Νέες ταινίες: Αρίθα Φράνκιν, Πέδρο Αλμοδοβάρ και νάιλον Φοίνικας

 Η τελευ­ταία ται­νία του Πέδρο Αλμο­δο­βάρ “Παράλ­λη­λες Μητέ­ρες”, με τη βρα­βευ­μέ­νη στο Φεστι­βάλ της Βενε­τί­ας, Πενέ­λο­πε Κρουζ και το βιο­γρα­φι­κό δρά­μα “Respect” για την αξέ­χα­στη Αρί­θα Φράν­κλιν, με μία έξο­χη Τζέ­νι­φερ Χάν­τσον, ξεχω­ρί­ζουν από τις πέντε συνο­λι­κά ται­νί­ες που κάνουν πρε­μιέ­ρα από­ψε. Επί­σης, οι φίλοι του προ­κλη­τι­κού σινε­μά ίσως δοκι­μά­σουν την τύχη τους στο αμφι­λε­γό­με­νο γαλ­λι­κό θρί­λερ “Titane”, που κέρ­δι­σε απροσ­δό­κη­τα τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα στις Κάν­νες, το νεα­νι­κό κοι­νό στο animation “Οικο­γέ­νεια Άνταμς 2” και οι φανα­τι­κοί του κινη­μα­το­γρα­φι­κού τρό­μου στην αχρεί­α­στη συνέ­χεια του “Halloween Kills”.

      Respect

   Respect. Βιο­γρα­φι­κό μου­σι­κό δρά­μα, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2020, σε σκη­νο­θε­σία Λιζλ Τόμι, με τους Τζένι­φερ Χάν­τσον, Φόρεστ Γουί­τα­κερ, Μάρ­λον Γου­έιανς, Όντρα ΜακΝτό­ναλντ, Μάρκ Μάρον, Άλμπερτ Τζό­ουνς, Τάι­τους Μπέρ­τζες κ.ά.

Η επι­λο­γή του Χόλι­γουντ να παρά­γει βιο­γρα­φί­ες, αγα­πη­μέ­νων προ­σώ­πων, που τρα­βούν το κοι­νό, είναι μια κάποια λύση, στο όλο και πιο εμφα­νές πρό­βλη­μα συγ­γρα­φής πρω­τό­τυ­πων σενα­ρί­ων. Αυτή τη φορά, κατα­πιά­νε­ται με τη θρυ­λι­κή και αξια­γά­πη­τη Αρί­θα Φράν­κλιν, τη “Βασί­λισ­σα της σόουλ”, δίνο­ντας την ευκαι­ρία στην έμπει­ρη τηλε­ο­πτι­κά Λιζλ Τόμι να κάνει το κινη­μα­το­γρα­φι­κό της ντε­μπού­το με ένα ζηλευ­τό θέμα, μία προ­σω­πι­κό­τη­τα της μαύ­ρης μου­σι­κής, που οι επι­τυ­χί­ες της θα μεί­νουν αθάνατες.

Πίσω, όμως, από τη “Βασί­λισ­σα της σόουλ”, τη θαυ­μά­σια ερμη­νεύ­τρια του γκό­σπελ, του μπλουζ και της τζαζ, υπήρ­ξαν σκο­τει­νές πτυ­χές στη ζωή της, καθώς κακο­ποι­ή­θη­κε σεξουα­λι­κά όταν ακό­μη ήταν κορι­τσό­που­λο, γεν­νώ­ντας το πρώ­το της παι­δί στα 14, δέχθη­κε την ανυ­πό­φο­ρη κατα­πί­ε­ση του κτη­τι­κού πατέ­ρα της, ενός βαπτι­στή ιερέα, που χώρι­σε νωρίς με τη μητέ­ρα της και έδω­σε όλο το βάρος του στην ανά­δει­ξη της κόρης του στο τρα­γού­δι, αλλά πάντα υπό το αυστη­ρό βλέμ­μα του. Η αντί­δρα­ση της Αρί­θα στην πίε­ση του πατέ­ρα της, θα τη ρίξει στην αγκα­λιά ενός ατζέ­ντη που ήθε­λε να την εκμε­ταλ­λευ­τεί και συνά­μα την κακο­ποιού­σε, ενώ η ίδια κατέ­φυ­γε στο ποτό και σε άλλους εθι­σμούς, για να απο­φύ­γει τους δαί­μο­νες του παρελ­θό­ντος, αλλά και τη βία που ζού­σε στον γάμο της. Αυτά, πολύ συνο­πτι­κά για τη ζωή της. Κι όμως η Λιζλ Τόμι απο­φεύ­γει να στα­θεί και να ανα­δεί­ξει τα ψυχι­κά βάσα­να της αξε­πέ­ρα­στης τρα­γου­δί­στριας, τόσο που κάποιος αμύ­η­τος θα διε­ρω­τη­θεί για ποιον λόγο καταρ­ρέ­ει συναι­σθη­μα­τι­κά κάποια στιγ­μή η αξε­πέ­ρα­στη τρα­γου­δί­στρια και θα βρε­θεί ένα βήμα πριν το πρό­ω­ρο τέλος της καριέ­ρας της. Επί­σης, απου­σιά­ζουν σε μεγά­λο βαθ­μό η ταραγ­μέ­νη επο­χή των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων για τα δικαιώ­μα­τα των μαύ­ρων στις ΗΠΑ, για τα οποία και η Φράν­κλιν έδω­σε τη δική της μάχη. Μία ολι­γό­λε­πτη ανα­φο­ρά με αφορ­μή το θάνα­το του Λού­θερ Κινγκ και η αλλα­γή στο κού­ρε­μά της, μάλ­λον δεν αρκούν.

   Η Λιζλ Τόμι, προ­τι­μά μια ακα­δη­μαϊ­κή προ­σέγ­γι­ση, στρογ­γυ­λεύ­ει τις γωνί­ες, που δεν ήταν και λίγες, στη ζωή της Φράν­κλιν, αλλά και των μαύ­ρων γενι­κό­τε­ρα, θέλο­ντας να τρα­βή­ξει ένα ευρύ­τε­ρο κοι­νό, που δεν θέλει να στε­να­χω­ρη­θεί ή να προ­βλη­μα­τι­στεί ιδιαί­τε­ρα για τα όσα έγι­ναν στις ΗΠΑ τις δεκα­ε­τί­ες του ’50 και ’60, με απο­τέ­λε­σμα να απο­νευ­ρώ­σει την ται­νία της σε μεγά­λο βαθ­μό και φτιά­χνο­ντας τελι­κά ένα προ­ϊ­όν που θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί και οικο­γε­νεια­κό μου­σι­κό δράμα.

Ωστό­σο, υπάρ­χουν και αρκε­τά θετι­κά στο φιλμ των δυό­μι­σι ωρών. Όπως είναι τα πολ­λά εξαί­σια τρα­γού­δια, η προ­σεγ­μέ­νη προ­σέγ­γι­ση της προ­ε­τοι­μα­σί­ας τους (αν και θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί φάουλ ο τόσο καθα­ρός, ψηφια­κός ήχος, μέσα στο στού­ντιο εγγρα­φής κι ενώ η ορχή­στρα ψάχνει το σωστό ρυθ­μό), η ανα­σύ­στα­ση της επο­χής, κάποιες καθα­ρές κου­βέ­ντες, για τα ανταλ­λάγ­μα­τα που έδω­σαν οι μαύ­ροι για κάποια δικαιώ­μα­τα («δώσα­με την ψυχή μας για μια ψήφο»), αλλά και οι μετρη­μέ­νες ερμη­νεί­ες από το πολυ­πρό­σω­πο καστ. Όσον αφο­ρά την Τζέ­νι­φερ Χάν­τσον, αυτό το ταλα­ντού­χο πλά­σμα, με την ερμη­νευ­τι­κή δει­νό­τη­τα, θα μπο­ρού­σε να χαρα­κτη­ρι­στεί ως η ιδα­νι­κό­τε­ρη για τον πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο, καθώς και η ίδια η Αρί­θα Φράν­κλιν την είχε εγκρί­νει λίγο πριν πεθάνει.

   ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η πορεία της Αρί­θα Φράν­κλιν από την επο­χή που ήταν παι­δί και τρα­γου­δού­σε στην εκκλη­σια­στι­κή χορω­δία του πατέ­ρα της, μέχρι και την κατά­κτη­ση της κορυ­φής στο διε­θνές μου­σι­κό στερέωμα.

      Παράλληλες Μητέρες

Παράλ­λη­λες Μητέ­ρες (Madres Paralelas). Δρα­μα­τι­κή κομε­ντί, ισπα­νι­κής παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Πέδρο Αλμο­δό­βαρ, με τους Πενέ­λο­πε Κρουζ, Αϊτά­να Σάντεζ-Χιχόν, Ισρα­έλ Ελε­χάλ­ντε, Μιλέ­να Σμιτ, Ρόσι ντε Πάλ­μα κ.ά.

Μια ται­νία του Αλμο­δο­βάρ είναι πάντα, πλέ­ον, ένα κινη­μα­το­γρα­φι­κό γεγο­νός, με τον Ισπα­νό δημιουρ­γό από τη μια να ωρι­μά­ζει, να απο­κτά την εμπει­ρία της ηλι­κί­ας του, αλλά και απ’ την άλλη να χάνει, ως ένα σημείο, την ορμη­τι­κό­τη­τα με την οποία τον γνω­ρί­σα­με. Με τις “Παράλ­λη­λες Μητέ­ρες”, οι οποί­ες άνοι­ξαν το 78ο Φεστι­βάλ Βενε­τί­ας και χάρι­σαν το βρα­βείο ερμη­νεί­ας στην Πενέ­λο­πε Κρουζ, ο Αλμ­βο­δο­βάρ ξανα­μπαί­νει και εμβα­θύ­νει στη γυναι­κεία φύση, στην ψυχή των θαρ­ρα­λέ­ων γυναι­κών, πέρα από τα κλι­σέ του συρ­μού και της υπο­χρε­ω­τι­κής συμ­βα­τι­κής ανα­φο­ράς στο me too. Ο δημιουρ­γός του “Όλα για τη Μητέ­ρα μου”, που μπο­ρεί να έχει χαρα­κτη­ρι­στεί και ο Ισπα­νός Τζορτζ Κιού­κορ, αλλά έχει χαρά­ξει το δικό του κινη­μα­το­γρα­φι­κό δρό­μο με τον ξεχω­ρι­στό τρό­πο σκη­νο­θε­τι­κής γρα­φής, εδώ αφη­γεί­ται μια ιστο­ρία, παρα­με­ρί­ζο­ντας τις εμμο­νές του, το φαντε­ζί και τις σαρ­κα­στι­κές Άρλε­κιν πινε­λιές του.

   Οι δυο βασι­κές του ηρω­ί­δες είναι μια γυναί­κα ώρι­μης ηλι­κί­ας φωτο­γρά­φος (Κρουζ) και μια νέα κοπέ­λα (Μιλέ­να Σμιτ), θύμα βια­σμού, που γεν­νούν παράλ­λη­λα και με κοι­νό σημείο ότι η εγκυ­μο­σύ­νη δεν ήταν σχεδιασμένη.

Χωρίς υπερ­βο­λές και με μία ιδιαι­τέ­ρως προ­σε­κτι­κή απο­κά­λυ­ψη της πλο­κής, ο Αλμο­δο­βάρ φωτί­ζει το θαύ­μα της μητρό­τη­τας, ενώ ταυ­τό­χρο­να ξεθά­βει το παρελ­θόν, την ιστο­ρία μιας χώρας που η πλη­γή τού εμφύ­λιου βαραί­νει τους ανθρώ­πους. Άλλω­στε, πέρα από την άνε­σή του να παί­ζει με το μελό­δρα­μα, να δίνει στα­γό­νες δρο­σιάς με το ιδιό­τυ­πο χιού­μορ του, να ανε­βά­ζει στρο­φές στο δρά­μα του, ο πυρή­νας της σκέ­ψης του παρα­μέ­νει η μνή­μη, όπως απο­τυ­πώ­νε­ται και στην τελι­κή συντα­ρα­κτι­κή σκηνή.

Ένα μικρό κομ­ψο­τέ­χνη­μα, παρά τις όποιες αδυ­να­μί­ες του, που θα εντο­πί­σουν πιο εύκο­λα όσοι δεν ανή­κουν στους ένθερ­μους φίλους τού σινε­μά τού Αλμο­δο­βάρ, τον οποίο, για μία ακό­μη φορά, βοή­θη­σαν οι στε­νοί συνερ­γά­τες του, ο αδελ­φός του Ογκου­στίν στην παρα­γω­γή, ο Χοσέ Λουίς Αλκά­νε στη φωτο­γρα­φία και ο Αλμπέρ­το Ιγκλέ­σιας, στη μου­σι­κή, αλλά και το θαυ­μα­στό καστ, του οποί­ου ηγεί­ται η αγα­πη­μέ­νη του Πενέ­λο­πε Κρουζ.

   ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Δύο ετοι­μό­γεν­νες γυναί­κες συμπί­πτουν στο ίδιο δωμά­τιο νοσο­κο­μεί­ου. Και οι δύο δεν είχαν προ­γραμ­μα­τί­σει τις εγκυ­μο­σύ­νες τους, και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατε­ρά­δες των μωρών τους. Η μεγα­λύ­τε­ρη από τις δύο , Τζά­νις, δε μετα­νιώ­νει για την επι­λο­γή της να γίνει μητέ­ρα, αντί­θε­τα είναι πανευ­τυ­χής. Η Άννα, από την άλλη, είναι έφη­βη — και έντρο­μη και μετα­νιω­μέ­νη για αυτό που συμ­βαί­νει. Η Τζά­νις προ­σπα­θεί να την ενθαρ­ρύ­νει, όσο και οι δυο τους δια­σχί­ζουν τους δια­δρό­μους του νοσο­κο­μεί­ου. Τα λίγα λόγια που θα ανταλ­λά­ξουν στις ώρες αυτές θα δημιουρ­γή­σουν έναν πολύ στε­νό δεσμό ανά­με­σα στις δυο τους, δεσμός ο οποί­ος ανα­πτύσ­σε­ται και περι­πλέ­κε­ται, αλλά­ζο­ντας τις ζωές τους για πάντα.

      Titane

   Titane. Θρί­λερ, γαλ­λι­κής παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Ζου­λιά Ντι­κουρ­νό, με τους Βεν­σάν Λιντόν, Αγκάτ Ρου­σέλ, Γκα­ράνς Μαρι­γιέ, Ντο­μι­νίκ Φροτ, Μπερ­τράν Μπο­νε­λό, Νατα­λί Μπουα­γέ κ.ά.

   Ένα θρί­λερ που φλερ­τά­ρει με τον τρό­μο, αλλά παντρεύ­ε­ται την εκτός ορί­ων βία, το διε­στραμ­μέ­νο σεξ, την υπερ­βο­λή, την ακρό­τη­τα, που φωνά­ζει ότι έχου­με να κάνου­με με την πρό­κλη­ση για την πρό­κλη­ση, είναι τού­το δω το δεύ­τε­ρο φιλμ της Ζου­λιά Ντι­κουρ­νό, που είχα­με γνω­ρί­σει πριν πέντε χρό­νια με το αξιο­πρό­σε­κτο θρί­λερ “Ωμό­τη­τες”. Ένα φιλμ που επι­λέ­χθη­κε από το 74ο Φεστι­βάλ των Καν­νών για τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα, περισ­σό­τε­ρο για την προ­βο­κα­τό­ρι­κη ύφαν­σή του, την πεποί­θη­ση ότι θα ταρά­ξει τα νερά, θα δημιουρ­γή­σει συγκρού­σεις, θα διχά­σει- θα έχει φανα­τι­κούς υπο­στη­ρι­κτές και ας έχει περισ­σό­τε­ρους που θα το κατα­τά­ξουν στα κινη­μα­το­γρα­φι­κά σκουπίδια.

   Το εξω­φρε­νι­κό θέμα της, εστιά­ζει πάνω σε ένα άγριο κορί­τσι, σεξουα­λι­κά διφο­ρού­με­νο, δολο­φό­νο, που κου­βα­λά μονί­μως στο κεφά­λι της μια μεταλ­λι­κή πλά­κα από τιτά­νιο, έπει­τα από ένα τρο­χαίο ατύ­χη­μα. Μια κοπέ­λα που μένει έγκυος κι ενώ η αστυ­νο­μία αρχί­ζει να την υπο­πτεύ­ε­ται για μια σει­ρά από φόνους, εκεί­νη υιο­θε­τεί την ταυ­τό­τη­τα ενός εξα­φα­νι­σμέ­νου από χρό­νια αγο­ριού και βρί­σκει την κατα­νό­η­ση στον πατέ­ρα του, ενός μεσή­λι­κα πυρο­σβέ­στη εθι­σμέ­νο στα αναβολικά.

Και μπο­ρεί η ται­νία να έχει επη­ρε­α­στεί από το “Crash” του Κρό­νε­μπεργκ και να σου δίνει την εντύ­πω­ση ότι έχει συλ­λέ­ξει ιδέ­ες από μια σει­ρά από γνω­στές ται­νί­ες του είδους, να δια­θέ­τει ορι­σμέ­να εμπνευ­σμέ­να πλά­να, να απο­δει­κνύ­ει ότι θαυ­μά­ζει το σοκα­ρι­στι­κό, το προ­βο­κα­τό­ρι­κο σινε­μά, αλλά δεί­χνει τις σοβα­ρές ελλεί­ψεις όταν πρέ­πει να μπει στην ουσία, να βάλ­λε­ται από τη γενι­κευ­μέ­νη ευρω­παϊ­κή θολού­ρα, πολύ μακριά από το ένδο­ξο παρελ­θόν των Ευρω­παί­ων δημιουργών.

Με τρεις λέξεις: άνθρα­κας ο θησαυ­ρός των Καν­νών. Και με την πρω­τα­γω­νί­στρια να πασχί­ζει, να σκο­τώ­νει, να βιά­ζει, να κάνει σεξ με μια Κάντι­λακ, να επι­ζη­τά μια αγκα­λιά, αλλά τελι­κά να μένει ως ένα ακό­μη κινη­μα­το­γρα­φι­κό τέρας.

   ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια ατί­θα­ση νεα­ρή γυναί­κα, με ταλέ­ντο στο χορό και στις κατά συρ­ροή δολο­φο­νί­ες, η οποία εξαι­τί­ας ενός τρο­χαί­ου ατυ­χή­μα­τος και μιας εκπλη­κτι­κά παρά­δο­ξης αφορ­μής σμί­γει με ένα συμπλεγ­μα­τι­κό μεσή­λι­κα πυρο­σβέ­στη, που ανα­ζη­τά για δέκα χρό­νια το εξα­φα­νι­σμέ­νο γιο του….

      Η Οικογένεια Άνταμς 2

   Η Οικο­γέ­νεια Άνταμς 2 (The Addams Family 2). Ται­νία κινου­μέ­νων σχε­δί­ων, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2021, σε σκη­νο­θε­σία Γκρεγκ Τίρ­μαν και Κόν­ραντ Βέρνον.

Δια­σκε­δα­στι­κό αν και λιγό­τε­ρο σκο­τει­νό και τρο­μα­χτι­κό animation της εκκε­ντρι­κής οικο­γέ­νειας, που επι­στρέ­φει με νέες περι­πέ­τειες, απευ­θυ­νό­με­νο περισ­σό­τε­ρο στην παι­δι­κή ηλι­κία, και ως εκ τού­του θα προ­βάλ­λε­ται μετα­γλωτ­τι­σμέ­νο στα ελληνικά.

   Αυτή τη φορά η θανα­τη­φό­ρος οικο­γέ­νεια δεν θα περιο­ρι­στεί σε έναν γοτ­θι­κό πύρ­γο, αλλά θα ξεκι­νή­σει ένα ταξί­δι σε γνω­στά μέρη της Αμε­ρι­κής με ένα στοι­χειω­μέ­νο τροχόσπιτο.

Ωστό­σο, ορι­σμέ­νες ξεκαρ­δι­στι­κές στιγ­μές, οι ατά­κες και η φρο­ντι­σμέ­νη παρα­γω­γή δεν είναι πάντα ται­ρια­στές με το παι­δι­κό κοι­νό, το οποίο απ’ τη μία παίρ­νει ένα μάθη­μα εξοι­κεί­ω­σης με τα τερα­τουρ­γή­μα­τα και απ’ την άλλη το πιθα­νό­τε­ρο αδυ­να­τεί να κατα­νο­ή­σει πού ξεκι­νά η πλά­κα και πού τελειώ­νει το φαντα­στι­κό σύμπαν της οικο­γέ­νειας Άνταμς.

   ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η πιο τρο­μα­χτι­κή και τρε­λή οικο­γέ­νεια του κόσμου επι­στρέ­φει και αυτή τη φορά φεύ­γει για ένα ταξί­δι δια­κο­πών με ένα στοι­χειω­μέ­νο τρο­χό­σπι­το. Τα απί­θα­να μέλη της οικο­γέ­νειας Άνταμς θα επι­σκε­φτούν πολ­λά μέρη της Αμε­ρι­κής. Φυσι­κά θα κάνουν παντού την παρου­σία τους αισθη­τή και θα αφή­σουν σε κάθε στά­ση το ξεχω­ρι­στό τους απο­τύ­πω­μα. Στη δια­δρο­μή θα συνα­ντή­σουν και άλλα μέλη της οικο­γέ­νειας, ενώ θα κάνουν το λάθος να αφή­σουν την έπαυ­λή τους στην επί­βλε­ψη της γιαγιάς.

   Halloween Kills

   Halloween Kills. Ται­νία τρό­μου, αμε­ρι­κά­νι­κης παρα­γω­γής του 2020, σε σκη­νο­θε­σία Ντέι­βιντ Γκόρ­ντον Γκριν, με τους Τζέι­μι Λι Κέρ­τις, Τζού­ντι Γκριρ, Άντι Μάτι­τσακ, Άντο­νι Μάικλ Χολ, Κάιλ Ρίτσαρντς κ.ά.

Αυτή η συνέ­χεια του πολύ­χρο­νου φραν­τσάιζ τρό­μου, που φτά­νει στη δωδέ­κα­τη συνέ­χειά του και τη δεύ­τε­ρη απ’ την ανα­γέν­νη­σή του πριν τρία χρό­νια, μάλ­λον είναι και το χει­ρό­τε­ρο, καθώς ακό­μη και η καλο­δε­χού­με­νη πλά­κα αίμα­τος και φόβου έχει εξα­ντλη­θεί. Ο Ντέι­βιντ Γκόρ­ντον Γκριν, έχο­ντας μπρο­στά του ένα σενά­ριο που μοιά­ζει να γρά­φτη­κε σε ένα βρα­δά­κι ανά­με­σα σε πίτσες, μπύ­ρες και άλλες ουσί­ες, φτιά­χνει έναν αχταρ­μά, ξεκι­νώ­ντας από το παρελ­θόν τού απο­τρό­παιου και πλέ­ον απέ­θα­ντου δολο­φό­νου Μάικλ Μάγιερς για να φτά­σει στη βασι­κή ιστο­ρία του. Ουσια­στι­κά ένα δια­γω­νι­σμό τού θεα­τή να βρει τον επό­με­νο τρό­πο φονι­κού (ακό­μη κι εδώ έχουν εξα­ντλη­θεί οι επι­λο­γές) και το γέλιο που προ­κα­λούν οι ερμη­νεί­ες των άτυ­χων που παρι­στά­νουν τους ηθο­ποιούς. Και για να μην την πατή­σουν οι λάτρεις της Τζέι­μι Λι Κέρ­τις, η συμπα­θέ­στα­τη ηθο­ποιός εμφα­νί­ζε­ται κάπου στα μισά της ται­νί­ας και ο ρόλος της είναι σχε­δόν δια­κο­σμη­τι­κός, αφού την αντι­με­τώ­πι­ση του Μάικλ Μάγιερς έχει ανα­λά­βει η κόρη της και μια παρέα, επιει­κώς, ανό­η­των, που πραγ­μα­τι­κά θα ήταν ξεκαρ­δι­στι­κοί αν η ται­νία κρα­τού­σε δέκα λεπτά.

   ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η νύχτα του Halloween επι­στρέ­φει. Λίγο μετά αφό­του η Λόρι η κόρη της και η εγγο­νή της άφη­σαν το κρυμ­μέ­νο τέρας Μάικλ Μάγιερς εγκλω­βι­σμέ­νο να καί­γε­ται στο υπό­γειο του σπι­τιού κι ενώ η Λόρι βρί­σκε­ται στην εντα­τι­κή βαριά τραυ­μα­τι­σμέ­νη, ο τρό­μος επι­στρέ­φει. Ο ισό­βιος βασα­νι­στής της, κατα­φέρ­νει να απε­λευ­θε­ρω­θεί και ξεκι­νά ένα ακό­μη τελε­τουρ­γι­κό αίμα­τος, με δεκά­δες θύματα…

Πηγή: ΑΠΕ