Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μπροστά στον β’ γύρο των γαλλικών εκλογών

Μπρο­στά στον δεύ­τε­ρο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, ο λαός της Γαλ­λί­ας, και ολό­κλη­ρος ο κόσμος, βομ­βαρ­δί­ζε­ται από ανα­λύ­σεις Μέσων Ενη­μέ­ρω­σης, αστι­κών κομ­μά­των κι άλλων επι­τε­λεί­ων που «κρού­ουν τον κώδω­να του κιν­δύ­νου». Τον καλούν να επι­λέ­ξει το «φως» ένα­ντι του «σκό­τους», να υπε­ρα­σπι­στεί τις «ευρω­παϊ­κές αξί­ες, τη δημο­κρα­τία, την ελευ­θε­ρία, κόντρα στην ακρο­δε­ξιά». Κοντο­λο­γίς, να ψηφί­σει Μακρόν κι όχι Λεπέν.

Φυσι­κά, η απο­κρου­στι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα της Λεπέν εκπρο­σω­πεί τον εθνι­κι­σμό, τον ρατσι­σμό που ο γαλ­λι­κός λαός πρέ­πει να απο­μο­νώ­σει με την πάλη του. Μπο­ρεί όμως αυτό να γίνει στη­ρί­ζο­ντας τον Μακρόν; Δεν είναι νέο το δίλημ­μα. Εχει «μπα­για­τέ­ψει». Τέθη­κε για πρώ­τη φορά το 2002, όταν ο Σιράκ ανα­με­τρή­θη­κε με τον πατέ­ρα Λεπέν. Τέθη­κε ξανά το 2017, αυτήν τη φορά με την κόρη Λεπέν ενα­ντί­ον του Μακρόν.

Τίθε­ται και τώρα. Σήμε­ρα, 20 χρό­νια μετά, βλέ­που­με ότι η «παν­στρα­τιά» στη λογι­κή του «μικρό­τε­ρου κακού» οδή­γη­σε με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια στο «μεγα­λύ­τε­ρο κακό». Απο­τέ­λε­σε «κολυμ­βή­θρα του Σιλω­άμ» για τη σκλη­ρή αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή που εφάρ­μο­σε και θα συνε­χί­σει η κυβέρ­νη­ση Μακρόν, των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, της απε­λευ­θέ­ρω­σης των απο­λύ­σε­ων, των αντια­σφα­λι­στι­κών νόμων, της έντα­σης της κατα­στο­λής, των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων στο Σαχέλ, στη Μέση Ανα­το­λή, στον πόλε­μο που έχει ξεσπά­σει στην Ουκρα­νία, μετά την κατα­δι­κα­στέα ρωσι­κή εισβολή.

* * *

Τελι­κά, τα κοι­νά καλέ­σμα­τα των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων στη Γαλ­λία αβά­ντα­ραν την ακρο­δε­ξιά, εμφα­νί­ζο­ντάς την ως «αντι­συ­στη­μι­κή» δύνα­μη, σπρώ­χνο­ντας σε αυτήν λαϊ­κές δυνά­μεις που έχουν συσ­σω­ρευ­μέ­νη οργή από την καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα και την πολι­τι­κή όλων των κυβερ­νή­σε­ων. Οδή­γη­σαν στον αφο­πλι­σμό και τον συμ­βι­βα­σμό το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, μετα­τρέ­πο­ντάς το σε «χει­ρο­κρο­τη­τή» κυβερ­νή­σε­ων — που «έγδα­ραν» τον λαό στη συνέ­χεια — στο όνο­μα του «σκιά­χτρου της ακροδεξιάς».

