Νίκος Γόδας: Ο κομμουνιστής ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, παράδειγμα λεβεντιάς και ηρωϊσμού

Συμπλη­ρώ­νο­νται σήμε­ρα 71 χρό­νια από την εκτέ­λε­ση του ΕΛΑ­Σί­τη κομ­μου­νι­στή, ποδο­σφαι­ρι­στή του Ολυ­μπια­κού, Νίκου Γόδα. Εκτέ­λε­στη­κε στις 19 Νοέμ­βρη του 1948 στην Κέρ­κυ­ρα από το αστι­κό κρά­τος αρνού­με­νος να υπο­γρά­ψει «δήλω­ση μετανοίας».

Το παρά­δειγ­μά του όπως και χιλιά­δων άλλων κομ­μου­νι­στών που βρέ­θη­καν στην ίδια θέση μένο­ντας μέχρι τέλους ακλό­νη­τοι στα πιστεύω τους απο­τε­λεί πηγή έμπνευ­σης και παρα­δειγ­μα­τι­σμού για τις επό­με­νες γενιές κομ­μου­νι­στών στον αγώ­να για το δίκιο του λαού.

Μέχρι την τελευ­ταία ώρα, ο Νίκος Γόδας έμει­νε πιστός στα ιδα­νι­κά του χωρίς να λυγί­σει, κάτι που φαί­νε­ται ξεκά­θα­ρα και από τις μαρ­τυ­ρί­ες των συγκρα­του­μέ­νων του για το πώς αντι­με­τώ­πι­σε το θάνα­το σε ηλι­κία μόλις 27 ετών.

«Νενι­κή­μα­μεν. Ζήτω οι Ολυ­μπιο­νί­κες του σοσια­λι­σμού. Γεια σας συνα­θλη­τές μου», ήταν τα τελευ­ταία του λόγια πριν φύγει για το νησί Λαζα­ρέ­το της Κέρ­κυ­ρας για να εκτε­λε­στεί. Μάλι­στα, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι το μόνο που ζήτη­σε ως τελευ­ταία επι­θυ­μία ήταν να τον εκτε­λέ­σουν με την ερυ­θρό­λευ­κη φανέ­λα και το λευ­κό σορτς. «Να μου ρίξε­τε και να με δολο­φο­νή­σε­τε με τη φανέ­λα του Ολυ­μπια­κού, και να μη μου δέσε­τε τα μάτια, για να βλέ­πω τα χρώ­μα­τα της ομά­δας μου» ήταν η τελευ­ταία του επιθυμία.

«Αφιε­ρω­μέ­νη στη μανού­λα μου και στον πατέ­ρα μου εις ένδει­ξη σεβα­σμού και αγά­πης. Νίκος Γόδας. Φυλα­κές Κέρ­κυ­ρας 22/2/48»

Παι­δί προ­σφύ­γων από την Κοκ­κι­νιά, ο Νίκος Γόδας υπήρ­ξε σπου­δαίο ποδο­σφαι­ρι­κό ταλέ­ντο, κάτι που τον οδή­γη­σε να γίνει παί­κτης του Ολυ­μπια­κού στη διάρ­κεια της Κατο­χής. Ωστό­σο αυτό δεν τον εμπό­δι­σε να συμ­με­τά­σχει στους αγώ­νες για τη λευ­τε­ριά και την κοι­νω­νι­κή αλλα­γή εντασ­σό­με­νος στις τάξεις του ΕΛΑΣ, όπου έφθα­σε μέχρι το βαθ­μό του λοχα­γού του 5ου λόχου της Κοκκινιάς.

Ηγή­θη­κε στη μάχη της Ηλε­κτρι­κής το Μάρ­τη του ’44 ενώ την ίδια χρο­νιά, το Δεκέμ­βρη, με το λόχο του πολε­μά­ει τους Αγγλους στον Πει­ραιά. Αρχές του ’45, αμέ­σως μετά τη συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας, ο Γόδας, άρρω­στος από πνευ­μο­νία, επι­στρέ­φει στην Αθή­να για πρώ­τη φορά μετά τα Δεκεμ­βρια­νά. Τον καρ­φώ­νουν, συλ­λαμ­βά­νε­ται και εξο­ρί­ζε­ται. Περ­νώ­ντας από τις φυλα­κές της Αίγι­νας συμ­με­τέ­χει στην ποδο­σφαι­ρι­κή ομά­δα των κρατουμένων.

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό αυτήν την περί­ο­δο ότι αν και ποδο­σφαι­ρι­στής του Ολυ­μπια­κού οι τότε ιδιο­κτή­τες της ομά­δας δεν έκα­ναν τίπο­τε για να τον σώσουν εξαι­τί­ας της πίστης του στις ιδέ­ες του. «Όπως έστρω­σε να κοι­μη­θεί» είπε, πιστός στο ταξι­κό του καθή­κον, ο βιο­μή­χα­νος και τότε πρό­ε­δρος του Ολυ­μπια­κού Μιχά­λης Μανούσκος…