Νάντια Καραγιάννη — Νίκος Καραγιάννης: Σχήματα και σημάδια παθών και ομορφιάς — Τέσσερα νέα τραγούδια

Ο ψηφια­κός δίσκος με το γενι­κό τίτλο “Σχή­μα­τα και σημά­δια” είναι ένας μικρός κύκλος τεσ­σά­ρων τρα­γου­διών. Τα τρα­γού­δια αυτά, γραμ­μέ­να σε έμμε­τρους και πιο ελεύ­θε­ρους ποι­η­τι­κούς στί­χους του Γιώρ­γου Ηρα­κλέ­ους, είναι ντυ­μέ­να με τη μου­σι­κή και την ερμη­νεία του Νίκου Καρα­γιάν­νη και της γνω­στής ερμη­νεύ­τριας Νάντιας Καρα­γιάν­νη, που επι­χει­ρεί μία πρώ­τη της εμφά­νι­ση ως συν­θέ­τριας τραγουδιών.

Κατά σει­ρά, η μικρή μου­σι­κή και ποι­η­τι­κή αυτή δια­δρο­μή ξεκι­νά­ει μ’ ένα τρυ­φε­ρό “Νανού­ρι­σμα” στα νεκρά παι­διά της συρια­κής προ­σφυ­γιάς, που κοι­μή­θη­καν στον υγρό τάφο και τ’ απα­λό σεντό­νι των κυμά­των του Αιγαί­ου, θύμα­τα των πολέ­μων και τα λίγα νεκρά παι­διά της Kawasaki εκτρο­πής του φονι­κού κορω­νοϊ­ού. Περι­γρά­φει το θάνα­το, την αθω­ό­τη­τα και μιλά­ει σε αυτά τα παι­διά με χρώ­μα­τα απ’ το αιγαίο και τα νησιά μας, κατα­λή­γο­ντας σε μία παρά­κλη­ση στον ήλιο και τον άσω­το χρό­νο της ψυχής να βοη­θή­σουν στην εξαρ­χής ανα­γέν­νη­ση των πάντων (Νάντια Καρα­γιάν­νη:  μου­σι­κή, ερμη­νεία).

Aκο­λου­θεί το αργό, δυνα­μι­κό, μη χορευ­τι­κό χασά­πι­κο “Χτυ­πούν καμπά­νες”, ήχοι ενός καλέ­σμα­τος για αφύ­πνι­ση της συνεί­δη­σης κι απε­λευ­θέ­ρω­ση από τον ανθρώ­πι­νο μόχθο, τα μαρ­τύ­ρια της απάν­θρω­πης δου­λειάς και του μεγά­λου τραύ­μα­τος του “εγώ” στον έρω­τα, που κι αυτός μένει μισός και μετέ­ω­ρος. Όλα αυτά είναι το νερό το φαρ­μα­κω­μέ­νο από ανθρώ­πι­νο δάκρυ, που δεν συμπο­νά­ει και δεν πίνει πια κανείς (Νίκος Καρα­γιάν­νης: ερμη­νεία, σύν­θε­ση).

Στη συνέ­χεια το “Τρα­γού­δι της νύχτας”, ένα τσι­τσα­νι­κής χροιάς ζεϊ­μπέ­κι­κο, ακτι­νο­γρα­φεί τους ανθρώ­πους της νύχτας και του περι­θω­ρί­ου, αυτούς που ο ηθι­κός αυτουρ­γός της παρέκ­κλι­σης, η κοι­νω­νία, φυλα­κί­ζει στη χει­ρό­τε­ρη απο­μό­νω­ση, ενώ κρύ­βει το πρό­σω­πό της και την ευθύ­νη της με εύκο­λες κατα­δί­κες που υπα­γο­ρεύ­ει η μόνη θεό­τη­τά της, το χρή­μα (Νίκος Καρα­γιάν­νης: ερμη­νεία, σύν­θε­ση).

Ο κύκλος κλεί­νει με τα “Ρεμπέ­τι­κα πάθη της Σωτη­ρί­ας”, μια βιο­γρα­φι­κή μπα­λά­ντα σε ρυθ­μό ζεϊ­μπέ­κι­κο, με απαγ­γε­λί­ες που ανι­στο­ρεί τα πάθη και τους σταθ­μούς της ζωής της κορυ­φαί­ας του ρεμπέ­τι­κου Σωτη­ρί­ας Μπέλ­λου, ενώ υπαι­νι­κτι­κά τη συν­δέ­ει στον κάτω κόσμο με την άλλη μεγά­λη του λαϊ­κού στί­χου, την Ευτυ­χία Παπα­γιαν­νο­πού­λου  (Νάντια Καρα­γιάν­νη:  μου­σι­κή, ερμη­νεία).

Στό­χος να γίνει κατα­νοη­τό πως το δια­φο­ρε­τι­κό και η ετε­ρό­τη­τα πρέ­πει να γίνο­νται αντι­κεί­με­να σεβα­σμού και όχι ανε­κτι­κό­τη­τας, που σαν όρος σημαί­νει και ανο­χή. Αφού το δια­φο­ρε­τι­κό έχει μήτρα του την κοι­νω­νία, της οποί­ας όλοι είμα­στε εικό­νες της και της μοιά­ζου­με, όπως γρά­φει στο “Αμαρ­τω­λό” η Γαλά­τεια Καζαν­τζά­κη. Τα τρα­γού­δια αυτά είναι μια μικρή πηγή ποιό­τη­τας που απευ­θύ­νε­ται σε όλους, όσοι ψάχνουν το καλό τρα­γού­δι, σε μια επο­χή αντιαι­σθη­τι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας και κυριαρ­χί­ας της ποσό­τη­τας και του εφή­με­ρου.

Χίλια ευχα­ρι­στώ στους συνερ­γά­τες της παρα­γω­γής είναι φτω­χά, και πιο ειδι­κά: στους μου­σι­κούς: Γιάν­νη Τσέρ­το (πιά­νο – ακορ­ντε­όν), που επι­με­λή­θη­κε τον προ­γραμ­μα­τι­σμό και την ηχο­λη­ψία στο Studio Ζεύ­ξις, τον μονα­δι­κό κιθα­ρί­στα και μου­σι­κό Κων­στα­ντί­νο Χατζη­γε­ωρ­γί­ου, στον Κώστα Ζαρι­δά­κη, σολί­στα του μπου­ζου­κιού με ευαι­σθη­σία, τεχνι­κή και αίσθη­μα και στον Νίκο Καρα­γιάν­νη για την κιθά­ρα, τον μπα­γλα­μά και τις συν­θέ­σεις του, που προ­οιω­νί­ζο­νται έναν μεγά­λο λαϊ­κό δημιουρ­γό και ερμη­νευ­τή που ανατέλλει.

Μα πιο πολύ στους ηθο­ποιούς Νατα­λία Δρα­γού­μη και Μιχά­λη Μαρί­νο για την έξο­χη απαγ­γε­λία τους στα “Ρεμπέ­τι­κα πάθη της Σωτη­ρί­ας” και στον Πέτρο Φιλιπ­πί­δη για τη γρα­φι­στι­κή από­δο­ση της ιδέας.

Σχή­μα­τα και σημά­δια παθών, που δε σβή­νει ο χρό­νος και, παρά την οδύ­νη, ομορ­φαί­νουν τη ζωή μας κατά το αρχέ­γο­νο δια­λε­κτι­κό σχή­μα της ενό­τη­τας των αντιθέτων.