Οδή­γη­σαν στην αντι­δρα­στι­κο­ποί­η­ση συνο­λι­κά του πολι­τι­κού σκη­νι­κού, με την καθο­λι­κή απο­δο­χή του πλαι­σί­ου των δήθεν «αξιών της ΕΕ» και από τις λεγό­με­νες «αρι­στε­ρές δυνά­μεις» τύπου Μελαν­σόν, καθώς και του μεταλ­λαγ­μέ­νου Γαλ­λι­κού ΚΚ. Ηταν αυτές ακρι­βώς οι αξί­ες που οδή­γη­σαν σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις (Γιου­γκο­σλα­βία, Συρία, Λιβύη), στην απα­γό­ρευ­ση των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των και συμ­βό­λων στο ένα τρί­το των κρα­τών της ΕΕ, στην ανα­γό­ρευ­ση των συνερ­γα­τών των ναζί στις Βαλ­τι­κές χώρες και αλλού σε ήρω­ες. Μέσω των εκβια­στι­κών διλημ­μά­των δόθη­κε δια­χρο­νι­κά «λευ­κή επι­τα­γή» στο τσά­κι­σμα των εργα­τι­κών δικαιω­μά­των, με τις μισές χώρες της ΕΕ να μην ανα­γνω­ρί­ζουν Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Εργα­σί­ας, τη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση, το δικαί­ω­μα της διεκ­δί­κη­σης και της απεργίας.

Ετσι φτά­σα­με, βήμα το βήμα, στην εκλο­γι­κή άνο­δο των αντι­δρα­στι­κών δυνά­με­ων. Από το 17% το 2002, στο 21% το 2017 και σήμε­ρα στο 23%. Εάν στο ποσο­στό της Λεπέν προ­στε­θούν και τα άλλα ακρο­δε­ξιά μορ­φώ­μα­τα που εμφα­νί­στη­καν (Ζεμούρ, Αινιάν), το άθροι­σμα φτά­νει το 32%.

* * *

Είναι επο­μέ­νως παντε­λώς αστή­ρι­χτες οι ανα­λύ­σεις που κάνουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και άλλοι στην Ελλά­δα, που προ­σπα­θούν να εμφα­νί­σουν ως απά­ντη­ση στην ακρο­δε­ξιά τη «συντα­γή» εκεί­νη που οδή­γη­σε στη γιγά­ντω­σή της. Ακού­γε­ται βεβαί­ως σαν κακό­γου­στο αστείο οι χει­ρο­κρο­τη­τές της αντι­δρα­στι­κής κυβέρ­νη­σης Ζελέν­σκι και των «αζο­φι­κών» ναζί να ανη­συ­χούν για την Λεπέν στη Γαλλία…

Τέτοιου είδους κάλ­πι­κα διλήμ­μα­τα εξυ­πη­ρε­τούν τελι­κά μόνο στο να «στοι­χί­σουν» τον λαό πίσω από δυνά­μεις που θα βάλουν τα δικαιώ­μα­τά του στη λαι­μη­τό­μο της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας, τα οποία εξυ­πη­ρε­τούν τα αστι­κά κόμ­μα­τα και οι κυβερ­νή­σεις όλων των απο­χρώ­σε­ων (σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά, φιλε­λεύ­θε­ρα και ακροδεξιά).

Απά­ντη­ση μπο­ρούν και πρέ­πει να δώσουν οι εργα­ζό­με­νοι σε κάθε χώρα, οργα­νώ­νο­ντας τη δική τους ανε­ξάρ­τη­τη πάλη με επί­κε­ντρο τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες τους. Δίνο­ντας τη μάχη μαζί με ένα Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα κι ένα δυνα­τό εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, που θα στο­χεύ­ουν στην ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας η οποία γεν­νά φτώ­χεια, ανερ­γία, κρί­σεις και πολέ­μους, ανοί­γο­ντας τον δρό­μο για να γίνουν πρά­ξη οι ελπί­δες και τα ορά­μα­τα των λαών με βάση τις σημε­ρι­νές δυνατότητες.

(Ανα­δη­μο­σιεύ­ε­ται από την εφη­με­ρί­δα «Παρόν»)

Λευ­τέ­ρης ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ευρω­βου­λευ­τής του ΚΚΕ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο