Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μπρένταν Μπίαν, ο στιχουργός του «Γελαστού παιδιού»

Μπρέ­νταν Μπί­αν, Ιρλαν­δός συγ­γρα­φέ­ας και αγω­νι­στής για την ανε­ξαρ­τη­σία της Ιρλαν­δί­ας. Γεν­νή­θη­κε στις 9 Φεβρουα­ρί­ου 1923

Στις αυτο­βιο­γρα­φι­κές του νου­βέ­λες «Στο σωφρο­νι­στή­ριο» (1958) και «Εξο­μο­λό­γη­ση ενός Ιρλαν­δού επα­να­στά­τη» που δημο­σιεύ­τη­κε το 1965, ένα χρό­νο μετά το θάνα­το του, ο Μπί­αν περιέ­γρα­ψε τη συμ­με­το­χή του στην παρά­νο­μη δρά­ση των Ιρλαν­δών επα­να­στα­τών κατά τη δεκα­ε­τία του 1930 και τη ζωή στις αγγλι­κές φυλα­κές, όπου έζη­σε περί­που εννέα χρόνια.

Τα θεα­τρι­κά του έργα «Ο μελ­λο­θά­να­τος» (1956) και «Ενας Ομη­ρος» (1958), στρε­φό­ταν ενα­ντί­ον της αναι­σθη­σί­ας και της σκλη­ρό­τη­τας που κυριαρ­χούν στο σύγ­χρο­νο αστι­κό κόσμο και κατα­δι­κά­ζουν τη βία.

Στην Ελλά­δα έγι­νε ιδιαί­τε­ρα γνω­στός και αγα­πη­τός από το ανέ­βα­σμα του έργου «Ενας Ομη­ρος», σε σκη­νο­θε­σία του Λεων. Τρι­βι­ζά και με τη θαυ­μά­σια μου­σι­κή και τα τρα­γού­δια του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, ένα από τα οποία, το «Γελα­στό παι­δί», έγι­νε διε­θνής επιτυχία.

Το «Ενας Ομη­ρος», που ο Μπί­αν έγρα­ψε το 1958, είναι εμπνευ­σμέ­νο από τον απε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να του ιρλαν­δι­κού λαού κατά των Βρε­τα­νών, που δυνά­στευαν το νησί επί 700 χρό­νια. Αγώ­νας που υπο­χρέ­ω­σε το 1922 τους Βρε­τα­νούς ν’ απο­χω­ρή­σουν κρα­τώ­ντας ένα μικρό μέρος (το 1/6) της χώρας ‑και το πιο πλού­σιο- στα βόρεια, και αυτός είναι ο λόγος του συνε­χι­ζό­με­νου αγώ­να των Ιρλαν­δών. Στον αγώ­να αυτόν συμ­με­τεί­χε και ο Μπί­αν, με συνέ­πεια να συλ­λη­φθεί και να κατα­δι­κα­στεί σε φυλά­κι­ση 9 ετών.

Στον ίδιο αγώ­να συμ­με­τεί­χε, ως ηγε­τι­κό στέ­λε­χος, και ο Μάικλ Κόλινς, από τα ιδρυ­τι­κά μέλη του IRA. Πολι­τι­κοί, ωστό­σο, τον παγί­δε­ψαν και στον εμφύ­λιο που ακο­λού­θη­σε ο Κόλινς δολο­φο­νεί­ται σε ηλι­κία μόλις 32 ετών (εξ ου και οι στί­χοι «σκο­τώ­σαν οι δικοί μας το γελα­στό παι­δί», προ­σω­νυ­μία που του είχε δοθεί από τους οπα­δούς του), για να κατα­ξιω­θεί στη συνεί­δη­ση του ιρλαν­δι­κού λαού ως ήρωας.

Στην Ελλά­δα το «Γελα­στό παι­δί» συν­δέ­θη­κε με τη δολο­φο­νία του βου­λευ­τή Γρη­γό­ρη Λαμπρά­κη από τους παρα­κρα­τι­κούς το 1963 ‑πολύ περισ­σό­τε­ρο όταν ο Κώστας Γαβράς το χρη­σι­μο­ποί­η­σε ως βασι­κό μου­σι­κό μοτί­βο στην ται­νία του «Ζ», ενώ στο ίδιο τρα­γού­δι, με τη φωνή της Φαρα­ντού­ρη, ο στί­χος «σκο­τώ­σαν οι δικοί μας το γελα­στό παι­δί» έγι­νε «σκο­τώ­σαν οι φασί­στες το γελα­στό παιδί».

Ο Μπρέ­νταν Μπί­αν  έφυ­γε από τη ζωή το 1964, στα 41 του, χτυ­πη­μέ­νος από τη μεγά­λη του αδυ­να­μία, το αλκοόλ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο