίνει η υπο­κρι­σία των ημε­ρών, που φορά­με υπο­τί­θε­ται τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό μας, για να δικαιο­λο­γού­μα­στε να βγά­λου­με το χει­ρό­τε­ρο δυνα­τό, τις υπό­λοι­πες 350, που δεν είναι άγιες σαν και αυτές.

Μου τη δίνουν οι ψεύ­τι­κες υπο­σχέ­σεις που δίνου­με στον εαυ­τό μας, για τη νέα χρο­νιά, πιο πολύ για το έθι­μο, παρά για­τί πιστεύ­ου­με πως θα τις τηρήσουμε.

Μου τη δίνει που δε βρί­σκου­με τι μας φταί­ει και του χρό­νου, πάλι τα ίδια, πάνω-κάτω, θα λέμε και θα ευχόμαστε.

Μου τη δίνει που το 15′ δεν άλλα­ξε τίπο­τα προς το καλύ­τε­ρο. Πρώ­τη φορά αρι­στε­ρά, 5η φορά (και μισή) 5,5%.

Μου τη δίνει ο Άγιος Βασί­λης και το “χο-χο-χο” (χολέ­ρα κακιά)! Και που εθι­ζό­μα­στε από μικροί στο ψέμα και την ανά­θε­ση, να μας φέρει έτοι­μο κάποιος άλλος αυτό που θέλουμε.

Μου τη δίνουν τα κάλα­ντα, που έχουν γίνει μια χρη­μα­τι­κή συναλ­λα­γή, κι όλα τα εκφυ­λι­σμέ­να έθιμα.

Μου τη δίνει η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση, και τα μαγα­ζιά που στο­λί­ζο­νται από το Νοέμ­βρη, ενώ είναι ακό­μα καλοκαίρι.

Μου τη δίνουν οι φιλαν­θρω­πι­κές δρά­σεις-εκδη­λώ­σεις μπρο­στά στις κάμερες.

Μου τη δίνει το κρύο και ότι κλει­νό­μα­στε σπί­τι μας, και γενι­κώς στο καβού­κι μας. Ενώ τα μισά σπί­τια είναι χωρίς στα­θε­ρή θέρ­μαν­ση κι ο κόσμος στή­νει, στην κυριο­λε­ξία, τρι­κού­βερ­το γλέ­ντι, μπας και ζεστα­θεί λίγο, κάτω απ’ τα σκεπάσματα.

Μου τη δίνει που το καλο­καί­ρι αργεί ακό­μα κι η μέρα παρα­εί­ναι μικρή.

Μου  τη δίνουν τα κιτς φωτά­κια-στο­λί­δια, που κάνουν θόρυ­βο, και το μπαλ­κό­νι σου σαν τσίρκο.

Μου τη δίνουν τα ρεπορ­τάζ για το πώς κινή­θη­κε η αγο­ρά, κι οι συμ­βου­λές για το πώς θα χάσου­με τα περιτ­τά κιλά των γιορτών.
Και ποιος σου είπε ότι είναι περιτ­τά ρε φίλε; Μπο­ρεί εγώ να έχω κάνει επέν­δυ­ση για την κρί­ση και το δύσκο­λο χει­μώ­να που έρχεται…

Μου τη δίνουν τα κεί­με­να στο δια­δί­κτυο, για το πόσο γαμά­τα, μονα­δι­κά και μαγι­κά είναι τα Χριστούγεννα.

Μου τη δίνει που οι κου­ρα­μπιέ­δες λερώ­νουν πολύ εύκο­λα τα μαύ­ρα ρού­χα, και τα μελο­μα­κά­ρο­να κολ­λά­νε στα χέρια.

Μου τη δίνει που κόβε­ται το πρω­τά­θλη­μα. Και περισ­σό­τε­ρο, που μετά θα ξαναρχίσει.

Μου τη δίνει ο Καμί­νης και τα αυτά­ρε­σκα διαγ­γέλ­μα­τά του, κάθε φορά που αλλά­ζει ο χρόνος.

Μου τη δίνουν τα προ­κάτ, ανέ­μπνευ­στα “εορ­τα­στι­κά προ­γράμ­μα­τα” των κανα­λιών από τα σκυ­λά­δι­κα με τις φίρμες.

Μου τη δίνουν οι χρι­στου­γεν­νιά­τι­κες (και όχι μόνο) δια­φη­μί­σεις του Τζάμπο.
Τζά-μπο, η εκμε­τάλ­λευ­ση είμα­στε εμείς…

Μου τη δίνει που παί­ζουν πάντα οι ίδιες ται­νί­ες (όχι άλλο “Μόνος στο σπί­τι”, το απο­στη­θί­σα­με) και τα ίδια τρα­γού­δια, σαν πλύ­ση εγκεφάλου.
Δε θα το πετύ­χω που­θε­νά αυτό το /*&#@ ελα­φά­κι, το Ρού­ντολφ; Θα το λιθο­βο­λή­σω μέχρι θανάτου.

Μου τη δίνει ο στά­νταρ ηλί­θιος, που θα βρε­θεί πάντα να ρίξει τις στρα­κα­στρού­κες του στις δώδε­κα παρά πέντε, προ­τού αλλά­ξει ο χρό­νος, για να είναι ο πρώ­τος. Ενη­με­ρω­θή­κα­τε πρώ­τοι από το δικό μας κανάλι…

Εντά­ξει, υπάρ­χουν και κάνα δυο πράγ­μα­τα που μου αρέ­σουν, αλλά προ­σπα­θώ να μην τα σκέ­φτο­μαι και με αποπροσανατολίσουν…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο