Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μπ. Μπρεχτ: «Το ένστιχτο της ιδιοκτησίας»

Έργο του Τάσσου

Έργο του Τάσσου

Στις 10 Φλε­βά­ρη 1898 γεν­νή­θη­κε ο κομ­μου­νι­στής Γερ­μα­νός ποι­η­τής Μπέρ­τολτ Μπρεχτ.  Με αφορ­μή αυτή την επέ­τειο παρου­σιά­ζου­με σε δια­δο­χι­κές αναρ­τή­σεις τρεις από τις «Ιστο­ρί­ες του κ. Κόυ­νερ. Η δια­λε­κτι­κή σαν τρό­πος σκέ­ψης» οι οποί­ες ουσια­στι­κά είναι οι απα­ντή­σεις του Μπ. Μπρεχτ σε δια­χρο­νι­κά επί­και­ρα θέμα­τα του καθη­με­ρι­νού βίου.

 «Το ένστι­χτο της ιδιο­κτη­σί­ας», «Ποιος γνω­ρί­ζει ποιον» (με μια γρή­γο­ρη έρευ­να δεν τα βρή­κα­με στο δια­δί­κτυο) και «Το αβο­ή­θη­το παι­δί». Μετά­φρα­ση Πέτρου Μάρ­κα­ρη (εκδό­σεις «Θεμέ­λιο»).

Ο κ. Κόυ­νερ, είναι επι­νοη­μέ­νο πρό­σω­πο, όμως ο τρό­πος που συνει­δη­το­ποιεί τα πράγ­μα­τα είναι του Μπρεχτ, είναι και αυτός ένας δια­νοη­τής ικα­νός να συζη­τή­σει για τη δια­λε­κτι­κή και τον υλι­σμό. Οι ερω­τή­σεις του, συχνά προ­κλη­τι­κές, συντε­λούν ώστε να κάνουν συνει­δη­τά ορι­σμέ­να πράγματα.

Οι από­ψεις του κ. Κόυ­νερ δια­πνέ­ο­νται από τη δια­λε­κτι­κή, το εργα­λείο για να ανα­κα­λύ­πτου­με την αλή­θεια πίσω από τις επιφάσεις.

Επι­μέ­λεια Ηρα­κλής Κακαβάνης

***

Το ένστι­χτο της ιδιοκτησίας

Όταν σε μια συντρο­φιά κάποιος ισχυ­ρί­στη­κε ότι το ένστι­χτο της ιδιο­χτη­σί­ας βρί­σκε­ται στη φύση του άνθρω­που, ο  κ. Κ. αφη­γή­θη­κε τού­τη την ιστο­ρία για τους μακρό­χρο­να εγκα­τα­στη­μέ­νους ψαρά­δες: Στη νότια αχτή της Ισλαν­δί­ας ζουν κάτι ψαρά­δες που  χώρι­σαν με σημα­δού­ρες τη θάλασ­σα σε χωρά­φια και  τη μοί­ρα­σαν ανα­με­τα­ξύ τους. Αυτά τα θαλασ­σο­χώ­ρα­φα τα  λατρεύ­ουν σάμπως νάταν περιου­σία τους. Νιώ­θουν ότι είναι και οι ίδιοι ένα κομ­μά­τι απ’ αυτά και δε θα τα παρα­τού­σαν ακό­μα κι αν δεν έβρι­σκαν σε τού­τα τα χωρά­φια μήτε λέπι ψαριού για να ψαρέ­ψουν. Περι­φρο­νούν  τούς κατοί­κους των παρα­λια­κών πόλε­ων που αγο­ρά­ζουν τα ψάρια τους, για­τί τους βλέ­πουν σαν έίνα επι­πό­λαιο είδος ανθρώ­που, ξεκομ­μέ­νο από τη φύση. Οι  ίδιοι  λένε ότι είναι κάτοι­κοι της  θάλασ­σας. Όταν ψαρεύ­ουν μεγά­λα ψάρια τα φυλά­νε μέσα σε κάδους, τους δίνουν ονό­μα­τα και τα φρο­ντί­ζουν το ίδιο καθώς φρο­ντί­ζουν και την περιου­σία τους. Εδώ και λίγον και­ρό δε στέ­κουν οικο­νο­μι­κά καθό­λου καλά, ωστό­σο αρνού­νται απο­φα­σι­στι­κά κάθε μεταρ­ρύθ­μι­ση με απο­τέ­λε­σμα να ρίξουν ως τώρα πολ­λές κυβερ­νή­σεις πού αδια­φό­ρη­σαν για τις συνή­θειες τους. Αυτοί οι ψαρά­δες απο­δεί­χνουν ατρά­ντα­χτα ότι ο άνθρω­πος είναι από φυσι­κού του υπο­ταγ­μέ­νος στη δύνα­μη της ιδιοχτησίας.

 

(Για την απο­τρο­πή της αντι­δε­ο­ντο­λο­γι­κής ανα­πα­ρα­γω­γής στο κεί­με­νο υπάρ­χει εσκεμ­μέ­νο λάθος)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο