Νέρωνας: Ποιος ήταν; Έκαψε τη Ρώμη; (Σαν σήμερα 8 Ιουνίου πέθανε)

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κακα­βά­νης //

Σαν σήμε­ρα 9 Ιου­νί­ου του 68 μ.Χ. πέθα­νε ο Ρωμαί­ος αυτο­κρά­το­ρας, Τιβέ­ριος Κλαύ­διος Νέρων Δομι­τια­νός Καί­σαρ, γνω­στό­τε­ρος ως Νέρων.

Για την ακρί­βεια, εγκα­τα­λειμ­μέ­νος από όλους και απο­κη­ρυγ­μέ­νος από τη Σύγκλη­το,  έψα­χνε κάποιο φρου­ρό ή μονο­μά­χο για να τον βοη­θή­σουν να σκο­τω­θεί.  Όμως είχαν όλοι εγκα­τα­λεί­ψει τις θέσεις τους. Βρή­κε μόνο μερι­κούς απε­λεύ­θε­ρους σκλά­βους, ανά­με­σα τους και τον έμπι­στο γραμ­μα­τέα του, Επα­φρό­δι­το. Αυτός ήταν που σκό­τω­σε τον αυτο­κρά­το­ρα, όταν ο Νέρω­νας απο­δεί­χτη­κε ανί­κα­νος να δώσει τέλος στη ζωή του. Έχει γρα­φτεί ότι λίγο πριν ξεψυ­χή­σει, είπε: «Τι καλ­λι­τέ­χνης πεθαί­νει με μένα!» Ήταν η 9η Ιου­νί­ου του 37 μ.Χ.…

Στις 18 Ιού­λη του 64 μ.Χ. κάη­κε η Ρώμη. Εμπρη­στής κατά την επί­ση­μη εκδο­χή ο Νέρω­νας , που ήθε­λε να δια­σκε­δά­σει την πλή­ξη του και η επι­θυ­μία του να ξανα­χτί­σει τη Ρώμη και να ευνο­ή­σει τους φίλους του. Αυτή είναι η εκδο­χή που κατα­γρά­φει η επί­ση­μη Ιστο­ρία, η χρι­στια­νι­κή εκδο­χή, και από αυτή προ­κύ­πτει ο συμ­βο­λι­σμός του κακού και της φωτιάς στο πρό­σω­πο του Νέρω­να . Είναι όμως η αλη­θι­νή; Οι μαρ­τυ­ρί­ες ότι η πυρ­πό­λη­ση της Ρώμης έγι­νε στα πλαί­σια προ­σπά­θειας ανα­κτο­ρι­κής ανα­τρο­πής του Νέρω­να από τον αρχι­συ­νω­μό­τη Σενέ­κα και ότι ο Νέρω­νας κατά την πυρ­πό­λη­ση βρι­σκό­ταν στο Αντιο, δεν εμπό­δι­σαν την κατά­φω­ρη αντι­στρο­φή των γεγο­νό­των. Ο Νέρω­νας ειδο­ποι­ή­θη­κε την τέταρ­τη μέρα όταν η φωτιά είχε κατα­κά­ψει το κέντρο της πόλης με τα φτω­χό­σπι­τα και μόλις φτά­νει στη Ρώμη πρω­το­στα­τεί προ­σφέ­ρο­ντας κάθε βοή­θεια προς τους πυροπαθείς.

Ο αιμο­στα­γής, αιμο­δι­ψής και αιμο­βό­ρος Νέρω­νας , όπως τον έχει κατα­γρά­ψει η χρι­στια­νι­κή Ιστο­ρία, υπήρ­ξε το ίνδαλ­μα των φτω­χών ανθρώ­πων. Στη διάρ­κεια της αυτο­κρα­το­ρί­ας του τεί­νει να καταρ­γη­θεί η θανα­τι­κή ποι­νή, αφού όταν δεν μπο­ρού­σε να την ακυ­ρώ­σει, παρα­χω­ρού­σε τόσο μεγά­λη ανα­βο­λή στην εκτέ­λε­σή της που ο κατα­δι­κα­σμέ­νος πέθαι­νε από φυσι­κά γερά­μα­τα. Οταν κάπο­τε του δώσα­νε να υπο­γρά­ψει μια θανα­τι­κή κατα­δί­κη, είπε στους παρα­βρι­σκό­με­νους αξιω­μα­τού­χους: «Αχ, για­τί μου έχε­τε μάθει να γρά­φω;». Με ένα από τα πρώ­τα του δια­τάγ­μα­τα συμπλή­ρω­σε την καθιε­ρω­μέ­νη χορή­γη­ση ψωμιού στο λαό με καθη­με­ρι­νά γεύ­μα­τα και στη συνέ­χεια κατάρ­γη­σε τα πολυ­τε­λή εστια­τό­ρια των αρι­στο­κρα­τών για­τί ήταν πρό­κλη­ση για τους φτω­χούς. Πάτα­ξε την αισχρο­κέρ­δεια και απα­γό­ρευ­σε τις ανα­τι­μή­σεις στο σιτά­ρι και άλλα προ­ϊ­ό­ντα λαϊ­κής κατα­νά­λω­σης και θέσπι­σε το Δημό­σιο Ταμείο Βοή­θειας για τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Επέ­βα­λε μεγά­λη φορο­λο­γία σε όσους τα έξο­δα σε γλέ­ντια και όργια ήταν μεγα­λύ­τε­ρα από τα έσο­δα. Αψη­φώ­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα της ολι­γαρ­χί­ας που θησαύ­ρι­ζε από τις θηριο­μα­χί­ες και τους αγώ­νες των μονο­μά­χων, τόλ­μη­σε και αντι­κα­τέ­στη­σε τους σκο­τω­μούς στην αρέ­να με αθλο­παι­διές και αγω­νί­σμα­τα τέχνης και οργά­νω­σε στη Ρώμη αγώ­νες σύμ­φω­να με τους κανο­νι­σμούς των Ολυ­μπια­κών Αγώ­νων. Γι’ αυτό εισέ­πρα­ξε μία από τις σοβα­ρό­τε­ρες καταγ­γε­λί­ες σε βάρος του, ότι «στε­ρώ­ντας από τους νέους τα αιμο­βό­ρα θεά­μα­τα υπέ­σκα­πτε το αξιό­μα­χο του στρα­τού». Θέσπι­σε τα λαϊ­κά θεά­μα­τα σε πλα­τεί­ες και δρό­μους, έχτι­σε ένα τερά­στιο λαϊ­κό θέα­τρο και υπο­χρέ­ω­σε τα ιδιω­τι­κά γυμνα­στή­ρια ν’ ανοί­ξουν τις πόρ­τες στο λαό. Ανε­γέρ­θη­καν πάμπολ­λα δημό­σια κτί­ρια, υδρα­γω­γεία, σιντρι­βά­νια και πάρ­κα. Τέλος, απα­γό­ρευ­σε να έχουν οι δου­λο­κτή­τες δικαί­ω­μα ζωής και θανά­του πάνω στους δού­λους και έδω­σε δικαί­ω­μα στους τελευ­ταί­ους να μηνύ­ουν τους κυρί­ους τους για κακοποίηση.

Το για­τί έγι­ναν άλλες 6 προ­σπά­θειες ανα­τρο­πής του και για­τί ένας αυτο­κρά­το­ρας μ’ αυτό το έργο κατα­γρά­φτη­κε από την Ιστο­ρία ως τέρας, δεν είναι δύσκο­λο να το κατα­λά­βου­με. Με την πολι­τι­κή του και τις πρω­το­βου­λί­ες του απει­λού­νταν η στρα­τιω­τι­κή μηχα­νή και ισχύς της αυτο­κρα­το­ρί­ας. Στα χρό­νια του δεν έγι­νε κανέ­νας επι­θε­τι­κός πόλε­μος και με την από­δο­ση της ελευ­θε­ρί­ας σε προ­σαρ­τη­μέ­νες περιο­χές, η ολι­γαρ­χία δέχτη­κε ένα θανά­σι­μο κίν­δυ­νο. Ασκεί την ευσπλα­χνία και φιλαν­θρω­πία πριν από τους άγιους του χρι­στια­νι­σμού, αμφι­σβη­τεί και ανα­τρέ­πει τα προ­νό­μια της πνευ­μα­τι­κής και οικο­νο­μι­κής αριστοκρατίας.